บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

ณ คาสิโน La Luna Nera ชั้น VVIP กลิ่นบุหรี่กับวิสกี้ชั้นเลิศตลบอบอวลไปทั่วห้องรับรองสุดหรูที่ซ่อนตัวอยู่บนชั้นสูงสุดของ La Luna (ลา ลูนา เนรา)คาสิโนที่เปรียบเสมือนอาณาจักรโลกีย์ใจกลางกรุงเทพมหานคร พริกหวานถูกการ์ดร่างยักษ์ในชุดสูทสีดำสองคนลากเข้ามาในห้องราวกับเธอเป็นเพียงกระสอบมันฝรั่ง แขนของเธอถูกบีบจนเจ็บระบมไปหมด แต่ความเจ็บปวดทางกายเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดและอัปยศในหัวใจ ภาพตรงหน้าทำให้เธอแทบหยุดหายใจ... แม่ของเธอกำลังคุกเข่าอยู่บนพรมขนสัตว์เนื้อดี ร้องไห้ฟูมฟายเกาะขาชายคนหนึ่งที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีดำสนิท แสงไฟสลัวจากโคมไฟสะท้อนให้เห็นแววตาของผู้ชายคนนั้น... แววตาที่เย็นชาและไร้ความปรานี ชายคนนั้นคือ ฟรานเชสโก เด ลูคา เจ้าของฉายา "พยัคฆ์ร้ายแห่งเอเชีบุรุษผู้กุมอำนาจโลกมืดของตระกูลเด ลูคาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไว้ในกำมือ ดวงตาคมกริบของเขากำลังจ้องมองแม่ของเธอด้วยความรำคาญเต็มที ก่อนจะตวัดสายตามาหยุดอยู่ที่เธอราวกับนักล่ากำลังประเมินเหยื่อ "ได้โปรดเถอะค่ะท่านฟรานเชสโก ดิฉันหาเงินมาคืนให้ท่านไม่ได้จริงๆ... แต่ดิฉันพาลูกสาวมาแล้ว... ให้พริกหวานทำงานรับใช้ท่านนะคะ... ได้โปรด..." คำพูดของแม่เหมือนมีดนับพันเล่มที่กรีดแทงเข้ามาในหัวใจของพริกหวาน "แม่! พูดอะไรออกมา! หนูไม่เกี่ยว!" ฟรานเชสโกยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้การ์ดปล่อยเธอเป็นอิสระ เขายังคงนั่งนิ่ง แต่รัศมีความน่าเกรงขามกลับแผ่กระจายจนน่าขนลุก เขาโบกมือไล่แม่ของเธออย่างไม่ใส่ใจ "ความผิดของแม่ ก็คือความผิดของลูก... อันโตนิโอ... จัดการพา 'แขก' ของเราออกไปได้แล้ว" การ์ดคนสนิทที่ยืนอยู่มุมห้องก้าวเข้ามาคุมตัวแม่ของเธอออกไปทันที "สารเลว!" พริกหวานตวาดลั่น จ้องมองชายตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว "คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ!" ฟรานเชสโกเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่ดูเหมือนการแสยะยิ้มของพยัคฆ์มากกว่า "กล้าดีนี่... ฉันชอบ" เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสั่งตัดราคาแพงก้าวเข้ามาหาเธอช้าๆ "แม่เธอติดหนี้ฉันสิบล้าน... เธอคิดว่าชีวิตกระจอกๆ ของเธอมีค่าพอจะทำงานใช้หนี้ก้อนนี้ได้งั้นเหรอ?" "ฉันจะหามาคืนให้! แต่ไม่ใช่ด้วยวิธีนี้!" "หึ... เงินน่ะเหรอ?" ฟรานเชสโกหัวเราะในลำคอ เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ กลิ่นโคโลญจน์ราคาแพงผสมกับกลิ่นบุรุษเพศของเขาทำให้พริกหวานหายใจติดขัด "ตอนนี้ฉันไม่สนใจมันแล้ว" ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างจาบจ้วง สายตาของเขาเหมือนจะลองเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้น "...