EP.02 - แพ้ไม่เป็น
1068 คำ
ฉันทิ้งน้ำหนักลงบนรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วด้วยท่าทางยั่วยวนสุด ๆ สายตานับร้อยจับจ้องเรือนร่างและท่วงท่าของฉันเป็นตาเดียว ริมฝีปากสีแดงสดยกยิ้มพึงพอใจให้กับผลลัพธ์ที่ไม่จำเป็นต้องคำนวณให้เสียเวลา จะมีผู้ชายหน้าไหนกันที่กล้าปฏิเสธผู้หญิงเพียบพร้อมอย่างฉันคนนี้
เหอะ! พูดไปอาจจะโดนหมั่นไส้ แต่... ขอพูดหน่อยเถอะ...
ฉัน ‘เมบี’ นักศึกษาแพทย์ปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัยชื่อดังระดับเอเชีย ฉันเรียนเก่ง...และมั่นใจได้เลยว่าเกียรตินิยมจะต้องเป็นของฉันแน่ ๆ ฉันรวย...เพราะเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังระดับประเทศแถมยังมีธุรกิจโรงแรมและอสังหาริมทรัพย์อีกนับพันล้าน และแน่นอน... ฉันสวย! ฉันไม่ได้มั่นหน้านะ! แต่เพราะมีหน้าสวย ๆ ให้มั่นนี่แหละ!
ใคร ๆ ต่างก็ชื่นชมในความสวยและเซ็กซี่ของฉัน มีผู้ชายมากหน้าหลายตาต่างพากันรุมขายขนมจีบฉัน ทั้งดารา เซเลป ไฮโซ หรือแม้แต่พวกลูกท่านหลานเธอทั้งหลายต่างก็แวะเวียนมาทำความคุ้นเคยกับฉันแทบจะทั้งนั้น และถ้าถามว่าฉันเล่นด้วยไหม? แหม... ฉันเป็นผู้หญิงอัธยาศัยดีนะ! ฉันยินดีและเต็มใจจะเฟรนด์ลี่กับทุกคนนั่นแหละ จะบอกว่าฉันเจ้าชู้มันก็ไม่ใช่...แต่จะบอกว่าหลายใจมันก็ไม่เชิง เพราะถึงแม้ว่าฉันจะแรงและชอบยั่ว แต่ฉันก็ไม่มั่วกับใครนะคะ!
เคยได้ยินไหม...? แรงแต่ไม่มั่ว...ยั่วแต่ไม่เอาน่ะ!
กึก...
ฉันหยุดความคิดทั้งหมดลงพร้อมกับปลายส้นสูงที่กระทบลงบนพื้นพรมในโซนวีไอพีที่มีร่างสุดฮอตของหนุ่มหล่อทั้งสี่นั่งอยู่ สามคนในนั้นเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ด้วยแววตาประหลาดใจ ฉันจึงส่งยิ้มพิฆาตที่ใคร ๆ ต่างก็บอกว่ามันคือเสน่ห์อันน่าหลงใหลของฉันให้กับพวกเขา และมันก็ยังคงใช้ได้ผลเมื่อทั้งสามคนนั้นนิ่งงันไปหลายวินาทีจนกระทั่งผู้ชายเพียงคนเดียวที่นั่งก้มหน้าก้มตาไม่สนใจใครเงยหน้าขึ้นมานั่นแหละ
เขา... ผู้เป็นเจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งและดุดัน แม้ความหล่อเหลาไม่ธรรมดาของเขาจะแอบทำให้หัวใจฉันไหวสั่นน้อย ๆ หากทว่าพอสบตากับแววตาเย็นชาของเขานั้น ความไหวสั่นเมื่อครู่กลับแปรเปลี่ยนเป็นท้าทายขึ้นมาในทันที
และไม่ต้องรอให้ใครพูดอะไรอีก... ฉันก้าวเท้าเข้าไปหาเขาคนนั้นด้วยท่าทางยั่วยวนอันล้นเหลือ พยายามยกขาขึ้นสูงเพื่อรนเดรสสั้นให้เผยต้นขาอ่อนเรียวสวย และถ้าผู้ชายตรงหน้าฉันไม่ใช่เกย์ เก้ง กวาง ฉันมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าเขาจะต้องหวั่นไหวบ้างละน่า
หมับ!
หากคุณกำลังคิดว่าฉันกระชากคอเสื้อเขาเข้ามาใกล้แล้วจูบเหมือนในนิยายเรื่องอื่น ๆ ล่ะก็...บอกเลยว่าคุณคิดผิด! เพราะฉัน... คล้องสองแขนรอบคอเขาและ... ทิ้งตัวนั่งคร่อมลงบนตักแกร่งของเขาเลยต่างหากล่ะ!
“จะทำอะไร?”
