Ep.7: อิสระ
1400 คำ
ลินาเพิ่งเดินผ่านประตูห้องโถงของคฤหาสน์เข้ามา ขายังสั่นระริกจากเหตุการณ์ในรถ ใจเต้นผิดจังหวะราวกับยังติดค้างอยู่ในอ้อมอำนาจของเอเดน บ้านเงียบแต่ไม่ใช่ความเงียบสบายแบบยามค่ำมันเป็นความเงียบที่เหมือนทุกคน รออะไรบางอย่าง อยู่
ทันทีที่ก้าวถึงห้องนั่งเล่น ลินาก็หยุดนิ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนกลางห้อง เหมือนคนที่เพิ่งเสร็จจากประชุมคำสั่งสำคัญ
เธอสวมสูทดำรัดรูป ผมรวบตึง ใบหน้าเรียบเฉียบแบบคนที่เคยผ่านสนามรบจริงไม่ใช่แค่ท่าทาง แต่น้ำหนักสายตาของเธอทำให้ลินาต้องชะงักเท้า ก่อนเธอจะก้มหัวให้ด้วยท่าทางนอบน้อม
“คุณลินา”
“เอ่อ… คุณคือ??” ลินากะพริบตางงงงจนพูดไม่เป็นประโยค
“คนที่จะมาดูแลเธอ” เสียงทุ้มคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ลินาหันขวับ ก็เห็นเอเดนเดินเข้ามาช้า ๆ เสื้อเชิ้ตพับแขนขึ้นถึงข้อศอกเหมือนเพิ่งออกจากสถานการณ์ตึงเครียด แต่สายตาที่มองเธอนั้นหนักยิ่งกว่าอะไรก็ตามที่เขาเพิ่งเจอมา
“ลินา นี่คือเรอาห์” เขาแนะนำเสียงเรียบ
“ตั้งแต่พรุ่งนี้… เธอจะตามติดคุณตลอดเวลา”
“ตะ… ตามติด??” ลินาเบิกตากว้าง
“หมายความว่า เธอจะไม่เดินคนเดียวอีกไม่ว่าในบ้านหรือนอกบ้าน” น้ำเสียงเอเดนราบ แต่หนักราวกับล็อกกรอบรอบตัวเธอ
“ไปมหาลัย ไปทำงาน ไปเข้าห้องน้ำ ไปหยิบขนมหรือแม้แต่จะเดินออกนอกห้องเธอจะอยู่ใกล้คุณเสมอ”
“ไปห้องน้ำด้วยเนี่ยนะคะ!?” เสียงเธอสูงทันที เรอาห์ที่ยืนอยู่เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะขยายความให้ลินาเข้าใจ
“ฉันจะรออยู่หน้าประตูค่ะ” คำตอบเรียบเฉย แต่ชัดเจนว่าถ้าเอเดนสั่งให้ตามเข้าไป เธอจะไม่ลังเลแม้เสี้ยววินาที
เอเดนเดินเข้ามาใกล้อีกสองก้าวไม่แตะ ไม่พูดมาก แต่บรรยากาศรอบตัวเขาเหมือนบีบลมหายใจออกจากปอดเธอ
“ผมไม่ไว้ใจสถานการณ์ตอนนี้” เสียงทุ้มต่ำเหมือนกระซิบ
“และผมไม่ไว้ใจว่าคุณจะระวังตัวพอ”
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้ทุกคนเป็นห่วง” ลินาก้มศีรษะ
“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ” คำตอบเขามาเร็วเกินคาดน้ำเสียงไม่แข็งแต่หนักจนเธอรู้สึกเหมือนถูกกักไว้
ลินาสูดลมหายใจเงยหน้าขึ้นถามคำถามที่เธอไม่เคยกล้าถาม
“แล้ว… เมื่อไหร่ฉันถึงจะเป็นอิสระคะ??” คำว่า อิสระ ทำให้ห้องทั้งห้องหยุดนิ่ง เรอาห์เองก็ชะงักไปเล็กน้อย ส่วนเอเดนไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ สายตาคมเข้มของเขาหรี่ลงช้า ๆ ราวกับประเมินทุกอารมณ์บนใบหน้าเธอทีละชั้น เขาไม่ได้โกรธ
แต่คำถามนั้นกระตุกบางอย่างลึก ๆ ในตัวเขาอย่างรุนแรง เอเดนก้าวเข้ามาอีกก้าวใกล้พอให้ลินาหัวใจสั่นรุนแรงจนเจ็บ
“อิสระ??” เขาทวนเสียงต่ำของเขาทำให้คำง่าย ๆ คำนี้หนักขึ้นหลายเท่า
“ลินา คุณอยากออกไปจากที่นี่ขนาดนั้นเลย??”
