ตอนที่ 1
3875 คำ
Demon's Love เผลอรักจนได้... คุณชายเพลย์บอย!
Writer : Aile'N
ตอนที่ 1
อยากจะบอกว่าคนกำลังมีความรัก! >////ตึก.. ตึก.. ตึก.. ตึก..
ตุ้บ!
"แฮ่กๆ โอ้ย!! เหนื่อยโว้ย!! แฮ่กๆๆ พ่องตายสิไอ้เนตัน!! ห้องเรียนอยู่ชั้น 15!! แค่ชั้น 3 หอบก็แดกแล้วป้ะ!!" ร่างบางทรุดตัวนั่งพิงกำแพงอย่างหมดแรง เหนื่อยและหอบถึงขนาดสบถคำหยาบออกมามากมายก่ายกอง ก่อนนั่งหอบหายใจอย่างเงียบๆ เมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดใจตาย แก้วชาเขียวที่ซื้อติดมือมาด้วยช่วยประทังชีวิตได้ดีเกินคาด ถึงจะไม่สดชื่นเท่าน้ำเปล่า แต่นาทีนี้... เธอเลือกได้หรอ?
นั่งพักเหนื่อยจนกลับมาหายใจได้คล่องเหมือนเดิมซิทนี่ย์ก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แข้งขานี่อ่อนแรงจนแทบยืนไม่อยู่เลยจริงๆ T^T เสื้อสูทนอกหนาๆ นี่ไม่ต้องพูดถึง.. ถูกถอดออกมาถือตั้งแต่ชั้น 4 แล้ว! ซ้ำเสื้อนักเรียนข้างในยังบางมากๆ พอเหงื่อไหลท่วมขนาดนี้มันเลยเปียกไปซะครึ่งตัว ปรากฏบราลายลูกไม้ให้เห็นลางๆ เธอจึงต้องไปยืนตากเครื่องเป่ามือในห้องน้ำให้แห้งซะก่อน ไม่อยากใส่สูททับเดี๋ยวมันจะมีกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ แค่นี้ก็เหม็นตัวเองจะแย่ -0-
"อื้มม.. อือ.. อ่าซี้ดดด"
กึก!
ขาที่กำลังจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำหญิงตรงมุมสุดทางเดินบนชั้น 15 พลันหยุดชะงักนิ่ง เมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากข้างใน เป็นเสียงผู้ชายแต่นี่คือห้องน้ำหญิง! น่าสนใจก็ตรงเนี้ย =0=^^ ด้วยมารยาทอันดีงาม.. ร่างบางก็เลยยังไม่เดินเข้าไปแต่เปิดประตูบานใหญ่แง้มๆ ออกดูเพื่อให้หายข้องใจ
ทันทีที่เห็นชัดๆ สองตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างขึ้นไปเท่าไข่ไดโนเสาร์เต่าล้านปี! พลันขนอ่อนตามร่างกายทุกเส้นก็พร้อมใจกันสแตนด์อัพขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง! เลือดในกายเดือดพล่านอยากจะกรี๊ดให้ลั่นกับภาพตรงหน้าใจจะขาด!!
เพราะผู้ชายคนที่เธอเกลียดขี้หน้ามันกำลังอะจึ๊ก! อะจึ๊ก! ผู้ชายหน้าหวานร่างบางอยู่ตรงอ่างล้างหน้าในท่าหันหน้าเข้าหากระจกบานใหญ่!!
ระ รับไม่ได้อย่างแรง! มาเอากันในห้องน้ำหญิงในตอนที่เธอกำลังจะเข้าเนี่ยนะ! อี๋~ ขนลุก!! ด้วยความเหลืออดเหลือทนซิทนี่ย์เลยเปิดประตูพรวดพราดเข้าไป ก่อนจะสาดน้ำแข็งจากแก้วชาเขียวในมือใส่สองคนนั้นจนแตกกระเจิงออกจากกัน!!