ริมฝีปากหนาขยับถามเสียงเรียบ แววตาที่เขาใช้มองฉันยังคงความเย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แม้จะเผลอวูบไหวครู่หนึ่งในจังหวะที่ฉันคร่อมเขา หากทว่ามันก็เพียงแค่วินาทีเดียวเท่านั้นก่อนดวงตาสีดำสนิทนั่นจะกลับมานิ่งเรียบตามเดิม
“Kiss Mark…” ฉันก้มลงกระซิบข้างใบหูเขาแผ่วเบา แกล้งขบเม้มหยอกเย้าเพื่อกระตุ้นความรู้สึกเย็นชาของคนใต้ร่าง และ... มือหนาของเขาเคลื่อนขึ้นมาจับไหล่ฉันไว้แน่นก่อนจะผลักออกเบา ๆ ฉันแสยะยิ้มพอใจเมื่อสังเกตเห็นว่าใบหูเขากำลังขึ้นสีแดงจาง ๆ
อ่า... ต่อมความรู้สึกเริ่มทำงานแล้วสินะ...
“ทำบ้าอะไรของเธอวะ! อยากมากก็ไปหาจากคนอื่นเลยไป!” เขายกฝ่ามือลูบใบหน้าเหมือนกำลังเรียกสติตัวเอง สองหูได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของผู้ชายด้านหลังทั้งสามคนดังแทรกขึ้นมา “ขำบ้าอะไรกันวะ? มาเอายัยนี่ออกไปจากฉันที!”
“ไม่ใช่เรื่อง?” เสียงหนึ่งดังขึ้น
“ไม่ใช่หน้าที่?” เสียงที่สองดังตาม
“ไม่อยากเสือก!” และปิดท้ายด้วยเสียงที่สาม
สรุปแล้วผู้ชายพวกนี้เป็นเพื่อนกันจริง ๆ ใช่ไหม?
“พวกมึงนะ!” ผู้ชายตรงหน้าฉันกัดฟันพูดกับเพื่อนตัวเองแล้วหันหน้ากลับมามองฉันที่ยังนั่งคร่อมตัวเขาอยู่ ฉันแสยะยิ้มอีกรอบพลางใช้ปลายนิ้วชี้ลูบไล้ตามไหปลาร้าที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตตัวบางออกมา มือหนารีบยกขึ้นปัดออกในทันที “เธอ! ลุกออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้เลย!”
“ทำไม?” ฉันเลิกคิ้วพลางถามเสียงสูง
“ฉันไม่ชอบผู้หญิง!”
“นายเป็นเกย์เหรอ?”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ มึงเป็นเกย์เหรอไอ้กาฬ ฮ่า ๆ”
แล้วเสียงหัวเราะชอบใจของบรรดาเพื่อน ๆ เขาก็ดังขึ้นอีกรอบ และครั้งนี้ดูเหมือนมันจะทำให้ผู้ชายตรงหน้าฉันเริ่มหมดความอดทน เพราะเขาใช้ฝ่ามือขึ้นจับปลายคางฉันแน่นแถมยังมองกันด้วยสายตาเดือดดาลหน่อย ๆ แม้จะยังคงความเย็นชาไว้ได้อย่างเหนียวแน่นก็เถอะ!
“ฉันไม่ได้เป็นเกย์! แต่ฉันรังเกียจผู้หญิงกลางคืนอย่างเธอ!”
คำพูดปรามาสกระแทกใส่หน้าฉันเต็มแรงจนต้องหลับตาลงเพื่อกลั้นความไม่พอใจเอาไว้ นี่เขาหาว่าฉันเป็นผู้หญิงอย่างว่างั้นเหรอ?
เหอะ! ให้ตายสิผู้ชายคนนี้! กล้าดียังไงถึงมาตัดสินคนนั้นคนนี้ไปทั่ว!
“ทำไมเหรอ? นายเคยถูกผู้หญิงกลางคืนฟันแล้วทิ้งหรือไง? ถึงได้ฝังใจขนาดนั้นน่ะ...”
“แรง!”
“เด็ด!”
“ตรงจุดมาก!”
เสียงเพื่อนเขายังดังรับกันไม่หยุด นี่คงตั้งหน้าตั้งตาฟังกันมากเลยสินะ! เสียงเพลงดังกระหึ่มขนาดนี้พวกเขายังอุตส่าห์ได้ยินกันอีกแน่ะ!
“อย่าอวดรู้! ออกไปจากตัวฉัน!” เขากัดฟันพูดขณะบีบปลายคางฉันแน่น ถ้าไม่ติดว่าคนอย่างฉันสะกดคำว่าแพ้ไม่เป็นละก็... ฉันจะไม่ขอทำเรื่องเปลืองตัวกับผู้ชายนิสัยไม่น่าปลื้มคนนี้แน่ ๆ!
- ผู้เขียน
