เพื่อนรัก

EPISODE 04 เธอนั้นเเหละตัวเลือดเย็นของจริง

Episode 04

2 ปีที่เเล้ว

‘บอกมาสิพายุ ว่านายมีอะไรดีให้ฉันเปิดใจรักนายได้บ้าง?'

'หัวใจของฉันไง หัวใจของฉันที่มันเสือกรักเธอคนเดียว!!!'

เช้าวันต่อมา

ฉันนอนเเทบจะไม่หลับทั้งคืน มางีบเอาก็ตอนตีห้าเเล้วสะดุ้งตื่นเจ็ดโมงฉันก็รีบอาบน้ำแล้วหยิบเสื้อของพายุออกมาใส่โดยไม่รอขออนุญาตเจ้าตัว เมื่อคืนฉันกระหน่ำโทรหาทั้งพายุเเละสายน้ำเพื่อจะถามความเป็นอยู่ของพ่อแต่ไม่มีใครรับสายฉันสักคน ฉันร้อนใจมากนั่งไม่ติดกับเตียงไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเเล้ว ตั้งเเต่พ่อเลิกกับเเม่พ่อก็ถูกไล่ออกจากบ้านจนถึงตอนนี้พ่อยังไม่มีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่งด้วยซ้ำย้ายตามเพื่อนที่ติดยาด้วยกันไปเรื่อยๆนานๆทีจะยอมออกมาเจอฉัน สำหรับคนอื่นพ่ออาจจะเป็นผู้ชายที่ไม่ดี ไม่ได้เรื่องเเต่สำหรับฉันพ่อก็คือพ่อ ขนาดเป็นอย่างนั้นยังโอนเงินมาให้ฉันใช้ถึงไม่มากแต่พ่อก็ขอให้ฉันรับไปอย่างน้อยก็ให้พ่อได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีบ้าง และก็มีบางครั้งที่พ่ออาจจะขอฉันบ้างถ้าไม่มีเงินจริงๆ นั้นเเหละพ่อฉันอาจจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีเเต่ก็เป็นพ่อที่รักลูกคนหนึ่ง เเค่ดันเลือกเดินผิดทาง เเละเป็นเส้นทางที่ฉันไม่อยากเอาตัวเข้าไปใกล้เลย

เเกร็ก

เสียงประตูห้องถูกเปิดออกฉันรีบลุกขึ้นเดินไปหน้าประตูทันที

“คุณพายุให้เอาเสื้อมาให้คุณเปลี่ยนครับ”ผู้ชายชุดดำที่น่าจะเป็นลูกน้องพายุยื่นถุงมาให้ฉัน

“ไม่ค่ะฉันอยากออกไปหาพ่อ พ่อฉันอยู่ไหนคุณรู้มั้ยคะ?”

“คุณพายุให้คุณแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วรอคุณพายุมาหาเองครับ”

“เดี๋ยวสิ แต่ฉันอยากไปเจอพ่อน่ะ!”ฉันพูดไม่ทันจบก็โดนผู้ชายคนนั้นปิดประตูกระเเทกใส่หน้าไปเลย หยาบคายที่สุด! ฉันร้อนใจขนาดนี้จะมีอารมณ์มาแต่งตัวอะไรละ!

“ฉันเกลียดนายที่สุดเลยพายุ เกลียดที่สุด!”ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะหยิบเสื้อในถุงขึ้นมาเเละเดินไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ชุดเดรสสีขาว เหอะ..

เเกร็ก

เป็นอีกครั้งที่ประตูห้องถูกเปิดออก คราวนี้ฉันรีบวิ่งไปหน้าประตูทันทีจะไม่ยอมถูกขังในห้องนี้อีกแล้ว

“แต่งตัวเสร็จแล้ว?”

เพี๊ยะ!

ฉันตบหน้าพายุ ตั้งใจจะใส่เเรงเต็มร้อยเเต่เอาเข้าจริงกับบางเบาหน้าเขาไม่หันไปด้วยซ้ำ

“พ่อฉันอยู่ไหน!”