“ไม่ใช่นั้นค่ะ!!” เธอรีบปฏิเสธส่ายหัวจนผมกระจาย
“ฉันแค่… ไม่อยากให้ทุกคนต้องยุ่งยากเพราะฉัน ฉันไม่อยากเป็นภาระ” เอเดนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเขาจะตอบช้า ๆ
“คุณไม่ได้เป็นภาระ” น้ำเสียงหนักแน่นจนเธอเผลอหลบสายตา
“สิ่งที่เกิดขึ้นนั่นเป็นเพราะคุณช่วยลูกชายผมไว้” เขาหยุดหนึ่งจังหวะน้ำเสียงขณะพูดต่อเบาลง แต่นิ่งกว่าก่อนหน้า
“เรื่องอิสระ…” เขามองเธอตรง ๆ
“ผมจะให้ก็ต่อเมื่อผมมั่นใจว่าคุณจะปลอดภัยแล้ว” หัวใจลินาหยุดเต้นไปวินาทีหนึ่ง เพราะในดวงตาเขามีทั้งความห่วง ความกลัวและบางอย่างที่หนักจนเธอไม่กล้าตีความ
“แต่ตอนนี้” เขาเสริมเบา ๆ
“คุณยังไม่ปลอดภัยพอที่จะเดินคนเดียว”
เรอาห์ค้อมศีรษะเหมือนบอกว่าเธอพร้อมทำตามคำสั่ง ลินากลืนน้ำลาย รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าความอิสระของเธอ…อยู่ในมือของผู้ชายตรงหน้าอย่างสมบูรณ์ และเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมันง่าย ๆ
เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ดังขึ้นเร็วและถี่จนเธอหันไปตามเสียงโดยสัญชาตญาณ
“พี่ลินา!!” นีโอในชุดนอนลายไดโนเสาร์วิ่งลงบันไดมา ผมนุ่มยุ่งฟู ดวงตากลมโตแดงช้ำราวกับเพิ่งตื่นจากฝันร้าย เขาวิ่งเข้ามาหาเธอเหมือนโลกกำลังพังอยู่ข้างหลัง
เด็กชายพุ่งเข้ากอดเอวเธอเต็มแรงจนเธอเซ แขนเล็ก ๆ กอดแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปอีกครั้ง
“พี่ลินากลับมาแล้ว” เสียงเขาเบามาก เบาจนเหมือนจะแตกเป็นเสียงสะอื้น ลินาก้มลงกอดตอบ มือวางบนศีรษะเล็ก ๆ อย่างอ่อนโยน
“นีโอ ทำไมยังไม่นอนครับ ดึกมากแล้วนะ”
“ผมฝันร้าย ฝันว่าพี่ลินาหายไปไม่กลับมาหาผมอีกแล้ว” นีโอเงยหน้า น้ำใสคลอเต็มตาจนหัวใจเธอบีบรัด คำพูดง่าย ๆ แต่สำหรับใครบางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเหมือนคมมีดกรีดช้า ๆ ลินารู้สึกได้ถึงสายตาเอเดนแม้ไม่หันไปดูสายตาที่เจ็บวูบหนึ่งก่อนเขาซ่อนมันไว้ได้ทัน แม้แต่เรอาห์ก็หันมามองด้วยความแปลกใจ เพราะเด็กที่ไม่เคยเข้าหาใครกลับกอดเธอเหมือนเป็นคนเดียวในโลกที่เขายึดไว้ได้
“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้นีโอเป็นห่วง” เธอพูดพลางลูบหัวเด็กน้อย
