บทที่2 ผู้พันฯ
1702 คำ
[พาร์ท: เฮียพักตร์]
กูอุ้มอีเด็กม้าพยศออกจากรถอย่างลวกๆ ก่อนจะสั่งลูกน้องให้รออยู่ที่รถเท่านั้น แล้วเดินตามเด็กเฝ้าโรงแรมอย่างสบายๆ สาบานกับกูเถอะ! ว่ากูกำลังอุ้มมันอยู่! แรงที่มันตีกู กูยังเจ็บอยู่เลย แต่ทำไมผิดกับรูปร่างวะ! ตัวเล็กนิดเดียวแต่พละกำลังน่าจะเยอะอยู่! ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ และกูก็จะกินให้พรุนไปเลย ให้มันรู้ไปซะบ้างว่าอย่ามาซ่ากับคนอย่างกู!!
ตุบ!
กูโยนมันลงบนเตียงทันทีเมื่อถึงจุดหมายก่อนจะถอดเสื้อตัวเองทิ้งลงพื้นอย่างรวดเร็วแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนแข็งๆ ในวินาทีถัดมา ฝ่ามือหนาของกูกำลังปลดกระดุมเสื้ออย่างช้าๆ ทีละเม็ดๆ จนเม็ดสุดท้าย อีเหี้ย! นี่ขนาดยังไม่แหวกดูข้างในนะ แม่งโคตรขาว! เล่นเอามือกูสั่นเลยนะ อีเด็กแก่แดด! ยั่วกูฉิบหาย!!
แค่กูเห็นชุดชั้นในสีชมพูน่ารักกับหน้าอกขาวอวบ ของใต้สะดือกูมันแน่นและตุงแล้วเนี่ย! ไม่ไหวแล้วเว้ย! หุ่นยั่วฉิบหาย กูจะกินให้หมดไปทั้งตัวเลย!
ผั๊วะ!!
กูกำลังจะแกะกระดุมกางเกงแต่เสือกโดนตีนมันถีบเข้าใบหน้าเต็มๆ ไอ้เหี้ย!! ดั้งกูจะหักไหมวะ! ตกเตียงด้วย เวร!! แรงเยอะ ถึกเหมือนควายเลยเว้ย!
กูคลานขึ้นมาบนเตียงก็พบว่ามันยืนรอกูพร้อมกับโคมไฟในมือ ไม่รีรอเหี้ยอะไรเลย ในระยะประชิด กูสามารถหลบโคมไฟที่ลอยมาได้อย่างหวุดหวิดและฉิวเฉียด
ทำไมมันดุจังเลยวะ!!
อีเด็กเวรนี่!! นี่มึงจงใจจะฆ่ากูให้ตายเลยใช่มั้ย!!
กูพุ่งตัวเข้าไปหามันอย่างรวดเร็วก่อนจะล้มลุกคลุกคลานกับมันบนพื้นห้องแข็งๆ กับมันทั้งคู่ มันไม่ยอมกูด้วย และสู้เหมือนกำลังจะโดนฆ่าๆ ทั้งๆ ที่กูต้องการมันแค่ระบายอารมณ์ทางเพศเท่านั้นเอง เวรเอ๊ย!! ไอ้มังกรกูยังผงาดแล้วกูจะเอาแรงที่ไหนไปสู้วะ!
ปวดไข่!!
"เฮือก!!! " อยู่ๆ กูก็พลาดท่ามันตอนไหนไม่รู้ กลายเป็นว่าเรียวขาเล็กๆ ของมันกำลังกอดรัดต้นคอหนาของกูเอาไว้จนแทบหายใจไม่ออก กูพยายามดิ้นเอาตัวรอดจากมัน แต่ไม่ได้ผลเมื่อมันล็อกแขนกูเอาไว้อีกหนึ่งข้าง "แค่กๆๆ " หายใจไม่ออก!
เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาสติกูเริ่มจะหมดไป กูเห็นสีหน้าของมันที่กำลังใช้แรงทั้งหมดกระทำกับกู แววตามันเด็ดขาดจนน่ากลัว นี่กูกำลังจะไปเฝ้าพระอินทร์ใช่มั้ย!
เวรเอ๊ย!!
