บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

23 แสงสว่างที่รอคอย

เวลาล่วงเลยผ่านไปช้าๆ... ราวกับจะแกล้งคนที่กำลังรอคอย พริกหวานไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เลยแม้แต่นาทีเดียว เธอยังคงนั่งขดตัวอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่น ทั้งๆ ที่ฟรานเชสโกบอกให้เธอไปนอนพักบนเตียงดีๆ

เธอเปิดโทรทัศน์จอใหญ่ทิ้งไว้ แต่สายตาก็ไม่ได้สนใจภาพที่เคลื่อนไหวบนหน้าจอเลยสักนิด ในมือของเธอกำโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เขาซื้อให้ไว้แน่น ว่างเปล่า... ไม่มีข้อความ ไม่มีสายเรียกเข้าใดๆ ทั้งสิ้น

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลิฟต์ส่วนตัวทำงานอยู่ด้านนอก หัวใจของเธอก็จะพองโตขึ้นด้วยความหวัง... แต่แล้วมันก็แฟบลงเมื่อรู้ว่าไม่ใช่เขา

เธอชำเลืองมองนาฬิกาดิจิทัลบนผนัง... ตีสี่ครึ่ง... ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มเปลี่ยนจากสีดำสนิทเป็นสีน้ำเงินเข้ม ความมืดกำลังจะจางหายไป แต่คนที่เธอรอยังไม่กลับมา

ความกลัวและความวิตกกังวลเริ่มกัดกินหัวใจของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ คำสัญญาของเขาที่ว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัยเริ่มฟังดูเลือนราง เขาจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า? การเจรจาอาจจะไม่ราบรื่น... อาจจะมีเรื่องรุนแรงเกิดขึ้น... หรือเขาอาจจะบาดเจ็บอีกครั้ง...

ความคิดฟุ้งซ่านวนเวียนอยู่ในหัวจนเธอแทบจะเป็นบ้า ยิ่งคิด น้ำตาก็พาลจะไหลออกมาอีกรอบ

ติ๊ง!

เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง... แต่ครั้งนี้พริกหวานไม่ได้คาดหวังอะไรอีกแล้ว เธอปล่อยให้มันดังแล้วก็เงียบไปเหมือนทุกครั้ง...

ครืด...

เสียงประตูบานเลื่อนอัตโนมัติเปิดออก...

พริกหวานเงยหน้าขึ้นจากเข่าอย่างเชื่องช้า... และเธอก็ได้เห็น...

ร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำที่บัดนี้มีรอยยับยู่ยี่เล็กน้อยกำลังยืนอยู่ที่ทางเข้า ใบหน้าของเขาดูเหนื่อยล้า แต่แววตา... แววตานั้นกำลังมองตรงมาที่เธอ

"ฟราน!"

ราวกับร่างกายขยับไปเองตามสัญชาตญาณ พริกหวานดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟา วิ่งเท้าเปล่าไปหาเขาทันที เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่สนใจว่าเขากลับมาช้ากว่าที่บอก หรือใบหน้าของเขาจะดูเคร่งขรึมแค่ไหน สิ่งเดียวที่เธอรับรู้คือ... เขากลับมาแล้ว... เขากลับมาหาเธออย่างปลอดภัย

"โธ่... ที่รัก..." ฟรานเชสโกอ้าแขนรับร่างบางที่วิ่งเข้ามากระแทกอกเขาอย่างแรงจนเซไปเล็กน้อย เขากอดเธอไว้แน่น สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากกลุ่มผมของเธอเข้าเต็มปอด ความเหนื่อยล้าจากการจัดการเรื่องราววุ่นวายมาทั้งคืนหายเป็นปลิดทิ้งทันที

"หนูนึกว่า... ฮึก... นึกว่าคุณจะไม่กลับมาแล้ว" พริกหวานสะอื้นอยู่ในอ้อมอกของเขา กอดเขาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปอีก "หนูกลัว... กลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไป..."

"ฉันสัญญาแล้วไง... ว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัย" เขากระซิบตอบ ลูบแผ่นหลังบางของเธอเบาๆ เพื่อปลอบประโลม "ทำไมยังไม่นอน... ตาบวมหมดแล้วเห็นไหม"

"จะนอนได้ยังไงล่ะคะ... ก็คุณยังไม่กลับมา" เธอพูดเสียงอู้อี้ ซบหน้ากับอกกว้างของเขาไม่ยอมเงยขึ้นมา

คำพูดนั้นทำให้ฟรานเชสโกรู้สึกตื้นตันในหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในโลกที่เต็มไปด้วยการทรยศหักหลังและการใส่หน้ากากเข้าหากัน... การมีใครสักคนรอคอยการกลับมาของเขาด้วยความห่วงใยที่แท้จริง... มันคือความรู้สึกที่เงินทองมากมายมหาศาลก็ซื้อหาไม่ได้

เขาผละเธอออกจากอ้อมกอดเล็กน้อย ประคองใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของเธอขึ้นมา "ฉันกลับมาแล้ว... ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะ"

"จริงเหรอคะ... ไม่มีใครเป็นอะไรใช่ไหม... คุณไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ" เธอรีบถามพลางใช้สายตาสำรวจร่างกายเขาไปทั่วอย่างร้อนรน

เขาหัวเราะเบาๆ กับท่าทีของเธอ "ฉันไม่เป็นอะไรเลยสักนิด... ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน"

เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาให้เธอ "แต่คนที่ดูท่าจะแย่ที่สุดตอนนี้... คือเธอต่างหาก" เขาพูดพลางชี้ไปที่ขอบตาที่แดงก่ำของเธอ "ไปกันเถอะ... ไปนอนได้แล้ว"

เขาโอบไหล่เธอแล้วพาเดินไปยังห้องนอน ไม่พูดถึงรายละเอียดที่โหดร้ายของสิ่งที่เขาไปทำมา เขาไม่อยากให้โลกสีขาวของเธอต้องแปดเปื้อนไปกับเรื่องราวสีเทาของเขา

พริกหวานยอมเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย แค่ได้เห็นว่าเขายังอยู่ตรงนี้ ปลอดภัยดีทุกอย่าง... มันก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