"เห้ยไรวะ!? ทำไรของเธออ่ะ!? มันเย็นนะเนี่ย!!" ฟิลลิกค์ตะโกนลั่นผู้ชายคนที่เขาพามาถึงกับหน้าขึ้นสีพร้อมหาเสื้อผ้ามาปกปิดของสงวนของตัวเองไว้ แต่คนที่พามาเอาดันยืนจังก้ามองหน้าผู้มาใหม่โดยที่ข้างล่างยังโล่งโจ่ง เธอเลยต้องรีบหลับตาปี๋ไปชั่วขณะ ก่อนตั้งสติและลืมตาขึ้นมามองหน้าเขากลับ พยายามไม่มองต่ำลงไปกว่านั้น... ทะ ทำไม่ได้ว่ะ! มันเห็นไปแล้ว T^T
"โทษที.. นึกว่าหมา! เห็นเอากันไม่เลือกที่!" ในเมื่อมันเห็นไปแล้วต้องทำใจดีสู้มังกรของมัน =_= ร่างบางยืนกอดอกมองหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง ไม่ต่างกัน พอเขาได้ยินที่เธอพูดก็เหลือกตาขึ้นมองขวางๆ
"ว่าใครเป็นหมาวะ!?" ฟิลลิกค์เข่นเขี้ยวใส่ซิทนี่ย์ ก่อนที่สีหน้าหล่อเหลาจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเธอก็สังเกตเห็นว่าสายตาคมกริบคู่นั้นมองต่ำลงมาแถวๆ หน้าอกของเธอ!! งามไส้!! =0=^^
"มองไรวะ!?" เมื่อรู้ตัวว่าเสื้อเปียกเหงื่อของตัวเองมันบางจนมองเห็นทะลุปรุโปร่ง มือบางก็รีบยกขึ้นปิดหน้าอกตัวเองไว้จากสายตาหื่นกามของร่างสูงทันที ทั้งที่จริงตอนไปเที่ยวทะเลเคยใส่บิกินี่โชว์เขามาแล้ว แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน!! สายตาแม่งทะลุทะลวงแหวกตับแหวกพุงไปถึงไส้ติ่งเลยจริงๆ T^T
"มีนิดเดียวก็ยังจะปิด ฉันมีเยอะยังไม่เห็นปิดเลย" ฟิลลิกค์ยกยิ้มเยาะขณะที่พูดออกมา ก่อนที่มือหนาจะจับไปยังอะไรบางอย่างที่บอกว่ามีเยอะ! และยังมีถุงยางอนามัยสวมอยู่ พร้อมลูบไล้เจ้าสิ่งนั้นของตัวเองไปมาเหมือนรักนักรักหนา!! อี๋~ น่าเกลียด!! เธอไม่ได้เห็นจะๆ นะ แค่ลางๆ เพราะพยายามหรี่ตาสุดฤทธิ์!! เชื่อสิ( ._. )
"เพราะนายมันหน้าด้านไง!!"
ปัง!!
ซิทนี่ย์ตราหน้าร่างสูงเสียงดัง ก่อนถอยออกมาเหวี่ยงบานประตูใส่หน้าเขาอย่างแรงเสียงดังโครมคราม แล้วจึงเดินออกมาให้ไกลเพื่อเรียกสติที่แตกกระเจิงไปไหนต่อไหนของตัวเองให้กลับเข้ามาเสียที!!
"ฮึ้ยยยยยยยย!" เธอสวมเสื้อสูททับเสื้อนักเรียนที่ยังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อของตัวเองก่อนยืนลูบแขนไปมาเพราะนึกถึงพวกนั้นแล้วมันขนลุกขนชัน จนต้องตั้งสติดีๆ อีกทีแล้วจึงเปิดประตูเข้าไปข้างในห้องเรียน
"เหงื่อซกเลย ฮ่าๆๆ นั่งก่อนๆ" ทันทีที่เจอหน้ากันเมโลดี้ก็ทักขึ้นพร้อมเลื่อนเก้าอี้ให้เพื่อนนั่ง ซิทนี่ย์เลยทิ้งตัวลงนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดสภาพ ตากแอร์เย็นฉ่ำให้หายเหนื่อยโดยไม่สนใจพูดกับใครแม้แต่เพื่อนตัวเอง เพราะในหัวมันมีแต่ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้าวนเวียนในอยู่เต็มไปหมด!! ลบออกไปไม่ได้เลย!!
ตกลง... แม่งชอบผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่วะ!? แล้ววันนั้นทำไมต้องจูบเธอด้วย! เสียจูบให้ผู้ชายแบบนี้ไม่น่าดีใจเลยสักนิด!! เสียใจ... ที่ตอนไปเที่ยวทะเลแอบหวั่นไหวกับเขาเพราะเขามาทำดีด้วย ฮึ้ยยยย!
