“ขอโทษนะครับ”
“มาได้ทันเวลาพอดีอย่างกับรู้ใจ~ เชน~~” สีหน้าอ้อนวอนฉายลงมาบนใบหน้าของลำธารทันทีอย่างมีความหวัง เมื่อคนที่มาหาพาวิน ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล ใบหน้าเรียบนิ่งไร้อารมณ์จ้องมองมายังร่างที่นอนหลับนั่งอิงอยู่ที่กำแพงอย่างเงียบๆ “ขอโทษที่ผมไม่ได้มารับคุณพาวินให้เร็วกว่านี้ เพียงเพราะผมพึ่งเสร็จจากธุระด้านนอกพึ่งกลับน่ะครับ”
“ดีเลย กำลังเกี่ยงกันอยู่ว่าจะทำยังไงกับมันดี จริงๆ ไล่ให้มันกลับบ้านนานแล้วนะ แต่มันดื้อไม่ยอมกลับทั้งๆ ที่หน้าตาก็ดูไม่ได้ ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนก็ไม่รู้” ลำธารค่อยๆ พยุงตัวพาวินที่นั่งหลับขึ้นมาก่อนที่เชนจะรีบเข้ามาประคอง “ให้คุณพาวินขึ้นหลังผมก็ได้ครับ”
“..ไหวอ่อ ตัวมันหนักนะ”
“ไม่เป็นไรครับ” ร่างสูงกล่าวจบก่อนฟุบตัวลงนั่งเพื่อให้เพื่อนของอีกฝ่ายประคองตัวให้ลงไปอยู่บนหลังตัวเอง เขายกตัวพาวินขึ้นแบกไว้ที่หลังอย่างสบายๆ ราวกับว่าพาวินนั้นตัวเบาเกินไปด้วยซ้ำ “ถ้างั
