คนข้างห้อง
1986 คำ
เช้าวันรุ่งขึ้น
แสงรุ้งตื่นแต่เช้า เธอลงไปหาต้นบอนไซข้างล่าง ด้วยคิดว่ามันตกลงมา แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววอะไรเลย
แล้วมันหายไปไหนอ่ะ หรือจะมีคนมาเก็บกวาดไปแล้ว ???
เมื่อวนหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เธอจึงออกไปธุระก่อนจะกลับเข้ามาในตอนบ่าย กำลังรอขึ้นลิฟท์
ป้าที่ดูแลหอพักเรียกเธอไว้
" หนูๆ "
" ค่ะ "
" คือป้ามีเรื่องจะขอให้ช่วยหน่อยนะจ๊ะ ป้าขาไม่ดี เดินลำบาก เด็กๆมันก็ไม่อยู่ ไหนๆหนูก็จะขึ้นห้องแล้ว ป้าฝากกล่องข้าวนี่ไปให้คนที่อยู่ข้างๆห้องหน่อยได้มั้ยจ๊ะ "
ข้างๆห้อง ???
" เค้าพึ่งย้ายมาอยู่น่ะจ๊ะ ช่วยป้าหน่อยนะ "
ไอ้เราก็เป็นคนดีซะด้วยสิ
" ได้ค่ะ "
แสงรุ้งถือกล่องข้าวขึ้นไปจนถึงห้อง และแวะไปที่ห้องข้างๆก่อนจะเข้าห้องตัวเอง
หญิงสาวกระแอม 2-3 ที พยายามดัดเสียงให้ฟังดูแก่ พร้อมกับจิ้มตาแมวไว้ไม่ให้คนข้างในเห็น
" เอาข้าวมาส่งแล้วจ้า "
" คร้าบๆ มาแล้วคร้าบบบบ "
เสียงผู้ชาย !!!
ไม่แปลกหรอก แต่ที่แปลกคือ ทำไมเสียงมันคุ้นๆวะ
ประตูตรงหน้าค่อยๆแง้มเปิดออกอย่างช้าๆ
แสงรุ้งเดินเข้าไป กะว่าเอากล่องข้าววางไว้แล้วจะรีบเดินออกมา
แต่เมื่อเปิดเข้าไปถึงกับผงะ เพราะนอกจากกลิ่นไม่พึงประสงค์ ทั้งกลิ่นบุหรี่กลิ่นเหล้า คละคลุ้ง เต็มห้อง กลางห้องพบชาย 4-5 คน นอนเปลือยท่อนบน สภาพคือบางคนกอดขวดเหล้า สภาพเหมือนเมา ง่วงตรงไหนก็นอนตรงนั้น
หญิงสาวมองสำรวจภายในห้องก็ต้องแปลกใจ ทำไมห้องนี้มันกว้างขวาง แถมยังถูกแบ่งเป็นสัดส่วนชัดเจน นี่มันเหมือนคอนโดหรูเลยนะ ปกติห้องของเธอ เปิดประตูเดินเข้าไปไม่กี่ก้าวก็เป็นห้องนอน แต่ห้องนี้ต้องเดินเข้าไปอีกหลายก้าว
" ว้าว !!!ป้าตวงดูเด็กขึ้นเยอะเลยนะครับ "
เสียงปิดประตูดังมาพร้อมกับเสียงใครคนหนึ่ง ทำเอาแสงรุ้งหันหลังขวับ !!!
เธอลืมตัวว่าเธอเดินเข้าห้องคนอื่นมัวแต่ตกตะลึงกับภายในห้องที่ใหญ่โตหรูหรา
!!!!!!!
นี่มัน .... !!!!
ร่างสูง ที่สวมเพียงกางเกงยีนสีเข้มเปลือยท่อนบนเดินปรี่เข้ามาประชิดตัวหญิงสาวแบบไม่ทันตั้งตัว
รูปร่างสมส่วน กล้ามที่ต้นแขนนั่น อกขาวๆนั่น
สายตาของหญิงสาวมองไล่ไปจนถึงใบหน้า เส้นผมหนาดกดำยาวลงมาปกหน้าจะเกือบปิดตาทรงผมวูฟคัทนี่มันช่างรับกับใบหน้าคมซะเหลือเกิน
หญิงสาวมองอย่างหวาดระแวง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ ร่างกายแข็งทื่อไปไหนไม่ได้
" ป้าตวงใจดีจังมาบริการถึงในห้องเลย "
ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ โดยไม่ได้สนใจสีหน้าของหญิงสาวเลยซักนิด
ไม่จริง ! เป็นไปไม่ได้ !
