บทที่6 อย่าคิดหนี
1327 คำ
คนตัวเล็กนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มสีเข้มที่คลุมเรือนร่างเปลือยเปล่าอย่างลวกๆ เส้นผมยาวสลวยกระจายปกปิดใบหน้าที่หลับพริ้มไปด้วยความอ่อนแรงจากคืนที่ผ่านมา
เสียงครางงัวเงียดังแผ่ว “อื้ออห์~” เมื่อแสงแดดอ่อนยามเช้าสาดลอดผ่านผ้าม่านบางของหน้าต่างบานใหญ่ กระทบลงบนใบหน้าเนียนละเอียดที่กำลังค่อยๆขยับตัว
"หนาวจัง..~" เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา ราวกับพึมพำกับตัวเอง เหมยมุดตัวลงใต้ผ้าห่มหนาอย่างงัวเงีย พยายามหนีความเย็นที่แทรกซึมเข้ามาตามอุณหภูมิของห้องแอร์
ทุกการขยับเขยื้อนเล็กน้อยของเธอ ล้วนตกอยู่ในสายตาของร่างสูงที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ไม่ไกล ไลท์กอดอก มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาคมจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างห้ามตัวเองไม่ได้
"สายแล้วนะคะพี่เหมย" เสียงทุ้มดังขึ้นข้างเตียง พร้อมกับแรงยุบเบาๆจากที่นอนเมื่อไลท์นั่งลง มือหนาค่อยๆลูบเส้นผมยุ่งเหยิงของคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู ก่อนจะกลั้นยิ้มไม่ไหวจนหลุดหัวเราะเบาๆ
"หรือเป็นเพราะเค้าทำให้พี่ไม่ได้นอน.."
"ไม่ต้องพูดเลย!" เหมยสะบัดหน้าหนี มือคว้าหมอนมากอดไว้แน่น แก้มใสแดงระเรื่อทันตาเห็น
"หืมม เขินหรอคะ~" นิ้วเรียวของไลท์จิ้มเบาๆที่หัวไหล่ขาวเนียนของคนตัวเล็กด้วยท่าทางทะเล้น แววตาซุกซนจับจ้องอีกฝ่ายราวกับกำลังหยอกล้อของเล่นสุดรัก
"ถ้าเธอยังไม่หยุดพูด.. พี่จะตีเธอจริงๆเลยนะ!!" เหมยแผดเสียงใส่ทั้งที่เสียงยังแฝงความงัวเงีย มือเล็กๆ ตบหมอนดังปุๆอย่างขู่ฟ่อเหมือนแมวตัวน้อย
"โอ๊ะๆๆ~ยอมแล้วค่ะคนสวย" ร่างสูงยกมือขึ้นอย่างแกล้งๆ ทำเอาคนตัวเล็กฉุนหนักกว่าเดิม
"หึ่ย!.. ไลท์!" เหมยรีบลุกขึ้นนั่งเพราะความหมั่นไส้ แต่ดันลืมไปว่า.. ไม่มีอะไรติดตัวอยู่เลยนอกจากผ้าห่มที่หลุดร่นจากช่วงอก
"ว้าว.." เสียงทุ้มของไลท์ดังขึ้นทันที พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประจำตัว "ได้เห็นของดีแต่เช้าเลยแฮะ~"
"ว้าย!" เหมยร้องลั่น รีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาปกปิดเรือนร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยอารยธรรมที่ไลท์ฝากไว้เมื่อคืน
"เค้าทำรอยเยอะไว้ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย~" ไลท์ว่า พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตากรุ้มกริ่มอย่างมีแผน ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้แล้วแตะนิ้วเบาๆที่ต้นคอขาวของคนตัวเล็ก
"เงียบปากไปเลย!" เหมยตีมือลไท์เบาๆด้วยใบหน้าแดงจัด ก่อนจะมองตาขวางอย่างเอาเรื่อง"ออกไปได้แล้ว พี่จะไปอาบน้ำ"
"ก็ไปสิคะ~" ไลท์ยิ้มกว้าง กอดอกพิงขอบเตียงอย่างสบายใจ "เค้านั่งอยู่ตรงนี้จะเป็นอะไรไป..หืม?"
เหมยคว้าหมอนแล้วฟาดใส่ไลท์พร้อมใบที่แดฃเพราะความเขิน"ออกไปเลย!!"
"โอ๊ยๆ555 ไปก็ได้ๆ รุนแรงจังแหะ"ไลท์ลุกเดินไปได้ซักพัก ก่อนจะหันกลับมาพูดอย่างทะเล้น"หรือชอบแบบรุนแรงคะ?~"
"ออกไป!" เหมยแผดเสียงลั่น พร้อมทั้งหาหมอนใส่คนหน้าประตูอย่างเขินๆ
"หิหิ~" ร่างสูงทิ้งไว้เพียงความเขินของเหมยที่ค่อยๆลุกเดินเข้าห้องน้ำอย่างระแวง
.
