“เดี๋ยวลิน คุณมาได้ไง”ธีร์ธวัชขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปยังเรวดี
“ขอบคุณมาก คุณไปทำงานเถอะ”
เมื่อเรวดีเดินออกไปคนที่นั่งทำงานอยู่ในห้องกลับขยับตัวลุกขึ้นเดินออกไปด้วยหน้าตาเฉย ทำให้ชายหนุ่มต้องเรียกหญิงสาวไว้ด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบานัก
“เดี๋ยวคุณกัน จะไปไหน”
กันติชาชะงักเท้าพร้อมกับหันกลับมามองชายหนุ่มและหญิงสาวผู้มาใหม่ซึ่งตอนนี้เธอผู้นั้นก็เกือบจะขึ้นไปนั่งบนตักของเขาอยู่รอมร่อแล้วเช่นนี้เขายังต้องถามอยู่อีกเหรอ หรือจะรอให้หล่อนเป็นตากุ้งยิงเสียก่อน
“เมื่อครู่คุณบอกให้ออกไปไม่ใช่เหรอคะ อีกอย่าง…”
กันติชามองหน้าของผู้หญิงที่หล่อนไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเป็นเหตุให้สาวสวยคนนั้นมองมายังหล่อนด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
“คุณกำลังมีแขก ดิฉันเลยคิดว่า...”
“ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น อยู่ที่นี่ ทำงานของคุณไป”
คำสั่งของเขาทำให้หญิงสาวเม้มปาก เขากำลังทำให้ผู้หญิงสองคนอึดอัดและไม่พอใจ
กันติชาไม่พอใจเ
