จิงซิงอี้นอนหลับยาวไปจนถึงตอนเย็น เมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย และอากาศยังหนาวยะเยือกต่างไปจากที่บ้าน เมื่อขยับตัวลุกขึ้น ท้องก็ร้องด้วยความหิว เขาสวมรองเท้าและเดินออกไปนอกห้อง
จิงซิงอี้เดินไปที่ห้องของคนเจ็บ ที่มีคนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง เมื่อเห็นว่าเป็นจิงซิงอี้ ชายที่เฝ้าประตูจึงยิ้มให้ และรีบเปิดประตูห้อง พร้อมกับบอกคนในห้องเบาๆ ว่า หมอจิงซิงอี้มาแล้ว
เขาเดินเข้าไปในห้อง ก็พบว่าคนไข้ยังนอนหลับอยู่ ในห้องมีโม่หยวนหลิงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ นางยิ้มและถามเขาว่าเป็นอย่างไรบ้าง จิงซิงอี้ตอบเบาๆว่า เขาไม่เหนื่อยแล้ว และถามอาการคนไข้ หญิงสาวตอบว่า
“คนไข้นอนหลับตั้งแต่ช่วงบ่าย ยังคงมีไข้อยู่ พี่คอยเช็ดตัวลดไข้ให้แล้วจ้ะ”
จิงซิงอี้เดินเข้าไปจับชีพจร สังเกตสีหน้าและการหายใจ รวมไปถึงบาดแผลที่ไหล่ โดยรวมแล้ว คนเจ็บหายใจสะดวกขึ้น และสีหน้าที่หมองคล้ำเปลี่ยนมาเป็นสีข
