นัฐนรินช้อนมองเพื่อนชายแล้วเอื้อมตบบ่า เธอรู้ว่าสินภพเป็นคนดีแค่ไหนแม้ปากจะร้ายคอยค่อนแคะหาเรื่องตำหนิตลอด แต่ทุกอย่างเพราะความเป็นห่วงทั้งนั้น
“ถ้าจะให้รินไปนอนคอนโดสิน อย่างนั้นรินขออีกสักสองแก้วนะ”นัฐนรินบอกเสียงอ้อแอ้
“ไม่เอาแล้วรินพอแล้ว ทำเป็นเมรีไปได้ ถ้าดื่มมากตื่นมาแล้วจะปวดหัวเอานะ”
อีกคนไม่ได้สนใจคำพูดยกมือสั่งเครื่องดื่มบริกร พนักงานหันมองเจ้านายเป็นเชิงขออนุญาตสินภพพยักหน้า ยังไงก็ค้างที่คอนโดเขาปล่อยให้เมาไปก็แล้วกัน คืนนี้ต้องทำงานกะว่าจะค้างที่ผับแทน
นัฐนรินกระดกเหล้าเข้าปากอีกสองแก้ว ดูเหมือนดวงตามันเริ่มพร่ามัวเดินแทบไม่ตรงทาง สินภพต้องคอยช่วยประคองออกนอกร้าน
“จะไปไหนล่ะสิน รินไม่กลับบ้านนะ”
“ไปคอนโดเราไง เดี๋ยวขับรถไปส่ง”
“อืม”หญิงสาวตอบรับเสียงออมแอ้ม ทรงกายแทบไม่อยู่
สินภพพาร่างไร้สติใส่ไว้ในรถส่วนตนเองทำหน้าที่สารถี มาถึงคอนโดร่างสูงพยุงคนเมาผ่านพนักงานด้านห
