ในจวนอ๋าวมีสตรีอีกผู้หนึ่งมาจากหอคณิกาเช่นกัน ยามแรกก็มิมีผู้ใดใส่ใจนางนัก ในเมืองหลวงสตรีงดงามมีมากนักและสตรีสกุลอ๋าวก็งดงามเป็นหนึ่ง เหล่าบุรุษปล่อยนางไว้จนถึงวันสมรสของพี่ใหญ่สกุลอ๋าว
ยามถึงยามมีงานเลี้ยง สตรีผู้นั้นจึงได้ออกมาร่ายรำ นางร่ายรำได้งดงามอ่อนหวาน โค้งกายมองเห็นเอวบางๆ ข้อเท้าเล็กๆ เกิดงดงามขึ้นมาเสียจนคุณชายรองสนใจขึ้นมาเสียได้ จึงกวักมือเรียกนางมาหา ไต่ถามนางคราหนึ่ง ดึงนางหล่นลงในตัก ผู้คนหัวเราะลั่น
"เจ้าชื่ออันใดหรือ..หืม"
ใบหน้าหวานซับสีเลือด ยามโดนกอดโดนหอมและมือไม้ของบุรุษเกิดยุกยิกขึ้นมา นางพยายามแกะมือลามกนี้ออก ไปและเอ่ยเบาๆ
"ข้าน้อยมีนามว่าอี้เฟิง เป็นกำพร้ามิมีแซ่เจ้าค่ะ คุณชายใหญ่นั้นไถ่ออกมาจากที่หอเจ้าค่ะ"
คุณชายรองอ๋าวอิ้งฉือมองไปที่เอวบางและดึงหยกขึ้นมา ก่อนจะนำขึ้นมาแกว่งไปมา แกว่งไปรอบๆโต๊ะและเอ่ยขึ้นมาในทันใด
"ข้าว่ามิใช่เจ้ามิมีแซ่ แต่ถึงมีเจ้าก
