EP4 ไม่หลงให้มันรู้ไป!
1960 คำ
EP4 ไม่หลงให้มันรู้ไป!
MueanPloy
สวยน่ารักทำกับข้าวเป็นใครได้เป็นเมียนี่คง ‘โชค’ ดีมากเลยนะคะเนี่ย
Photo by ซ้ออี๊ด
(Photo รูปเหมือนพลอยตอนเข้าครัวทำอาหาร ใส่ชุดเซ็กซี่)
ความคิดเห็น
กง แซ่หลี่: ทำให้ป๊ากินคนเดียวก็พอแล้ว
หยก แซ่หลี่: โชคร้ายน่ะสิไม่ว่า
ซ้ออี๊ด แซ่หลี่: สวยเก่ง...เหมือน..หม่าม้า
ชมพู พริ้งพราว: ไม่น่าเชื่อว่าหน้าแบบนี้จะทำกับข้าวเป็นด้วย
ชื่อ จุ๊บแจง: แล้วจะเน้นคำว่าโชคหาแม่มันหยัง กลัวเขาบ่รู้ติว่าหมายถึงใคร
MueanPloy: กัดกันตลอดแล้วบอกเพื่อนรัก อืม. #หมวยทำอะไรก็ผิด @ ชื่อ จุ๊บแจง @ชมพู พริ้งพราว
ไอซ์ โรงงานน้ำแข็ง: สนใจมาเป็นสะใภ้โรงงานน้ำแข็งบ่ครับ
--- MueanPloy: อยากเป็นสะใภ้ไร่อ้อยจ้าา
เจ้าชายเห็บหมา ตามหาเกิบ: น่ากินมากครับ หมายถึงคนทำ
--- หยก แซ่หลี่: กินตีนกูก่อนมั้ย
.
.
เหมือนพลอยเสียความมั่นใจเล็กน้อยที่เมื่อคืนอุตส่าห์ส่งรูปขาขาวๆ ไปให้เจ้าของไร่อ้อยคนนั้นแต่เขากลับอ่านไม่ตอบเธอเฉยเลย
ไม่อยากทักซ้ำให้แชตหนักขวาบวกกับอยากไปเจอเขาด้วยตัวเองเช้าวันนี้น้องหมวยจึงตื่นมาเข้าครัวทำอาหารเพื่อเอาไปให้คนพี่ที่ไร่
จะเรียกว่าเป็นข้ออ้างก็ได้แต่เหมือนพลอยคิดว่าคงไม่แปลกอะไรที่เธอจะทำอาหารไปให้โชคเพื่อแทนคำขอโทษกับเหตุการณ์เมื่อวาน
ร่างบางในชุดผ้ากันเปื้อนชิมอาหารที่เธอตั้งใจทำอย่างสุดฝีมืออีกครั้งจนได้รสชาติที่พอใจ เห็นแบบนี้แต่เหมือนพลอยทำอาหารเก่งมากเลยนะเพราะหม่าม้าสอนให้ทำตั้งแต่เด็กๆ บวกกับเป็นความชอบส่วนตัวด้วย
ทำอาหารเสร็จก็เดินไปเอาเสื้อเชิ้ตลายสก็อตที่เธอซักและอบแห้งไว้
ร่างบางหยิบเสื้อของโชคที่เธอใส่มาเมื่อวานขึ้นมาดมด้วยความพอใจก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อทำภารกิจต่อไป
ทำอาหารเก่ง ซักผ้าหอม ผู้ชายไม่หลงก็ให้มันรู้ไป!
.
.
