แปะ แปะ
มือตบลงบนฟูกสายตาจ้องมองสาวใช้บิดา แล้วยิ้มพราย แก้วกัลยาไม่มีวันหนีเขาพ้นค่ำคืนนี้เขาจะผูกมัดเธอไว้กับตนเองตลอดกาล
“มาสิแก้ว อย่ายืนตรงนั้น มานั่งข้างๆ ฉัน”
“ไม่ค่ะ”แก้วกัลยาปฏิเสธทันที
ชายหนุ่มยกขาขึ้นไขว่ ดวงตาเรียวคมมีแววไม่พอใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็ออกไป ฉันไม่อยากเสียเวลา!”ชายหนุ่มตัดบท
เธอควรทำเช่นไรมันถึงทางตันแล้ว ดื้อไปจะได้อะไรมีแต่ทำให้เจ้าสัวทุกข์ใจ หากไม่ตบปากรับคำไปแล้ว คงวิ่งหนีเตลิดออกจากห้องนี้ แต่ทว่าเธอรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับท่านคงทิ้งกลางคันไม่ได้
ร่างบางสาวเท้าเข้าใกล้คุณชาย กายสาวสั่นระริกค่อยๆ หย่อนกายลงโดยเธอรักษาระยะห่างพอดู ธัญจกรยกยิ้มพึงพอใจเมื่อเห็นเป้าหมายดื้อรั้นน้อยลง
“เขยิบเข้ามาอีกสิแก้ว นั่งตรงนั้นมันห่างไป”
เธอไม่ตอบสั่นศีรษะปฏิเสธท่าเดียว แค่มาตรงนี้ก็ยากเย็นเหลือเกินแล้ว จะให้ขยับไปหาไม่มีทางหรอก
“ถ้าอย่างนั้นฉันไปเอง!”
ร่างสูงกระโจนพ
