ตอนที่ 2
4537 คำ
Demon's Love เผลอรักจนได้... คุณชายเพลย์บอย!
Writer : Aile'N
ตอนที่ 2
คฤหาสน์ตระกูลเรย์สัน
"เฮียจ๋าาาาา.. เค้าไปด้วยนะ! นะ? นะ?"
"มึงจะตามกูไปทำไม? กูไปเรียนนะเว้ย! ปล่อย!"
"ไม่ปล่อย! เฟิลจะไปด้วยยย เฟิลจะหาพี่แอล" ลูกคนเล็กของบ้านในวัยเพียง 8 ขวบเบะปากจะร้องไห้โฮลั่นเมื่อคนเป็นพี่ที่อายุห่างกันถึง 10 ปีไม่ยอมให้เขาไปเล่นที่โรงเรียนด้วย เจ้าตัวเล็กนั่งกอดขาพี่ชายสองแขนพร้อมไขว้ขาเกี่ยวไว้อีกรอบกันหลุด ฟิลลิกค์เดินลาก 'ไรเฟิล' น้องชายตัวแสบไปตามพื้นจนมาหยุดอยู่ต่อหน้าพ่อกับแม่ที่นั่งทานข้าวกันอยู่บนโต๊ะอาหารด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างหนัก
"แม่เอามันไปเก็บหน่อยดิ อ้อนจะไปโรงเรียนด้วยตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย!" ลูกชายคนโตของบ้านบอกมารดาเสียงต่ำก่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์
"ไม่เอา! เฟิลจะไปกับเฮียอ่า!!" เด็กน้อยน้ำตาร่วงเผาะงอแงจะไปให้ได้ จนคนเป็นแม่รู้สึกลำบากใจ
"แล้วทำไมถึงไม่ให้น้องไปด้วยล่ะลูก? น้องมีความสุขจะตายเวลาไปด้วย ดูสิ.. น้องร้องไห้ขนาดนี้แล้วยังไม่สงสารน้องอีก.. จิตใจทำด้วยอะไรน่ะเรา" คนเป็นแม่ทำหน้าเหนื่อยใจแต่ไม่ยอมลุกขึ้นมาหาไอ้ตัวแสบที่กอดขาเขาอยู่ คำพูดมารดาทำเขาไม่มีที่ยืนไปในทันที! ตาคมก้มลงไปมองสบตาแป๋วๆ ปริ่มไปด้วยหยาดน้ำตาของน้องชายในไส้ก่อนถอนหายใจออกมา เพราะรู้ดีว่าไรเฟิลแค่แกล้งบีบน้ำตา ลับหลังพ่อกับแม่มันก็หันมาเยาะเย้ยเขาเป็นวรรคเป็นเวร จะตีก็ไม่ได้.. เดี๋ยวแม่งร้องไห้ฟ้องแม่อีก =_=^ เขาเคยบอกแม่หลายรอบแล้วนะว่าเด็กนั่นแกล้งบีบน้ำตา แต่แม่ก็หาว่าเขาใส่ร้ายน้อง จิตใจทำด้วยอะไร บลาๆๆ
"เอาน้องไปด้วยน่ะดีแล้ว ไม่มีใครอยู่บ้าน น้องมันก็เหงาเป็นธรรมดา" สิ้นคำพูดเรียบๆ ของคนเป็นพ่อ ลูกชายถึงกับทำหน้าหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบังเพราะถ้าพ่อเอ่ยปากเมื่อไร ก็คือต้องทำตามเท่านั้น!
"แล้วมึงจะนั่งเกาะกูอีกนานมั้ย? ไปขึ้นรถ!"
"ค๊าบบบบบ!" สิ้นคำไอ้ตัวแสบก็เด้งตัวลุกขึ้นยืนอย่างไว มือเล็กเช็ดน้ำตาออกจากแก้มลวกๆ ก่อนรีบวิ่งแจ้นออกไปขึ้นรถด้วยความเร็วแสง มือหนายกกุมขมับแน่นขณะมองตามร่างเล็กๆ ของน้องชาย ไม่นานเขาก็เดินตามออกไป
"มึงอย่าสร้างปัญหาให้กูอีกนะเฟิล.. ไม่งั้นคราวหน้าต่อให้มึงดิ้นลงไปกับพื้นกูก็จะไม่พามาอีก!" ฟิลลิกค์ขู่เสียงดุเมื่ออยู่ในรถด้วยกันสองคน ไม่มีใครล่วงรู้ถึงวีรกรรมแสบสันของคนตัวเล็กข้างกายได้ดีเท่าเขากับเพื่อนอีกแล้ว!