“หึ..”เขาเหยียดยิ้มมุมปากที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกเขาดูถูกอยู่

“ฉันถามว่าพ่อฉันอยู่ไหน!”

“กลับไปแล้ว”เขาตอบแล้วยกมือขึ้นมาลูบเเก้มข้างที่ถูกฉันตบเมื่อกี้

“กลับไปยังไง แล้วนายทำอะไรพ่อฉันบ้าง ฉันจะไปหาพ่อ!"

"หุบปาก! แล้วฟัง!"แก้มฉันถูกบีบอย่างเเรงจนใบหน้าเเหงนขึ้น

"ตอนนี้พ่อเธออยู่กับฉัน รู้เเค่นั้นก็พอ"

"นายจะทำอะไรพ่อ"ฉันถามเสียงอู้อี้เพราะเเก้มถูกบีบไว้อยู่ ใบหน้าพายุเรียบนิ่งก่อนจะค่อยๆเเสยะยิ้มออกมา

"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกเธอ รู้เเค่ว่าเธอทำตัวดีๆกับฉันไว้ก็พอ"แก้มฉันถูกสะบัดออก คำตอบที่เขามีให้ฉันมันฟังดูไม่น่าวางใจเลยสักนิด พ่อฉันอยู่กับเขา เเล้วอยู่ยังไงปลอดภัยหรือเปล่า ฉันไม่ไว้ใจเขาเลยสักนิด

"ทำไมฉันถึงต้องทำตัวดีๆกับนาย.."

"เพราะพ่อเธออยู่ในกำมือฉัน ถ้าเธอคิดจะขัดคำสั่งฉันไม่ว่าเรื่องไหนก็ตามพ่อเธอจะเดือดร้อน"

3 วันต่อมา

สิ่งที่พายุให้ฉันรู้คือตอนนี้พ่ออยู่กับเขา เเต่ไม่รู้อยู่ยังไง ปลอดภัยหรือไม่ปลอดภัยเขาไม่บอกรายละเอียดอะไรทั้งนั้น เขาบอกแค่ว่าให้ฉันทำตัวดีๆไม่ขัดคำสั่งเขาก็พอแล้วเขาก็ปล่อยตัวฉันกลับมาที่บ้านจนวันนี้สามวันเเล้วที่เขาไม่โผล่มาให้เห็น

"สายน้ำ! ใจคอไม่คิดจะเป็นห่วงพ่อเลยหรือไง"ตอนนี้ฉันอยู่กับสายน้ำ ฉันมาหาน้องที่ผับ สายน้ำทำงานอยู่ที่นี้ ผับที่นี่ใหญ่และกว้างมากเต็มไปด้วยผู้คนมากมายและตอนนี้ฉันออกมาคุยกับสายน้ำหลังผับ จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าน้องตัวเองทำงานอะไรในผับที่ดูจะมืดดำนี้

"ถ้ามาเพื่อจะพูดเรื่องพ่อพี่กลับไปดีกว่า รำคาญ!"

"สายน้ำ! ทำไมเป็นคนแบบนี้นั้นพ่อน่ะ พี่กลัวเขาทำร้ายพ่อ"สายน้ำหันมามองหน้าฉันอย่างรำคาญ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ตลอด! พูดถึงพ่อเป็นแบบนี้ตลอด!

"เขาไม่ทำอะไรพ่อหรอกถ้าพ่อไม่ทำตัวเอง!"

"สายน้ำ!"

"พี่กลับไปเถอะ อย่ามายุ่งอีกรำคาญจะทำงาน"แล้วสายน้ำก็เดินหันหลังเขาผับทิ้งฉันให้ยืนตัวสั่นอยู่คนเดียว ตอนนี้ในสมองมันมืดแปดด้านไปหมดไม่รู้เลยว่าตอนนี้พ่อจะเป็นยังไงบ้าง..

ผั๊วะ

"เดินยังไงวะ! ไม่มองทาง!"

