บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

2 ความเมตตาของพยัคฆ์ร้าย

ลมหายใจของพริกหวานติดขัดอยู่ในลำคอ ความกลัวจับขั้วหัวใจจนกลายเป็นน้ำแข็งเมื่อมือหยาบกร้านของฟรานเชสโกสัมผัสโดนจุดอ่อนไหวที่สุดของเธอ ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างกำยำของเขาที่ยังคงแต่งกายเกือบครบชุด มีเพียงเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมออกจนเห็นแผงอกกว้าง

น้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นจากหางตาไม่ขาดสาย ไหลอาบแก้มลงไปเปียกหมอน ตัวเธอสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่ใช่แค่เพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ แต่เป็นความกลัวสุดขีดที่กำลังกัดกินจิตใจ เสียงสะอื้นหลุดออกมาจากริมฝีปากบางอย่างน่าสงสาร

"ฮึก... ฮือ... ได้โปรด... อย่าทำอะไรฉันเลย..."

เธอหลับตาปี๋ ไม่อยากรับรู้ภาพความอัปยศที่กำลังจะเกิดขึ้น รอคอยความเจ็บปวดจากการถูกฉีกกระชากอย่างป่าเถื่อน แต่... มันกลับไม่เกิดขึ้น

ความเงียบที่เข้ามาแทนที่ทำให้พริกหวานประหลาดใจ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ สิ่งที่เห็นทำให้เธอต้องขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

ฟรานเชสโกยังคงคร่อมร่างเธออยู่เช่นเดิม ดวงตาสีน้ำหมึกคมกริบคู่นั้นกำลังจ้องมองใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาของเธอเขม็ง แววตาที่เคยลุกโชนด้วยไฟปรารถนาเมื่อครู่ บัดนี้กลับฉายแววบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก... มันดูเหมือนความหงุดหงิด ชิงชัง หรืออาจจะเป็น... ความลังเลเพียงชั่ววูบ

"เวรเอ๊ย!"

เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะผละตัวลุกออกจากร่างเธออย่างรวดเร็วจนพริกหวานผงะด้วยความตกใจ

ฟรานเชสโกเดินหัวเสียไปที่บาร์เครื่องดื่มที่มุมห้อง เขารินบรั่นดีราคาแพงใส่แก้วแล้วกระดกมันรวดเดียวจนหมด ก่อนจะหันหลังกลับมามองเธอที่ยังคงนอนตัวสั่นอยู่บนเตียงด้วยสายตารำคาญและปนดูแคลน

พริกหวานรีบคว้าผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมร่างที่เปลือยเปล่าของตัวเองไว้จนมิดชิด ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองการกระทำของเขาอย่างไม่เข้าใจระคนหวาดระแวง ทำไมเขาถึงหยุด? เขาเปลี่ยนใจแล้วเหรอ? หรือนี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของเกมโรคจิตของเขา

"น่ารำคาญฉิบหาย" เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ดังพอที่เธอจะได้ยิน "ร้องไห้เป็นเผาเต่าอยู่ได้ ไม่ได้อารมณ์!"

เขาติดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองลวกๆ คว้าเสื้อสูทที่พาดไว้บนเก้าอี้ขึ้นมาสวม แล้วเดินตรงมาที่เตียงอีกครั้ง พริกหวานสะดุ้งเฮือก กอดผ้าห่มแน่นขึ้น คิดว่าเขาจะกลับมาทำร้ายเธออีก

แต่เปล่า... เขาเพียงแค่หยิบบุหรี่ตัวใหม่ขึ้นมาจุดไฟ แล้วพ่นควันสีเทาจางออกมาอย่างหงุดหงิด

"ฟังนะ แม่สาวน้อยจอมพยศ" เขาพูดเสียงเย็นเฉียบ สายตาจ้องมาที่เธออย่างกดดัน "ฉันไม่ใช่พวกข่มขืนเด็กสาวร้องที่ไห้ขี้มูกโป่งหรอกนะ มันเสียรสนิยม"

พริกหวานยังคงเงียบ มองเขาอย่างไม่ไว้ใจ

"แต่... อย่าคิดว่าเธอจะรอด" เขายกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ "นับจากนี้ไป เธอคือ 'สมบัติ' ของฉัน จะอยู่ที่นี่ ในพื้นที่ของฉัน"

เขาก้มตัวลงมา ใช้ปลายนิ้วเชยคางเธอขึ้น บังคับให้สบตากับเขา "ฉันจะรอ... รอจนกว่าเธอจะ 'พร้อม' ที่จะชำระหนี้ด้วยความเต็มใจ... หรืออย่างน้อย ก็รอจนกว่าเธอจะเลิกร้องไห้ฟูมฟายเหมือนเด็กน้อยหลงทาง แล้ว 'สู้' กับฉันอย่างสมศักดิ์ศรี"

คำพูดของเขาทำให้พริกหวานสับสนยิ่งกว่าเดิม นี่มันหมายความว่ายังไง? เขากำลังเล่นเกมอะไรกับเธออยู่กันแน่ เขาไม่ได้ต้องการแค่ร่างกายของเธอหรอกหรือ?

"และจำไว้..." เขากระซิบเสียงพร่า แววตาเต็มไปด้วยอำนาจคุกคาม "...ฉันเป็นคนความอดทนต่ำ ถ้าฉันหมดความอดทนเมื่อไหร่... ต่อให้เธอร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด ฉันก็จะไม่หยุดอีกเป็นครั้งที่สอง"

พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว ปิดประตูดัง "ปัง!" ทิ้งให้พริกหวานนั่งงงงวยและหวาดผวาอยู่บนเตียงเพียงลำพัง

เธอยังคงกอดผ้าห่มไว้แน่น ตัวสั่นเทาไม่หยุดหย่อน ในหัวมีแต่คำถามเต็มไปหมด เขาไม่ได้ต้องการจะขืนใจเธอ แต่เขาก็กักขังเธอไว้ที่นี่ ในฐานะ 'สมบัติ' ของเขา รอวันที่เธอจะ 'พร้อม' งั้นหรือ?

ความเมตตาที่เขาแสดงออกมาเมื่อครู่ มันไม่ใช่ความใจดี... พริกหวานรู้ดี... แต่มันคือการเล่นเกมที่โหดร้ายและซับซ้อนกว่านั้นมาก เขาต้องการจะทำลายเธอไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่เป็นจิตใจ... เขาต้องการจะทำให้เธอยอมศิโรราบต่อเขาด้วยตัวเอง

พยัคฆ์ร้ายไม่ได้ปล่อยเหยื่อไป... มันแค่กำลังเล่นสนุกกับเหยื่อที่ตื่นกลัว... รอเวลาที่เหมาะสมที่จะขย้ำให้ตายคามือเท่านั้นเอง