"ค๊าบบบผ๊ม! เฟิลจะเป็นเด็กดี^^" ไรเฟิลยิ้มแป้นตาหยีอย่างน่ารัก แต่คนมองกลับเบะปากใส่ท่าทางน่ารักๆ นั้นอย่างไม่ใยดี
"คราวที่แล้วมึงก็พูดเงี้ย! แล้วก็แอบไปเล่นน้ำในห้องน้ำซะเละ สัดเอ้ย! ทำไมกูต้องมีน้องอยากมึงด้วยเนี่ย แม่ง!" มือแกร่งตบพวงมาลัยรถเบาๆ อย่างไม่สบอารมณ์
"อึก.. เฮียไม่รักเฟิลแล้วหรอ?" คนข้างกายน้ำตาร่วงเผาะอีกระลอก ปากเล็กเม้มเข้าหากันแน่นเป็นเส้นตรงอย่างพยายามอดทนไม่ร้องโฮออกมา ตากลมมองคนเป็นพี่อย่างตัดพ้อ มองแล้วน่าสงสารจับใจ แต่ร่างสูงกลับเหล่ตามองกลับนิ่งๆ
"ไม่ต้องมาบีบน้ำตา! มุกตื้นๆ ของมึงใช้กับกูไม่ได้ผลหรอก!" ฟิลลิกค์ว่าเสียงดุ ไอ้ตัวแสบถึงกับหน้าเสีย ก่อนเบ้ปากใส่พี่และเช็ดน้ำตาออกจากแก้มจนหมด
"ไรอ่ะ! ไม่สนุกเลย!" เสียงเล็กบ่นอุบออกมาพร้อมย่นจมูกใส่ร่างสูงอย่างเคืองๆ ก่อนล้วงเอาไอแพดในกระเป๋าเป้สะพายหลังออกมากดดูการ์ตูนไม่สนใจคนข้างกายอีก ฟิลลิกค์เหล่ตามองน้องเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าจมอยู่กับการ์ตูนเขาก็เลิกสนใจร่างเล็กเช่นกัน แต่ก็เพียงแค่เวลาไม่นานเท่านั้น เมื่อเขาได้ยินเสียงนี้..
"บาบาบา บานานานา บานานานา.. @#$%$%&*%#"
"มึงเปิดเบาๆ ได้มะ กูรำคาญ!"
"ไม่ได้หรอกเฮีย มันเป็นฟิลลิ่ง"
"ฟิลลิ่งพ่อง!" ฟิลลิกค์สบถคำหยาบออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อบอกแล้วน้องไม่ฟังเขาก็เลยต้องทนฟังเสียงเจื้อยแจ้วน่าปวดหัวของการ์ตูนที่น้องดูอย่างไม่มีทางเลือก เมื่อขับรถมาถึงคิงตันและกำลังจะเลี้ยวเข้าไป พลันสายตาคมก็มองไปเห็นใครบางคนยืนซื้อน้ำอยู่หน้าโรงเรียนโดยบังเอิญ เขามองร่างนั้นอย่างสนใจ ก่อนเลี้ยวรถเข้าไปจอดในลานจอดรถฝั่งคณะผู้บริหารโรงเรียน แล้วนั่งรอใครคนนั้นก่อนขึ้นเรียน
"เฮียทำไมไม่ลงล่ะ ถึงแล้วนี่นา" ไรเฟิลวางไอแพดลงแล้วเกาะขอบกระจกรถมองออกไปรอบๆ เมื่อเห็นรถจอดสนิทลงแล้วแต่คนข้างกายยังนั่งนิ่ง
"กูรอเพื่อนแป๊บ" ฟิลลิกค์บอกเรียบๆ แต่ใบหน้ายกยิ้มเยาะออกมาตลอดเวลา มีอะไรสนุกๆ ทำแต่เช้าเชียววันนี้
"ใครฮะ!? พี่แอลหรือเปล่า?" คำว่าเพื่อนทำเจ้าตัวเล็กหูผึ่ง ก่อนเคลื่อนตัวมาเกาะคอนโซลข้างหน้ารถมองคนที่เดินผ่านไปมาด้วยความตื่นเต้น ทำคนข้างกายหุบยิ้มลงทันที
"ไม่ใช่.. มึงเป็นไรกับไอ้แอลมากป้ะ!" ฟิลลิกค์ถามออกมาอย่างไม่จริงจัง สายตาเพ่งมองไปข้างหน้าตลอดเวลาเพราะกลัวคลาดกันกับคนที่หมายตาไว้
"พี่แอลสวย เฟิลชอบ เฟิลจะจีบพี่แอล" คำบอกกล่าวใสซื่อจากร่างเล็กทำคนเป็นพี่หันมามองอย่างเหนื่อยหน่ายกับความแก่แดดของน้องชายเขา
"มึงเป็นตุ้ดไง๊? ไอ้แอลเป็นผู้ชายนะเว้ย!" ร่างสูงเหยียดยิ้มเยาะ ก่อนหันกลับไปมองข้างหน้าอย่างเดิม เกือบลืมสิ่งที่ทำอยู่ไปเลย เพราะเจ้าเปี๊ยกนี่คนเดียว
"ผู้ชายที่ไหน พี่แอลเป็นผู้หญิงงงงง" เสียงเล็กตะโกนลั่นรถ ทำฟิลลิกค์ต้องยกมือขึ้นปิดหูอย่างรวดเร็ว ก่อนหายใจเข้าออกลึกๆ ข่มอารมณ์หงุดหงิดที่มีมาตั้งแต่เช้าให้สงบลง ก่อนที่เขาจะได้ลงไม้ลงมือกับน้องขึ้นมาเพราะขาดสติ
"ตะโกนทำเหี้ยอะไร!? มึงติดมันยิ่งกว่าแม่ แต่มึงไม่รู้ว่ามันเป็นผู้ชายเนี่ยนะ!! ควายเอ้ย!!"