"ขอโทษค่ะ"เขาเดินชนฉันด้วยซ้ำ เป็นผู้ชายที่เมามากด้วย

"สวยนิ ไปกับพี่มั้ยพี่จ่ายหนักน่ะ"มันว่าพร้อมตบกระเป๋ากางเกงตัวเองเบาๆ ฉันถึงกับเหวอ.. ฉันไม่ใช่คนเรียบร้อยอะไรมากแต่ก็ไม่ได้เจนโลกถึงขนาดที่โดนผู้ชายชวนไปแอ๋วเเล้วจะยืนชิวๆได้

"ไม่ไปค่ะ"ฉันว่าจบก็จะเดินออกจากผับให้เร็วที่สุด แต่..

หมับ!

"เดี๋ยวสิ เล่นตัวเหรอเล่นตัวทำไมครับบอกแล้วพี่จ่ายหนักไปเหอะ น่ะ.."

"บอกว่าไม่ไง! ปล่อยฉันสิ!"

"อย่าลีลาเดี๋ยวกูแบกกลับสะเลยนิ!"มันกระชากข้อมือฉันไปจับไว้เเล้วกระชากเเรงๆให้เดินตามมัน ฉันพยายามยื้อแต่เเรงผู้ชายเยอะกว่า ถึงจะมีคนยืนดูฉันถูกกระชากแต่ก็ไม่มีใครเข้ามาห้ามเลยสักคน ฉันพยายามกวาดสายตามองหาสายน้ำแต่ก็ไม่เจอ มันลากฉันจนจะมาถึงทางออกผับเเล้ว

"ปล่อยฉันน่ะ! ปล่อย! ชะ ช่วยด้วย.."

ปัง!!!

"กรี๊ดดดด"เสียงผู้คนกรี๊ดตกใจรวมถึงฉันด้วยที่อยู่ๆกระสุนจากกระบอกปืนก็ยิงมาโดนมือผู้ชายที่พยายามลากฉันอยู่ มันปล่อยเเล้วร้องอย่างเจ็บปวด

"ผู้หญิงเขาบอกให้ปล่อยมึงไม่ได้ยิน?"

"มึงยิงกูทำไม!"

"มึงมายุ่งกับของกูทำไม?"

"พายุ!"

"ของมึงที่ไหนผู้หญิงนี้กูเจอก่อน มึงอะเสือก!!!"

ปังงง!!

"อึก.."

"พายุ!!"เป็นครั้งที่สองที่ฉันต้องตะโกนเรียกชื่อเขาดังลั่น เขายิงผู้ชายคนนั้นไปกลางขาจนผู้ชายคนนั้นล้มฟุบกับพื้นเเล้วหวีดร้อง

"เสือกพ่อมึงสิ กูเจอของกูมาตั้งนานเเล้ว"พายุยื่นปืนให้ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนจะเข้ามากระชากตัวฉันไปหา สายตาดุๆมองหน้าฉันอย่างหงุดหงิด ต้องเป็นฉันมั้ยที่ต้องหงุดหงิดเขาตอนนี้!

"เอามันออกไปจากผับกู ถ้าใจดีก็พามันไปส่งโรงพยาบาลเเต่ถ้ามึงขี้เกียจก็โยนให้จระเข้มันเเดก!"

"ครับ"

"ไม่ได้น่ะพายุ นายต้องพาเขาไปหาหมอเกิดเขาตายขึ้นมาจะทำยังไง!"

"อ้ากกก ปล่อยกู"ผู้ชายคนนั้นหวีดร้องเมื่อโดนลูกน้องของพายุลากออกไปจากผับที่ฉันพึ่งรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของ!

"ตายก็ช่างเเม่ง!"