หญิงสาวพยายามหลอกตัวเอง พยายามกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ภาพคนตรงหน้าหายไปแต่ ...
เค้ายังคงยืนยู่ที่เดิม และกำลังส่งยิ้มร้ายที่มุมปาก
แววตานั้นน่ะ โครตอันตราย
" รู้ใจผมจัง กำลัง ' หิว ' อยู่พอดี "
น้ำเสียงฟังแปลกๆ
" แต่เอ๊ะ ... ดูไปดูมา ไม่ใช่ป้าตวงนี่ แสดงว่าป้าตวงส่งอาหารพิเศษมาให้แน่เลย "
ในสายตาของหญิงสาว รอยยิ้มนี้ มันโครตร้ายกาจเลย
" หึ "
ร่างสูงเดินย่างสามขุมเข้ามาหาหญิงสาวช้าๆหญิงสาวไม่รู้จะรับมือกับสถานะการณ์แบบนี้ยังไง เพราะเธอไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน และไม่รู้ด้วยว่าเขากำลังจะทำอะไร เธอจึงเดินถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่าง จนกระทั่ง แผ่นหลังชนเข้ากับกำแพงเธอจึงได้หยุด แต่คนตัวโตตรงหน้ากลับไม่หยุด แขนแกร่งทั้งสองข้างยกข้ามไหล่หญิงสาวนาบไว้กับผนังห้อง เหมือนกักขังเธอไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าคมหล่อเหลาก้มลงต่ำเสมอใบหน้าของหญิงสาว
" อ ... เอ่อ .. คือ ขะ ขะ ขอโทษ ค่ะ ชะชะฉันจะรีบออกไปดะดะเด๋วนี้ "
เอ๊า .... ติดอ่างเฉย
เขาเลื่อนหน้ามาพูดติดกับข้างหู
" เป็นอาหารพูดไม่ได้นะ "
ชายหนุ่มใช้ปากคลอเคลียที่ติ่งหู
" นี่นาย !!! ทำอะไรเนี่ย "
" พูดมากจัง "
เขาสบถออกมาอย่างรำคาญ ก่อนจะจับล็อคปลายคาง
" จะทำอะไรน่ะ !! ปล่อยนะ !! "
แสงรุ้งพยายามเบี่ยงหน้าหลบ แต่เขากลับโน้มหน้าเข้ามาและใช้ริมฝีปากหนาปิดปากบางของหญิงสาวไว้ เขาบดเบียดริมฝีปากลงอย่างเร่าร้อนและบ้าคลั่ง ราวกับอยากจะกลืนกินหญิงสาวเข้าไปทั้งตัว
หญิงสาวเบิกตากว้าง ตกตะลึง สมองว่างเปล่า และขาวโพลน
เขา ... กำลังทำอะไร !!!
หญิงสาวไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ ไม่เคยเลย การสัมผัสจากเพศตรงข้ามอย่างมากก็แค่จับมือ ยังไม่เคยถึงตัวขนาดนี้ ละลาบละล้วงขนาดนี้
" อะ "
เมื่อเขาดูดดึงริมฝีปาก หญิงสาวก็ร้องออกมา เขาจึงฉวยโอกาสนี้สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของหญิงสาว
เรียวลิ้นแข็งแรงรุกล้ำเกี่ยวกวัดอยู่ในเรียวปากของหญิงสาว
แสงรุ้งพยายามดิ้นด้วยความตกใจตามสัญชาตญาณ แต่เพราะถูกเขาล็อคไว้ เธอจึงหนีไม่ได้
เมื่อรู้สึกเริ่มจะหายใจไม่ออก เธอจึงพยายามทุบอกเขาอย่างแรง หญิงสาวตัดสินใจกัดลิ้นเขา จนเขายอมปล่อย
" โอ้ย !! "
เขาร้องเสียงหลง
" ไอ้สารเลว !! ฉันไม่ใช่ของเล่นนายนะ "
ทันทีที่เป็นอิสระ หญิงสาวก็กร่นด่าออกมาด้วยความเจ็บใจ ใบหน้าแดงกล่ำ เธอรีบใช้หลังมือเช็ดปากตัวเอง
" ทำไมจะไม่ใช่ !! "
เขาถามเสียงเย็น ยกนิ้วหัวแม่มือลูบปลายลิ้นของตัวเอง
" มากไปแล้วนะ เห็นผู้หญิงเป็นอะไร อยู่ดีดีมาจูบคนที่เจอหน้ากันครั้งแรก "
" เจอกันครั้งแรกงั้นเหรอ ? "
เขาพูดพลางเลิกคิ้วข้างหนึ่ง
" สมองเสื่อมเหรอ "
" สมองนายสิเสื่อม ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีซักอย่าง สารเลว ชั่วช้า หน้าด้าน ไร้ยางอาย อุบาทว์ที่สุดในโลก "
แสงรุ้งด่ากราดอย่างลืมตัว
" เธอคิดว่าเธออยู่ในฐานะที่จะพูดแบนี้กับฉันได้เหรอ "
" ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ "
" ยัยรุ่งริ่ง ... "
!!!!!!!