"ไม่จริ๊งงงง เฮียโกหก พี่แอลเป็นผู้หญิง!!"
"มันเป็นผู้ชาย!!"
"พี่แอลเป็นผู้หญิง!!"
"เออ แล้วแต่มึงเลย!! =_=;;" ร่างสูงพ่นลมออกจากปากครั้งแล้วครั้งเล่า ตัดปัญหาไร้สาระด้วยการเป็นฝ่ายยอมน้องก่อน พลันมองไปเห็นเป้าหมายเดินผ่านหน้ารถเขาไปด้วยท่าทางสดใสเป็นพิเศษพอดี
"มึงๆ ลงไป" เมื่อรอให้ใครคนนั้นเดินไปได้สักพัก เขาก็ไล่น้องลงจากรถรีบๆ
"เฮีย.. เราต้องไปทางนี้ไม่ใช่หรอฮะ" ไรเฟิลท้วงขึ้นเมื่อร่างสูงพาเขาเดินมาคนละทางกับที่เคยพาเขามาครั้งก่อน
"มึงเดินตามมาเงียบๆ ได้มั้ยไรเฟิล!" คนข้างหน้าหันมาดุเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน เด็กน้อยเบ้ปากเมื่อโดนดุแต่ก็ยอมเดินตามไปเงียบๆ เพราะรับปากแล้วว่าจะเป็นเด็กดี ด้านฟิลลิกค์เมื่อเห็นเจ้าตัวแสบเงียบไปแล้ว เขาก็หันมาสนใจคนที่กำลังเดินตามอยู่ ร่างนั้นถือชาเขียวนม 2 แก้วเดินมาทางตึก F ซึ่งเป็นตึกเรียนของรุ่นน้องเกรด 11 ก่อนเดินเข้าไปใต้ตึกแล้วตรงไปยืนทำลับๆ ล่อๆ หน้าห้องพักครูชั้นล่าง
"มึงอยากกินน้ำฟรีป้ะเฟิล?" ฟิลลิกค์ยกยิ้มร้ายขณะมองไปที่ร่างเล็กๆ นั้น ก่อนเอ่ยถามคนข้างหลังออกมาอย่างมีจุดประสงค์
"กูถามก็ตอบดิเห้ย!" เขาหันมาดุน้องอีกรอบเมื่อเห็นว่าไร้เสียงตอบกลับ เด็กน้อยทำหน้ายุ่ง มองพี่ชายอย่างไม่พอใจหนักจนคิ้วขมวดกันเป็นปม
"ก็เฮียบอกให้เงียบๆ หนิ" สิ้นคำคนมองถึงกับตบหน้าผากตัวเองอย่างหนักใจ บทจะเชื่อฟังก็เชื่อฟังได้ดีเหลือเกิน!
"กูให้พูดได้แล้วไง อยากกินมั้ย?"
"น้ำอะไรฮะ?"
"ชาเขียว"
"ไม่เอา เค้าอยากกินโกโก้!"
"ของฟรีอย่าเรื่องมากได้มะ? แดกๆ ไปเหอะ!" ร่างสูงเข่นเขี้ยวใส่คนตัวเล็กก่อนจูงแขนน้องให้รีบเดินตามไปอย่างรีบเร่ง เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังของคนที่กำลังแอบสอดส่องสายตาผ่านประตูกระจกเข้าไปข้างในห้องพักครู โดยที่เอาแก้วชาเขียวสองแก้วใส่ถุงแยกกันซ่อนไว้ข้างหลัง แก้วหนึ่งถูกกินไปแล้วเล็กน้อย นั่นแสดงว่าแก้วนั้นเป็นของเธอ เขาจึงฉกเอาอีกแก้วที่ยังไม่กินมาจากมือบางอย่างถือวิสาสะ
"เฮ้ย! ทำไรอ่ะ!?" ซิทนี่ย์หันมาเหวี่ยงอย่างตกใจ ยิ่งเมื่อได้มองหน้ากันตรงๆ แล้วพบว่าเขาเป็นใครเธอก็ยิ่งอยากจะกรี๊ดดีดดิ้นด้วยความสุดจะทน คราวที่แล้วก็ทำราดหน้าเธอเค็มจนกินไม่ได้! คราวนี้ยังจะมาแย่งชาเขียวนมที่เธอตั้งใจซื้อมาฝากอาจารย์อรงกรตไปอีกงั้นหรอ!!?
"เอาคืนมานะ! ฉันไม่ได้ซื้อมาให้นาย!" มือเล็กพยายามจะแย่งแก้วน้ำของตัวเองกลับ แต่ร่างสูงเบี่ยงมือหลบ ก่อนยกขึ้นดูดหน้าตาเฉย
"แหวะ ไม่เห็นอร่อยเลย อ่ะเฟิล.. ของฟรี^^" ฟิลลิกค์ทำหน้าแหยะออกมาอย่างจงใจ ก่อนยื่นแก้วน้ำในมือตัวเอง(ที่ไม่ใช่ของตัวเอง)ไปให้เด็กน้อยข้างกาย เมื่อเห็นพี่บอกว่าไม่อร่อย เจ้าตัวเล็กจึงรับไปดูดบ้างเพราะความอยากรู้แบบเด็กๆ
"นาย..!! ฮึ้ยยยย!!" ซิทนี่ย์กัดฟันแน่นจนเห็นแนวกรามนูนขึ้นมา หงุดหงิดโมโหจนเลือดขึ้นหน้า เมื่อเห็นว่าเขาจงใจกวนอารมณ์ของเธออีกแล้ว ตากลมจ้องร่างสูงตาเขม็ง แต่คนถูกมองกลับยืนล้วงกระเป๋ากางเกงยักไหล่พร้อมยิ้มกวนอย่างไม่สะทกสะท้านต่อสายตาโกรธเคืองคู่นั้นเลยแม้แต่น้อย
โผล๊ะ!!