"ไม่ได้! ตายไม่ได้!"เกิดเขาตายพายุก็ต้องเป็นคนติดคุกสิ เขาไม่คิดจะกลัวเลยหรือไง

"หุบปากแล้วตามมา!"เเรงบีบที่ข้อมือเเรงขึ้นพร้อมกับตัวฉันถูกลากให้เดินตามเขาไปเข้าห้องที่อยู่โซนท้ายเเละลึกที่สุดของผับที่มันเขียนว่า vip

"มาผับทำไม!"เขาเหวี่ยงฉันลงโซฟาสีเเดงจนฉันล้มลงไปนอนเเต่ก็รีบเด้งตัวขึ้นมายืนประกบหน้าเขาอย่างรวดเร็ว

"ฉันมาหาน้องชาย นายนั่นเเหละทำร้ายเขาทำไม ทำไมต้องหัวรุนเเรงอยู่เรื่อย"ฉันไม่ได้พูดแบบใส่อารมณ์เลยน่ะ ฉันพูดแบบปกติเพราะต้องการคำตอบ

"ถ้าฉันไม่ทำมันป่านนี้มันคงมุดเข้าไปในตัวเธอไม่รู้กี่น้ำต่อกี่น้ำแล้ว อยากโดนหรือไง!!"แต่เขากลับตวาดใส่ฉันกลับมาอย่างโมโห

"พูดจาหยาบคาย นายมันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ใจร้อน เลือดเย็น ชอบทำร้ายคนอื่น!"

"ฮ่าๆๆๆ แล้วจะให้กูทำยังไงวะ? จะให้ยืนมองมันลากมึงไปโดยไม่ทำอะไรเลยอย่างนั้นหรอ!"อารมณ์พายุเริ่มรุนเเรงขึ้นกว่าเดิมจนขึ้นมึงขึ้นกูใส่ฉันเเล้วเขาก็บีบไหล่สองข้างของฉันไว้เเน่นจนฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจะเเตกสลายคามือเขาไปแล้ว

"นายก็พูดกับเขาดีๆสิ นายไม่เห็นต้องไปทำร้ายเขาเเบบนั้นเลย.."เพราะสุดท้ายคนที่จะเดือดร้อนก็จะเป็นเขาไม่ใช่เหรอ?

"ทำไม? เห็นฉันทำคนอื่นเจ็บเธอไม่ชอบ? อ้อ!! ลืมไป อย่างเธอคงชอบเห็นฉันเจ็บปวด"

เพล้งง!!

"นายจะทำอะไรพายุ"ที่ฉันถามไปอย่างนั้นเพราะพายุยกขวดเหล้ามาตีจนมันเเตกเเล้วเขาก็เอาเศษที่เเตกขึ้นมากรีดมือตัวเองย้ำๆซ้ำๆจนเลือดไหลออกมา

"หยุดน่ะพายุ! นายจะทำร้ายตัวเองทำไมเห็นมั้ยเลือดออกหมดแล้ว"ฉันดึงเศษเเก้วในมือเขาเเต่ก็โดนพายุสะบัดจนกระเด็นไปชนผนังห้อง เเล้วเขาก็กรีดลงไปอีกเหมือนไม่รู้สึกเจ็บปวดแค่ฉันเห็นฉันยังรู้สึกเจ็บเเทน

"เป็นไงภาพที่เธอเห็นตอนนี้สมใจเธอหรือยัง? ฉันไม่ทำร้ายคนอื่นเเล้วเเต่ฉันทำร้ายตัวเองเธอพอใจหรือยัง!!!!"

"ไม่! ฉันไม่ได้ต้องการให้นายทำแบบนี้หยุดสักที"ฉันเข้าไปดึงเศษเเก้วในมือเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้พายุเลิกกรีดแขนตัวเองเเล้วผลักฉันติดกำเเพง เขายกเศษเเก้วในมือมากดตรงคอฉันเเทน

"ไม่ต้องการให้ฉันทำร้ายคนอื่น ไม่ต้องการให้ฉันทำร้ายตัวเอง เเล้วเธอต้องการอะไร? ทำร้ายเธองั้นเหรอ?"เสียงพายุเยือกเย็นมากเขาพูดพร้อมกดปลายเเหลมเข้ากับต้นคอฉันจะมันรู้สึกแสบ ฉันตัวสั่นเพราะกลัวเเต่พยายามข่มทุกอย่างให้นิ่งที่สุด สายตาพายุตอนนี้ไม่มีความปรานีอยู่เลย

