Chapter 17 งานใหม่ 2
1156 คำ
“ฉันคิดว่าเธอเห็นผู้ชายแก้ผ้าจนชินแล้ว”
สาวน้อยเม้มปาก ไอ้ที่เห็นๆ มานั่น เธอก็ไม่เคยจ้องจริงจังหรอก อีกอย่างพนักงานด้วยกันพวกนั้นไม่มีใครแผ่รังสีพิฆาตเหมือนคนตรงหน้าตอนนี้สักหน่อย
“ปล่อยค่ะ ฉันจะได้ออกไป น้ำล้นแล้ว”
“อุ่น”
“คะ”
“แทนตัวเองว่าอุ่น”
เธอเหลือบมองหน้าคมที่ไม่ได้มีวี่แววยั่วหยอก สีหน้าเขาเรียบเฉยยังไง แววตาเย็นชายังไงก็ยังเป็นแบบนั้น เธออยากรู้จริงๆ เลยว่า เขาจะพาตัวเธอมาให้เกะกะพื้นที่ส่วนตัวทำไม ผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบเธอจะไปทำอะไรพวกเขาได้ แต่ไม่กล้าถาม และสรุปเอาไว้ เขาคงอยากได้เธอมาแก้ขัดแก้เหงาตามประสาผู้ชายนั่นแหละ แล้วก็มีผลพลอยได้คือเธอต้องทำงานอยู่ในสายตาเขาด้วย
“ทำไมคะ”
“เธอเด็ก” ตาคมมองสีเรื่อบนผิวแก้มขาว “เป็นเด็กดีหน่อย”
“ปล่อยอุ่นค่ะ”
“ถูหลังให้ฉัน”
มือหนารั้งเอวบางดันให้เดินไปยังอ่างน้ำใกล้ เขาจะก้าวลงไปก่อน
“อุ่นทำไม่เป็น”
“ไม่มีสูตรสมการยากหรอก แค่หยิบฟองน้ำกดสบู่แล้วก็เอามาถูหลังฉันแค่นั้น”
ปฏิพัทธ์เอ่ยเรียบๆ จับเอวบางยกร่างสาวลงอ่างมาด้วย
“อุ่นเปียกหมดแล้วนะ” เธอยังสวมเสื้อยืดตัวและกางเกงยีน
“อยากถอดก่อน?”
เธอเม้มปากแน่น ไม่กล้าตอบ กลัวจะถูกบังคับถอดเสื้อผ้าออก ทันเห็นมุมปากได้รูปกดลงนิดหน่อย แต่มันเร็วมากจนบางทีเธอคิดว่าตาฝาด ปฏิพัทธ์จับให้เธอนั่งลงบนขอบอ่างซึ่งเป็นพื้นหินอ่อน หยิบฟองน้ำมายัดใส่มือ ก่อนเขาจะหันหลัง นั่งลงแช่ในน้ำที่อุ่นกำลังดี ส่วนเธอก็เอาฟองน้ำไปรองกดสบู่เอามาถูแผ่นหลังผึ่งผายตึงแน่นด้วยมัดเนื้อ พยายามไม่มองไปที่ด้านหน้าโดยเฉพาะส่วนล่างใต้น้ำใสแจ๋ว มันปิดบังความเป็นชายของเขาไม่ได้
ขณะลูบมือไปตามแผ่นหลังกว้าง เธอสังเกตพบว่ามีรอยแผลเป็นประปรายจึงลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา อดคิดไม่ได้ว่าคนคนนี้ผ่านอะไรมาบ้าง
“ถูข้างหน้าด้วย”
ไม่แค่สั่งแต่เขาหมุนกลับมาเผชิญหน้าเธอ เป็นเหตุให้เธอต้องหลุบตามองเพียงแค่แผงอกกว้าง
ปฏิพัทธ์ทอดสายตามองใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา สาวน้อยตรงหน้าทำให้เขาผ่อนคลายที่ได้เย้าได้แหย่ บางทีก็ข่มขู่ให้เธอกลัวบ้าง มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยใส่ใจมาก่อน แม้จะมีสาวสวยหลายคนเสนอตัวมาคอยปรนนิบัติพัดวี ขณะที่คนตรงหน้างกเงิ่น เอาใจไม่เป็น เขากลับไม่รำคาญ
“นวดเป็นไหม”
หลังจากสังเกตแล้วว่า ถ้าเขานิ่งเธอก็คงจะถูอยู่แค่แผงอก ไม่มองหน้า ไม่มองต่ำกว่านั้น
“ไม่เป็นค่ะ”
“งั้นลอง”
เขาหันหลังให้เธออีกครั้ง เอื้อมไปหยิบแชมพูมายัดใส่มือบางแทนที่ฟองน้ำ เอนศีรษะลงหนุนท่อนขาเธอ หลับตาลง
“สระผมแล้วก็นวดให้หน่อย นั่งรถนานเมื่อย”
อรนลินกัดกลีบปาก เธอไม่เคยทำอะไรพวกนี้เลย อีกอย่างเธอกลัวว่าถ้าทำแชมพูเข้าตา เขาจะลุกขึ้นมาบีบคอเอาหรือเปล่า
ปฏิพัทธ์ปรือตาขึ้น ได้เห็นสีหน้าลำบากใจสะท้อนอยู่บนผนังห้องน้ำ เขากดยิ้มนิดหนึ่ง หลับตาลงเมื่อเธอเอาฝักบัวมาราดรดน้ำ
ก่อนที่มือเรียวเล็กจะเคลื่อนคลึงไปทั่วหัวเบาๆ บางครั้งมีการบีบนวดท้ายทอยกับต้นคอ
“อืม...”