"นี่มันนมเขียวบูดนี่เฮีย!" ไรเฟิลพูดขึ้นเสียงดังพร้อมทำหน้าขยะแขยงน้ำชาเขียวที่เข้าใจว่ามันบูดไปแล้ว เด็กน้อยพ่นน้ำที่ดูดเข้าไปอึกใหญ่ออกมาจนหมด ก่อนส่ายหน้าเหยเกไปมาแล้วเหวี่ยงแก้วน้ำในมือลงพื้นไปต่อหน้าต่อตาคนซื้อ
"หึหึ..เด็กมันยังกินไม่ลงเลยเห็นมั้ย? ไม่รู้กินกันเข้าไปได้ยังไง" ฟิลลิกค์หัวเราะเยาะออกมาอย่างชั่วร้าย คนถูกเยาะได้แต่มองเขาตาขวางพลางยืนกำแก้วชาเขียวอีกแก้วในมือแน่นพอๆ กับอารมณ์โกรธในขณะนี้!!
"นายมันเป็นผู้ชายที่หน้าด้าน! ทุเรศ! หยาบคาย! ใจหมา! หน้าไม่อายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยฟิลลิกค์!! ฉันเกลียดนาย! เลิกยุ่งกับฉันสักที!!" ซิทนี่ย์กดเสียงต่ำขมกรามแน่นอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์สุดชีวิต!! ความโกรธมากมายมหาศาลทำเธอร้อนเป็นไฟจนคิดคำด่าไม่ออก! อีกทั้งไม่อยากเสวนาด้วยจึงสะบัดก้นเดินหนีไปเสียดื้อๆ เธอกัดริมฝีปากแน่นจนได้เลือดด้วยความเจ็บแค้นใจ! เดินมาได้ไม่ไกล พลันเสียงนรกก็ดังขึ้นมาข้างหลัง
"อ่อนว่ะ! แค่นี้ก็หนีซะแล้ว!" ร่างบางยืนกำหมัดแน่น พ่นลมออกปากอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปเผชิญหน้ากับใครคนนั้นอีกครั้ง
"ตามมาทำไม? นายต้องการอะไรกันแน่?" ร่างนั้นยืนกอดอกมองหน้าคนที่เดินตามมาเยาะเย้ยด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไร้เงาเด็กน้อยคนเมื่อกี้อยู่ด้วย
"มันสำคัญที่ไหนล่ะ ประเด็นมันอยู่ที่ว่าเธอไปทำอะไรลับๆ ล่อๆ ที่หน้าห้องพักครู" ฟิลลิกค์ถามออกมาเรียบๆ ทั้งที่ความจริงแล้วเขารู้ทุกอย่าง
"มันเรื่องของฉัน!" คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีเมื่อถูกถามออกมาตรงๆ บอกเลยว่าไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้รู้เท่าไรว่าเธอกำลังทำอะไร
"หึ.. เอาเถอะ ฉันก็พอจะรู้อ่านะ.. แต่จะบอกให้เลิกซะเถอะ เธอก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง.. ด่าฉันได้ไม่ลืมหูลืมตาแต่ไม่ย้อนกลับดูตัวเอง หึ..ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้มันน่าสมเพช! นอกจากเขาจะไม่สนใจเธอแล้ว คุณค่าในตัวเธอก็จะยิ่งไม่มีเหลือให้ผู้ชายคนไหนเขาสนใจ!" ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าหล่อเหลาขี้เล่นนิ่งเฉยจนไม่เหมือนเขาคนปกติ คนฟังเหวอไปทันทีเมื่อได้ฟัง ไม่ทันได้โต้ตอบอะไรเขาก็เดินยิ้มเยาะจากไป คนตัวเล็กได้แต่ยืนกำหมัดแน่น อยากจะกรี๊ดลั่นแต่ก็กลัวผู้คนแตกตื่น ทำได้เพียงกระทืบเท้าเต้นเร่าอย่างคนทำอะไรไม่ได้ ทำไมเธอถึงยืนนิ่งให้เขาด่าได้เนี่ย!!?