"ไม่ต้องการ ฉันไม่ต้องการให้นายทำร้ายใครทัั้งนั้น"

"นางเอกฉิบหาย"พายุเบะปากแต่ยังไม่ยอมถอยออกไป

"นายต้องทำแผลพายุ"ฉันบอกพร้อมกับเบนสายตาไปที่ข้อมือเขา และตอนนี้ฉันอยากให้เขาเอาเศษเเก้วเเหลมๆนี้ออกไปจากคอฉันสักที

"ไม่ต้องมาเสือก! กลับไป!"เขาตวาดเสียงลั่น

"......"พายุเหวี่ยงฉันลงกับพื้น

"แต่นายต้องทำแผล"

"จะมาสนใจคนที่ตัวเองเกลียดทำไมวะน้ำใส เลือดออกหมดตัวก็ดีไม่ใช่เหรอ? จะได้ตายๆไปเธอจะได้หนีฉันพ้นไ"

"ฉันไม่ใช่คนเลือดเย็นอย่างนายที่จะเห็นคนตายต่อหน้าต่อตาได้"

"เธอนั่นเเหละตัวเลือดเย็นของจริง"เขาเหยียดยิ้มมุมปากเเล้วก็เดินออกไปเลย

เลือดเย็นงั้นเหรอ มันก็อาจจะใช่ถ้ามองในด้านของพายุด้านเดียว...

บ้านพัก

"มึงเป็นอะไรหรือเปล่าน้ำ กูเห็นมึงกลับมาเเล้วทำหน้าเครียดๆ"ตอนนี้ฉันกลับมาที่บ้านเเล้ว มานั่งอยู่หน้าทีวีที่เป็นจุดรวมตัวเวลาดูซีรี่ส์แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่มีอารมณ์จะดูมันเลย

"กูเจอพายุว่ะ.."ฉันหันไปตอบไอรีน เเละเพื่อนทุกคนที่เหลือก็หันมามันที เก็บไว้ไม่ไหวเเล้วฉันอยากระบายกับเพื่อนที่ตัวเองไว้ใจที่สุด

"เฮ้ย! เจอกันตอนไหนเเล้วเจอกันได้ไงวะมึง"พิมพ์ยิงคำถามใส่เเล้วลูบต้นขาฉันเหมือนเป็นการปลอบเพราะทุกคนรู้เรื่องระหว่างฉันกับพายุดี

"เจออาทิตย์ที่เเล้ววันที่ไปผับกับพวกมึงอะ"ฉันตอบเพื่อนแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า

"ทำไมมึงไม่เห็นบอกพวกกูเลย"คุณหนูญาลูบหัวฉันเบาๆ

"กูไม่อยากให้พวกมึงต้องตกใจไง แต่ตอนนี้ไม่ไหวอะพายุกลับมาครั้งนี้มัน.."ฉันค้างคำพูดไว้เเล้วกัดปากตัวเองอย่างกดดัน ทุกอย่างตีกันไปหมดไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไงดี

"อะไรมึงอย่างพูดขาดๆเกินๆสิคนรอเผือกมันใจร้อน!"ไอรีนตอนนี้รอเผือกแทบไม่ไหวอีกนิดจะกระโดดเข้ามางับหัวฉันแล้ว

"เอ่อ เร็วๆตั้งหม้อๆ"

"ก่อนที่พายุจะลาออกจากโรงเรียนเมื่อสองปีที่เเล้วพายุเคยบอกว่าอย่าให้เขากลับมาเจอกูอีก เพราะถ้ากลับมาเจอกันเขาจะไม่ปล่อยกูไปอีกและตอนนี้พายุก็ทำแบบนั้น"

"เหี้ย!! แล้วมันทำอะไรมึงบ้างน้ำ! มึงบอกกูมาให้หมดเลยนะ ฟังเเล้วเเม่งเดือด!"ไอรีนเริ่มมีอารมณ์พลุ่งพล่าน ในบรรดาเพื่อนฉันทั้งหมดไอรีนคือคนที่พร้อมบวกกับคนที่คิดจะทำร้ายเพื่อนก่อนเสมอ

"พายุ.."

