เมื่อคืนไม่ใช่แบบนี้? |Light×Mei

บทที่4 พี่เป็นของเค้า🔞

เวลาล่วงเลยไปสามวัน เหมยยังคงกังวลกับงานเลี้ยงที่จะมาถึง คนคุยปัจจุบันก็ยังอยู่ แต่..แฟนเก่าก็กำลังจะกลับมา

ยัยสาวนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะทำงาน แม้หน้าจอคอมพิวเตอร์จะเปิดอยู่ แต่เธอกลับไม่ได้พิมพ์งานแม้แต่น้อย สายตาเหม่อลอย ไร้อารมณ์ ขณะที่ในใจกลับเต็มไปด้วยความกังวล

'จุ๊บ'

ริมฝีปากอุ่นสัมผัสลงบนแก้มเนียนเบาๆ ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย

“ไลท์! ตกใจหมดเลย เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าจะทำยังไง”เหมยรีบหันไปดุทันทีที่เห็นตัวการ พร้อมยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองแก้เขิน

"ก็เค้าเห็นพี่นั่งเหม่ออยู่ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนี่ คิดอะไรอยู่หรอ บอกเค้าได้นะ" ร่างสูงย่อตัวนั่งคุกเข่าลง พร้อมใช้มือจับที่ขอบโต๊ะแล้วเอาแก้มวางอย่างหน้าเอ็นดู

"เปล่า แค่..มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ" เหมยตอบเสียงเบา

"บอกเค้าได้นะคะ เค้าพร้อมรับฟังพี่ทุกอย่างเลย" รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยอีกครั้ง

"ชั่งมันเถอะ ไปทำงานได้แล้ว" เหมยใช้มือลูบที่แก้มเนียนของเจ้าเด็กเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่บงบอกว่าไม่เป็นไร

.

.

วันงานเลี้ยงบริษัท

เหมยแต่งตัวในชุดกระโปรงสีกรมแนบเนื้อ ดูสุภาพแต่ก็แซ่บและร้อนแรงด้วยดีไซน์ผ่าหลังลึกถึงเอว ทำเอาคนในงานมองกันเป็นตาเดียว

เธอเดินเข้างานมาคนเดียว โดยมีไลท์ที่อยู่ในชุดสุดเท่สไตล์เธอ กางเกงคาร์โกสีดำ และเสื้อครอปโอเวอร์ไซส์คอปกสีดำ พร้อมเนกไทสีขาวสีตัดกัน เดินตามมาห่างๆ

ถึงไลท์จะยิ้มแย้ม แต่สายตากลับบ่งบอกถึงความหึงหวงอย่างชัดเจน เธอมองเหมยไม่วางตา สังเกตทุกท่วงท่าการกระทำของอีกฝ่ายอย่างออกหน้าออกตา

"จิ๊ ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้มานะ.." ไลท์พูดกับตัวเองเบาๆ มือถือแก้วเหล้ามองอยู่ห่างๆ

เหมยยืนถือแก้วไวน์อยู่อย่างเกร็งๆ ไม่ได้เกร็งสายตาของไลท์ แต่กลับเป็นสายตาจาก แฟนเก่า คนโปรดที่ยืนมองอยู่ด้วยสายตาที่คุ้นเคย..

"หวัดดียัยตัวเล็ก"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้ง ก่อนจะฝืนยิ้มจางๆ แล้วถอยห่างออกมาเล็กน้อยอย่างเกร็งๆ

"ตัวเล็กยังโกรธเราอยู่เหรอ?"

"..อืม แต่ช่างมันเถอะ เราไม่อยากนึกถึงมันเท่าไหร่"

"เบลล์ขอโทษนะ ที่เคยทำให้ตัวเล็กเสียใจ.."

"อืม.. ช่างมันเถอะ"

บรรยากาศระหว่างทั้งสองยังคงตึงเครียด อึดอัดจนสัมผัสได้ แม้แต่ไวน์และแชมเปญในมือก็ไม่ช่วยให้บรรยากาศผ่อนคลายลงเลยสักนิด

"ตัวเล็กยังชอบแต่งตัวสั้นๆเหมือนเดิมเลยนะคะ" เบลล์พูดขึ้นทำลายบรรยากาศเงียบๆ

"ก็คงเป็นเพราะ..ติดเป็นนิสัยมั้ง" เหมยก้มลงมองกระโปงตัวเองอย่างยิ้มๆ

"ตั้งแต่สมัยก่อนแล้วนะเนี้ย.. ขายังขาวเหมือนเดิมเลยนะ"

"เดี๋ยวเถอะเบลล์พูดอะไรเนี้ย!" เหมยตีแขนอีกคนเบาๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะของคนสองคนจะดังขึ้นนิดๆ

การกระทำของทั้งสอง อยู่ในสายตาร้อนผ่าวของไลท์ที่มองอยู่ห่างๆในมือกำแก้วเหล้าแน่น ใจนึงก็อยากจะเดินเข้าไปดึงยัยพี่ออกมา แต่อีกใจก็กลัวพี่คนสวยจะโกรธ..

แต่เหมือนฝั่งที่บอกให้ไปดึงพี่คนสวยออกมาจะทำงานได้ดีกว่านะ..

ร่างสูงวางแก้วเหล้าลงโต๊ะอย่างไม่แคร์เสียงกระทบ ก่อนจะสาวเท้ายาวๆตรงเข้ามาหาเหมย กับเบลล์ด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แฝงแรงอารมณ์เอาไว้ทุกฝีก้าว

หมับ!!

ไลท์คว้าเข้าที่ข้อมือเล็กแล้วดึงเข้าหาตัวอย่างแรง จนคนตัวเล็กเซเข้ามาแนบอกเธอ

"ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยคะ.. พี่เหมย!?"