" รุ่งริ่งอะไร ฉันไม่ได้ชื่อรุ่งริ่งซักหน่อย "
แววตาของหญิงสาวฉายแววร้อนรน ตื่นตระหนก
" ฉันก็ไม่ได้บอกนี่ว่าเป็นชื่อเธอ "
คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มร้ายนั่นหญิงสาวเคยหวาดกลัว แสงรุ้งเหงื่อตก พูดไม่ออก
อยู่ๆคนที่นอนอยู่ก็ตื่นลุกขึ้นมาพูดอย่างหงุดหงิด
" แหกปากอะไรกันวะ หนวกหูจริงๆเลย "
สบโอกาสทีเผลอเธอจึงผลักที่อกเขาอย่างแรง จากนั้นก็รีบวิ่งออกจากห้องทันทีแบบไม่คิดชีวิต
หญิงสาวเข้ามาในห้อง ปิดประตูเหมือนกลัวว่าปีศาจร้ายจะตามมา หญิงสาวยืนพิงผนังห้อง ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างตื่นตระหนก หัวใจเต้นรัวจนยากจะควบคุม
" ไอ้ราวิน !!! ไอ้ผู้ชายสารเลว มันกลับมาแล้วจริงๆด้วย "
" ยัยรุ่งริ่ง ออกมาคุยกันหน่อยซิ "
เสียงเคาะประตูงดังขึ้นรัวๆ แสงรุ้งลุกลี้ลุกลน
เอาไงดีวะ ...!! เออ ทำเฉยๆซะก็หมดเรื่อง
แสงรุ้งจึงเดินเข้าห้อง เอาหมอนปิดหูเพื่อกลบเสียงเรียก
" ไม่อยู่เหรอ ว้า ... แย่จัง "
ผ่านไปซักพัก เมื่อทุกอย่างเงียบสงบลง
แสงรุ้งคิดว่าราวินเป็นพวกความอดทนต่ำ คงทนได้ไม่กี่นาทีหรอกน่า
ฟู่วววว .....
เสียงพ่นลมหายใจของแสงรุ้งดังขึ้นเหมือนโล่งอก
แสงรุ้งเอามือลูบท้อง ด้วยความหิว มัวแต่หลบไอ้ตัวร้ายจนไม่ได้กินอะไรเลย
หญิงสาวเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์และกุญแจห้อง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ เธอจึงค่อยๆแง้มบานประตูแล้วแทรกตัวออกมาจากนั้นจึงดึงบานประตูปิดอย่างเบามือ
เหมือนขโมยย่องเบายังไงอย่างงั้นเลย
นึกแล้วก็ขำ เธอพยายามเดินย่องให้เงียบที่สุดเท่าที่จะเงียบได้
" เฮ้ !!! "
เสียงที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำเอาแสงรุ้งหยุดกึก ตาเบิกโพลง เหงื่อตก
เธอแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน และพยายามก้าวขาเดินต่อ แต่เดินไปได้แค่สองก้าว ก็ถูกมือดีดึงคอเสื้อจนถอยหลังกลับมาจนหลังของเธอกระแทกกับหน้าอกของคนตัวโตอย่างแรง
" จะ หนี ไป ไหน "
เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัว แสงรุ้งเงยหน้าขึ้นมอง
อึก .....
