แก้วกัลยารู้สึกไม่สบายใจเลย ทั้งน้ำเสียงแววตาเจ้าสัวช่างน่าสงสาร เธอควรทำเช่นไรดีท่านมีบุญคุณมากเหลือเกิน
“อั้ว... ขอร้องได้ไหมอาแก้ว หนึ่งปีเท่านั้น แล้วลื้อจะเป็นอิสระ อั้วไม่อยากเห็นลูกต้องจมปลักกับความเจ็บปวดในอดีตอีกแล้ว...”ชายชราน้ำตานองหน้า แก้วกัลยาสะท้านในอก
“เจ้าสัวคะ”แก้วกัลยากุมมือชายผู้มีบุญคุณเอาไว้แล้วสะอื้นออกมา
ไม่อยากทำตามความต้องการของเขาเลย แต่เจ้าสัวเองก็มีบุญคุณกับเธอมากมาย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเพราะคุณชายเพียงคนเดียวที่ทำให้พ่อตัวเองต้องร้องไห้ ทำให้เธอต้องทุกข์ทรมาน
“อาแก้ว... อั้วขอโทษที่เห็นแก่ตัวมาขอร้องลื้อแบบนี้ ไม่ว่าลื้อจะตัดสินใจยังไงอั้วจะยอมรับมันนะอาแก้ว”
ตัดสินใจไม่ถูกมันสับสน หากยินยอมเธอคงเปรียบเหมือนหญิงสาวขายร่างกายเพื่อแลกกับความสุขสบาย อยากช่วยเจ้าสัวแต่จิตใจมันดันไม่เข้มแข็งพอ
“คือแก้ว...” เธอพูดไม่ออก จังหวะนั้นสบตาเจ้าสัวเข้าพอดี น้ำตาช