ฝั่งใครบางคนเมื่อเดินลับสายตาซิทนี่ย์มาเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นอย่างชอบใจที่ได้เห็นสีหน้าเจื่อนๆ ของเธอ ก่อนเดินตัวเซกลับมาหาน้องชายที่นั่งรออยู่ตรงม้านั่งในสวนด้วยท่าทางเหนื่อยๆ เพราะขำจนท้องแข็งมาตลอดทาง
"เฮียขำอะไรอ่ะ? เฟิลขำมั่งดิ!" เด็กน้อยถามซื่อๆ ร่างสูงเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ร่างเล็กอย่างหมดแรงพร้อมยกมือขึ้นปิดปากแน่นพยายามไม่หลุดเสียงขำออกมาแต่ก็ทำไม่ได้
"เหี้ย..ฮ่าๆๆ ทำไมกู ฮ่าๆๆ กูหยุดขำไม่ได้! ฮ่าๆๆ" ฟิลลิกค์เปิดปากขำลั่นอีกครั้ง กว่าจะหยุดได้ก็เล่นเอาเหนื่อย
"เฮียขำอะไรอ่ะ? เหมือนคนบ้า!" เด็กน้อยทำหน้ายุ่งเมื่อถามเท่าไรคนเป็นพี่ก็ไม่ยอมบอกว่าขำอะไร
"เออนั่นดิ กูขำอะไรวะ!" ฟิลลิกค์หันมาถามน้องยิ้มๆ อย่างไม่จริงจัง ไรเฟิลย่นจมูกใส่อย่างหมั่นไส้ก่อนลุกขึ้นยืน
"ไร้สาระ! เฟิลไปหาพี่แอลดีกว่า เฟิลจะฟ้องพี่แอลว่าเฮียหลอกให้เฟิลกินนมเขียวบูด!" คนตัวเล็กเบ้ปากใส่พี่อีกครั้งก่อนเดินนำไปทางตึกใหญ่
"อ้าว เหี้ยเฟิล! มึงว่ากูไร้สาระหรอ สัด! แล้วนมเขียวเหี้ยไรของมึง มันมีหรือไง ไอ้ควายยย" ร่างสูงหุบยิ้มลงทันที เมื่อตั้งสติได้จึงตะโกนไล่หลังไอ้ตัวแสบเสียงดุ ก่อนลุกขึ้นเดินตามไปติดๆ
"ยืนทำส้นตีนไร ไม่กดลิฟต์" ฟิลลิกค์ถามขึ้นเมื่อเดินมาถึง แล้วเห็นไอ้ตัวแสบยืนเอ๋ออยู่หน้าลิฟต์
"เค้ากดไม่เป็น^^" ไรเฟิลหันมายิ้มแหยะให้พี่
"ตอแหล! ครั้งก่อนมึงก็กด" ฟิลลิกค์เบะปาก มองน้องด้วยสายตาเอือมๆ ไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไรกันแน่ =_=^
"ทำไมต้องว่าเค้าด้วย เค้ารอขึ้นไปพร้อมตะเองหรอก"
"ตะเองพ่อง!" มือใหญ่ทุบกำปั้นลงบนหัวน้องเบาๆ ก่อนเอื้อมไปกดลิฟต์ จังหวะนั้นใครอีกคนก็เดินเข้ามารอลิฟต์พอดี
"เอาลูกมาเรียนด้วยหรอวะ?"
"พี่แอลลลลลลลล^0^" ใครคนนั้นทักขึ้นขำๆ พอคนตัวเล็กเห็นก็รีบวิ่งเข้าหาก่อนกระโดดพุ่งเข้าใส่พร้อมเกาะเอวของผู้มาใหม่ไว้แน่นด้วยความดีใจ ห้อยต่องแต่งเหมือนลูกลิงติดแม่ยังไงอย่างงั้น
"โอ้ยๆ เบาๆ โว้ย เอวจะหัก" แอลโอดครวญอย่างไม่จริงจัง ก่อนหิ้วตัวไรเฟิลขึ้นมาอุ้มแนบอกในท่าเจ้าหญิงพร้อมก้มลงหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่
"แอร๊ยยย.. พี่แอลแตะอั๋งเฟิล! เฮียช่วยเค้าด้วยยย เค้ากำลังจะโดนข่มขืน! กรี๊ดๆๆ" เด็กน้อยกรีดร้องวี้ดว้ายพร้อมดีดดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ยิ่งเขาร้องแอลก็ยิ่งก้มลงหอมแก้มนิ่มย้ำๆ หลายที คนเป็นพี่ยืนกรอกตาทำหน้าเอือม
"แต่หน้ามึงนี่ระรื่นมากนะเฟิล! =_=^" ฟิลลิกค์แขวะน้องเสียงเรียบ พอดีกับที่ลิฟต์เปิดออกเขาจึงเดินเข้าไปก่อน ไอ้ตัวแสบถึงมือแอลแล้วเขาคงจะสบายขึ้นเยอะ
"เฟิลคิดถึงพี่แอลจังเลยฮะ! ปิดเทอมปั๊บเฟิลก็รีบมาหาพี่แอลทันทีเล้ย!" ไรเฟิลพูดเจื้อยแจ้วทั้งที่ยังถูกแอลอุ้มอยู่ แก้มนิ่มขึ้นสีแดงหน่อยๆ ก่อนยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มเนียนของแอลกลับหลายที ฟิลลิกค์เหล่ตามองน้องอย่างหมั่นไส้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"พี่แอลก็คิงถึ๊งคิดถึงไรเฟิลครับ ไม่เจอแป๊บเดียว ตัวโตขึ้นตั้งเยอะ พี่แอลเกือบอุ้มไม่ไหวแน่ะ!" แอลแซวยิ้มๆ เด็กน้อยยิ้มแป้นเมื่อได้ฟัง
"เฟิลมีอะไรจะฟ้อง! เมื่อกี้เฮียหลอกให้เฟิลกินนมเขียวบูดด้วย!"
