“จริงสิ คุณเรียนมหาลัยเดียวกับผมสินะครับ”
“ฉันคิดว่าคุณทราบจากประวัติของฉันแล้วซะอีกค่ะ”
แดนรบนิ่งงัน รู้สึกกระดากใจเล็กน้อย
“ขอโทษนะครับที่สืบประวัติคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้ว่าอะไรคุณสักหน่อยนี่คะ” เธอผละตัวมาหยิบขวดสเปรย์ฉีดน้ำพรมดอกไม้กลบเกลื่อนบรรยากาศแปลก ๆ อดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันยัยเพื่อนรักไม่ได้ มาโยนระเบิดทิ้งไว้แล้วหนีไปแบบนี้ได้ยังไงกัน!
“ว่าแต่เราเคยเจอกันที่มหาลัยด้วยเหรอครับ?”
ปลายนิ้วเรียวชะงัก หันมองสบตาคนด้านหลัง เขาจำเธอไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก เขาเคยเจอเธอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ต่างจากเธอที่เฝ้าแอบมองเขามาตลอด ถึงจะไม่ได้คาดหวัง แต่ไม่รู้ทำไมในใจมันรู้สึกเจ็บจี๊ดแปลก ๆ
“แค่เจอกันผ่าน ๆ ตอนงานมอน่ะค่ะ ไม่ได้สำคัญอะไร คุณไม่ต้องเก็บมาใส่ใจหรอกนะคะ ยัยพัดก็พูดไปเรื่อยเปื่อยแบบนี้แหละค่ะ”
“ถ้านับตามอายุ คุณห่างผมสามปี แสดงว่าตอนนั้นคุณอยู่ปีหนึ่ง ส่วนผมอยู่ปีสี่สิน
