อบเชย 2/2
1731 คำ
อบเชย...
"หึ้ย! คอยดูนะพรุ่งนี้ฉันจะไม่มาช่วยงานที่นี่แล้วนี่ถ้าไม่ติดว่าที่นี่เป็นผับของเพื่อนเขยสุดหล่อล่ะก็ฉันน่ะไม่มาเหยียบหรอก!"
ฉันพูดกับตัวเองเมื่อเดินออกมาสงบสติอารมณ์ไม่ห่างจากบาร์มากนัก
หมับ!
"เดี๋ยวก่อนคุณ!"
แต่แล้วมือใหญ่ของใครบางคนที่เดินตามฉันมาก็ฉุดข้อมือฉันเอาไว้ จนฉันที่กำลังจะเดินกลับเข้าไปในบาร์ชะงักไอ้นี่อีกแล้ว?
" ก็บอกแล้วไงว่าไม่ขายจะอะไรกันนักกันหนา! อยากมากหรือไงทำไมไม่ไปที่ที่เขาขายกันล่ะ! "
ฉันถึงกับขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้าพร้อมกับสะบัดมือออกแรงๆ หน้าตาก็ดีไม่หน้าหาที่ลงผิดที่ผิดทางเล้ย!
"ก็เมื่อกี้คุณเป็นคนบอกเองว่าถ้า...ใหญ่ก็จะขาย"
คนตรงหน้าเลิกคิ้วใส่ฉันกวนๆพร้อมกับเอียงคอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ พุดงี้แสดงว่าใหญ่สินะ!
"เฮ้อ! นี่คุณเอาตรงๆนะ"
"จะเอาตรงนี้เลยเหรอได้ดิผมชอบนะเหมือนเล่นหนังสดเลย"
อ๊าก! ทำไมมันกวนบาทาอย่างงี้!
"ไม่ๆ ฉันหมายถึงเอาดีๆนะ"
ฉันตั้งสติก่อนจะพูดต่อพลางทำไม้ทำมือประกอบ
"อ้อแน่นอนผมเอาดีอยู่แล้วถ้าคุณไม่เชื่อลองถามทุกคนที่เคยนอนกับผมได้เลย ติดใจจนต้องกลับมาซ้ำบ่อยๆ"
อ๊าก! ไม่ใช่แบบนั้นโว้ย!
"ฉันหมายถึงคุณฟังฉันให้ดีๆนะ!"
ฉันพูดเสียงดังพร้อมกับท้าวเอวไปด้วยเพราะเริ่มจะเหลืออดกับผู้ชายคนนี้เต็มทีแล้ว
"โอเคงั้นคุณก็พูดสิผมจะตั้งใจฟัง"
หึ้ย! ฉันล่ะเกลียดไอ้ตาหน้าไม่รู้ไม่ชี้แถมยังยักไหล่ใส่ฉันตอนนี้จริงๆเลย
"ฉันไม่ได้ขายตัว! ฉันมาที่นี่เพื่อขายเหล้าโอเคมั้ย แล้วที่พูดเมื่อกี้คือฉันแค่กวนโอ๊ยคุณอะฉันไม่ได้จริงจังอะไร โอเค๊!"
ฉันรีบอธิบาย
"แต่ผมจริงจังนะ"
ฮ่วย! บักอันนี่แหม (โธ่โว้ย! ไอ้นี่)
"ไม่รู้แหละคุณจะไปไหนก็ไปฉันจะกลับไปทำงานแล้ว"
ฉันรีบเดินหนีออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบาร์และขอเปลี่ยนไปล้างแก้วเหล้าหลังบาร์แทนเพื่อสงบสติอารมณ์
เวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมงที่ฉันต้องยืนล้างแก้วกับพี่อีกคนหลังบาร์ก่อนจะออกมาช่วยคนข้างนอกเก็บร้านเมื่อลูกค้าเริ่มเช็คบิลกันครบทุกโต๊ะแล้ว อีกทั้งตอนนี้ก็ใกล้เวลาผับปิดแล้วด้วยพวกเราจึงรีบเร่งมือกันเพราะจะได้แยกย้ายกันไปพักผ่อน
"อบเชยค่าเหล้าโต๊ะหน้าบาร์สองพันหกร้อยสี่สิบสองบาทนะ ให้พี่หักในเงินเดือนหรืออบเชยจะจ่ายแยก"
คำถามของพี่พนักงานแคชเชียร์ทำให้ฉันถึงกับขมวดคิ้ว ค่าเหล้าโต๊ะหน้าบาร์?
"ลูกค้าบอกว่าลืมเอากระเป๋าตังมาน่ะแต่เขารู้จักอบเชยเลยให้พี่มาคิดเงินกับอบเชย"
พี่แคชเชียร์พูดต่อ ไอ้บ้านั่นแน่!
