คนเป็นลูกฟังแม่แล้วเงียบ เธอครุ่นคิดและถามตัวเอง ยังโกรธแค้นชายคนนั้นอยู่หรือเปล่า ไม่เลยความแค้นเหล่านั้นมันมลายหายไปแล้ว เหลือเพียงความรู้สึกที่ไม่ต้องการพบหน้ากันอีก
“แล้วแต่แม่เถอะค่ะ แก้วไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าจะไปพบเพื่อขออโหสิกรรมกัน”
“ขอบใจแก้วมากนะ ที่เข้าใจแม่”กรองกาญจ์น้ำตาซึม ความจริงการเดินทางไปยังเชียงใหม่ครั้งนี้ เธอต้องการไปดูที่อันเป็นมรดกชิ้นสุดท้ายที่สามีเหลือไว้ให้ มันคือสิ่งเดียวที่จะมอบให้บุตรสาว
แม่ต้องการกลับไปยังบ้านเกิดเธอดีใจ เพราะไม่อยากให้ท่านมารับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับการตัดสินใจครั้งสำคัญ พยายามเก็บมันไว้ในใจ ไม่อยากให้แม่มองผู้มีพระคุณเช่นเจ้าสัวในแง่ร้าย เธอยอมเจ็บเสียยังจะดีกว่า น้ำคำเจ้าสัวเหลียงพอฟังแล้วมันสะท้อนในอกเข้าใจถึงความรักของพ่อ
“แม่จะเดินทางเมื่อไหร่บอกแก้วนะ แก้วจะไปส่ง”
“มะรืนนี้น่ะแก้ว ไม่ต้องไปส่งแม่ก็ได้ เดี๋ยวไม่มีคนดูแลเจ้าสัว”
“ไม่หรอก