“ไม่เป็นไรครับ แต่นีโอไม่อยากให้พี่ลินาหายไปไหนอีก” มือเล็ก ๆ ยังคงจับเสื้อเธอแน่น แน่นจนเธอรู้สึกถึงความกลัวที่ยังอุ่นอยู่ในนั้นความเงียบเบาบางทาบทับอีกครั้งและสายตาของพ่อเด็กรายนี้… หนักจนเธอแทบหายใจไม่ออก เสียงของเอเดนดังขึ้นในที่สุด
“นีโอ พอแล้ว” เสียงที่พูดออกมาเหมือนคำสั่งแต่กลับอบอุ่น อย่างคนที่พยายามข่มบางอย่างที่กำลังจะล้นออกมา นีโอไม่ยอมปล่อยกอดแน่นกว่าเดิม
“ผมไม่อยากให้พี่ลินาไปไหน”
ลินาหันไปมองเอเดนเขายืนนิ่งใบหน้าเรียบแต่ดวงตาเต็มไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นหวง เจ็บ กลัว และอีกอย่างที่ลึกจนเธอไม่กล้าแตะ
เรอาห์ยืนนิ่งเหมือนกำลังวิเคราะห์ทุกวินาทีบอกชัดว่าเธอเองก็รับรู้ถึงความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติของทั้งสามคน
“นีโอครับ พี่ลินาไม่ไปไหนตอนนี้” ลินาลูบหลังนีโอ เด็กชายผละออกช้า ๆ ตาแดงแต่ยิ้มเล็กน้อยรอยยิ้มที่ทำให้เธอโล่งใจ แต่ทำให้เอเดนต้องหันหน้าหนีไปเสี้ยววินาทีเหมือนรับมันตรง ๆ ไม่ได้ พอเห็นลูกสงบ เอเดนก็เอ่ยเสียงนุ่มลงจนลินาเกือบไม่เชื่อว่าเป็นเสียงเดียวกับคนที่ดุเธอในรถเมื่อกี้
“ขึ้นไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวแด๊ดจะตามไปกล่อม”
นีโอช้อนตาแดง ๆ นั้นมองลินาอย่างคาดหวัง ก่อนเขาจะเดินไปจับมือเธอเบา ๆ เหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปอีกครั้ง ลินาส่งยิ้มอ่อนโยนให้เขา แต่ก็ชำเลืองมองเอเดนที่ยืนนิ่ง เหมือนคนที่พยายามสะกดอารมณ์ซับซ้อนหลายอย่างไว้ภายใน ก่อนที่ลินาจะได้พูดอะไร เสียงทุ้มต่ำของเขาก็ดังขึ้นก่อน
“พรุ่งนี้เธอมีเรียนใช่ไหม??” ลินาชะงักไปนิด
“ค่ะ มีคลาสเช้า”
“เรอาห์จะไปกับคุณตั้งแต่เช้า อย่าเดินหลงหายไปอีกเข้าใจไหม” เอเดนพยักหน้า เหมือนเขารู้ตารางเรียนเธออยู่แล้ว
“ฉันไม่ได้เดินหลงนะคะ แค่...” ลินากัดริมฝีปากแน่นนิด ๆ
“ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร ผมไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก” เอเดนขัดขึ้น เสียงนิ่งแต่แน่น ลินาก้มหน้าอย่างยอมจำนน ญาติพี่น้องเธอยังไม่เคยมีอำนาจสั่งเธอได้ขนาดนี้ด้วยซ้ำแต่ผู้ชายตรงหน้าเธอไม่รู้ว่าควรโกรธ กลัว หรือใจสั่นกันแน่ นีโอที่ยืนฟังอยู่เงยหน้าขึ้นถามเสียงเล็ก
“พี่ลินาจะไปมหาลัย พาผมไปด้วยได้ไหมครับ”
“ไม่ได้!! นีโอต้องไปโรงเรียน” เอเดนตอบทันที
- ผู้เขียน