เมื่อถึงเวลาเข้าเรียนใครบางคนก็ต้องนั่งกุมขมับแน่นเพราะเห็นร่างสูงเดินเข้าห้องเรียนมาพร้อมกับอาจารย์พอดี แหม๊! ทำเป็นคนดีช่วยถือของ สร้างภาพว่ะ! = =" เธอได้แต่บ่นในใจไล่หลังใครคนนั้นไป พอเขาหันมาก็กลับเฉไฉมองไปทางอื่น ทำนู่นทำนี่ไปเรื่อย และเป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งจนสบโอกาสได้สบตากับเขาตรงๆ
"หึ.." ฟิลลิกค์ยกยิ้มเยาะออกมาอย่างยียวนกวนประสาท ซิทนี่ย์เลยถลึงตาใส่เขาอย่างหงุดหงิด แล้วเธอก็ยิ่งจิตตกไปอีกเมื่อทุกครั้งหลังจากนั้นที่เธอหันไปมองเขา เธอก็จะสบเข้ากับสายตายียวนของร่างสูงนั้นทุกครั้ง ราวกับว่าเขากำลังมองมาที่เธอตลอดเวลา!! เลยตัดสินใจเลิกมองเขาอีกจนหมดคาบเรียนในตอนเช้าในที่สุด!
"แก.. ฉันอยากกินราดหน้าร้านป้าอรอ่ะ ไปกินกันๆ" เสียงเล็กเอ่ยชวนเพื่อนให้ไปกินข้าวที่โรงอาหารของโรงเรียนด้วยกัน ตั้งแต่ที่ได้ขึ้นมาเรียนที่ตึกใหญ่ซิทนี่ย์กับเมโลดี้ก็ต้องกินข้าวเที่ยงที่นี่ทุกวัน ไม่มีโอกาสเหยียบไปที่โรงอาหารของโรงเรียนอีกเลย
"ไปมั้ย?" คนข้างกายหันไปถามคนรักที่เดินตามมาข้างหลังเป็นเชิงขออนุญาต คนตัวเล็กไม่หันตามเพราะฟิลลิกค์อยู่ด้วย!
"ไม่เป็นไร.. ฉันไปคนเดียวก็ได้" ซิทนี่ย์ชิงพูดขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ อย่างคนน่าสงสารที่ไม่มีใครคบ มีเพื่อนคนเดียวก็ไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ได้..
"ฉันไปด้วยมั้ยเตี้ย?^^"
"เสือก!! -_-*" คนเดียวที่เธอพูดคำหยาบด้วย! ราดหน้าคงไม่อร่อยแน่ๆ ถ้ามันไปด้วย! (_ _^ )
"งั้นฉันไปด้วยแล้วกัน" คนชวนแอบยิ้มเมื่อได้ยินเนตันอนุญาต โชคดีที่เนตันให้คนมาซ่อมลิฟต์แล้ว พวกเธอจึงลงมาแบบชิวๆ เมื่อมาถึงโรงอาหารอันกว้างขวางของโรงเรียน นักเรียนที่กำลังกินข้าวเอย ซื้อข้าวเอย หรือนั่งเมาส์กันอยู่ ต่างก็แตกตื่นจนวุ่นเมื่อเห็นผู้บริหารโรงเรียนเข้ามาเหยียบที่นี่เป็นครั้งแรก มากับคนดังก็อย่างนี้แหละ.. กลายเป็นอากาศธาตุดีๆ นี่เอง ปกติก็ไม่มีคนมองเธออยู่ล่ะ จริงๆ คนเขาก็มองมาตลอดทางนั่นนะ เพราะพวกเดมอนส์ไม่มีใครเที่ยวมาเดินแตร่ข้างล่างให้ได้เห็นเป็นบุญตาเท่าไร เข้าถึงได้ยากสุดๆ หล่อจนคนไม่กล้าเข้าใกล้.. แน่นอนว่าหมายถึงคน! -_-^
"แกกินกับฉันป้ะ? จะได้ไปด้วยกัน" ซิทนี่ย์ถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ
"ไม่อ่ะ ฉันอยากกินข้าวมากกว่า" เมโลดี้ตอบพลางสอดส่องสายตามองหาร้านข้าวประมาณว่าจะกินอะไรดี ก่อนจะหันไปคุยกับเนตัน คนตัวเล็กเองก็มองไปทางร้านราดหน้าเหมือนกัน คนไม่เยอะเท่าไร
ทำสิ่งที่ทำให้ชะงักกรามค้างกลางอากาศอย่างกะทันหันคือมองเห็นร่างสูงคุ้นตา เดินมาต่อคิวซื้อราดหน้าพอดี ไม่ได้ใช้อภิสิทธิ์การเป็นอาจารย์เพื่อแซงคิวแต่อย่างใด แม้นักเรียนจะให้แซงก็ไม่ยอม นี่มันพรมลิขิตชัดๆ!
