39.ฝาก
1097 คำ
ความเดิม- "ครับ ได้ครับ"
……………………………………
@บนโต๊ะอาหาร
"ยัยบี ชิมนี่หน่อยมั๊ย..ยำปลากรอบใส่มะม่วงสับ คล้าย ๆ ยำปลาดุกฟู แต่ไม่ใช่ อร่อย พี่ลองแล้ว" กานต์บุรุษชวนชิม
"ยำมะม่วงนี่ก็อร่อยนะ กินกับข้าวได้ ไม่หวาน ใส่กุ้งแห้ง ปลากรอบ รสจัดนิดนึง แต่อร่อยดี ลองชิม" กวินชวนชิมบ้าง
"เหรอคะ งั้นหนูลองทั้งสองเมนูเลย..อื้ม..อร่อยจริงด้วย แต่ยำมะม่วงเผ็ดหน่อยนึงค่ะ" หลังจากลองชิมเมนูเด็ดแล้วเกิดติดใจ จึงหม่ำเอา ๆ จนรู้สึกเผ็ดขึ้นมาแล้ว จึงดื่มน้ำตามจนเกือบจะหมดแก้ว
ส่วนเปรมมนัสเห็นเมนูเผ็ดร้อน จึงเตรียมเมนูเด็กเอาไว้ให้คนตัวบางแล้ว เพียงแต่เอาไว้เสิร์ฟทีหลังเท่านั้น
ครื่ด…. จานไข่ตุ๋น ถูกเลื่อนมาตรงหน้าคนตัวบางในเวลาที่เหมาะสม
"กินซ๊ะ แก้เผ็ด" เปรมมนัสเอ่ยยิ้ม ๆ
"ขอบคุณค่ะ กำลังเผ็ดเลย" กานต์ธิดาใช้ช้อนกลางตักไข่ตุ๋นขึ้นชิม แล้วจ้วงตักมาใส่จานข้างเคี้ยวตุ้ย ๆ ทำเอาคู่รักไม้ป่าเดียวกันยิ้มขำระคนเอ็นดูน้องน้อย
"วันนี้ทานข้าวได้เยอะกว่าทุกครั้งนะ เป็นเพราะกินอาหารรสจัดไม่จืดชืดหรือเปล่า ให้มาทำให้กินบ่อย ๆ ทุกวันหยุดเลยดีมั๊ย" เปรมมนัสพูดทีเล่นทีจริง
"ไม่ดีค่ะ เดี๋ยวอ้วน ต้องเปลี่ยนไซส์เสื้อผ้าอีก..เปลืองตังค์" คนตัวบางเผลอพูดไปตรง ๆ ตามอุดมคติของเธอ
พรื่ด….. (เสียงพ่นขำจากเปรมมนัส) ประโยคแรกได้ยินคำปฏิเสธรู้สึกใจฝ่อแต่พอได้ยินประโยคหลังต้องพ่นขำออกมาอย่างนึกเอ็นดูความประหยัดมัธยัสถ์ของคนตัวบาง
"ไอ้งก! ถ้าต้องเปลี่ยนไซส์เสื้อผ้าเดี๋ยวพี่ออกตังค์เธอให้เอง ขอให้อ้วนเถอะแม่เจ้าประคุณเอ๊ย.." กานต์บุรุษบ่นไม่จริงจัง
"…….." คนตัวบางไม่พูดแต่ยกยิ้มมุมปากแล้วจ้วงตักไข่ตุ๋นไปจ่อที่ปากของพี่ชายบ้าง
"พี่ไม่ชอบไข่ตุ๋น แล้วก็กินเผ็ดได้ เก็บไว้กินเองเถอะ ปลาทอดกรอบนี่ก็มี แก้เผ็ดได้เหมือนกัน" กานต์บุรุษปฏิเสธคนน้องอย่างตรงไปตรงมาเพราะเขาไม่ชอบเมนูอะไรที่มันแหยะ ๆ ประเภทต้ม ๆ ตุ๋น ๆ อยู่แล้ว
เปรมมนัสที่ได้ยินเช่นนั้น ได้ทีรีบจับข้อมือคนตัวบางหันเข้าหาตัวแล้วรีบงับไข่ตุ๋นจากช้อนที่สาวเจ้าเตรียมจะป้อนพี่ชายเสียเองทำเอาสองคู่รักถึงกับหัวเราะขำออกมาในความจ้องหาโอกาสของชายหนุ่ม
"………" กานต์ธิดาไม่พูดแต่กระพริบตาถี่ ๆ แล้วหันไปสบตากับพี่ชายเป็นเชิงฟ้อง
หึหึ.. ส่วนคนพี่ได้แต่หัวเราะขำในความขี้ฟ้องเอาแต่ใจของน้องน้อย
"กินข้าวเสร็จแล้วสักพักแล้วพาไปเดินดูรอบ ๆ บ้านหน่อยซิ/คุณเอด้วยนะครับ" เปรมมนัสหันไปคุยกับคนตัวบางและพี่ชายของเธอเป็นเชิงขอร้อง
"มีอะไรหรือครับ คุณนัท/นั่นซิคะ" สองพี่น้องเอ่ยถามอย่างนึกสงสัย
