EP3 ไม่ทักรักไม่เกิด
1968 คำ
EP3 ไม่ทักรักไม่เกิด
@ โรงพยาบาล
“คุณเหมือนพลอย แซ่หลี่ รับยาช่องสองค่ะ”
เจ้าของชื่อซึ่งตอนนี้นั่งอยู่บนรถเข็นมองตามหลังร่างสูงที่พาเธอมาทำแผลที่โรงพยาบาลและกำลังเดินไปรับยาแทนเธอ
เหมือนพลอยไม่ได้เจ็บมากมีแค่แผลถลอกเล็กน้อยแต่เพื่อความมั่นใจและแสดงความรับผิดชอบ (แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนผิดก็ตาม) โชคจึงพาเธอมาตรวจที่โรงพยาบาล
ระหว่างที่นั่งรอคนโตกว่าคุยกับเภสัชกรเหมือนพลอยก็นั่งอมยิ้มมองเสื้อเชิ้ตลายสก็อตที่โชคเอาให้เธอใส่คลุมตัวไว้เนื่องจากสายเดี่ยวสีขาวที่เธอใส่อยู่มันขาดเพราะขูดกับพื้นถนนตอนรถล้ม
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำยาซักผ้าผสมกับกลิ่นเฉพาะตัวของผู้เป็นเจ้าของมันชวนเขินทำเอาหุบยิ้มไม่ได้จนเหมือนพลอยอยากจะหาคลินิกจัดฟันใกล้ฉันรู้สึกฟันเหยินไม่ไหวแล้ว
“อะ ในนี้มียาแก้ปวดกับยาทาแผล ช่วงนี้ก็ระวังอย่าให้แผลโดนน้ำแล้วกัน”
“ขอบคุณจ้ะ”
คนตัวเล็กรับถุงยาจากคนโตกว่ามาถือไว้พร้อมกับยิ้มหวานให้เขาอย่างอารมณ์ดีจนคนพี่ขมวดคิ้วแปลกใจเพราะสถานการณ์ตอนนี้มันไม่ได้มีอะไรน่ายินดีเลยสักนิด
เธอเจ็บตัวส่วนเขาเสียเวลา
เจ้าของส่วนสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเข็นรถพาคนเจ็บเดินมาขึ้นรถกระบะคู่ใจของเขาเพื่อพาเธอไปส่งที่บ้านหลังจากที่หาหมอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่นั่งรถไปเหมือนพลอยก็เอาแต่มองหน้าเขาแล้วกลั้นยิ้มกับตัวเองไม่หยุด คนถูกมองรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรตั้งใจขับรถและโฟกัสอยู่กับถนน
ทุกอิริยาบถของเขาตกอยู่ในสายตาของคนที่นั่งอยู่ข้างคนขับทั้งหมด จังหวะหมุนพวงมาลัยรถด้วยมือข้างเดียวมันยิ่งทำให้เขาดูหล่อขึ้นอีกเท่าตัวเลย เหมือนพลอยพึ่งรู้ว่าคนขับรถกระบะมันเท่ได้ขนาดนี้ หรือไม่ได้เป็นที่รถแต่เป็นเพราะคนขับก็ไม่รู้เหมือนกัน
“พี่โชค…”
ความเงียบบนรถถูกทำลายด้วยเสียงใสของคนเจ็บ โชคหันมามองคนที่นั่งข้างๆ พร้อมกับมองเธอด้วยความแปลกใจ
“รู้จักผมด้วย?”