"งั้นฉันไปซื้อราดหน้าล่ะนะ" ร่างบางบอกโดยไม่หันไปมองหน้าเพื่อน สายตายังคงอยู่ที่เดิม เมื่อได้ยินเสียงตอบรับก็รีบสาวเท้าเดินไปที่ร้านขายราดหน้าทันที พอไปถึงก็แอบเดินเนียนๆ ไปเข้าแถวต่อหลังเขาอย่างเงียบๆ
"ราดหน้าหมี่กรอบถุงนึงครับป้า" อุ้ย.. ชอบกินเหมือนกันเลย ><
"จ้า.. ล่ะหนูคนข้างหลังเอาเส้นไรลูก ป้าจะได้ทำทีเดียว" ป้าคนขายมองเลยมาที่ซิทนี่ย์ เป็นเหตุให้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าหันมามองตาม ร่างบางพลันสะดุ้งตาเหลือกขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อได้สบตากับอาจารย์อรงกรตแบบไม่ทันตั้งตัว! ละป้าจะรีบพูดทำไมวะคะ!? (_ _^ )
"อ้าว.. มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?" อาจารย์ถาม
"เพิ่งมาค่ะ^^" แหลสุดๆ ไม่กล้าบอกว่ามายืนมองนานแล้ว ^0^
"หนูเอาหมี่กรอบใส่ชามค่ะป้า" เมื่อตอบอาจารย์แล้วซิทนี่ย์ก็หันไปบอกป้าคนขายที่มองมาตลอดอย่างต้องการคำตอบที่ถามไป ก่อนจะกลับมายืนเงียบอีกครั้ง อยากจะชวนคนข้างหน้าคุยแทบตายแต่ไม่รู้จะพูดอะไรดี...
"อาจารย์มาซื้อราดหน้าไปทานที่ห้องพักครูหรอคะ? หรือทานที่นี่?" ทนไม่ได้.. เลยต้องชวนคุย เมื่อถามออกไปแล้วถึงคิดได้ว่าเป็นคำถามที่โคตรจะปัญญาอ่อนสิ้นดี! เพราะซื้อใส่ถุงก็ต้องไปกินที่อื่นสิจริงมั้ย! =_=;;
"ครูซื้อไปให้ครูนิภาวัลย์น่ะ ครูเค้าขาเจ็บเดินมาซื้อเองลำบาก" ร่างสูงโปรยยิ้มบางๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มนั้นกับความใจดีของเขาที่มีให้กับทุกๆ คนมันกำลังทำให้ใจดวงน้อยสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง -////-
"อ้าว อาจารย์.. ไม่เจอกันนาน ยังสบายดีนะครับ^^?" จู่ๆ ใครบางคนก็เดินเข้ามาทักคนตรงหน้าร่างบางอย่างสนิทสนม แทรกบทสนทนากับอารมณ์เพ้อฝันของเธอจนหยุดชะงัก =_=;; ซ้ำเขายังยกแขนขึ้นมากอดคอคนตัวเล็กไว้อย่างสนิทสนม การปรากฏตัวของฟิลลิกค์ยิ่งสร้างกระแสฮือฮาจากพวกผู้หญิงได้อย่างล้นหลาม
"สบายดีครับ.. ทำไมถึงมาอยู่ข้างล่างได้ล่ะ?" อาจารย์อรงกรตทักกลับปกติ ในขณะที่ซิทนี่ย์พยายามจะยกแขนหนักๆ ของร่างสูงออกจากคอ แต่ดูเหมือนเขาจะยิ่งทิ้งน้ำหนักลงมาอย่างจงใจ!
"หรือว่า.. มาตามแฟน?" คนพูดชี้นิ้วมาที่หญิงสาวเพียงคนเดียว
"ไม่ใช่นะคะอาจารย์! หนูเกลียดมัน!" คนตัวเล็กรีบเถียงอาจารย์กลับเสียงดังเพื่อไม่ให้เขาเข้าใจผิด จนเขาชะงักทำหน้าเหวอ คนข้างกายหันมามองซิทนี่ย์อย่างไม่พอใจเมื่อได้ยินว่าเธอเกลียดเขา.. แต่ร่างบางไม่สนใจ
"ราดหน้าได้แล้วค่ะอาจารย์" ยังไม่ทันจะได้มีใครพูดอะไรต่อ เสียงหญิงวัยกลางคนก็ทักขึ้นมา ทำให้ร่างผอมสูงตรงหน้าทั้งคู่หันไปสนใจ ตากลมหันไปมองฟิลลิกค์ขวางๆ ก่อนสะบัดแขนเขาออกจากไหล่จนหลุด
"งั้นครูไปก่อนนะ เจอกัน^^"
"ดะ...เดี๋ย..!!" เมื่ออาจารย์อรงกรตจ่ายเงินค่าราดหน้าเสร็จ เขาก็หันมาล่ำลาลูกศิษย์ทั้งสองโดยไม่ได้พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย! พอซิทนี่ย์จะเรียกเขาไว้คนข้างๆ กลับยกมือขึ้นมาปิดปากเธอไว้อย่างรวดเร็ว ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด ได้แต่มองตามหลังอาจารย์ไปตาละห้อย เธออ้าปากกัดมือหนาไปอย่างแรงโทษฐานที่เขาทำลายความสุขของเธอจนพังยับเยิน!!
