บท 10

1517 คำ

นับวัน…จอง ลินก็ยิ่งหนักข้อมากขึ้นเรื่อย ๆ “มึง… เมื่อตอนเที่ยงคืนของวันก่อน มีคนมาเขียนรีวิวลงเว็บเราว่ะ แล้วตอนนี้ยอดคนอ่านรีวิวนั้นก็จะแตะแสนอยู่แล้ว” “จริงปะเนี่ย ทำไมยอดคนอ่านสูงจังวะ เขาเอาคลิปลงด้วยเหรอ?” “ใช่ ในโพสต์นั้นมีคลิปแนบมาด้วย แต่คลิปมีแค่สิบวินะเหมือนจะตัดมาจากคลิปตัวเต็ม เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เขาเล่ามามันคือเรื่องจริงอะ” “ไหน… กูขอดูหน่อยเป็นคู่ชายหญิงเหรอ? หรือว่าเขารีวิวตัวท็อปของมหา’ลัยวะ ยอดคนอ่านมันเลยพุ่งขนาดนี้” จอยตั้งข้อสันนิษฐาน หลังจีซูที่กำลังนั่งเช็กโพสต์ในเว็บพูดขึ้น “โพสต์นี้ไม่ใช่คู่ชายหญิงนะ แต่เป็นชายชาย” ว่าจบ จีซูก็ยื่นโทรศัพท์ให้จอยดู ก่อนที่ในเวลาต่อมาคลิปดังกล่าวจะเริ่มเล่นเสียงเบา ๆ แต่ทำเอาเท็นที่กำลังนั่งฟังบทสนทนาเหล่านั้นอยู่ ถึงกับหันขวับมองไปทางต้นเสียงด้วยท่าทีตื่นตระหนกทันที “เสียงของคนในคลิปคล้ายมึงเลยว่ะเท็น นี่มึงแอบไปกินกับใครมารึเปล่า?” เมื่อคลิปดังกล่าวถูกเล่นจนจบแล้ว เยริที่นั่งดูอยู่ด้วยกันก็หันหน้ามาถามอย่างติดตลก แต่ทว่าคนถูกถามกลับไม่ได้รู้สึกตลกด้วยเลยสักนิด… “ร—ไร้สาระ มึงจะให้กูไปกินกับใครล่ะ!” เท็นรีบปฏิเสธเสียงดัง ซึ่งท่าทีร้อนตัวของเขาก็ทำเอาเพื่อนต่างหันมามองอย่างตั้งคำถาม “นี่มึงโอเคหรือเปล่า? วันนี้ดูหน้าซีด ๆ นะ” จอยเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “ก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไร… เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน รู้สึกอยากอ้วก” เท็นตอบกลับไป ก่อนที่เขาจะผลุนผลันลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะไปทันที มันเป็นแผนของจอง ลินที่พยายามล่อให้เท็นไปหาอีกฝ่าย หลังเขาพยายามปิดกั้นทุกช่องทางที่จอง ลินจะสามารถติดต่อได้ไม่ว่าจะเป็นทางแช็ต เบอร์หรือแม้กระทั่งการเข้ามาพูดคุยกันแบบซึ่ง ๆ หน้า เท็นก็ปิดกั้นทุกช่องทางพยายามเกาะกลุ่มกับเพื่อนเอาไว้และไม่เคยนั่งอยู่เพียงลำพังเลยสักครั้ง แล้วเพราะอย่างนั้นอีกฝ่ายจึงเลือกใช้วิธีนี้ เพราะรู้ดีว่าถ้าหากทำแบบนี้เท็นที่เคยเป็นฝ่ายวิ่งหนีมาโดยตลอด จะกลายเป็นฝ่ายเข้าหาเองแน่ …ซึ่งมันก็ได้ผลเสียด้วย แม้วันนี้จะมีเรียนทั้งภาคเช้าและภาคบ่าย แต่คนที่ขึ้นชื่อว่าเข้าเรียนไม่เคยขาด มาไม่เคยสายอย่างจอง ลินกลับขาดเรียนในวันนี้เสียดื้อ ๆ ซึ่งนั่นก็ทำเอาเท็นรู้สึกหัวเสียอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ต้องเก็บงำความโกรธนี้ไว้ในใจ เก็บซ่อนมันไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยแล้วพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เพราะไม่ต้องการให้เพื่อนรู้ว่าคนในคลิปนั้นเป็นเขาจริง ๆ ไม่ใช่แค่คนเสียงคล้ายแต่อย่างใด โดยทันทีที่การเรียนวิชาตัวสุดท้ายของวันสิ้นสุดลง เท็นก็ไม่รอช้าเขารีบปลีกตัวออกจากเพื่อน เตรียมจะไปจัดการจอง ลินถึงที่ห้องพักของอีกฝ่ายทันที ซึ่งตลอดการเดินทางตั้งแต่มหา’ลัยไปจนถึงห้องพักของจอง ลินนั้น ความโกรธที่สุมอยู่ในใจเท็นก็ไม่ได้แผ่วลงเลยแม้แต่นิด ตรงข้ามกัน… มันกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะอีกฝ่ายกำลังเล่นแง่กับเขา “เปิดประตูเดี๋ยวนี้! เปิด!” เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของจอง ลินแล้ว เท็นก็ไม่รอช้า เขารีบกดออดทุบประตูแล้วยืนตะโกนอยู่ที่หน้าห้องของอีกฝ่ายด้วยความโกรธแค้นทันที ซึ่งเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกแล้ว เท็นก็ตบเข้าไปที่ข้างแก้มของจอง ลินอย่างเต็มแรง จนทำให้อีกฝ่ายถึงกับหน้าหัน “นายเป็นบ้าเหรอ! ทำแบบนี้ทำไม” หลังตบหน้าเสร็จ เท็นก็ตะคอกใส่หน้าจอง ลินต่ออย่างเหลืออด แล้วด้วยความโกรธแค้นที่มี นั่นจึงทำให้เขาแทบจะลืมสิ้นไปแล้วด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้ามีนิสัยน่ากลัวอย่างไร “ก็เรียกดี ๆ แล้วไม่ยอมมาไง ฉันเลยต้องทำแบบนี้” จอง ลินตอบกลับมาพลางเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มของตัวเองอย่างยั่วโทสะ โดยหลังจากนั้นอีกฝ่ายก็จับข้อมือเท็นแล้วกระตุกอย่างแรง จนทำให้เจ้าของร่างกายเกิดอาการเสียหลักกะทันหันเผลอก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ซึ่งทันทีที่เป็นเช่นนั้นจอง ลินก็รีบปิดประตูขังเขาไว้ทันควัน เพื่อที่เท็นจะได้อยู่กับเจ้าตัวเพียงลำพัง “แล้วเมื่อกี้ทำอะไร ตบหน้าฉันเหรอ?” อีกฝ่ายถาม “….” “งั้นตบอีกสิ ตบแรง ๆ เลย” จอง ลินว่าพร้อมดึงมือเท็นให้ไปแนบชิดกับแก้มของเจ้าตัวอีกครั้ง หมายจะกระตุ้นให้เท็นตบที่ใบหน้าของเจ้าตัวแรง ๆ อีกสักครั้ง แต่ทว่าเท็นกลับไม่สามารถทำแบบนั้นอีกครั้งได้… “ลิน นายมันเสียสติไปแล้ว!!” เท็นตะโกนใส่หน้าเจ้าของห้อง พลางสะบัดข้อมือออกจากเกาะกุมนั้น ซึ่งในเวลาเดียวกันจู่ ๆ จอง ลินก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยราวกับคนเสียสติ จนแทบจะไม่เหลือภาพของจอง ลินหนุ่มแว่นประจำคณะที่เงียบขรึมและไม่สุงสิงกับใครแล้วด้วยซ้ำ “ฮ่า ๆ ฉันก็ไม่เคยยอมรับนี่ว่าตัวเองปกติ” อีกฝ่ายตอบกลับมา แล้วพยายามเอียงแก้มเข้ามาหาเท็นอีกครั้ง “ทำไมไม่ตบอีกล่ะ? เอาสิ…รออยู่นะเนี่ย” “ฉ—ฉันไม่อยากจะคุยกับคนบ้าอย่างนายแล้ว” เท็นเอ่ยเสียงสั่นแล้วตั้งท่าจะเดินหนีออกจากห้องไปทันที แต่มันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เพราะลินเองก็ใช่ว่าจะยอมเขาปล่อยไปง่าย ๆ “บุกมาตบหน้าถึงที่นี่ แล้วคิดว่าจะได้ออกไปง่าย ๆ งั้นเหรอ” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเข้ม “….” “ฉันพยายามเตือนนายหลายครั้งแล้วแท้ ๆ ว่าอย่ามายุ่งกัน แต่นายก็ยังดื้อด้านไม่หยุด เพราะงั้น…ถ้าเลือกเองแล้วก็อย่ามาโวยวาย” “แล้วนายต้องการอะไร? ทำไมถึงไม่ยอมพูดออกมาตรง ๆ สักทีหรือนายมีความสุขเหรอที่ได้ทำตัวโรคจิตใส่คนอื่นแบบนี้น่ะ นายต้องการให้ฉันปิดเว็บนั้นใช่ไหม? ก็นี่ไงเดี๋ยวฉันก็จะปิดแล้ว เพราะงั้นก็เลิกแล้วต่อกันเถอะ ส่วนเรื่องรีวิวอะไรนั่นฉันก็ยังไม่ได้เริ่มเขียนมันจนทำให้นายเสียหายด้วยซ้ำ ทำไมถึงไม่จบสักที!” เท็นพ่นประโยคยาวเยียดใส่หน้าจอง ลินอย่างไม่เข้าใจ “ก็เพราะมันไม่ทันแล้วยังไงล่ะ… นายเพิ่งจะมามีความคิดปิดเว็บนรกนั่น เพราะแค่ตัวเองกำลังจะเดือดร้อนเฉย ๆ” “….” “…มันไม่ทันแล้ว” จอง ลินพูดย้ำอีกครั้ง “ถ้าปิดเว็บมันไม่ทัน แล้วนายต้องการอะไร ถ้าต้องการเงินฉันก็เคยเสนอไปแล้วนี่ งั้นเอางี้ดีกว่า…นายต้องการเท่าไรก็ว่ามาเลย” เท็นเอ่ยอย่างใจป้ำ ซึ่งถ้าหากจอง ลินเรียกร้องจำนวนเงินที่ค่อนข้างสูง เท็นก็คิดว่าเขาจะยอมจ่ายอยู่ดี เพื่อที่จะได้จบเรื่องบ้า ๆ นี้สักที ก่อนที่เขาจะเสียสุขภาพจิตไปมากกว่านี้ ใช่…ถ้ามันจบปัญหานี้ได้ด้วยเงิน มันก็คงจะดีอยู่ไม่น้อย “พ่อแม่ฉันทิ้งสมบัติไว้ให้มากมาย ชนิดที่ฉันไม่ต้องทำงานทั้งชีวิตก็ยังมีกินมีใช้ทั้งชาติด้วยซ้ำ แล้วฉันจะอยากได้มันอีกทำไม?” จอง ลินตอบกลับมา “แล้วถ้านายไม่ต้องการเงิน ถ้าฉันจะปิดเว็บให้นายก็ไม่เอาแล้ว แล้วนายจะเอาอะไร?” “ความสัมพันธ์” “ฮะ?” เมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้น เท็นก็ถึงกับส่งเสียงร้องออกมาแล้วจ้องหน้าจอง ลินอย่างงุนงงทันที หลังคำตอบของอีกฝ่ายเหนือความคาดหมายของเขาไปมาก แล้วเขาก็เข้าใจว่าจอง ลินคงหมายถึงความสัมพันธ์ทางกายที่มีกันอยู่บ่อย ๆ แต่ว่ามันไม่ใช่... เพราะสิ่งที่จอง ลินต้องการมันคือสถานะระหว่างทั้งคู่ต่างหาก “แบบคนรักน่ะเหรอ?” เมื่อตั้งสติได้เท็นจึงถามต่อ “ใช่ ให้ได้หรือเปล่าล่ะ? แลกกับอนาคตของนาย…กับเพื่อน” อีกฝ่ายถามกลับมา “แล้วนายจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร” “ฉันจะทำไปเพื่ออะไร นั่นมันเป็นเรื่องของฉัน” “….” “ว่ายังไงให้ได้ไหม?”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more