ไร่โชคเจริญ
“งามคือเขาว่าบ่อ้ายโชค” (สวยเหมือนเขาว่ามั้ยพี่โชค)
“เพิ่นว่าขาวปานหยวกขาวอีหลีบ่ๆ” (เขาว่าขาวอย่างกับหยวกขาวจริงมั้ยๆ)
“อะไรของพวกมึง”
โชคขมวดคิ้วถามคนงานที่อยู่ๆ ก็มาพูดจาแปลกๆ ใส่เขาในระหว่างที่กำลังนั่งล้อมวงกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
“เอ้า! ก็ลูกสาวเฮียกงไง เมื่อวานไปซื้อเครื่องตัดหญ้ามาไม่เห็นเหรอ”
สองสามวันมานี้คำว่า ‘ลูกสาวเฮียกง’ เป็นคำที่โชคได้ยินไปไม่รู้กี่รอบแล้ว เขาไม่ได้สนใจแต่ได้ยินคนงานคุยกันจนรู้ว่าลูกสาวร้านขายอุปกรณ์การเกษตรที่มาจากกรุงเทพนั้นสวยจนหนุ่มๆ ในตำบลแห่กันไปซื้อของที่ร้านเฮียกงเพราะอยากเห็นหน้าลูกสาวเจ้าของร้าน
“เห็น”
โชคตอบสั้นๆ ไม่ได้ลงรายละเอียดและไม่ได้เล่าให้ใครฟังด้วยว่านอกจากไปซื้อเครื่องตัดหญ้าแล้วผู้หญิงที่พวกคนงานอยากเห็นกันนักหนายังเป็นคนเดียวกับที่เขาเกือบขับรถชนอีกด้วย
“อั่น ขาวอีหลีบ่ครับ” (เอ่อ ขาวจริงมั้ยครับ)
“ไม่รู้ไม่ได้สนใจ”
“โอ๊ย บ่ได้เรื่องเลยขั่นผมบอกสิไปเองกะบ่ให้ไป” (ไม่ได้เรื่องเลย พอผมบอกจะไปเองก็ไม่ให้ไป)
‘โจโจ้’ ลูกน้องคนสนิทของโชคโอดควาญเมื่อเจ้านายไม่ได้ดั่งใจจนโดนตบหัวไปที
“อย่าเยอะๆ จะอยากเห็นไปทำไมก็คนเหมือนกัน”
“กะดนๆ บ้านเฮาสิมีคนงามมาอยู่เนาะ” (ก็นานๆ บ้านเราจะมีคนสวยมาอยู่นี่)
“อยากเห็นมากวันหลังก็ไปดูเองสิวะ”
“สิให้เอาเวลาได๋ไปล่ะครับ กว่าสิเลิกงานร้านเพิ่นกะปิดแล้ว” (จะให้เอาเวลาไหนไปล่ะครับ กว่าจะเลิกงานร้านเขาก็ปิดแล้ว)
เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพวกคนงานถึงได้คาดหวัง ‘รีวิว’ ลูกสาวร้านขายอุปกรณ์การเกษตรจากโชคนักหนาเนื่องจากพวกเขาไม่มีเวลาไปดูเองพออาสาไปซื้อของให้โชคก็ไม่ให้ไปเพราะกลัวพวกเขาอู้งานไปเถลไถล
ผู้ชายทั้งตำบลได้เห็นหน้าน้องหมวยร้านก.กงกันหมดแล้วเหลือก็แต่คนงานในไร่โชคเจริญนี่แหละที่ยังไม่ได้เห็นกับเขาน่ะ
พวกคนงานกินข้าวไปบ่นไปน้อยใจในวาสนาว่าคงไม่มีโอกาสได้เห็นคนสวยเหมือนคนอื่นเขาแต่ในระหว่างนั้นก็มีรถตู้คันใหญ่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดใกล้ๆ เถียงนาที่พวกเขานั่งทานข้าวกันอยู่เรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปมองพร้อมกัน
เหล่าชายฉกรรจ์เข้าใจคำว่ายังไม่ตายแต่เห็นนางฟ้าก็วันนี้แหละ