[พาร์ท:เอวา]
ฉันมองหน้าชายชื่อพักตร์ที่หมดสติคาขาของฉันอย่างไม่เชื่อใจ ก่อนจะล็อคเพิ่มอีกห้าวินาทีและค่อยๆ ปล่อยแรงขาเมื่อชายตรงหน้าไม่มีวี่แววว่าจะกระดิกตัวแล้ว ตายหรือยังวะ? ฉันค่อยๆ จับชีพจรของเขาซึ่งมันก็ยังมีจังหวะอัตราการเต้นปกติ แสดงว่าสลบไปเท่านั้น
ฉันติดกระดุมเสื้ออย่างรวดเร็วก่อนจะเดินกุมท้องไปเปิดประตู แต่ต้องหัวเสียอีกครั้ง เมื่อประตูมันเปิดไม่ออก!! อย่างที่ฉันเคยบอก ฉันเคยทำงานที่โรงแรมม่านรูดแห่งนี้ ประตูมันจะเปิดก็ต่อเมื่อหมดเวลาเท่านั้น นี่ฉันคงต้องรอเป็นชั่วโมงกับผู้ชายคนนี้ในห้องเหรอ ถ้าเกิดเขาตื่นขึ้นมาแล้วจะปลุกปล้ำฉันอีกล่ะ ฉันจะเอาแรงที่ไหนไปสู้วะ! เมื่อกี้คือเขาเผลอจริงๆ นะเว้ย! ฉันเลยล็อคคอเขาได้
"บ้าจริง! " ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อฉันแบกชายคนนี้ไม่ได้ กะว่าจะมัดเขาไว้กับเตียงเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง เอาเป็นว่านอนตรงพื้นนี่แหละ เหมาะกับคนชั่วๆ อย่างนายดี!
ฉันลูบคลำผู้ชายตรงหน้าอย่างสั่นๆ เพราะคิดว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา และในตัวของเขาต้องมีอาวุธติดตัวมาแน่ๆ และมันก็เป็นไปตามที่ฉันได้คิดเอาไว้ ฉันพบกับมีดพกเล่มเล็กอยู่ด้านหลังกางเกงของเขาที่แอบเหน็บเอาไว้ก่อนจะดึงมันออกมาเพื่อป้องกันตัวเอง
ฉันดึงผ้าปูเตียงออกมาก่อนจะตัดมันจนขาดวิ่นแล้วมัดมือมัดเท้าเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา คิดว่าแน่นแล้วนะ ก่อนจะนั่งพิงโต๊ะเล็กๆ ข้างเตียงอย่างหมดแรงเพื่อรอเวลาที่พนักงานจะมาเปิดห้อง
จนกระทั่งสองชั่วโมงผ่านไป ฉันได้ยินเสียงพูดคุยหัวเราะคิกคักอยู่ตรงหน้าประตู พร้อมกับชายข้างกายเริ่มรู้สึกตัวเช่นกัน ฉันมองหน้าเขาสลับกับประตูห้องอย่างเลิ่กลั่ก ก่อนจะขึ้นคร่อมผู้ชายตรงหน้าที่ลืมตาขึ้นมาพอดี
คมมีดกำลังจ่อคอเขาอย่างมั่นคง และไม่มีคำว่ากลัวหลุดออกจากตาฉันเด็ดขาด เพราะฉันมั่นใจเลยว่า เสียงพูดคุยมันต้องใช้พวกเขาแน่ๆ และประตูก็เปิดออกมาในเวลาต่อมา และก็ไม่ผิดไปจากที่ฉันคิดเอาไว้ เมื่อผู้ชายสี่ถึงห้าคนเดินเข้ามาในห้อง
"อย่า! " ฉันร้องห้ามเมื่อเห็นว่าพวกมันกำลังจะพุ่งตัวเข้ามาจับตัวฉันเอาไว้ "กูปาดคอมันแน่!! " ก่อนจะกดคมมีดลงไปจนกินเนื้อคอของเขาและเลือดเริ่มไหลออกมา
ผู้ชายห้าคนเริ่มถอยห่างจากตัวฉัน เมื่อชายชื่อพักตร์ส่งสัญญาณให้พวกเขาถอยไปอย่างช้าๆ คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะเชื่อใจพวกเขางั้นเหรอ! บอกไว้เลยว่าไม่มีทาง!!
หางตาของฉันมันหันไปเห็นชายคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังกำลังพุ่งมาหาฉันอย่างรวดเร็ว พร้อมกับคมมีดของฉันกดลงไปแรงกว่าเดิมจนเลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดใส่หน้าฉันจนเลอะไปทั้งตัว และร่างของฉันก็โดนกระชากออกจากตัวของชายชื่อพักตร์ทันที
ชายคนหนึ่งจับตัวฉันกดพื้นไว้พร้อมกับผู้ชายพวกนั้นช่วยอุ้มชายชื่อพักตร์ที่ทั้งตัวอาบไปด้วยเลือดสดๆ ออกจากห้องไป ฉันถูกชายคนหนึ่งลากตัวออกไปด้วยเช่นกันและจบลงที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งจนได้
ตอนนี้ฉันโดนชายห้าคนยืนคุมอย่างเข้มงวดหน้าห้องฉุกเฉิน พร้อมกับข่มให้ฉันกลัว ข่มให้ฉันติดคุกถ้าเกิดว่าลูกพี่ของพวกมันเป็นอะไรไป คิดว่าเรื่องแบบนี้ฉันกลัวงั้นเหรอ!
ไม่!
ประสบการณ์ชีวิตที่เข้าไปพัวพันกับหลายๆ สิ่ง มันทำให้ฉันเลวกว่าไอ้พวกคนเลวอยู่แล้ว แล้วฉันทำอะไรผิดล่ะ ฉันแค่ป้องกันตัวเท่านั้น ถ้าเกิดเขาตายไปสักคน อีกหลายชีวิตคงจะมีความสุขแน่ๆ ฉันย่อมยอมได้เช่นกัน ติดคุกเล่นๆ สัก10-20 ปี ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉันอยู่แล้ว
"ฉันขอคุยกับเธอเพียงลำพัง" เสียงของชายวัยกลางคนพูดขึ้นเบาๆ พร้อมกับพวกเขาทั้งห้าเริ่มเดินออกไป
กึก!
รองเท้าหนังของชายคนหนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้าฉันพร้อมกับชุดตำรวจปรากฏอยู่ตรงหน้า ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะเบือนหน้าหนีทันที ชายที่ฉันไม่อยากเจอหน้าที่สุด
"แกทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม ว่ามันจะกระทบกับงานของฉันหรือเปล่า!! "
"หึๆ แล้วไงคะ? " ไม่ผิดหวังจริงๆ ที่ฉันไม่เคยรักเขาเลย! ไม่เคยถามสารทุกข์สุขดิบกันอยู่แล้วนิ ไม่น่าไปตั้งความหวังกับเขาเลยว่าจะถามถึงอาการของฉันหรือเปล่า
เหอะๆ คิดอะไรอยู่นะเรา! คนอย่างผู้พันฯ เนี่ยนะ จะเอ่ยถามถึงลูกถึงครอบครัว ยกเว้นเรื่องงานที่เขากลัวจะกระทบกระเทือนกับยศถาบันดาศักดิ์ของเขาก็เท่านั้น รักหนักรักหนา รักกว่าลูกในไส้เสียอีก!
เพลี๊ยะ!!!
ฝ่ามือหนาฟาดลงบนใบหน้าฉันอย่างจังจนหันไปตามแรงมือ ฉันมองหน้าผู้พันฯ พร้อมกับยิ้มเยาะและเดาะยิ้มเบาๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนไม่รู้สึกผิดอะไรกับการกระทำของตัวเอง ในเมื่อฉันไม่ผิด ฉันแค่ป้องกันตัวเท่านั้น
แต่คนอย่างผู้พันฯ อะนะ เขาคงคิดไม่ถึงหรอกว่าฉันจะเจออะไรมาบ้าง ในเมื่อตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยสนใจอะไรฉันอยู่แล้ว แต่พอมาวันนี้ วันที่ฉันสร้างปัญหาให้เขากระทบกระเทือนถึงเรื่องงาน เขาก็โผล่หน้าเข้ามาหาฉันทันที
เป็นพ่อที่ประเสริฐมากค่ะ!
"ฉันจะทำยังไงกับแกดี! "
"ง่ายๆ จับเข้าคุกสิคะ? " ฉันยื่นมือทั้งสองข้างไปหาเขาตรงหน้าอย่างท้าทาย ถ้ามันกระทบกระเทือนถึงยศที่ประดับเอาไว้บนบ่ามากนัก จะคิดอะไรให้มากความ ถ้ากลัวคนอื่นจะชี้หน้าด่าว่าใช้เส้นสาย ก็แค่จับฉันเข้าคุกก็เท่านั้น มันจะไปยากอะไร!
"ในหัวแกคิดแต่เรื่องพันนี้ได้เท่านั้นเหรอ!! " นิ้วชี้จิ้มหน้าผากฉันจนแทบจะหงายหลังล้ม "คิดแต่จะทำให้ฉันล่มจมสินะ! อีลูกไม่รักดี! "
"หึๆ " ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับจ้องตาเขาอย่างท้าทาย "ลูก? " ก่อนจะชี้อกตัวเองย้ำๆ หลายครั้ง "ไม่กระดากปากเหรอคะ ที่พูดคำนั้นออกมา...ผู้พันฯ "
"แกไปให้พ้นๆ หน้าฉันซะ!! "
"ไม่จับแล้วเหรอคะ! "
"ไป!!! "
ฉันสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินออกจากโรงพยาบาลทันที หน็อย! ทำไมต้องไล่! ถึงไม่ไล่ฉันก็ไปอยู่แล้ว ไม่อยากจะเสวนาให้มากความหรอกนะ แค่นี้ฉันก็จะกระอักเลือดตายอยู่แล้ว คนอะไร อยู่ด้วยแล้วอึดอัดที่สุด! แค่คุยกันไม่กี่นาที ฉันอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายๆ ไปทุกๆ วินาทีจริงๆ
ขออย่าให้เจอกันอีกเลย!!
- ผู้เขียน
