Ep.2: สถานการ์อะไรเนี่ย
1681 คำ
สายฝนยังคงกระทบหลังคาสังกะสีเหนือศีรษะเป็นจังหวะเบา ๆ แต่ในหัวลินากลับดังกว่าเสียงฝนหลายเท่า
มือใหญ่ของเอเดนที่จับข้อมือเธอไว้… อุ่นและหนักแน่น จนน่าตกใจ มันไม่ใช่การดึง ไม่ใช่การบีบบังคับแต่เป็นการจับแบบ ‘ควบคุม’ และ ‘ปกป้อง’ ในเวลาเดียวกัน ลินาก้มมองมือของเขาที่โอบข้อมือเธอไว้ครึ่งหนึ่ง นี่มัน… สถานการณ์อะไรเนี่ย??
เธอเพิ่งช่วยเด็กคนหนึ่งจากการถูกตามล่า แต่ตอนนี้เธอกำลังถูกพาไปโดยผู้ชายที่ดูอันตรายยิ่งกว่าอีกกลุ่มเสียอีก
ขาเธอแทบก้าวไม่ถูก แต่ยิ่งเธอช้าลงเอเดนยิ่งหันกลับมามอง สายตาคมกริบที่ตัดผ่านฝนเหมือนใบมีด แต่ทันทีที่เขาเห็นใบหน้าเธอยังซีดอยู่ เขาก็ลดจังหวะเดินลงโดยอัตโนมัติ…นิดเดียว แต่ลินาสัมผัสได้ นีโอที่อยู่ในอ้อมแขนเอเดนเอื้อมมือมาจับชายเสื้อเธอไว้อีกครั้ง กระซิบเล็ก ๆ
“ไม่เป็นไรนะพี่ลินา… ผมอยู่ด้วย”
คำปลอบใจจากเด็กห้าขวบทำให้ลินายิ้มออกมาอย่างอ่อนแรง ส่วนเอเดน…หางคิ้วกระตุกน้อย ๆ ราวกับไม่ได้คาดว่าลูกชายจะยอมให้คนแปลกหน้าอยู่ใกล้ถึงขนาดนี้
ฝนโปรยลงบนบ่าทั้งสามคนเมื่อพวกเขาก้าวออกสู่ตรอกด้านนอก รถเก๋งสีดำด้านของเอเดนจอดรออยู่ไม่ไกล ซีออนยืนอยู่ข้างรถ ใบหน้าตึงเครียดยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นลินา
“นายครับ… หญิงคนนี้??”
เอเดนหันไปแค่ค้อนสายตาเดียว ซีออนก็เม้มปากปิดทันที เขาเปิดประตูรถด้านหลังให้ ทั้งท่าทีเหมือนไม่อยากให้ลินาขึ้นรถด้วยเลยแม้แต่น้อย ลินาก้าวขึ้นรถช้า ๆ นีโอเอื้อมจับมือเธออีกครั้ง ขยับตัวนั่งใกล้เธอราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป
เอเดนขึ้นนั่งข้างเธอโดยไม่พูดอะไร กลิ่นน้ำฝนผสมกลิ่นน้ำหอมของเขาลอยอยู่ในพื้นที่คับแคบ เสียงประตูปิดดัง ปัง แยกเธอออกจากโลกที่เธอคุ้นเคยไปโดยสมบูรณ์
เครื่องยนต์สตาร์ตรถเคลื่อนตัวออกในความเงียบอึดอัดนั้น ลินาได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองดังชัดเจนเกินไป เอเดนที่นั่งข้างเธอเหลือบตามองนีโอ แล้วค่อย ๆ เลื่อนสายตากลับมาหาร่างเล็กของเธอ น้ำเสียงเขาเรียบ เย็น และมั่นคง
“จากนี้… คุณจะไม่สามารถกลับบ้านได้สักพัก”
“ว่า… อะไรนะคะ??” หัวใจลินากระตุก เธอหันขวับมามองเขาด้วยความตกใจ เอเดนพิงหลังกับเบาะ เสี้ยวหน้าของเขาในแสงไฟริมถนนดูทั้งเย็นชาและอันตรายราวกับคนที่ผ่านการฆ่าคนมาแล้วเป็นสิบคน แต่แววตาของเขากำลังมองเธอแบบไม่ใช่ศัตรู
“เพื่อความปลอดภัย” เขาพูดนิ่ง ๆ เหมือนเป็นข้อเท็จจริง ไม่ใช่คำปลอบใจ
“พวกมันอาจจะเห็นคุณแล้ว และนั่นทำให้คุณอยู่ในความรับผิดชอบของผม” ลินากัดริมฝีปาก เธออยากค้าน อยากบอกว่าเธอรับผิดชอบตัวเองได้แต่ดวงตานีโอที่เกาะมองเธออยู่ข้าง ๆ ทำให้เธอพูดไม่ออก