ร่างสูงไม่รอคำตอบ มือเอื้อมโอบรอบเอวบางก่อนจะยกร่างเธอขึ้นเล็กน้อยอย่างรวดเร็ว แล้วพาเดินออกจากกลุ่มคนทันที โดยไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น

“หึ แฟนเด็กงั้นเหรอ..” เบลล์เอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะยกแชมเปญขึ้นจิบอย่างไม่ทุกข์ร้อน ใบหน้าแต้มรอยยิ้มคล้ายรู้ทันสถานการณ์ทุกอย่าง

.

.

ตัดมาที่ห้องพักส่วนตัวในโรงแรมหรู

เสียงประตูปิดดัง ปัง!

ร่างเล็กถูกผลักเข้าห้องอย่างไม่เบามือ ก่อนจะเซถลาไปติดกำแพง

“นี่! ฉันเจ็บนะไลท์!” เหมยร้องเสียงหลง ขณะที่มือเรียวลูบข้อมือของตัวเองเบาๆ ใบหน้าแสดงออกชัดว่าทั้งตกใจและไม่พอใจ

“แล้วพี่ทำอะไรคะ!?” เสียงของไลท์แข็งกร้าว ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปประชิดตัวคนตัวเล็ก ร่างสูงยืนจ้องด้วยสายตาเข้มข้น ร้อนแรงไปด้วยความรู้สึกที่ปะทุอยู่ภายใน

“ทำไมปล่อยให้เขาเข้าใกล้ขนาดนั้น!? ยิ้มให้เขา หัวเราะให้เขา พี่ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนี้พี่มีใครอยู่ข้างๆ!” เสียงของไลท์ดังก้องพร้อมแรงกดดันที่ถาโถมเข้าหาคนตัวเล็กจนเหมยถอยไปจนล้มลงนั่งกับขอบเตียงโดยไม่รู้ตัว

เธอเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่กำลังยืนคร่อมอยู่เบื้องหน้า สายตาดุดันเต็มไปด้วยความหึงหวงและอารมณ์ปะทุ

แววตาสวยของเหมยสั่นระริกด้วยความตกใจ..และหวาดหวั่นเล็กน้อย

“ล.. ไลท์ เธอใจเย็นๆ นะ พี่แค่คุยเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย..”ร่างเล็กเอื้อมมือลูบแขนอีกฝ่ายเบาๆ หวังให้ไลท์ใจเย็นลง

แต่แทนที่ร่างสูงจะอ่อนลง กลับโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม“แล้วพี่แตะเนื้อต้องตัวเขาทำไม?”

มือหนาบีบเบาๆ ที่ต้นขาขาวเนียนของคนตรงหน้า ราวกับตอกย้ำคำถามของตัวเอง“แล้วดูพี่แต่งตัวสิ..”

ไลท์ก้มมองชุดเดรสผ่าหลังสุดเซ็กซี่ก่อนจะตีเพี้ยะเข้าที่ขาเบาๆแบบหมั่นเขี้ยว

“อ๊ะส์! พี่เจ็บนะ!” เหมยร้องเสียงหลงก่อนจะยกมือขึ้นตีคืนแรงๆอย่างเอาเรื่อง แต่กลับถูกไลท์คว้ามือไว้ได้ทัน

“ทำไมคะ? ก็เค้าหวงนี่นา.. หวงทุกอย่างที่เป็นของพี่ ไม่ชอบให้ใครมอง ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ และ..” ไลท์โน้มตัวลงต่ำ

“..ไม่อยากให้พี่เป็นของใครทั้งนั้น”ข้อมือบางทั้งสองข้างถูกรวบขึ้นเหนือหัว แล้วแนบลงกับเตียงนุ่มอย่างไม่อาจขัดขืนได้

“อึก..แต่เธอกับพี่ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ!”ร่างเล็กดิ้นไปมาด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่แรงของไลท์กลับเหนือกว่าชัดเจน

“เดี๋ยวก็ได้เป็นค่ะ พี่คนสวย”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าคมของไลท์ สายตาแน่วแน่จ้องมองคนใต้ร่างอย่างไม่ละสายตา ราวกับเหยื่อที่ติดกับไม่มีทางหนี

"ไลท์ ย..อย่าทำอะไรแผลงๆนะ!" ร่างเล็กใต้ร่างไลท์ดิ้นพล่านอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อใบหน้าคมก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างเอาแต่ใจ

"ทำให้เราเป็นอะไรกันก่อนไงคะ.." มือหนาปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ พร้อมกับโน้มตัวลงต่ำเพื่อไม่เปิดโอกาสให้อีกคนหนีไปไหน

ร่างเล็กดิ้นพล่านอย่างไม่ยอมแพ้ มือเล็กที่เพิ่งเป็นอิสระพยายามผลักไหล่กว้างเพื่อผลักให้ออกห่าง

"ไลท์ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้นะ!" เสียงหวานสั่นเครือ ทั้งขัดขืนทั้งอายจนแทบซ่อนตัวไม่ทัน

"ก็พี่บอกเอง เค้าก็แค่ทำให้มันเป็นจริงไงคะ.." ไลท์กระซิบเสียงแหบพร่า แนบริมฝีปากใกล้ใบหูอีกคนจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ

มือหนาซุกซนลูบไล้ไปตามสัดส่วนอย่างคุ้นเคย ไล่ตั้งแต่เอวบางไล่ขึ้นมาจนถึงแผ่นหลังเปลือยเนียนใต้ชุดเดรสผ่าลึก ใบหน้าคมซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างยั่วเย้า

"พี่แม่ง.. ดื้อชิบหายเลย" ไลท์กัดเบาๆที่ไหล่ขาวเนียนอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะกระซิบข้างหูเสียงพร่า