"นะ..นมเขียว?" แอลทำหน้างงเมื่อได้ฟังอะไรแปลกๆ จากคนตัวเล็กในอ้อมแขน เกิดมา 18 ปีก็เพิ่งเคยได้ยินเนี่ยว่าประเทศไทยมีนมเขียวด้วย =_=;;
"ใช่ฮะ!"
"มันคือน้ำเขียวหรือเปล่า พี่ไม่เห็นเคยได้ยินว่ามีนมเขียวเลย -_-;;"
"ไม่ใช่ฮะ มันคือนมเขียว!" เด็กน้อยยืนยันหนักแน่นว่ามันคือนมเขียวจริงๆ ร่างสูงจึงหันไปมองเพื่อนเพื่อขอคำอธิบายเพิ่มเติม
"ชาเขียวนม.. นมเขียวพ่อง!" ฟิลลิกค์ว่าน้องเสียงดังเพราะทนฟังต่อไปไม่ได้ แอลเลิกคิ้วสูงอย่างถึงบางอ้อก่อนยกยิ้มขำในความใสซื่อของเด็ก
"มันคือนมเขียว!" ไรเฟิลทำปากยื่น ยืนยันคำเดิมหนักแน่น
"เออ แล้วแต่มึง!! =_=^" ฟิลลิกค์ถอนหายใจหนักหน่วง ยอมแพ้น้องอยู่ร่ำไปเพราะต่อให้เถียงยังไงก็ไม่มีวันชนะและเปลี่ยนความเชื่อผิดๆ ของไรเฟิลได้ เด็กน้อยยิ้มเยาะเสียน่ารักแต่เขามองว่าน่าถีบ (_ _ " ) นิ่งได้ไม่นานเจ้าตัวแสบก็นึกอะไรขึ้นมาได้อีก
"พี่แอลทำไมไม่มีนมล่ะฮะ" เสียงเล็กถามขึ้นอย่างสงสัย ตากลมมองสบตาแอลปริบๆ สลับไปมากับหน้าอกเขาด้วยแววตาใสซื่อ
"ห้ะ?" คนถูกถามทำหน้าเหมือนปลาสำลักน้ำ มองหน้าเด็กน้อยด้วยแววตาเหรอหรา ไม่เข้าใจว่าไรเฟิลต้องการจะสื่ออะไรกันแน่
"เป็นผู้หญิงต้องมีนมสิฮะ"
"ผะ..ผู้หญิง??" แอลมองหน้าเด็กเหวอหนักกว่าเดิม เมื่อได้ฟังคำพูดต่อจากนั้น พลันใครอีกคนที่ยืนฟังอยู่นานก็หัวเราะลั่นลิฟต์ จนต้องเอามือยันผนังลิฟต์ไว้เพื่อพยุงตัวยืนให้อยู่ โลกนี้มันตลกเกินไปมั้ยวะ?
"เออ ได้ยินไม่ผิดหรอก มันนึกว่ามึงเป็นผู้หญิง แล้วมันก็จะจีบมึงด้วย! กูเพิ่งรู้เมื่อเช้าเนี้ย!" ฟิลลิกค์บอกนิ่งๆ แต่เมื่อเห็นหน้าเอ๋อๆ ของเพื่อนเขาก็เลยลั่นหลุดขำออกมาอีกรอบ
"ก็บอกว่าพี่แอลเป็นผู้หญิงไง! ใช่มั้ยฮะพี่แอล?" ไรเฟิลตวัดหางตามองพี่อย่างเคืองๆ ก่อนหันมาถามผู้ต้องสงสัย คนถูกถามเหวอไปนิดก่อนยกยิ้มเจื่อนๆ ไม่เคยลำบากใจอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ =_=;;
"เอ่อ.. ไรเฟิลครับ.. คือจริงๆ พี่แอลเป็นผู้ชายนะครับ ไม่ใช่ผู้หญิง" สิ้นคำเด็กน้อยก็พลันทำตาโตมองแอลเหมือนคนไม่อยากจะยอมรับความจริง แอลได้แต่กลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอเมื่อเห็นคนตรงหน้าช็อกนิ่งไปเฉยๆ
"กูบอกมึงแล้ว" ฟิลลิกค์ได้ทีเยาะเย้ยออกมาเสียงดัง ฝั่งคนตัวเล็กพลันเบะปากทำหน้าจะร้องไห้ออกมาเมื่อได้รู้ว่าเขาเข้าใจผิดมาตลอดตั้งแต่ที่จำความได้
"ฮะ ฮื่ออออออ แง๊!! พี่.. พี่แอลเป็นผู้หญิง! โฮๆๆๆ ฮื่อออ พี่แอลต้องเป็นผู้หญิงงงงง ง่าาาา!" เด็กน้อยร้องโฮลั่น สะอึกสะอื้นอย่างหนักจนพี่ชายทั้งสองมองหน้ากันเลิกลั่กอย่างทำอะไรไม่ถูก
"เหี้ยแล้วไง.. เงียบ! มึงจะร้องทำเหี้ยอะไรเนี่ยเฟิล กูรำคาญ!!"
