“ปะป๊า~ปะป๊าฮะ!”
“คะ ครับลูก…” เพราะมัวแต่เหม่อมากไปหน่อยจึงไม่ทันได้ยินเสียงเรียกของลูกชายที่กำลังวิ่งเข้ามาหา ร่างสูงย่อตัวอุ้มเด็กน้อยพลางสะพายกระเป๋านักเรียนไว้ที่ไหล่อีกข้าง วันนี้เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์นี้ที่แดนรบจะได้มารับรภีร์กลับจากโรงเรียน เพราะพรุ่งนี้เขากับชมจันทร์ต้องเดินทางไปทริปฮันนีมูนด้วยกันแล้ว ยิ่งใกล้วันเข้ามาเขาก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“ปะป๊าคิดอะไรอยู่เหรอฮะ?” รภีร์เป็นเด็กฉลาด มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าปะป๊าของตนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สังเกตจากการเดินเลยรถตัวเองมาหลายเมตรแล้วเพิ่งจะนึกได้…
แดนรบจับลูกชายนั่งบนเบาะรถพลางคาดเข็มขัดนิรภัยให้ เขาย่อตัวลงจับจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มไร้เดียงสา แม้ใบหน้าลูกจะคล้ายคลึงเขาแปดถึงเก้าส่วน แต่รอยยิ้มกลับถอดแบบมาจากผู้เป็นแม่สิบส่วนเลยทีเดียว
ยิ่งมองลูกก็ยิ่งนึกถึงแม่ คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างคิดไม่ตก
“น้องภีร์รู้หรือเปล