คนขับรถตู้เดินลงมาเปิดประตูให้ผู้หญิงในชุดเดรสกระโปรงสายเดี่ยวสีหวานที่ค่อยๆ ก้าวลงมายืนข้างรถพร้อมกับลมที่พัดมาอย่างแรงจนเส้นผมยาวสวยปลิวไสวไปกับสายลมจนเจ้าตัวต้องเอาผมทัดหู
เป๊ะเหมือนมีคนปล่อยคิวลม
ภาพตรงหน้าเหมือนซีนเปิดตัวนางเอกในละคร ใช้คำว่านางเอกไม่ได้เกินไปเลยเพราะคนที่พวกเขาเห็นอยู่นั้นสวยยิ่งกว่านางเอกในทีวีเสียอีก
คนสวยที่พวกคนงานและเจ้าของไร่กำลังมองอยู่กวาดสายตามองไปรอบๆ เหมือนหาอะไรสักอย่าง ดวงตากลมโตเบิกโพลงมุมปากระบายยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อหันมาเห็นคนที่เธอตั้งใจมา
“พี่โชค~”
พวกคนงานซึ่งกำลังถือคำข้าวเหนียวค้างไว้เพราะมัวตะลึงกับความสวยของผู้หญิงคนนั้นถึงกับปาข้าวเหนียวในมือทิ้งพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายด้วยความเซ็ง
วาสนาคนเรามันไม่เท่ากันจริงๆ อยู่เฉยๆ ผู้หญิงที่หนุ่มๆ ทั้งตำบลหมายปองก็มาติดพลันเจ้านายของพวกเขาโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย
หนึ่งในคนงานที่เคยเจอหน้าผู้หญิงคนนั้นมาก่อนกระซิบบอกทุกคนว่าเธอคนนี้เป็นใครพวกเขาจึงได้รู้ว่าคนที่กำลังเดินตรงมาที่เถียงนาคือเหมือนพลอยหรือ ‘น้องหมวย’ คนที่พวกเขาอยากเห็นหน้ากันนักหนานั่นแหละ
ว่าแต่ไหนเจ้านายของพวกเขาบอกไม่ได้สนใจไงแล้วทำไมน้องหมวยคนสวยถึงได้รู้จักชื่อโชคและมาหาถึงที่ไร่ได้ล่ะ!
“สวัสดีค่ะๆ ทานข้าวกลางวันกันอยู่เหรอคะพอดีเลยหนูทำกับข้าวมาให้พี่โชคน่ะ”
เหมือนพลอยไหว้ทักทายคนงานทุกคนด้วยท่าทางเรียบร้อยอ่อนหวานก่อนจะหันไปคุยกับคนที่เธอตั้งใจทำอาหารกลางวันมาให้
โชคมองคนเด็กกว่าที่มาหาไม่บอกไม่กล่าวสลับกับปิ่นโตที่เจ้าตัวกำลังเปิดและนำเสนอเมนูของตัวเอง
“ทำมาให้ทำไม”
“ก็แทนคำขอโทษแล้วก็ขอบคุณเรื่องเมื่อวานไงจ๊ะ หนูเอาเสื้อมาคืนพี่โชคด้วยนะซักแล้วเรียบร้อย”
พวกคนงานงงกันตาแตกยิ่งกว่าเดิม ทั้งทำกับข้าวมาให้ทั้งเอาเสื้อมาคืน
ดูท่าทางแล้วเมื่อวานเจ้านายของพวกเขาคงไม่ได้ไปซื้อแค่เครื่องตัดหญ้าแล้วล่ะมั้ง
“บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องลำบากหรอก”
“ไม่ลำบากเลยจ้ะหนูเต็มใจทำให้ ทานเลยสิจ๊ะกำลังร้อนๆ เลยนะ”
เหมือนพลอยผายมือเชิญให้ทุกคนกินอาหารที่เธอทำมาโดยที่เธอยืนดูอยู่ข้างแคร่ไม้ไผ่ที่พวกเขานั่งอยู่
“อั่น กินนำกันบ่ครับ”
“คะ?”