"ฮะ ฮึ่ก.. ฮื่อๆๆ พี่แอล ฮื่อ.. เป็นผู้หญิง ง่าาา"
"มึงพูดไม่รู้เรื่องไงวะ!? ต้องให้กูเปิดค_ยมันให้มึงดูมั้ย สัด!" คนเป็นพี่สบถลั่น ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองอย่างหัวเสียอีกครั้ง แต่ไม่เคยทำอะไรได้ ถ้าโตกว่านี้หน่อย เด็กแสบคงได้โดนเขาเสยปลายคางสักเปรี้ยงสองเปรี้ยงให้หายอารมณ์เสีย แม่ง กวนอารม์แต่เช้า! =_=*
"สัด! พูดดีๆ!!" แอลท้วงเสียงหลง
"ฮื่อออ.. เอาๆ เฟิลจะดู!" เด็กน้อยโผล่งออกมาด้วยความซื่อและสงสัย อยากจะรู้มากๆ คนฟังผงะอ้าปากค้างกลางอากาศทันทีเมื่อได้ฟัง
"เออดี เปิดให้มันดูดิ๊ จะได้จบๆ ไป" คนข้างๆ พูดหน้าตาย
"เหี้ย.." แอลด่าเพื่อนเสียงเบา ก่อนตั้งสติคิดหาทางออกดีๆ ไม่ให้อะไรมันบานปลายมากไปกว่านี้ คือจะให้มาเปิดของสงวนให้เด็กน้อยอายุ 8 ขวบดูนี่มันไม่ใช่เรื่องป้ะวะ!? =_=^ (แอลกล่าวไว้)
"โอเคๆ ไรเฟิลครับ พี่แอลเป็นผู้หญิงก็ได้ หยุดงอแงได้แล้วครับ จะถึงห้องเรียนแล้ว เดี๋ยวพี่เนตันดุเอานะรู้เปล่า" แอลพยายามพูดเกลี้ยกล่อมไรเฟิลเสียงเบา เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องเรียน คนเป็นพี่ที่เดินตามหลังมาถึงกับทำหน้าเซ็งเมื่อเห็นเพื่อนบิดเบือนความจริงเพื่อเออออเอาใจไอ้ตัวแสบน้องเขา
"จริงนะฮะ! เย้ๆ พี่แอลเป็นผู้หญิง เฮียอ่ะมั่ว!" หนักสุดคือไอ้ตัวแสบมันดันเชื่อเสียสนิทใจ! รีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้มแดงจนหมด แล้วหันมาเยาะเย้ยเขาเสียงเจื้อยแจ้ว เออ เอากับมันสิ! =_=^
"เอ่อ เข้าไปข้างในกันเหอะ ป้ะ!" แอลปาดเหงื่อพร้อมตัดบทด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ ก่อนเดินนำเข้าไปข้างใน
"หวัดดีค๊าบบบบบ!^0^" เสียงเล็กตะโกนบอกคนที่อยู่ข้างในพร้อมวิ่งยิ้มร่าเข้าไปอย่างคุ้นเคย เพราะเคยมาป่วนพี่ๆ ที่นี่หลายครั้งแล้วเวลาปิดเทอม ทุกคนที่อยู่ข้างในมองเด็กน้อยอย่างแปลกใจที่มาแบบไม่บอกกล่าวล่วงหน้า มีเพียงเมโลดี้เท่านั้นที่เพิ่งเคยเจอเด็กคนนี้เลยเกิดอาการสงสัยนิดหน่อย
"เอ๊ะ? พี่สาวคนนี้ใครฮะ?" ตากลมมองไปเห็นบุคคลที่ไม่เคยรู้จักพร้อมชี้หน้าถามเสียงดัง เมโลดี้อึกอักไปเพราะความตกใจก่อนที่เนตันจะเป็นคนตอบคำถามให้
"เมียกู" ไรเฟิลมองหน้าเนตันด้วยความสงสัย
"เมียคือะไรฮะ?" เด็กน้อยถามซื่อ ทำคนเป็นพี่ที่นั่งฟังอยู่ถึงกับถอนหายใจเหนื่อยหน่ายออกมาเป็นครั้งที่แปดล้านของวัน =_=;;
"เหมือนพ่อกับแม่มึงไง.. เอากันแต่ลืมกินยาคุมจนมีลูกแสบๆ อย่างมึงออกมาเนี่ย" เนตันพูดเสียงเรียบ ใบหน้าเรียบนิ่งตามฟอร์ม ซึ่งใครๆ ก็รู้ว่าเนตันไม่ถูกกับไรเฟิลมาแต่ไหนแต่ไร ด้วยความที่เป็นคนค่อนข้างดุ ไม่แคร์อะไรมากนัก แต่เด็กคนนี้กลับชอบมากวนประสาทเขามากกว่าใครจนเกือบระเบิดลงมาหลายรอบ ด่าก็แล้ว มองดุก็แล้ว มันก็ยังเฉย เหมือนพี่มันไม่มีผิด! =_=''
"เนตัน.. ทำไมพูดกับเด็กแบบนั้น" เมโลดี้ดุคนรักเสียงเบา เพราะคำพูดเขาค่อนข้างแรงสำหรับเด็กตัวแค่นี้
"มันก็เหมือนพี่มันนั่นแหละ พูดดีๆ แม่งฟังไม่รู้เรื่อง" เนตันแขวะเสียงเรียบ คนถูกพูดถึงเลยหันมามองขวางอย่างอดไม่ได้
"น้องใคร?" เธอถามต่อ
"ไอ้ฟิล.." เขาบอกเรียบๆ เมโลดี้พยักหน้ารับพร้อมมองไปที่ร่างเล็กๆ ตาแป๋วตรงหน้าอีกครั้ง
"น้องแท้ๆ อ่ะนะ? ทำไมวัยมันห่างกันมากอย่างนี้ล่ะ?"
