เราสองคนต่างจ้องหน้ากัน ฉันกำลังคิดว่าฉันต้องเป็นฝ่ายยอม เพราะฉันต้องพึ่งพามันใช่หรือเปล่า ฉันต้องทำแบบนั้นถึงจะอยู่รอดอย่างไม่ลำบาก ไม่ต้องออกไปหางานทำข้างนอก แค่รับทำรายงานของเพื่อน ทำงานบ้านที่ห้องอินดี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทุกวันนี้ที่ยังใช้ชีวิตสุขสบายก็เพราะเงินที่อินดี้ให้เป็นส่วนใหญ่
“เมื่อคืนทำไมมึงกลับก่อนกู แล้วเสือกไม่กลับห้อง มึงไปไหนมากันแน่ เสื้อผ้าชุดเดิมไปไหน” อินดี้ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ตั้งคำถามมากมายด้วยนำเสียงขุ่นเคือง
“จำเป็นที่กูต้องตอบไหม”
“มึงคิดว่ามึงอยู่ในสถานะที่จะไม่ตอบได้เหรอ”
“กูอยู่ในสถานะอะไร ทำไมกูถึงต้องตอบคำถามของมึง”
“มึงอย่าทำตัวแบบนี้มิว โคตรไม่น่ารักเลยสัด”
“กูก็ไม่ได้อยากน่ารักในสายตามึง”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง พูดมาเมื่อคืนมึงไปนอนที่ไหนมา” อินดี้กระชากแขนฉันให้ลุกขึ้นประชันหน้า มือบีบต้นแขนฉันแรงขึ้นเรื่อย ๆ “ตอบกูสิมิว เมื่อคืนมึงไปไหนมา”
“ม