"อ๊ากกกก! ทำไรเนี้ยเตี้ย!? เจ็บนะเว้ย!!" ฟิลลิกค์ร้องว้ากพร้อมถอยห่างจากคนตัวเล็ก เธอเพียงแค่มองหน้ามันอย่างเคืองๆ เท่านั้น ไม่อยากเสวนาด้วยเลยหันไปรับชามราดหน้ามาจากป้าเจ้าของร้านพร้อมจ่ายเงินเสร็จสรรพ ก่อนจะวางลงบนโต๊ะเครื่องปรุงใกล้ๆ กันอย่างใส่อารมณ์ให้ร่างสูงที่ยืนมองอยู่สะทกสะเทือนบ้าง
"หึ.. ว่าฉันเป็นหมา ตัวเองก็หมาเหมือนกันแหละวะ! หมาเลี้ยงไม่เชื่องด้วย ดุชิบหาย!” ซิทนี่ย์ได้ยินฟิลลิกค์สบถไล่หลัง ยิ่งได้ยินเขาพาดพิงถึงเธอเท่าไรมือบางก็ยิ่งบีบขวดน้ำปลาในมือใส่ชามราดหน้าของตัวเองมากขึ้นอย่างลืมตัว! จนไม่รู้ว่ารสชาติมันจะออกมาแบบไหน! เข้าใจอารมณ์เวลามีคนน่ารำคาญมาก่อกวนแต่ไม่อยากยุ่งกับมั้ย!? ถึงภายนอกจะดูเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ในใจเดือดปุดๆ
"ฟิลลิกค์~ มาทานข้าวที่นี่หรอคะ ไปนั่งกับโซเฟียน้า.. นะคะ?" ใบหน้าสวยหันไปมองร่างสูงนั้นเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิง ก็เห็นว่ารอบตัวเขาเริ่มมีผู้หญิงสวยๆ เข้ามาพูดคุยด้วยทีละคนสองคนจนกลายเป็นกลุ่มย่อยๆ ในที่สุด
"โทษทีนะ.. ฉันนั่งกับเพื่อน^^" ฟิลลิกค์โปรยยิ้ม ก่อนหันมามองคนตัวเล็ก
"ไปนั่งกับเมเม่ก็ได้นะคะ เมเม่คิดถึงงง"
"เอ่อ.. วันนี้ฉันนั่งกับเพื่อน =_=" เธอได้ยินเขาบอกปัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่พวกนั้นก็ยังคอยถามแต่ประโยคเดิมซ้ำๆ ท่าทางจะประสาท -_-^ เมื่อปรุงราดหน้าในชามของตัวเองเสร็จซิทนี่ย์ก็เดินเลยละลิ่วไปซื้อน้ำอีกร้านก่อนจะเดินกลับไปนั่งโต๊ะโดยไม่สนใจใครคนนั้นอีก
"ทำไมหน้าบูดๆ วะ?" เมโลดี้ถามขึ้นเมื่อเพื่อนหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ก่อนที่จะตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ และหันไปคุยกับเนตันโดยไม่รอฟังคำตอบ ตกลงที่ถามนี่.. เธอต้องตอบมั้ย? =_=^^
"เบื่อคน.." ซิทนี่ย์บอกเบาๆ ไม่สนว่าเพื่อนจะฟังหรือไม่ ก่อนตักราดหน้าเข้าปากบ้าง....
"อุ๊! แค่กๆ! แค่กๆๆ!!"
"เอ้าๆ! ใจเย็นๆ น้ำๆ" คนข้างๆ ยื่นแก้วน้ำมาให้พร้อมเอื้อมมือมาลูบหลังบางเล็กอย่างตกใจ เมื่อเห็นซิทนี่ย์สำลักและโก่งคอไอไม่หยุดจนหน้าแดงก่ำ! เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองพลาด.. ไตกำลังทำงานอย่างหนักเพราะความเค็ม!!
..
..
..
..
- ผู้เขียน