เสียงครางในลำคอหนาบ่งบอกถึงความพึงพอใจ เธอก็ใจชื้นบ้าง ล้างฟองแชมพู นวดครีมนวดต่อ ถ้าต้องทำแค่นี้เธอพอรับได้ อย่างน้อยมันก็ดีกว่าไปแก้ผ้าให้ใครต่อใครดู
“คืนนั้นฉันเห็นหนังสือเรียนบัญชี ของเธอเหรอ”
“ค่ะ” เธอพกมันใส่กระเป๋ามาด้วย ทั้งที่ไม่แน่ใจนักว่าจะอยู่ที่นี่กี่เดือนกี่ปี จะได้ออกไปไหนหรือเปล่า
“เรียนไปกี่ตัวแล้ว”
“หกค่ะ”
“เรียนเอง แล้วเวลาสอบล่ะ”
“ก็ไปตามที่ที่เขาจัดสอบ”
“ชอบบัญชี?”
“ไม่ค่อย... เท่าไหร่”
“ทำไมเรียน”
“มันน่าจะหางานง่ายนี่คะ แต่ก็ไม่รู้จะเรียนจบรึเปล่า” เธอตอบแล้วหัวเราะเบาๆ
ไม่ใช่เสียงหัวเราะสดใส มันแห้งโหยเสียมากกว่า
ปฏิพัทธ์ลืมตาขึ้น เธอนวดมือตรงหน้าผากจึงมองเห็นหน้าเนียนใสใกล้ๆ
“ฉันก็เรียนบัญชี”
“อ้าว จริงเหรอคะ”
“ฉันอยากเป็นผู้สอบ ทำเงินได้เยอะดี” เขายังไล่สายตาไปตามพวงแก้มใส
อรนลินถึงกับหยุดมือ จ้องเขาตาแป๋วด้วยความสนใจ
“ตอนนี้ได้เป็นยังคะ”
ปฏิพัทธ์ส่ายหน้า “เรียนไม่จบ ดันติดคุกก่อน อดเป็นผู้สอบบัญชี แต่ได้เป็นผู้สอบสวนพวกลูกหนี้ขี้เบี้ยวแทน”
สาวน้อยอ้าปากหวออีกครั้ง
‘ติดคุก’ ได้ยินแล้วกระแทกใจ ขนอ่อนบนร่างลุกชัน
ชายหนุ่มไม่คิดขยายความ หน้าเขาเคร่งขรึมโดยไม่รู้ตัว เสียงที่เอ่ยออกมาจึงเย็นชาขึ้นอีกระดับ
“ล้างได้แล้ว”
อรนลินจึงแทบลนลานคว้าฝักบัวมาฉีดน้ำล้างครีมนวดออกจากกลุ่มผมดกหนา ความลนนี่เอง เธอเผลอทำน้ำกระเซ็นใส่ดวงตาคม เขาดึงตัวลุกขึ้นนั่ง ดึงฝักบัวไปฉีดน้ำล้างผมล้างหน้าเสียเอง
“อุ่นขอโทษค่ะ”
ลืมตาได้ก็เห็นสาวน้อยหน้าซีด ยกมือไหว้ เสียงสั่น
ปฏิพัทธ์ส่ายหน้า ยื่นมือไปวางบนหัวเธอ กดเบาๆ
“หน้าซีดทำไมแค่นี้เอง”
“ก็...”
“หึ อยู่เป็นนะเรา”
สาวน้อยขี้ตื่นดูจะปรับตัวได้เร็วดี เขาผลักหัวเธอเป็นเชิงยั่วหยอก ลุกขึ้นก้าวออกจากห้องน้ำไปยืนใต้ฝักบัวอาบน้ำล้างตัวอีกครั้ง หากก่อนจะเดินออกจากห้อง สั่งเสียงเรียบโดยไม่หันกลับไปมอง
“อาบน้ำให้เรียบร้อย ฉันจะพาเธอไปดูที่ทำงาน”
อรนลินลอบมองภาพสะท้อนบนผนังลิฟต์ ชุดเดรสยาวลายดอกไม้ คอวีป้าย แขนกุด ตีเกล็ดช่วงเอว ทำให้คนสวมใส่อย่างเธอดูมีรูปร่างเพรียวบาง หวาน เรียบหรู ใส่สบาย ดูก็รู้ว่าราคาไม่น้อย เธอพอแต่งตัวเป็นบ้าง ด้วยข้อจำกัดด้านการเงินจึงไม่มีโอกาสซื้อชุดสวยบ่อยนัก ที่ซื้อส่วนใหญ่ราคาปานกลาง เน้นเป็นเสื้อและกางเกงมากกว่าเพราะมีอายุใช้งานนานหน่อยไม่ต้องดูแลมาก
นอกจากแอบมองชุดตัวเองแล้วเธอก็ลอบมองคนข้างๆ ผู้อภินันทนาการชุดนี้มาให้
- ผู้เขียน