เด็กคนนี้กำลังไว้วางใจเธอ และพ่อของเด็ก… กำลังปกป้องทั้งคู่ด้วยวิธีของเขา เอเดนพูดต่อเสียงเบา แต่ทุ้มลึกจนลินารู้สึกขนลุก
“ผมจะพาคุณไปที่ปลอดภัย”
ซีออนขับรถผ่านแยกฝนโปรยอีกครั้ง เมืองทั้งเมืองดูไกลออกไปเรื่อย ๆ และลินารู้ว่าวินาทีที่เธอจับมือนีโอ เธอก็ก้าวเข้าสู่โลกของผู้ชายที่ชื่อ ‘เอเดน’ โดยไม่อาจหวนกลับได้อีกแล้ว
รถคันใหญ่แล่นผ่านประตูเหล็กสีดำสูงเกือบสี่เมตร เสียงระบบล็อกอัตโนมัติ กึก ดังสะท้อนในความเงียบ ลินานั่งตัวแข็งอยู่เบาะหลัง นิ้วมือเธอเกร็งอยู่บนตักโดยไม่รู้ตัว คฤหาสน์ตรงหน้าดูไม่เหมือนบ้านมันเหมือน ‘ป้อมปราการ’ ที่สร้างขึ้นเพื่อกันโลกภายนอกออกไปทั้งหมด
เมื่อรถหยุดตรงลานกว้าง ไฟสปอตไลต์สีขาวนวลส่องลงมาบนพื้นหินอ่อนจนทั้งบริเวณดูสะอาดเกินจริง มีผู้ชายในชุดสูทดำ 4-5 คนยืนเรียงกันอยู่ด้านหน้า ร่างตรงและเคร่งครัดเหมือนกำลังรอคำสั่งมากกว่ารอต้อนรับ
ซีออนลงจากรถก่อนแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตู ท่าทางเขาแข็งจนเหมือนจะไม่อยากให้เธอก้าวลงด้วยซ้ำ นีโอรีบจับมือเธอแล้วดึงเบา ๆ
“พี่ลินาไปด้วยกันนะฮะ”
ลินาพยักหน้า ก้าวลงจากรถในสภาพผมเปียกชื้น เสื้อคลุมซีด ๆ ติดฝุ่นจากบ้านร้าง ความแตกต่างระหว่างเธอกับสถานที่หรูราวฉากภาพยนตร์ตรงหน้ามันชัดเจนจนเธออยากหายตัวไป
เอเดนลงจากรถอีกด้าน เขามองเธอเพียงแวบเดียวแต่แววตานั้น คม พิจารณา และเหมือนประเมินความปลอดภัยบางอย่าง พนักงานทุกคนก้มศีรษะให้เขาอย่างพร้อมเพรียง
“จัดการร่องรอยให้หมด อย่าให้เหลือรอยเลือด” เขาสั่งเสียงเรียบ ทั้งที่ไม่มีใครพูดถึงเลือดเลยสักคำ ลินากลั้นหายใจเพิ่งรู้สึกว่ามุมปากเสื้อคลุมเธอมีรอยเลือดติดอยู่จริง ๆ
ผู้ชายคนหนึ่งหันมามองเธอแวบหนึ่งด้วยสายตาเย็นจัด จะว่าเป็นการตรวจสอบก็ดูไม่ผิดนัก ลินาสะดุ้งนิด ๆ แต่ยังจับมือนีโอไว้แน่น เอเดนเดินนำเข้าตึกโดยไม่พูดอะไรแต่ก่อนจะพ้นบันไดเขาชะงักเล็กน้อยแล้วหันกลับมามองเธอ
“ตามมา” คำสั่งเสียงต่ำ…ไม่แข็ง แต่หนักจนปฏิเสธไม่ได้
เมื่อก้าวเข้าไป กลิ่นหอมของไม้แพงลอยอ่อน ๆ ไฟบนเพดานสูงพุ่งลงมายังตัวพรมแดงยาวตรงกลางทุกอย่างดูหรูและเย็นชาเหมือนห้องโถงในพิพิธภัณฑ์ นีโอยังคงเกาะแขนลินาขยับตัวมายืนด้านหน้าเธอนิดหนึ่งเหมือนพยายามพาเธอเดินเข้ามาในโลกของเขาเอง ลินารู้… เธอไม่ได้เข้าโลกนี้ แต่เธอถูกดึงเข้ามาต่างหาก
งานศิลปะบนผนังหลายชิ้นมีราคาขนาดที่เธอจินตนาการไม่ถึง แชนเดอเลียร์บนเพดานดูเหมือนน้ำแข็งแกะสลัก
สะท้อนใบหน้าของเอเดนที่กำลังเดินนำหน้า
ทั้งหมดนี่… คือบ้านของชายผู้ดูเหมือนจะทั้งปกครองและป้องกันโลกใต้ดินไปพร้อมกัน ทันใดนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านใน
“เอเดน” เสียงทุ้มอบอุ่นปนเหนื่อยเล็กน้อยของคนที่เหมือนเพิ่งเลิกงาน คีแกนเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูพาดคอ
แต่เมื่อเห็นลินา เขาชะงักทันที คิ้วยกขึ้นราวกับมีเรื่องให้แซวเป็นสิบประโยค แต่เขาหุบปากทันทีเมื่อเห็นสายตาเอเดน
“ผู้หญิงคนนี้คือ??” คีแกนมองเธอด้วยสายตาสำรวจแบบสุภาพแต่ไม่อาจปิดความอยากรู้อยากเห็นได้ ลินารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นวัตถุต้องสงสัยชิ้นหนึ่งในบ้านหลังนี้ ใบหน้าร้อนวูบแม้เธอจะแต่งหน้าให้ดูโทรมก็ตาม
เอเดนไม่ตอบ เขาก้าวมายืนข้างเธอแทน ใกล้ มากเกินไปสำหรับคนเพิ่งรู้จักคีแกนมองการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ นั้นแล้วแสยะยิ้มบาง ๆ ทันทีเหมือนจับสัญญาณได้
“นีโอ กลับไปอาบน้ำก่อน” เอเดนเอ่ยเสียงต่ำเด็กชายลังเล มองหน้าเขาแล้วมองลินา ก่อนจะส่ายหน้าแรง ๆ
“ไม่เอาฮะ พี่ลินาไปด้วย นีโอกลัว…”
เธอรู้สึกถึงมือเล็กกำแขนแน่นขึ้นจนเกือบเจ็บ เอเดนเหลือบมองเธอชั่วครู่ รอยคิ้วกระตุกบาง ๆ เหมือนกำลังคำนวณผลกระทบถ้าเขาบังคับลูก
“ให้เธอไปด้วยได้ไหมล่ะ??” คีแกนเป็นคนถามแทน น้ำเสียงก็ดูเหมือนล้อแต่ตากลับจับสังเกตแทบทุกท่าทางของเอเดน เอเดนหรี่ตาใส่เขานิด ๆ เหมือนเตือนให้เก็บปากจากนั้นจึงก้มลงพูดกับลูกเสียงทุ้มกว่าเดิม แต่ไม่แข็ง
“งั้น… ไปด้วยกันทั้งหมด เดี๋ยวแด๊ดจะจะให้หมอมาดูแผล” คำว่า แผล?? ทำลินาสะดุ้งนิดหนึ่ง ก่อนจะเพิ่งนึกได้ว่าตอนช่วยนีโอ แขนเธอถลอกเลือดซิบ คีแกนยักคิ้ว
“โอเค งั้นฉันจะให้คนเตรียมห้องพัก”
“ยังไม่ต้อง” เอเดนพูดขัดทันที เสียงเย็นลงเล็กน้อย ลินาชะงัก …เธอควรจะดีใจหรือกลัวกันแน่??
“ให้เธออยู่ชั้นบนก่อน จนกว่าฉันจะเคลียร์เรื่องความปลอดภัยได้ว่าใครส่งคนไปจับตัวนีโอ” คำว่า จับตัวนีโอ ทำให้ลินารู้สึกขนลุกวาบ ยิ่งคิดว่าตัวเองเกือบโดนเข้าไปด้วยยิ่งหน้าซีด
“เข้าใจแล้วครับเจ้านาย ระวังตัวจัดเหมือนเดิมเลยนะ” คีแกนถอนหายใจเบา ๆ เอเดนปรายตามองเขาแค่เสี้ยววินาที คีแกนเงียบสนิททันที ซีออนเดินเข้ามา
“เคลียร์แล้วครับ ห้องด้านในพร้อม เดี๋ยวผมพาไป” แต่พอเขาก้าวเข้าใกล้ลินา นีโอก็รีบดึงเธอไปด้านหลังทันที
“พี่ลินาไปกับแด๊ด ไม่ไปกับอาออน นีโอกลัว” ซีออนกระตุกมุมปากเล็ก ๆ ไม่พอใจปนงง
“ฉันเดินเองได้ค่ะ… ไม่ต้องอุ้ม" ลินารีบส่ายหน้าปฏิเสธเบา ๆ เอเดนมองปฏิกิริยาทั้งหมดอย่างเงียบ ๆ สายตาลึกจนอ่านไม่ออก ก่อนเอ่ยสั้น ๆ
“งั้นฉันจะพาไปเอง”
ราวกับทั้งโถงใหญ่หยุดหายใจ คีแกนเบิกตากว้าง ซีออนนิ่งไปหนึ่งวินาทีส่วนลินา… ใจสะดุดจนหายไปหนึ่งจังหวะเอเดนยื่นมือมาทางเธอ ไม่แตะแต่เป็นเหมือนคำสั่งให้เดินตาม
“ไปกัน นีโอจะได้พัก” ลินาก้มลงมองมือเล็กที่กุมเธอไว้แน่น และมองมือใหญ่ของผู้ชายที่โลกนี้ทั้งเกรงและกลัว นี่คือครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่า… จากที่ตั้งใจจะส่งเด็กคืนให้พ่อแล้วจบ มันจะไม่ง่ายอีกต่อไปแล้ว
- ผู้เขียน