"คือผมอยากขออนุญาตซื้อรถให้น้องน่ะครับ" เปรมมนัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ฮ๊า…ไม่ดีมั๊งครับ ยัยบีขับรถไม่เป็น เคยหัดให้ก็ไม่เข้าหัวเอาเสียเลย แถมได้ทำสีใหม่อีก สียังติดที่เสาโรงรถอยู่จนถึงทุกวันนี้อยู่เลยครับ อีกอย่างทางบ้านคุณนัทจะเข้าใจว่าน้องผมเป็นคนยังไง ไม่เอา ไม่ดีกว่าครับ" กานต์บุรุษปฏิเสธเสียงเข้มส่วนคนน้องก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"โอเค..เข้าใจครับ งั้นผมซื้อให้ตัวเอง แต่ขอฝากจอดที่บ้านนี้หน่อย และคงต้องปรับเรื่องโรงจอดรถอีกนิด คุณเอจะอนุญาตให้ปรับมั๊ยครับ แล้วก็ติดกล้องวงจรปิดเพิ่มอีกหน่อย เรื่องค่าใช้จ่ายเรื่องปรับโรงจอดรถเดี๋ยวผมจัดการเองแค่คุณเออนุญาตในฐานะเจ้าของบ้านเท่านั้น" เปรมมนัสยังยืนยันเพราะอ้างว่าที่บ้านไม่มีที่จอดรถ
"เจ้าของบ้านตัวจริงก็นั่งหน้าเป็นม้าหมากรุกอยู่ข้าง ๆ คุณนัทนั่นแหละครับ" เมื่อปฏิเสธแล้วก็ยังตื้ออีก กานต์บุรุษเริ่มเหนื่อยจะเคลียร์ก็เลยส่งไม้ต่อให้น้องสาวเสียเลย
"อุ่ย..หน้าเป็นม้าหมากรุกจริง ๆ ด้วย..เอ่อ..น้องบีจะว่ายังไงคะอนุญาตให้ผมปรับปรุงโรงรถให้หรือเปล่า แล้วก็ขอติดกล้องวงจรปิดเพิ่มให้ด้วย" เปรมมัสทำใจดีสู้เสือ
"แล้วแต่พี่เอซิคะ แต่ค่าใช้จ่ายหนูจ่ายเองนะคะ หนูพอมีเงินเก็บ ค่าปรับปรุงน่าจะไม่ถึงแสนหนูมีค่ะ" กานต์ธิดากลอกกลิ้งตาไปมาอย่างคนใช้ความคิดแล้วพูดอย่างเป็นงานเป็นการ
"โถแม่คุณ เก็บไว้เรียนต่อเถอะจ้ะ แค่นี้พี่จ่ายเอง..มันจะสักเท่าไรกันเชียว" กานต์บุรุษเอ่ยยิ้ม ๆ อยากนึกเอ็นดูน้องน้อย
"โอเคตามนั้นครับ เอาเป็นว่าทีมช่างจะมาดูสถานที่สัปดาห์หน้าเลยนะครับ พอโรงรถเสร็จผมจะเอารถยนต์คันใหม่มาฝากจอด ฝากกุญแจไว้ที่น้องบีด้วยเลย แล้วก็ฝากช่วยสตาร์ทเครื่องแล้วก็ถอยเข้าถอยออกให้สักหน่อย" เปรมมนัสสรุปตัดจบ
"เอางั้นเลยเหรอคะ" กานต์ธิดาหรี่ตาหันไปมองหน้าคนตัวโตอย่างขอความมั่นใจ
"งั้นซิครับ/ปะ พาผมไปดูรอบ ๆ บ้านหน่อย พอดีอยากเช็ดจุดตั้งกล้องวงจรปิดน่ะครับ"
"ก็ได้..เดี๋ยวผมพาไป/เราก็ไปด้วย..เรานั่นแหละตัวดีเลยต้องรู้เหมือนกันตามมาเลย/กายฝากเก็บโต๊ะอาหารด้วยนะ" กานต์บุรุษเอ่ยรับคำชายหนุ่มและสั่งการน้องสาวและคนของใจเสร็จสรรพ
"ได้เลย ไปเถอะเดี๋ยวจัดการให้" กายรับคำอย่างว่าง่ายและยิ้มขำในมาตรการเชิงรุกของอีกคน
จากนั้นสองพี่น้องจึงพาแขกเดินรอบ ๆ บ้าน แต่ระหว่างเปรมมนัสแอบสังเกตเห็นคนตัวบางมีใบหน้าที่ซีดเซียวจึงคิดยุติการสำรวจเสียดื้อ ๆ
"ผมว่าน่าจะเพียงพอแล้วนะครับ"
"นั่นซิ ยัยบีเข้าบ้านเถอะ ไปกินยาได้แล้ว หลังมื้ออาหารมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วนิ่ ปะ" กานต์บุรุษเอ่ยขึ้นอย่างเห็นด้วย
- ผู้เขียน
