25 รสชาติของบ้าน
794 คำ
ฟรานเชสโกขยับตัวลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกแรกคือความว่างเปล่าข้างกาย เขาเลื่อนมือไปคลำบนเตียงข้างๆ ที่ควรจะมีร่างนุ่มนิ่มนอนอยู่...แต่กลับพบเพียงความเย็น
เขาลุกขึ้นนั่งทันที สัญชาตญาณความระแวดระวังทำงานโดยอัตโนมัติ กวาดสายตามองไปรอบห้อง แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ "พริกหวาน?" เขาเรียกชื่อเธอเสียงแหบ
ไม่มีเสียงตอบ...
แต่แล้ว... กลิ่นหอมจางๆ ของอาหารก็ลอยมาเตะจมูกเขา... เป็นกลิ่นที่เขาไม่คุ้นเคยในเพนท์เฮาส์แห่งนี้ ปกติแล้วที่นี่จะมีแต่กลิ่นกาแฟ หรือกลิ่นอาหารที่สั่งมาจากโรงแรมห้าดาวเท่านั้น
เขาลุกจากเตียง เดินตามกลิ่นนั้นไปยังห้องนั่งเล่นที่เชื่อมต่อกับส่วนของห้องครัว แล้วภาพที่เห็นก็ทำให้เขาต้องหยุดนิ่ง
บนโต๊ะอาหารไม้สักตัวใหญ่ที่ปกติแทบไม่เคยถูกใช้งาน มีอาหารหน้าตาน่าทานสองจานถูกจัดวางไว้อย่างสวยงาม มีแก้วไวน์เตรียมพร้อม... และร่างบางในชุดเดรสสบายตากำลังยืนจัดช้อนส้อมอยู่ข้างๆ โต๊ะ พอเธอหันมาเห็นเขาก็ยิ้มกว้างออกมาทันที
"อ๊ะ! ตื่นแล้วเหรอคะ" พริกหวานพูดอย่างดีใจ "หนูทำอาหารไว้รอ... ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณรึเปล่า"
ฟรานเชสโกยืนนิ่งไปชั่วขณะ... สมองของเขาประมวลผลกับภาพตรงหน้าอย่างช้าๆ
ในชีวิตของเขา... ผู้หญิงที่เคยผ่านเข้ามาส่วนใหญ่ล้วนเป็นนางแบบ ดารา หรือลูกสาวของตระกูลใหญ่ๆ พวกเธอเข้ามาหาเขาเพราะเงินทอง อำนาจ หรือความตื่นเต้นท้าทาย ผู้หญิงเหล่านั้นเก่งเรื่องการแต่งตัวสวยๆ ไปออกงานสังคม เก่งเรื่องการออดอ้อนบนเตียง... แต่เรื่องงานบ้านงานครัวน่ะเหรอ? อย่าได้หวัง... สำหรับพวกเธอ การเข้าครัวเป็นเรื่องของคนใช้ และทุกมื้ออาหารคือการสั่งจากร้านหรูเท่านั้น
ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่ตื่นขึ้นมาก่อน... และเข้าครัวทำอาหารร้อนๆ ไว้รอเขากลับบ้านหรือตื่นนอน... มันเป็นภาพที่เขาไม่เคยเห็น... มันเป็นภาพที่แปลกใหม่... และให้ความรู้สึกอบอุ่นจนจุกอยู่ในอกอย่างบอกไม่ถูก
นี่มันคือความรู้สึกที่เรียกว่า "บ้าน" ใช่ไหม...
"มองอะไรเหรอคะ... หรือว่าไม่ชอบ" พริกหวานถามขึ้นอย่างไม่มั่นใจเมื่อเห็นเขายืนนิ่งไม่พูดอะไร
ฟรานเชสโกสลัดตัวเองออกจากภวังค์ เขาสาวเท้าเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ สายตาของเขามองสลับระหว่างใบหน้าที่น่ารักของเธอกับอาหารบนโต๊ะ
"เธอทำเองทั้งหมดนี่เลยเหรอ" เขาถามเสียงทุ้ม
"ค่ะ... เป็นคาโบนาร่ากับซุปหัวหอม... เมนูง่ายๆ น่ะค่ะ" เธอตอบอย่างถ่อมตัว "หนูเห็นในตู้เย็นมีของครบพอดี"
เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กลับทำในสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจ เขาโน้มตัวลงมา กอดเธอไว้แน่นจากด้านหลัง แล้วซบหน้าลงกับซอกคอของเธอ สูดดมกลิ่นกายผสมกับกลิ่นอาหารจางๆ ที่ติดตัวเธออยู่อย่างโหยหา
"ฟะ...ฟราน... เป็นอะไรไปคะ" เธอถามอย่างตกใจกับการกระทำของเขา
"เปล่า..." เขากระซิบตอบ "แค่กำลังรู้สึกว่า... ฉันโชคดี"
พริกหวานใจเต้นแรง... "โชคดีเรื่องอะไรคะ"
เขาเงยหน้าขึ้นมา หอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่ "โชคดี... ที่วันนั้นตัดสินใจ 'ซื้อ' เธอมา"
แม้จะเป็นคำพูดที่ฟังดูไม่ค่อยดีนัก แต่น้ำเสียงและแววตาของเขาที่มองมา ทำให้พริกหวานรู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร เธอหัวเราะออกมาเบาๆ
"คนบ้า... พูดอะไรก็ไม่รู้" เธอพูดพลางตีแขนเขาเบาๆ "ไปนั่งค่ะ อาหารจะเย็นหมดแล้ว"
เขาหัวเราะในลำคอแล้วยอมเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างว่าง่าย พริกหวานเดินตามมานั่งฝั่งตรงข้าม มองเขาด้วยสายตารอลุ้น
ฟรานเชสโกหยิบส้อมขึ้นมา ตักเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากคำแรก...
"เป็นไงคะ... พอทานได้ไหม" เธอถามอย่างตื่นเต้น
เขาเคี้ยวช้าๆ รับรสชาติของชีส เบคอน และไข่แดงที่เคลือบเส้นอย่างลงตัว ก่อนจะกลืนลงไป แล้วตักซุปหัวหอมขึ้นมาชิมอีกคำ... มันไม่ใช่รสชาติที่เลิศหรูเหมือนร้านอาหารมิชลินสตาร์... แต่มันคือรสชาติของความใส่ใจ... รสชาติที่มีชีวิตชีวา...
เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ แล้วยิ้มออกมา... เป็นรอยยิ้มที่จริงใจและอบอุ่นที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น
"อร่อย" เขากล่าวสั้นๆ "อร่อยกว่าทุกร้านที่ฉันเคยกินมาทั้งชีวิต"
คำชมง่ายๆ นั้น... ทำให้หัวใจของพริกหวานพองฟูจนแทบจะลอยได้...
"ขอบคุณค่าา ทานให้อร่อยนะคะ"
- ผู้เขียน
