คุณมาเฟีย(ที่รัก)

ความสามารถพิเศษเฉพาะตัว

“ฉันไม่เถียงว่าแปดพันนี้ก็เงิน แต่ว่า”

“นายครับ คุณมาวินไม่ยอมรับนัดเราครับ” ฟง คนสนิทของตะวันเปิดประตูพร๊วดเข้ามาแล้วพูดขึ้นโดยไม่ได้มองว่าในห้องมีระรินอยู่ด้วย

“คุณมาวิน พ่อของมาร์คนะเหรอ ที่เป็นพ่อค้าอาวุธเถื่อนที่ตำรวจสืบพิเศษกำลังตามตัวอะนะ” ระรินถามตะวันขึ้น

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะต้องรู้” ตะวัน

“เธอรู้ได้ยังไงว่า มาวินคือพ่อของมาร์ค” เจย์เดนตั้งข้อสงสัยขึ้นทันที

“ก็หาข้อมูลมาสิถามแปลกๆ” ระริน

“งั้นฉันมีข้อเสนอให้เธอ นั่งลง” เจย์เดนฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าระรินต้องมีอะไรที่ดีกว่าโรสรินและเป็นคนที่จะทำประโยชน์ให้ตัวเองได้มากกว่าพี่สาวที่สวยแต่ทำอะไรไม่เป็นเลยแน่ๆ

“ว่ามา” ระรินเดินไปนั่งที่โซฟาหรูโดยไม่ได้สนใจเลยว่าเสื้อผ้าตัวเองสรกปรกแค่ไหน ตะวันมองไปที่หน้าเจย์เดน เจย์เดนส่ายหน้าแล้วโบกมือเบาๆในเชิงว่าไม่เป็นไร

“ฉันอยากให้เธอเอาสัญญาฉบับนี้ไปให้คุณมาวินเซนต์ ฉันไม่สนว่าเธอจะทำมันด้วยวิธีไหนแต่วันนี้สัญญาฉบับนี้ต้องมีลายเซนต์ของคุณมาวิน” เจย์เดนจ้องมาที่หน้าจองระรินแล้วพูดออกมาด้วยสายตาดุดังเสือเหมือนกับว่าถ้าระรินปฎิเสธเอจะถูฉีกเนื้อออกเป็นชิ้นๆ

“ฉันจะได้อะไรเป็นการตอบแทน” ระรินก้มหน้าเข้ามาใกล้เจย์เดนแล้วถามออกไป ถึงแม้ในใจจะกลัวแต่งานครั้งนี้ต้องมีค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อหน่อยสินะ

“ฉันจะยกหนี้ให้ 100ล้านบาท” เจย์เดนเสนอข้อเสนอมา

“ฉันขออีกข้อ” ระริน

“ได้คืบจะเอาศอก” เจย์เดน

“งั้นไม่ทำ” ระรินทำท่าทางลอยหน้าลอยตาและพูดออกมา

“นี้เธอ” ตะวันกำลังจะพูดต่อ แค่เจย์เดยยกมือขึ้นห้ามไว้

“ว่าข้อเสนอของเธอมา” เจย์เดนจ้องมาที่ระรินพูดประโยคที่ระรินรอฟังมากที่สุด

“นายต้องเลิกยุ่ง เลิกตามหาพี่สาวและแม่ของฉัน” ระรินยื่นข้อเสนอที่เจย์เดนไม่คาดว่าจะได้ยิน

“ทำไม พวกเขาทิ้งเธอ เธอไมแค้นพวกเขาหรือไง” เจย์เดนถามขึ้น

“มันเรื่องส่วนตัวของฉัน ข้อเสนอของฉันคือลดหนี้ 100 ล้านบาทแล้วก็เลิกตามหา เลิกยุ่งกับแม่และพี่สาวของฉัน” ระรินมองไปที่รูปของโรสรินที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเจย์เดน

“ได้ ในเมื่อเธอกล้าที่จะยื่นข้อเสนอนี้มาฉันก็ยินดีที่จะให้ แต่ถ้าคืนนี้เธอพลาด พี่สาวกับแม่ของเธอจะกลายเป็นศพทันที” เจย์เดนพูดขึ้น

“นี้นาย”

“หรือว่าจะไม่ทำก็ได้นะถ้าป๊อดมากนัก หรือถ้าคิดว่าความสามารถที่มี มีไม่ถึงก็ยอมแพ้ไปเลยก็ได้” เจย์เดนพูดออกมาพร้อมกับนั่งพิงหลังไปที่โซฟาทันที

“ได้ ฉันรับคำท้า มาเฟียแบบนายลั่นวาจาแล้วห้ามคืนคำ” ระรินพูดจบก็เดินออกไปทันที

“ตะวัน หาชุดให้ระริน เราจะไปคลับกันคืนนี้มาวินต้องไปที่นี้แน่ๆ” เจย์เดนสั่งตะวันจบ ตะวันก็เดินไปทำตามคำสั่งของนายทันที