โชครู้ว่าเหมือนพลอยคือลูกสาวเฮียกงร้านขายอุปกรณ์การเกษตรที่เขาไปซื้อเครื่องตัดหญ้ามาเมื่อตอนบ่ายเพราะได้ยินพวกคนงานในไร่และคนในหมู่บ้านพูดเรื่องเธอมาหลายวันแล้วแต่เขาไม่ยักรู้ว่าเธอจะรู้จักเขาด้วยแถมก่อนหน้านี้เขาก็รีบพาเธอมาหาหมอไม่ได้พูดคุยหรือแนะนำตัวอะไรกันเลยด้วยซ้ำ
“เราพึ่งเจอกันเมื่อตอนบ่ายไงจ๊ะ พี่โชคมาซื้อเครื่องตัดหญ้าแล้วบอกให้หนูลงบิลชื่อพี่ไง จำไม่ได้เหรอ”
ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะจำเขาได้มากกว่า
“หนูชื่อเหมือนพลอยนะจ๊ะ อายุยี่สิบสามปีหรือจะเรียกน้องพลอยก็ได้”
“ไม่ได้ชื่อหมวยเหรอ”
โชคถามเพราะที่เขาได้ยินมาคนส่วนมากมักจะเรียกคนข้างๆ เขาว่า ‘น้องหมวย’ จนเขาคิดว่าเธอชื่อหมวยไปแล้ว คงเป็นฉายาหรือชื่อเล่นของพวกลูกหลานคนจีนล่ะมั้ง
“เรียกหมวยมันธรรมดาไปจ้ะ คนพิเศษเท่านั้นถึงจะได้เรียกหนูว่าน้องพลอย”
แอบหยอดไปหนึ่งแต่กลับไม่มีคำพูดหรือปฏิกิริยาอะไรจากคนข้างๆ จนเหมือนพลอยแอบหน้าเสียแต่ก็ยังชวนเขาคุยต่อไม่หยุดแม้ว่าเขาจะแค่พยักหน้ากับตอบกลับมาว่าอืมกับอือจนกระทั่งรถกระบะคันใหญ่เคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าบ้านของเธอ ซึ่งเป็นคนละที่กับร้านขายอุปกรณ์การเกษตร
เหมือนพลอยแปลกใจเล็กน้อยที่โชครู้จักบ้านเธอแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพราะคิดว่าคนแถวนี้น่าจะรู้จักบ้านเธอกันหมดเนื่องจากค่อนข้างเด่นเพราะในละแวกนี้บ้านของเธอหลังใหญ่ที่สุด
“เรื่องวันนี้หนูต้องขอโทษแล้วก็ขอบคุณพี่โชคมากนะจ๊ะ”
คนตัวเล็กพนมมือไว้ตรงอกแล้วไหว้ขอโทษขอโพยคนพี่ไปอีกครั้งอย่างสวยงาม ดูเป็นคนเรียบร้อยอ่อนหวานสุดๆ
โชคทำแค่พยักหน้าให้เธอแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางประตูให้เธอลงจากรถไป คนตัวเล็กค่อยๆ เปิดประตูลงจากรถกระบะคันใหญ่อย่างแสนเสียดาย เธอยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าบ้านด้วยซ้ำคนตัวโตก็ขับออกจากหน้าบ้านเธอไปอย่างรวดเร็วมองตามแทบไม่เห็นฝุ่น
.
.
ลูกสาวคนเล็กของบ้านแซ่หลี่กลับมาถึงบ้านตอนมืดค่ำพร้อมกับรอยแผลเต็มตัวจึงโดนพี่ชายกับแม่บ่นไปชุดใหญ่ด้วยความเป็นห่วง พวกเขาคิดว่าเหมือนพลอยอยู่กับเพื่อนเพลินก็เลยกลับช้าที่ไหนได้ไปเจ็บตัวมาแต่ไม่ยอมโทรมาบอกที่บ้านแถมพอกลับมาก็ได้แผลมาด้วยทำเอาพ่อแม่และพี่ชายทั้งตกใจแล้วก็เป็นห่วงกันไปหมด
“เรื่องมอเตอร์ไซค์พี่โชคเขาบอกว่าเขาให้คนงานยกไปร้านซ่อมให้แล้ว อีกสองสามวันน่าจะได้ เดี๋ยวซ่อมเสร็จเขาจะให้คนเอามาให้ที่บ้าน”