"ตกลงอบเชยรู้จักเขามั้ยพี่เห็นเดินออกไปคุยกันอยู่ข้างบาร์อะหรือว่าพี่เข้าใจผิด"
พี่แคชเชียร์ยังคงพูดต่อไม่หยุด ส่วนฉันน่ะนอกจากจะอึ้งแล้วยังเดือดสุดๆไปเลย
"อ๋อโอเคค่ะพี่ งั้นพี่หักจากเงินเดือนเชยเลยก็ได้"
ฉันตอบพลางแสร้งยิ้มให้พี่เขาไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอ้บ้านั่นมันจะรู้มั้ยเนี่ยว่าสองพันกว่าบาทที่ฉันจ่ายค่าเหล้าให้มันไปมันคือค่าแรงตั้งหลายวันของฉันเลยนะ!
"เอ้ออบเชยพี่เกือบลืมไปเลย ลูกค้าหน้าบาร์ฝากนี่ไว้ให้น่ะ"
กระดาษสีขาวแผ่นเล็กที่พับทบกันสองทีถูกฉันรับมาจากมือพี่แคชเชียร์ก่อนจะเดินไปอีกทางเพื่อเปิดอ่านข้อความด้านในเงียบๆคนเดียว
' เพิ่งกลับจากต่างประเทศน่ะไม่มีเงินไทยขอยืมหน่อยนะเดี๋ยวแวะมาคืน '
' จากสามีในอนาคต '
อ๊ากก! ฉันอยากจะบ้าตายไอ้บ้านี่กล้าดียังไงถึงมาแทนตัวเองว่าสามีในอนาคตของฉัน! ตำแหน่งนั้นน่ะฉันเว้นไว้ให้ผู้ชายที่ฉันหวีดเท่านั้นนะ!
ข้อความในกระดาษทำให้ฉันหงุดหงิดไม่พอไหนจะมาเรื่องเงินที่ทำงานงกๆแทบตายแต่ต้องเอาไปจ่ายค่าเหล้าให้ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้อีก
"หึ้ย! วันนี้มันวันอะไรของฉันเนี่ย"
ฉันบ่นกับตัวเองด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ต่อ
พวกเราทุกคนในร้านใช้เวลาในการจัดเก็บข้าวของไม่นานนักทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ฉันช่วยพี่ๆที่ทำหน้าที่เป็นการ์ดของร้านเดินตรวจรอบๆร้านอีกครั้งก่อนจะกลับ เพราะเจ้านายสุดหล่อได้สั่งเอาไว้ก่อนหน้านี้
ติ้ง!
เสียงแอพพลิเคชั่นไลน์ของฉันดังขึ้นพร้อมกับชื่อไลน์ของใครบางคนที่ส่งข้อความเข้ามาทำให้ฉันต้องรีบเปิดอ่าน พี่เขาเป็นนักแข่งที่มาใช้บริการที่สนามเจ้านายฉันบ่อยๆและฉันก็รู้จักพี่เขาในฐานะลูกค้าประจำของสนามรวมไปถึงลูกค้าประจำผับนี้ด้วย เราสองคนเริ่มทำความรู้จักกันและสนิทกันขึ้นเรื่อยๆจนวันหนึ่งพี่เขาได้บอกบางอย่างกับฉัน แต่มันเป็นเรื่องใหญ่เกินไปและสำคัญมากสำหรับฉัน ฉันจึงตัดสินใจพนันบางอย่างกับพี่เขาโดยให้พี่เขาเอาที่หนึ่งจากสนามแข่งรถที่ไหนก็ได้มาให้ครบสิบที่แล้วฉันจะยอมทำบางอย่างที่พี่เขาบอกให้
ไม่น่าเชื่อเลยว่าจากวันที่ฉันพูดเรื่องแชมป์สิบสนามพี่เขาจะเอาจริง ก็พี่แกเล่นหอบถ้วยรางวัลที่หนึ่งมาให้ฉันจนตอนนี้ได้เก้าถ้วยภายในเวลาแค่ไม่กี่เดือน และสนามต่อไปของพี่เขาก็จะเป็นสนามสุดท้ายซึ่งฉันคิดว่าที่หนึ่งคงไม่พ้นพี่เขาแน่นอน แต่เห็นพี่เขาตั้งใจแบบนี้ฉันก็เริ่มใจอ่อนแล้วล่ะท่าทางจะจริงจังน่าดู
พี่แฮค >>> นอนยังครับ
อบเชย >>> ยังค่ะเพิ่งเลิกงานกำลังจะกลับบ้าน
พี่แฮค พี่ไปหาได้มั้ยครับ
อบเชย >>> ผับปิดแล้วนะคะ
พี่แฮค >>> อ่องั้นไม่เป็นไรครับพี่ไปส่งเชยเฉยๆก็ได้
อบเชย >>> เชยไม่มีอะไรให้นะคะพี่เป็นคนเสนอเอง
พี่แฮค >>> ครับ
ฉันเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าพร้อมกับเดินไปป้ายรถเมล์หน้าผับเพื่อที่พี่เขาจะได้มองเห็นฉัน แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่เขามารับฉัน ถ้าถามว่าทำไมถึงไว้ใจน่ะเหรอ? อาจเป็นเพราะพี่เขาไม่เคยทำอะไรรุ่มร่ามกับฉันเหมือนผู้ชายคนอื่นๆที่เห็นว่าฉันเป็นพริตตี้หรือเด็กในร้านเหล้าแล้วจะทำอะไรก็ได้ ยกตัวอย่างสดๆร้อนๆเลยก็ไอ้หน้าหล่อที่ติดค่าเหล้าฉันวันนี้ไงล่ะ
ปริ้น ปริ้น!