"อืม น้องแท้ๆ ห่างกัน 10 ปี เพราะแม่มันลืมกินยาคุม" คนตัวเล็กพยักหน้ารับอีกครั้ง สายตายังไม่ละไปจากเด็กน้อยตรงหน้า
"หวัดดีครับ.. ชื่อไรเอ่ย? พี่ชื่อเมโลดี้นะ" เธอทักฝืดๆ เมื่อเห็นเจ้าตัวน้อยมองมาที่เธอตาแป๋ว
"ไรเฟิลฮะ! พี่เป็นผู้หญิงใช่มั้ยฮะ? นมใหญ๊ใหญ่!^^" เด็กน้อยถามซื่ออีกครั้ง ทำใครบางคนมองตาขวางขึ้นมาทันที
"ทะลึ่งล่ะมึง! เหี้ย.. เอามันมาด้วยทำไมวะ?" เนตันสบถเสียงดัง
"แม่งร้องลั่นบ้าน มึงจะให้กูทำไง" ฟิลลิกค์ตอบเซ็งๆ ใช่ว่าเขาอยากให้น้องมาด้วยซะเมื่อไร
"ทำไมพี่ไม่เหมือนพี่แอลล่ะฮะ พี่แอลไม่เห็นมีนมเลย" ร่างเล็กทำหูทวนลม ไม่ได้สนใจที่พี่ๆ คุยกันก่อนหน้าเลยแม้แต่น้อย สิ้นคำทุกคนต่างทำหน้างง มีเพียงแอลกับฟิลลิกค์เท่านั้นที่มองหน้ากันก่อนต่างคนต่างเบือนหน้าหนี
"เอ่อ พี่แอลเป็นผู้ชายนี่จ๊ะ"
"ไม่จริง! พี่แอลเป็นผู้หญิง!!" เด็กน้อยตะโกนลั่น จนเมโลดดี้เหวอยกมือขึ้นมาทาบอกอย่างตกใจ
"น้อยๆ หน่อยมึงไรเฟิล อย่ามาขึ้นเสียงใส่เมียกู" เนตันว่าเสียงดุ ไรเฟินเบ้ปากใส่อย่างไม่สนใจ แอลเห็นท่าไม่ดีเลยรีบอธิบายสถานการณ์ให้ทุกคนได้เข้าใจตรงกัน
"น้องมันเข้าใจว่ากูเป็นผู้หญิง กูเพิ่งรู้วันเนี้ย.. ถึงว่าแม่งติดกูจัง" แอลบอกเสียงเบา หลังจากที่เด็กน้อยถูกสายตาดุๆ ของเนตันกดดันจนวิ่งแจ้นไปหาพี่มัน เมโลดี้หลุดขำทันทีเมื่อได้ฟัง
"ศัลยกรรมมั้ยมึง? เอาหน้าแมนๆ" เวย์อิ้งแนะนำยิ้มๆ
"เด็กอ่ะมึง โตขึ้นแม่งก็แยกออกเองอ่ะ" แอลบอกเซ็งๆ ก่อนเดินกลับไปนั่งที่เดิม ไอ้ตัวเล็กเมื่อเห็นเขาก็ฉีกยิ้มแป้นวิ่งมาปีนขึ้นนั่งบนตักเขาอย่างไว
"มีใครเห็นเพื่อนฉันมั้ยเนี่ย ถึงโรงเรียนตั้งนานแล้ว ยังไม่เห็นขึ้นมาเลย" เมโลดี้ถามขึ้นลอยๆ เผื่อจะมีใครเห็น ในขณะที่มือก็ล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาส่งไลน์หาเพื่อนไปด้วย สิ้นคำที่คนเพิ่งไปยืนด่าเขาก็พลันชะงักนิ่ง จะว่าไปเขาเดินหนีมานี่นา เลยไม่รู้ว่าต่อจากนั้นซิทนี่ย์ไปไหน แล้วทำไมถึงยังไม่ขึ้นเรียนในเมื่อมันจะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วนะเนี่ย ร่างสูงนั่งนิ่งไปพักใหญ่.. หรือว่าเขาจะพูดแรงไปจนทำให้เธอร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับบ้านไปแล้ว? แต่อย่างซิทนี่ย์เนี่ยนะจะอ่อนไหวอะไรแบบนั้น ไม่มีทางซะล่ะ! ยัยนั่นทั้งถึกและบึกบึนจะตาย! เขาคิดในใจและพยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องนี้อีก แต่เพียงไม่นานก็กลับมาคิดอีกจนได้..
..
..
..
..
- ผู้เขียน
