อรนลินรู้ตัวว่าถูกสายตาคู่นั้นทอดมองมาบ่อยๆ จนเธอจะทำตัวไม่ถูกอยู่แล้ว รู้สึกตัวเล็กลีบแบนไปเสียทุกครั้งเวลาถูกเขาจับจ้อง นอกจากความหวั่นระแวงกลัวจะถูกเขาทำร้าย ยังมีความรู้สึกอย่างอื่นรุมเร้าจิตใจ สิ่งนั้นมันคืออะไรเธอก็ยากจะบอกได้ แต่ถึงอยากหลบเลี่ยงปฏิพัทธ์แค่ไหน เธอก็ทำไม่ได้
อรนลินขุดเอาความหนาของการเป็นตัวแบบฉาบหน้า ทำหน้าที่ ณ ตอนนี้ให้ดีที่สุด กินข้าวหมดถ้วย มองเห็นว่าเขายกแก้วกาแฟดื่มแล้ว เธอจึงเงยหน้าผะผ่าวขึ้นเพื่อพูดคุยกัน
“เอ่อ ห้องของคุณ อุ่นทำความสะอาดได้เลยไหมคะ”
เมื่อวานเธอทำความสะอาดห้องชั้นล่างและห้องนอนตัวเอง เว้นไปสองห้องคือห้องนอนใหญ่กับห้องทำงาน
ปฏิพัทธ์ได้เห็นแล้วเช่นกัน
“ทำได้ทุกห้องไม่ต้องรอบอกฉัน แค่โต๊ะทำงานที่ไม่ควรยุ่ง”
“ค่ะ อุ่นเข้าใจแล้ว”
“อืม สระว่ายน้ำไม่ต้องทำ”
สาวน้อยปากอ้าตาโตทันทีก่อนจะหุบฉับเมื่อหน้าเรียบนิ่งเลิกคิ้วมอง
นี่เขาเห็นว่าเธอ