หยกพูดขึ้นหลังจากที่ถามน้องสาวจนรู้ความว่าขับรถไปชนกับใครมา พอรู้ว่าเป็นโชคเจ้าของไร่อ้อยซึ่งเป็นคนสนิทและคุ้นเคยกันดีอยู่แล้วเนื่องจากโชคเป็นลูกค้าประจำของร้านก.กงการเกษตรหยกจึงได้ทักไปถามไถ่เรื่องราวจนได้รู้ว่าน้องสาวของตัวเองขับรถไม่ระวัง ทั้งๆ ที่ก่อนออกจากบ้านเขาเตือนแล้วด้วยซ้ำ
“เฮ้อ ดีนะที่เป็นโชคถ้าเป็นคนอื่นนะป่านนี้…” บลา บลา บลา…
ซ้ออี๊ดบ่นลูกสาวต่อแต่เหมือนพลอยไม่ได้สนใจฟังแล้วเพราะจิตใจเอาแต่จดจ่ออยู่กับพี่ชายที่กำลังพิมพ์มือถือตอบกลับข้อความของ โชคอยู่
“เฮียคุยกับพี่โชคในไหนอะ”
“ในไลน์ ทำไม”
“หนูขอไลน์พี่โชคหน่อยสิ”
หยกหรี่ตามองน้องสาวอย่างไม่ไว้ใจและไม่ยอมให้ไลน์โชคกับเธอง่ายๆ จนคนน้องต้องแย่งมือถือพี่ชายมาส่งคอนแทกต์ของโชคไปที่แชตของตัวเอง
“มึงอย่าทักไปกวนพี่เขานะหมวย”
“ไม่ได้กวน หมวยจะทักไปขอบคุณเฉยๆ”
เหมือนพลอยตะโกนตอบพี่ชายพร้อมกับวิ่งขึ้นบันไดบ้านไปอย่างรีบร้อนทั้งที่ขาตัวเองเจ็บอยู่แท้ๆ ทำเอาแม่กับพี่ชายได้แต่ส่ายหัวตามหลังอย่างอ่อนใจ
ดื้อไม่มีใครเกินก็ลูกสาวหล่าซ้ออี๊ดนี่แหละ
(ลูกสาวหล่า แปลว่า ลูกคนสาวคนสุดท้อง)
.
.
‘โชค โชคเจริญ’ หรือ ‘โชค’ หนุ่มหล่อวัยสามสิบปีดีกรีปริญญาโทจากเมืองนอก หลังจากที่พ่อกับแม่เสียไปเมื่อสองปีที่แล้วเขาก็ได้ทิ้งความฝันในการทำงานกับบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับโลกเพื่อกลับมารับมรดกและสานต่อธุรกิจไร่อ้อยที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนตาย
จากหนุ่มอเมริกาสู่ขอนแก่นบ้านนาซึ่งเป็นบ้านเกิด ถึงจะเกิดที่นี่แต่พอเรียนจบมัธยมต้นโชคก็ไปเรียนต่อที่กรุงเทพทันที หลังเรียนจบก็ไปเรียนต่อและทำงานที่ประเทศสหรัฐอเมริกาทำให้เขาห่างหายจากจังหวัดนี้ไปนานนับสิบปี ตอนกลับมาแรกๆ เขาต้องใช้เวลาอยู่สักพักเลยกว่าจะปรับตัวให้เข้ากับวิถีชีวิตและคนที่นี่ได้
ด้วยภาพลักษณ์ที่ทั้งหล่อและดูดีแถมมีดีกรีเป็นหนุ่มนักเรียนนอกตอนมาที่นี่แรกๆ ทุกคนยังไม่กล้าเข้าหาเพราะคิดว่าโชคคงจะถือตัวแต่กลับไม่ใช่
หนุ่มนักเรียนนอกปรับตัวเข้ากับคนที่นี่ได้ดีเกินคาด อยู่ง่ายกินง่ายแถมยังไม่ถือตัวเลยสักนิด เวลาแค่สองปีแต่โชคทำตัวกลมกลืนไปกับชาวบ้านได้เหมือนอยู่มานานจะมีก็แต่ภาษาอีสานเท่านั้นที่เขายังพูดไม่คล่องแต่ก็พอฟังออกบ้าง
นอกจากรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาและนิสัยที่เอาการเอางานแล้วโชคยังจัดว่าเป็นคนที่มีฐานะร่ำรวยในแถบนี้อีกด้วย มรดกไร่อ้อยที่พ่อกับแม่เขาทิ้งไว้ให้มีพื้นที่เป็นพันๆ ไร่ทำรายได้มหาศาลแต่แค่นั้นก็ยังไม่พอ หนุ่มหล่อที่มีหัวคิดด้านธุรกิจและเรียนจบด้านนี้มาโดยตรงมีโครงการที่จะขยายกิจการไร่อ้อยโดยการเปิดโรงงานน้ำตาล ซึ่งมันก็อาจจะใช้เวลาอีกสักพักเลยเนื่องจากมีองค์ประกอบหลายอย่าง
