“ยัยรัก พี่เคนบอกว่าเขาอยู่ที่ร้านคาเฟ่ไม่ไกลจากห้าง” นานาพูดพลางเผยแววตาเปล่งประกายความสุขแบบปกปิดไม่มิด
“แล้ว??” พบรักถามกลับเสียงเนิบนาบ เหมือนกับไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของนานามากนักเพราะเธอกำลังสนใจขนมหวานตรงหน้ามากกว่า
“รัก... ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม คนสวยอยากเอาของขวัญไปให้พี่เคน”
“ทำไม?? แกไม่ไปคนเดียว” พบรักหันหน้ามาเลิกคิ้วถามเพื่อนรักด้วยสายตาสงสัย
“ก็… ฉันตื่นเต้นนี่นา” นานาย่นจมูกอย่างออดอ้อนมองสบตาพบรักด้วยสายตาอ้อนวอน
“งั้นแกก็โทรให้พี่เคนมาหาที่นี่สิ เขาอยู่ไม่ไกลไม่ใช่เหรอ”
“พี่เคนบอกว่า เขากำลังทำงานอยู่กับเพื่อนแยกตัวออกมาไม่ได้ เกรงใจเพื่อนเพราะงานเร่ง”
“อื้ม... ก็เข้าใจได้”
“นานะ ยัยรักไปเป็นเพื่อนกับคนสวยหน่อยนะ”
“ก็ได้ ๆ เข้าใจแล้ว แต่ขอโทรบอกพี่เลออนก่อนได้ไหม รักบอกพี่เขาว่าจะรออยู่ที่ห้าง”
“ได้เลย” นานาพยักหน้ารัวด้วยความดีใจ ที่อย่างน้อยเพื่อนเธอก็ยอมตกปา