แสงรุ้งกลืนน้ำลายอึกใหญ่ สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะฝืนยิ้ม อารมณ์ความตื่นเต้นทั้งหมด ถูกกลบจนเกือบจะมิดละ จากนั้นจึงหันหลังไปพูดกับคนตัวสูงนั่น
" แฮ่ คุณมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ "
" คุณ ? ธุระ ? "
ราวินยิ้มร้าย
" แหม เรียกซะห่างเหินเชียว คนกันเองแท้ๆ "
" แต่ฉันแน่ใจว่าเราไม่เคยรู้จักกันนะคะ "
" ไม่เนียนไปเรียนมาใหม่ "
นัยน์ตาสีดำหรี่ลง แต่ทอประกายอย่างมุ่งร้าย
" หรือต้องรื้อฟื้นความหลัง เอาหลักฐานมะ "
แสงรุ้งยังคงตีมึน
" หลักฐานอะไรเหรอคะ ฉันแน่ใจนะว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณ "
หญิงสาวคิดปลอบใจตัวเองว่าเขาไม่น่าจะเก็บเอาไว้หรอก
" คุณอาจจะ .. จำคนผิดก็ได้ "
" ให้โอกาสพูด - ใหม่ "
แหม ใจดีซะด้วย
ราวินพลางขยับเข้ามาใกล้ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผะผ่าว มันทำให้หน้าของหญิงสาว แดงซ่าน
แสงรุ้งตัดสินใจวิ่งกลับเข้าไปในห้อง ไขกุญแจด้วยมือที่สั่นเทา ท่ามกลางเสียงหัวเราะเหมือนสัตว์ร้ายของราวิน
เมื่อเปิดประตูเข้าไปได้ แสงรุ้งก็แทรกตัวเข้าไปในห้อง แต่ยังไม่ทันจะปิดประตู
" อ้าว ไอ้สายฟ้าไม่เจอกันนานเลยนะเพื่อน "
แสงรุ้งผงะ
" เฮ้ย ไอ้วิน มึงมาทำอะไรที่นี่วะ "
เสียงของสายฟ้าพี่ชายเธอร้องทัก ทำเอาแสงรุ้งหน้าเสีย แน่ล่ะ หมอนี่รู้จักพี่ชายเธอ ก็เค้าเป็นเพื่อนรักกันนี่
ใช่ พี่ชายเธอกับอีตานี่เป็นเพื่อนรักกัน แม้จะห่างกันก็แค่ปีเดียว สายฟ้าแก่กว่าราวินแค่ปีเดียว แต่เค้าสองคนเป็นเพื่อนรักกัน
มาทำไมตอนนี้เนี่ย ... !!!???
พี่ชายเธอดันโผล่มาเป็นพยานหลักฐานชั้นดี จบ ... จบกัน วันอะไรวะเนี่ย
" กูพึ่งย้ายมาอยู่ห้องริมน่ะ "
" เฮ้ย .. จริงดิ บังเอิญเลย เนี่ยน้องกูก็อยู่ที่นี่ด้วย แสงรุ้งอ่ะ มึงจำได้ป่ะ น้องกูอ่ะ อยู่ห้องนี้ "
พูดพลางชี้โบ้ชี้เบ้มาทางห้องที่เธอแอบอิงอยู่ที่ประตูห้อง
ไม่ต้องพูดดดดดดดด ....
" อ้าวทำไมประตูเปิด "
สายฟ้าโผล่หน้าเข้ามาจนพ้นขอบประตู
" แล้วไอ้รุ้ง มาหลบอะไรอยู่ข้างประตู "
" มะ มะ มะ ไม่มีอะไร "
ติดอ่างทำไมก่อน
สายฟ้าหันกลับไปคุยกับราวินที่ยืนหัวเราะขำอยู่ไม่ไกล
" เออ ไอ้วิน มึงจำแสงรุ้งน้องกูได้ป่ะ "
" อ๋อ จำได้ๆ "
เขาพูดด้วยสีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์มาก ซึ่งมันขัดต่อมาตรฐานชุมชนคนหน้าตาร้ายกาจแบบราวินมาก
" เออ จำได้ก็ดี กูว่าจะฝากให้มึงช่วยดูแลเป็นหูเป็นตาแทนกูหน่อย ถ้ามึงเห็นน้องกูพาผู้ชายเข้าห้องเมื่อไหร่ มึงจัดการได้เลย "
แสงรุ้งชะโงกหน้าออกมา มองเลยไปถึงราวินที่ตอนนี้ยกมือลูบปากอย่างอารมณ์ดี มุมปากยกยิ้มร้าย
- ผู้เขียน
