หลายเดือนต่อมา
ลมยามบ่ายปลายฤดูใบไม้ผลิพัดกลิ่นหญ้าแห้งและกลิ่นเหล็กจากลานฝึกทหารลอยคลุ้งไปทั่วค่าย เสียงโลหะกระทบกันเป็นจังหวะจากเหล่าทหารที่ฝึกดาบดังสอดประสานกับเสียงฝีเท้าเร่งรีบของเด็กชายตัวเล็ก ๆ ผู้หนึ่ง
ป๋อหลินวัยหกขวบวิ่งถลามาอย่างร่าเริง แก้มอวบแดงระเรื่อเพราะความตื่นเต้น
“ท่านลุง! ท่านลุง ดูนี่สิ!”
เสียงเล็กใสเจือความภาคภูมิใจ ดึงความสนใจของม่อเหยียนที่กำลังตรวจรถม้าสำหรับเดินทางอยู่ เขาหันกลับมาเห็นเด็กน้อยกำลังวิ่งมาพร้อมรองเท้าผ้าสีดำคู่หนึ่งที่ถูกโบกไปมาอย่างอวดโอ้
รองเท้าคู่นั้นม่อเหยียนจำได้ดีว่าอันหรานตั้งใจลงมือเย็บให้เด็กชายอยู่ตลอดหลายเดือน เขาเลิกคิ้วขึ้นเบา ๆ พลางแสร้งตีหน้าขรึม
“ท่านแม่ทำรองเท้าให้ข้าล่ะ!” ป๋อหลินพูดเสียงดังอย่างลืมตัว ดวงตากลมโตสว่างวาบเหมือนพบสมบัติล้ำค่า
ม่อเหยียนก้มลงมองรองเท้าแล้วแสร้งถาม “แม่เจ้าปักเองรึ?”
ป๋อหลินพยักหน้าแรงจนปอยผมสั่