“รับประทานด้วยกันมั้ยครับ”
หนึ่งในคนงานชวนขึ้นตามมารยาท ครั้นจะให้คนสวยที่อุตส่าห์ทำอาหารมาให้ยืนมองพวกเขากินเฉยๆ มันก็รู้สึกแปลกๆ ตอนชวนก็กระดากปากอยู่เพราะคิดว่าคุณหนูร้านขายอุปกรณ์การเกษตรคงไม่อยากร่วมวงกับพวกคนงานจนๆ อย่างพวกเขาแต่กลับผิดคาด
“ได้ใช่มั้ยจ๊ะ”
“เป็นหยังสิบ่ได้ล่ะครับ มาๆ นั่งๆ” (ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ มาๆ นั่งๆ)
เหล่าชายฉกรรจ์รีบขยับหาพื้นที่ว่างข้างโชคให้เหมือนพลอยนั่งร่วมวง หนุ่มๆ บางคนตื่นเต้นจนแทบกินข้าวไม่ลงเพราะไม่คิดไม่ฝันว่าคนสวยที่พวกเขาอยากเจอหน้ามาหลายวันแล้วจะมาให้เห็นถึงที่แถมยังมานั่งร่วมวงทานข้าวด้วยอีก
ในขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นเจ้าของไร่ก็เอาแต่ถอนหายใจ เสื้อของเขาที่เหมือนพลอยซักมาคืนถูกเอาออกมาคลุมขาให้เธออีกครั้งเนื่องจากเธอใส่กระโปรงมาพอนั่งลงมันก็ถลกขึ้นจนเห็นขาอ่อน
ตอนเอาเสื้อคลุมขาให้โชคไม่ได้มองเหมือนพลอยด้วยซ้ำแต่การกระทำนั้นได้ใจคนตัวเล็กไปเต็มๆ เลย
พอขยับที่นั่งกันจนได้ที่ก็ลงมือทานอาหารกันต่อ เหมือนพลอยกัดปากอย่างลุ้นๆ ในระหว่างที่ทุกคนกำลังชิมอาหารที่เธอทำมา
“อร่อยมั้ยจ๊ะ”
“แซ่บครับๆ แซ่บอิหลี”
ไม่ได้พูดเอาใจแต่อาหารที่เหมือนพลอยทำมามันอร่อยจริงๆ ตอนแรกพวกคนงานก็ยังไม่กล้ากินแต่พอมีคนเปิดก็มีคนตาม ทุกคนล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอร่อย
“เฮ็ดเองบ่ครับ หรือซื้อมาแต่ไส” (ทำเองหรือเปล่าครับ หรือซื้อมาจากไหน)
“ทำเองจ้ะ หนูตื่นมาทำตั้งแต่เช้าเลยนะ”
พวกคนงามชมกันใหญ่ว่าเหมือนพลอยทั้งสวยแถมยังทำอาหารเก่ง
คนตัวเล็กหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ ซึ่งเอาแต่กินอาหารในจานตัวเองไม่แตะกับข้าวที่เธอตั้งใจมาให้เลยสักคำจนเธอต้องตักไปป้อน
“พี่โชคกินหน่อยสิจ๊ะ”
โชคมองช้อนที่เหมือนพลอยตักอาหารขึ้นมาจ่อปากก่อนจะปัดมือเธอออกจนคนตัวเล็กหน้าเสียไปเล็กน้อย
“อั่น สงสัยเพิ่นเขินพวกผมน่ะครับ” (เอ่อ สงสัยเขาเขินพวกผมน่ะครับ)
โจโจ้พูดขึ้นเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศ ถึงจะโดนคนพี่ปฏิเสธต่อหน้าคนอื่นแต่เหมือนพลอยก็ไม่ได้เก็บมาเป็นอารมณ์ยังหันไปพูดคุยหัวเราะกับพวกคนงานได้ปกติ
คุณหนูร้านขายอุปกรณ์การเกษตรคุณจ้อหัวเราะคิกคักให้กับมุกตลกของพวกคนงานที่เธอเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง เหมือนพลอยเข้ากับทุกคนได้ดีและไม่ถือตัวทำทุกคนเอ็นดูกันหมดแต่จะมีอยู่คนหนึ่งที่นอกจากจะไม่เอ็นดูแล้วยังแสดงสีหน้ารำคาญเธออีก
“เอ้า อิ่มแล้วตินาย” (อิ่มแล้วเหรอนาย)
“อือ กูไปทำงานต่อล่ะ พวกมึงก็รีบกินรีบมา”
เจ้าของไร่โชคเจริญลุกพรวดขึ้นจากแคร่ใต้เถียงนาไปดื่มน้ำแล้วหยิบเสื้อคลุมกับหมวกมาใส่ก่อนจะเดินลงไปในไร่เพื่อทำงานต่อ
เจ้านายลุกแล้วลูกน้องก็ไม่กล้านั่งต่อแม้จะยังคุยติดลมกับเหมือนพลอยอยู่ก็ตาม พวกเขารีบปั้นข้าวเหนียวยัดเอาๆ แล้วรีบขอตัวไปทำงานต่อ
ภายในเวลาไม่ถึงนาทีวงข้าวที่นั่งกันอยู่เกือบสิบคนก็เหลือเพียงคุณหนูร้านขายอุปกรณ์การเกษตรแค่คนเดียว
ได้แต่มองตามหลังร่างสูงที่ไปไม่ลาเธอสักคำตาละห้อย...
- ผู้เขียน