"ไอ้น้ำ พูด!"คุณหนูญากำลังบังคับฉันทางสายตา

"พายุเหมือนคนที่กลับมาทวงกูคืน วันนี้กูไปหาสายน้ำที่ผับเเล้วมีคนลวนลาม.."แล้วฉันก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดเมื่อกี้ให้ทุกคนฟัง และก็เป็นอย่างที่คิดทุกคนหน้าเหวอและตกใจกับสิ่งที่พายุทำมาก

"กูว่ามันคงจะรักมึงจริงๆว่ะน้ำ"ไอรีนว่า

"มันก็ชัดตั้งเเต่สองปีก่อนเเล้วมั้ยละที่พายุไม่มองใครเลยนอกจากไอ้น้ำ"พิมพ์เสริม

"และตอนนี้ก็ดูจะทั้งรักทั้งเเค้น แบบนี้มึงจะปลอดภัยเหรอน้ำไม่ใช่วันดีคืนดีมันลากมึงไปฆ่านะ!"คุณหนูญาส่ายหัวไปมากับภาพที่เธอสร้างขึ้นมาในหัว

"กูไม่รู้.."ใช่.. ฉันไม่รู้.. ไม่รู้เลยจริงๆ

01.00 น. บนห้อง

ฉันพึ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จคืนนี้กะจะนอนให้หลับสบายเเต่ในหัวก็ยังคิดถึงเรื่องที่พายุกรีดมือตัวเองซ้ำๆ

"พายุ!"ฉันตาเหลือกตาลอยหัวใจเเทบร่วงลงตาตุ่มเมื่อออกจากห้องน้ำแล้วเจอพายุนอนอยู่บนเตียงนอน

เขาเข้ามาได้ยังไง! นั้นคือคำถามเเรกทีี่ผุดขึ้นมาในหัว

"ตกใจอะไร บอกแล้วว่าฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ มานี้มา.."เขาตีมือลงเตียงเพื่อเรียกให้ฉันเดินไปหา ฉันยืนมองพายุเเละสายตาก็โฟกัสไปยังข้อมือที่เขากรีดตัวเองเมื่อกี้ เขาทำแผลแล้ว..

โอเคฉันจะได้สบายใจเพราะถ้าเขาเลือดออกหมดตัวเพราะไม่ยอมทำแผลฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดทั้งที่ฉันไม่ได้ต้องการให้เขาทำแบบนั้นด้วยซ้ำ

"ไม่.. นายกลับไปนอนบ้านนายสิ"

"ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องพูดมากในเมื่อรู้อยู่เเล้วว่าขัดฉันไม่ได้"

"ว้าย! พายุ! ปล่อยฉันลง"ร่างฉันถูกพายุอุ้มขึ้นเเล้วพาเดินมาวางไว้บนที่นอนก่อนที่เขาจะล้มตัวนอนข้างๆแล้วกอดฉันไว้เเน่น

"อย่าเเหกปากเพราะถ้าเพื่อนเธอได้ยินขึ้นมาอย่าโทษฉันละกัน"

สูดดดดด หอมเเก้มฟอดใหญ่

"อย่ามาลวนลามฉันนะ!"

"กลิ่นหอมจนอยากจับกด!"

"อย่ามาพูดจาเลอะเทอะ!"

"กระดกใหญ่เลยลูกพ่อ"แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรขยับอยู่ที่ก้น ให้ตายสิ บ้าที่สุด!

Talk

เพราะเอกนอกจากร้ายแล้วยังเป็นไบโพลาร์อีก 555555 โอ๊ยยย

ครบ 5 เม้นมาอัปน่า