แต่ฉัน... สนใจเธอ" พริกหวานตัวแข็งทื่อกับคำพูดนั้น "ฝันไปเถอะ! ฉันยอมตายดีกว่า!" "ความตายมันง่ายเกินไป" เขากระซิบเสียงเย็นเยียบ "และฉันก็ไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น" หมับ! มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ท้ายทอยของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าสบตากับเขาตรงๆ "เธอไม่มีสิทธิ์เลือก พริกหวาน... แม่ของเธอขายเธอให้ฉันแล้ว เพื่อแลกกับชีวิตของเธอ" "ไม่จริง..." เธอส่ายหน้า น้ำตาเริ่มคลอหน่วยตาด้วยความรู้สึกถูกทรยศ "จริงแท้ยิ่งกว่าอะไร" เขาก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกแทบจะชนกัน ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารดริมฝีปากเธอ "ถึงเวลาแล้ว... ที่เธอต้องจ่ายในสิ่งที่แม่เธอก่อไว้" ไม่ทันที่พริกหวานจะได้พูดอะไรอีก ริมฝีปากร้อนผ่าวของฟรานเชสโกก็ทาบทับลงมาอย่างรุนแรงและเอาแต่ใจ มันคือจูบที่เต็มไปด้วยการประกาศความเป็นเจ้าของ บดขยี้และดูดกลืนทุกการต่อต้านของเธอ พริกหวานดิ้นรนทุบตีไปบนแผงอกแกร่ง แต่เขากลับยิ่งรัดร่างเธอแน่นขึ้น แขนอีกข้างตวัดรวบเอวคอดกิ่วเข้าหาตัวจนร่างกายของเธอแนบชิดไปกับเรือนกายกำยำของเขา "อื้อ!" ลิ้นร้อนของเขาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากหวาน กวาดต้อนชิมความหอมหวานอย่างหิวกระหาย ขณะที่มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข มือข้างที่จับท้ายทอยเธอเลื่อนลงมาบีบเคล้นสะโพกกลมกลึงอย่างมันมือ ส่วนอีกข้างก็ลูบไล้ขึ้นมาจนหยุดอยู่ที่ทรวงอกอวบอิ่ม บีบขย้ำผ่านเนื้อผ้าจนเธอสะท้าน เมื่อถอนจูบออก เขาก็อุ้มร่างเธอขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดายราวกับเธอเป็นเพียงตุ๊กตาตัวหนึ่ง "ปล่อยนะ! ไอ้คนชั่ว! จะพาฉันไปไหน!" พริกหวานกรีดร้องและทุบหลังเขาไม่หยุด "ไป 'บ้าน' ของฉันไง" ฟรานเชสโกเอ่ยเสียงเรียบพลางเดินออกไปที่ลิฟต์ส่วนตัว "เราจะไป 'ชำระหนี้' กันต่อที่นั่น... ที่รัก" ณ เพนท์เฮาส์สุดหรู การเดินทางที่แสนอัปยศสิ้นสุดลงเมื่อฟรานเชสโกพาเธอมาถึงเพนท์เฮาส์ส่วนตัวที่ตั้งอยู่บนชั้นสูงสุดของคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมืองที่มองเห็นวิวได้ 360 องศา เขาโยนร่างบางลงบนเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่อย่างไม่ปรานี ร่างของพริกหวานจมลงไปในที่นอนนุ่ม แต่ใจของเธอกลับดำดิ่งสู่ความหวาดกลัว ฟรานเชสโกถอดเสื้อสูทของเขาออกอย่างไม่รีบร้อน ตามด้วยการปลดเนกไทและกระดุมเสื้อเชิ้ต เผยให้เห็นแผงอกกำยำที่มีรอยสักมังกรตะวันตกเลื้อยพันอยู่ "อย่าทำอะไรฉันเลยนะ... ฉันขอร้อง..." พริกหวานถอยหนีจนแผ่นหลังชิดหัวเตียง อ้อนวอนเสียงสั่น แต่สายตาของฟรานเชสโกกลับลุกวาวราวกับสัตว์ป่า เขาไม่สนใจคำร้องขอใดๆ ทั้งสิ้น เขากระโจนขึ้นคร่อมร่างเธอไว้ ตรึงข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว "คำขอร้องของลูกหนี้... ไม่มีค่าพอให้ฉันต้องสนใจ" แควก! เสื้อยืดตัวเก่าของเธอถูกฉีกกระชากอย่างแรงจนขาดวิ่น เผยให้เห็นบราเซียลูกไม้สีหวานที่ซ่อนความอวบอิ่มไว้ข้างใต้ "คืนนี้..." เขาก้มลงกระซิบข้างหู ไล้เลียใบหูเธอเบาๆ จนพริกหวานขนลุกซู่ "...เธอจะใช้หนี้ให้ฉันด้วยร่างกายของเธอ" มือใหญ่ที่ว่างอยู่เลื่อนไปปลดตะขอกางเกงยีนส์ของเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะรูดซิปลง และสอดมือเข้าไปใต้ชั้นในตัวจิ๋ว สัมผัสเข้ากับความอ่อนนุ่มใจกลางกายสาวที่เริ่มชื้นแฉะด้วยความหวาดกลัว... และความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับ "อ๊ะ... ยะ...อย่า..." "ร่างกายเธอตื่นเต้นจนปิดไม่มิดเลยนี่ พริกหวาน" เขาแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ "ดี... ฉันชอบผู้หญิงที่ร้อนแรง... มันทำให้การ 'ทวงหนี้' สนุกขึ้นเยอะ"