ฉันรอพี่เขาได้สักพักรถยนต์สีดำคันงามก็มาจอดหน้าป้ายรถเมล์ ครั้งก่อนที่พี่เขามาหาฉันที่ผับพี่เขาบอกว่าพักอยู่แถวนี้ทำให้เดินทางสะดวกและวันนี้ก็คงเป็นอย่างนั้นแหละ
"พี่ยังไม่นอนอีกเหรอคะ ดึกมากแล้วนะ"
ฉันเข้าไปนั่งด้านในก็หันไปถามคนข้างๆที่กำลังเคลื่อนรถไปข้างหน้า
"วันนี้เพิ่งเลิกซ้อมครับพี่ยังไม่ได้นอนเลย"
คนข้างๆตอบ
"ซ้อมดึกจัง"
ฉันพูดยิ้มๆ
เวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆผู้ชายที่ทำตัวดีกับเรามากๆ สุภาพมากๆมันทำให้ฉันรู้สึกเขินๆน่ะเพราะปกติฉันได้อยู่ท่ามกลางผู้ชายที่ดิบเถื่อนและโผงผาง ยกตัวอย่างเช่นเจ้านายของฉันและบรรดาพี่ชายของเจ้านายฉันด้วย
"สนามหน้าก็เป็นสนามสุดท้ายของพี่แล้วนะ ถ้าพี่ได้แชมป์ทีนี้เชยต้องทำตามที่ตกลงกับพี่ไว้นะรู้ป่าว"
คนข้างๆหันมาทวงสัญญา
อันที่จริงฉันก็อยากจะบอกพี่เขาตอนนี้เลยแหละว่าไม่ต้องแข่งต่อแล้วก็ได้ เพราะฉันน่ะใจอ่อนตั้งแต่พี่เขาชนะห้าสนามแรกแล้ว ไม่คิดว่าจะทุ่มเทขนาดนี้
"รู้แล้วค่า"
ฉันตอบยิ้มๆก่อนจะเบือนหน้าหนีไปมองทางอื่นเพราะใบหน้าหล่อๆของพี่เขาหันมาอมยิ้มใส่ มันทำให้ฉันใจเต้นแรงและอยากจิกหมอนขึ้นมาเพราะเขินอย่างบอกไม่ถูก ก็รู้ๆอยู่ว่าฉันน่ะเป็นสายหวีดผู้หล่อๆ
"ต่อไปพี่คงไม่ได้มาที่ผับบ่อยๆแล้วนะ พี่ต้องซ้อมหนักแล้วก็อาจไม่ค่อยได้ติดต่อมา แต่พี่สัญญาว่าได้แชมป์สนามที่สิบเมื่อไหร่พี่จะรีบมาที่ผับเลย"
คนข้างๆหันมาพูดต่อ
"ค่ะ"
ฉันตอบยิ้มๆ
"ว่าแต่วันนี้พริตตี้ตัวท็อปเป็นยังไงบ้างครับ"
คนข้างๆหันมาถาม
"ก็เหมือนเดิมค่ะแต่ต่อไปคงงานหนักขึ้นเพราะรับงานหลายที่ แล้วก็ไม่มีคนช่วยแล้วด้วย"
ฉันหันไปตอบ
ไม่นานรถของพี่แฮคก็เลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านของฉัน
"ขอบคุณพี่มากนะคะที่มาส่งเชย"
ฉันหันไปบอกคนข้างๆก่อนจะเปิดระตูลงจากรถไป แล้วยืนยิ้มให้คนที่ลดกระจกลงมามองหน้าฉันแต่ไม่ยอมขับรถกลับไปสักที
"เชยเข้าบ้านได้แล้ว"
คนในรถตะโกนบอก
"พี่กลับก่อนสิคะเดี๋ยวเชยจะรอส่งตรงนี้"
"ไม่ครับ มันอันตรายเชยเข้าบ้านก่อนเลย"
"โอเคค่า ขอบคุณพี่มากนะ"
"ครั้งหน้าถ้าพี่กลับมาเชยอย่าลืมที่ตกลงกันไว้นะรู้ป่าว"
"ค่า"
- ผู้เขียน