ตอนนี้งานของโชคจึงเน้นไปที่การทำไร่อ้อยซะส่วนใหญ่ สภาพของเขาจึงไม่ต่างจากชาวไร่เลย
เวลาสองปีที่อยู่ที่นี่ชื่อเสียงเรียงนามของ ‘โชค โชคเจริญ’ ก็เป็นที่เลื่องลือถูกพูดถึงจนแทบไม่มีใครในอำเภอไม่รู้จัก เพราะนอกจากจะทั้งหล่อทั้งรวยแล้วเขายังใจดีช่วยเหลือชาวบ้านที่ขัดสนเรื่องเงินอีกด้วย
หล่อสปอร์ตใจดีมีไร่อ้อยแบบนี้แน่นอนว่ามีสาวๆ แวะเวียนกันเข้ามาทำความรู้จักและขายขนมจีบให้เขาอยู่เป็นประจำแต่โชคไม่ได้สนใจใคร
หนุ่มวัยสามสิบไม่มุ่งเรื่องรักเขาโฟกัสที่การทำงานเท่านั้น แม้จะรู้กันดีว่าโชคไม่ยอมเปิดใจให้ใครแต่ก็ยังมีสาวๆ เข้ามาจีบอยู่ไม่ขาด เพราะหวังว่าสักวันจะสามารถเอาชนะใจเขาจนได้เป็นสะใภ้ไร่อ้อยเข้าสักวัน
ร่างสูงซึ่งพึ่งอาบน้ำเสร็จมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวโชว์แผงอกแกร่งและมัดกล้ามเนื้อตรงหน้าท้องกำลังเช็ดผมเปียกๆ อยู่ในห้องนอนภายในบ้านของเขาซึ่งอาศัยอยู่คนเดียว ระหว่างนั้นมือถือของเขาก็มั่นเพราะมีคนส่งข้อความเข้ามาจนต้องเอื้อมมือไปหยิบมือถือขึ้นมาเช็กเพราะกลัวว่าจะเป็นเรื่องงาน แต่พอเห็นชื่อคนที่พึ่งเพิ่มเขาเป็นเพื่อนส่งข้อความเข้ามาคิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากันด้วยความแปลกใจ
MueanPloy เพิ่มคุณเป็นเพื่อน
MueanPloy: พี่โชค น้องพลอยเองนะจ๊ะ
Chok:?
MueanPloy: คือหนูจะทักมาถามเรื่องเสื้อ
MueanPloy: เสื้อพี่โชคจะให้คืนยังไงดี
Chok: ค่อยคืนก็ได้
Chok: อาบน้ำได้มั้ย กินยาหรือยัง
MueanPloy: อุ๊ย เป็นห่วงเหรอจ๊ะ
read
MueanPloy: 5555 หยอกจ้ะ
MueanPloy: หนูไม่กล้าอาบน้ำเลยตึงแผลมากวันนี้น่าจะอาบน้ำไม่ได้ : (
MueanPloy: พี่โชคดูสิจ๊ะ
MueanPloy ส่งรูปภาพ (รูปขาเรียวขาวมีผ้าก็อซปิดแผล ยั่วๆ)
read
โชคชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นรูปขาขาวๆ ซึ่งมีรอยแดงจากการล้มและผ้าก๊อซแปะอยู่ที่อีกฝ่ายส่งมา แต่ดูยังไงคนที่ส่งมาก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาดูแผลหรอก
อ่อย?
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้หญิงส่งรูปเสียวมาให้ดู โชคเกิดมาสามสิบปีเคยมีผู้หญิงเข้าหาและเข้ามาจีบเขาแทบจะทุกรูปแบบ
ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าสิ่งที่ลูกสาวร้านขายอุปกรณ์การเกษตรกำลังทำอยู่นี่คือการอ่อยเขาซึ่งอะไรแบบนี้มันอนุบาลมาก
แค่รูปขาขาวๆ น่ะเขาไม่รู้สึกอะไรหรอกนะ
- ผู้เขียน