ฝั่งระรินที่ยืมมองวิวนอกกระจกบริษัท

“ต้องกาอระไรเพิ่มใหม” ตะวันเดินเข้ามาหาระรินแล้วพูดออกมา

“ข้อมูลส่วนตัว ข้อมูลการค้า ข้อมูลหมายจับทั้งหมดของคุณมาวิน” ระริน

“จะทันเหรอ เธอมีเวลาแค่ 2 ชม.เองนะ” ตะวันถามขึ้น

“ไม่ทันก็ต้องทัน ฉันต้องทำงานนี้ให้สำเร็จให้ได้” ระรินพูดจบตะวันก็พาระรินไปที่ห้องรับรอง เตรียมเอกสารข้อมูลทุกอย่างไว้ให้ระริน

“โห้ เยอะมากขนาดนี้เลยเหรอ”ระรินที่มองกองเอกสารกองโตแล้วพูดออกมา

“นี้แค่เท่าที่จำเป็นนะ มีเยอะกว่านี้ เธอมีเวลา 2 ชั่วโมงฉันจะให้คนเอาชุดมาให้เมื่อใกล้ถึงเวลาที่จะไป” ตะวันพูดจบก็เดินออกไปทันที

“ระริน แกต้องทำได้แค่นี้เอง เพื่อแม่เพื่อพี่โรส ระริน แกต้องทำได้” ระรินพึมพำกับตัวเองเบาๆและลงมือจัดการกับกองเอกสารตรงหน้าทันที

ผ่านไป 30 นาที ระรินยังนั่งใจจดใจจ่ออยู่กับกองเอกสารที่อยู่ตรงหน้า ตั้งใจอ่านข้อมูลให้แน่นมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เจย์เดนเดินเข้ามาดูอยู่พักหนึ่งในมุมที่ระรินไม่ได้สังเกตุเพราะมั่งง่วนอยู่กับการอ่านเอกสาร

“เด็กกะโปโลแบบเธอถ้าทำงานนี้สำเร็จได้ ก็ไม่ธรรมดาแล้วสิน่ะ” เจย์เดนพึมพำออกมาและเดินออกไปอีกทางทันที

เวลาผ่าไป 1.30 ระรินยังนั่งอยู่ที่ท่าเดิมเอกสารถูกอ่านเกือบหมด ตะวันเดินเข้ามาดูระริน ทึ่งในความสามารถของระรินได้แอบยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนเดินออกไปเตรียมชุดมาให้ระรินในอีก 30นาทีต่อมา

ปึก เสียงปิดแฟ้มหน้าสุดท้ายลงอย่างหนักใจ

“ข้อมูลแค่นี้ ไม่น่าช่วยให้ฉันทำงานนี้สำเร็จ” ระรินพึมพำออกมาพร้อมกับเดินไปเดินมาพรางใช้ความคิด

“ขาดอะไรไปสักอย่าง” ระรินพึมพำถามตัวเองขึ้นเบาๆ

“ขาดอะไรไปนะ ระรินคิดสิ คิด ระริน ระริน” ระรินเรียกชื่อตัวเองออกมาเบาๆพร้อมกับคิดในสิ่งที่ขาดหายไป

“ใช่แล้ว งานที่คุณมาวินจะต้องไปเซนต์สัญญากับคุณอาร์เทอร์ในวันเดียวกัน นึกออกแล้ว” ระรินรีบค้นคว้าหาข้อมูลของคุณอาร์เทอร์กับภรรยาทันที

“ไม่มีเวลาแล้ว ระรินเธอต้องไปเปลี่ยนชุดตอนนี้” ตะวันเปิดประตูเข้ามายื่นชุดเดรทเลยเข่าลงมานิดหน่อยสีครีมให้ระริน

“ขอเวลา 5 นาที” ระรินใช้เวลา 5นาทีหาข้อมูลของอาร์เทอร์และภรรยาให้ได้มากที่สุดก่อนหันมาหาตะวัน

“ฉันขอถุงผ้าลดโลกร้อน 2 ใบขอลิมิเต็ดอิเดชั่นและขอแก้วเยติรุ่นลิมิเต็ดเช่นเดียวกัน 2 ใบขอสีดำกับสีเขียวชาเขียวเท่านั้น” ระรินหันมาหาตะวันแล้วพูดขึ้น

“ทำไม”

“อยากให้งานครั้งนี้สำเร็จไหมละ” ระรินถามตะวันขึ้น

“ก็ได้ ฉันจะไปจัดการให้เธอไปแต่งตัวสักพักจะมีคนมาทำผมให้เธอจะไปสภาพนี้คงไม่ได้” ตะวันพูดและเดินออกไปทันที ระรินก็เดินไปอาบน้ำแต่งตัวเช่นกัน

บนรถ

“แน่ใจใช่ไหมว่าจะสำเร็จ” เจย์เดนถามขึ้น

“ล้านเปอร์เซนต์ คุณเตรียมตัวให้พร้อมเถอะแล้วก็รักษาสัญญาด้วยละ” ระริน

“คนอย่างฉันไม่คืนคำอย่างแน่นอน” เจย์เดนพูดและนั่งหลังตรงทันที

“ก็ดี” ระรินพึมพำออกมาและหลับตาประมวนผลในสิ่งที่ตนเองได้ไปค้นคว้าหาข้อมูลมา เจย์เดนมองมาที่ระรินว่ากำลังทำอะไร ปากของระรินพึมพำออกมาเหมือนกำลังอ่านหนังสือหรือท่องอะไรอยู่แค่เจย์เดนก็ไม่ได้ถามหรืออะไรแค่มองดูเฉยๆ ตะวันก็มองมาที่ระรินและเจย์เดนเช่นกัน