.
"ยัยเด็กบ้านี่.. รุนแรงจริงๆเลย.." เหมยพึมพำกับตัวเองเบาๆขณะยืนมองตัวเองหน้ากระจกในห้องน้ำ มือไล้นิ้วแตะรอยแดงจางๆบริเวณต้นคอ
"รอยอะไรนักหนาเนี้ย.. จิ!" เธอบ่นเสียงแผ่ว พลางใช้ฝ่ามือตบแก้มตัวเองเบาๆให้หายเขิน
(อ..อ๊ะส์ๆๆ.อ๊าส์ ไลท์พี่ไม่ไหว~")
"หึ่ย!! คิดอะไรเนี้ยยัยเหมย!" เหมยรีบเปิดฝักบัวใส่ตัวให้ตัวเองไม่คิดเรื่องเมื่อคืน.. ที่เร่าร้อน;-;
.
15นาทผ่านไป..
.
หน้าห้องน้ำ
"หึ.." เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นในลำคอ ไลท์ยืนยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างรู้ทัน
ก่อนที่เหมยจะเปิดประตูออกมาอย่างประชด "เห้ย!?.."
ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นยัยเด็กยักษ์ยืนยิ้มซนๆอยู่หน้าประตูห่องน้ำ สายตาทะเล้นมองเรือนร่างขาวเนียน ที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวห่อตัวออยู่
"ตกใจหมดเลย!" เหมยเหมยย่นจมูกก่อนจะเหวียงแขนฟาดเบาๆ ที่ไหล่กว้างของไลท์
"โอ๊ะ!.. มีแรงสู้แล้วหรอคะ" ไลท์ทำหน้าตกใจแบบแกล้งๆ แต่แววตากลับเปล่งประกายเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มนุ่มที่ยังเปียกชื้นจากหยดน้ำเบาๆ
"จิ!..แล้วนี้จะรีบเข้ามาทำไม" น้ำเสียงดุแต่ไม่จริงจังนัก แขนเล็กกอดไหล่ตัวเองไว้เหมือนจะปกปิด แต่ในสายตาของไลท์ มันกลับยิ่งทำให้ดูน่ารักเข้าไปใหญ่
"อยากเข้ามาช่วยพี่แต่งตัว~" ไลท์ทำหน้าทะเล้น แต่สายตากลับมองเรือนร่างสวยแทบทะลุผ้าขนหนู
"ทะลึ่ง!"
.
.
กว่าจะผ่านช่วงเวลาตอนเช้าไปได้.. เสียงเวลาไปเกือน3ชม. ..
"โอ๊ย! เธอจะเกาะแกะพี่ทำไมนักหน้าเนี้ย?!" เหมยสะบัดแขนออกจากมือหนาที่คอยจับ คอยลูบอยู่ตลอดตั้งแต่ลุกจากเตียง เหมยหันหน้าหนีไลท์เหมือนจะปกปิดความเขินที่มีอยู่ในใจ
"อ่าว ไม่ได้หรอคะ เมื่อคืนยังยอมให้จับอยู่เลย.." มือหนาลูบขาเรียวขาวเบาๆ ก่อนจะใช้สายตาแทะโลมอย่างโจ่งแจ้ง
"เมื่อคืนทำยิ่งกว่าจับไม่เห็นบ่นสักคำ~" ไลท์ซบแก้มลงบนไหล่มนพร้อมทั้งกอดเอวบางไว้อย่างออดอ้อน
"ไลท์เงียบๆหน่อย พี่จะทำงานค่ะ" เหมยเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างจริงจัง ก่อนจะนั่งพิมพ์งานลงบนโน๊ตบุ๊คคู่ใจ
'วันนี้วันหยุดแท้ๆ..' ไลท์คิดพร้อมทำหน้างอน
"หงึ~"ไลท์กอดหมอน นั่งพิงหัวเตียงพร้อมสายตาขี้งอนที่จ้องไปที่คนตัวเล็ก
เหมยนั่งพิมพ์ต่อไม่สนใจไลท์แหมแต่น้อย ปล่อยให้ความเงียบครอบงำภายในห้องสี่เหลี่ยมอย่างอึมครึม
.
.
.
"หึ่ยย~ เสร็จสักที.." เหมยบิดขี้เกียจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองเจ้าเด็กที่กอดหมอนหลับราวกับเด็ก เหมยยื่นมือไปลูบหัวเธอเบาๆ
"ตอนหลับก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย"
"จริงหรอคะ~" เสียงไลท์ทักขึ้น ทั้งที่หลับตาอยู่
"จิ..ยัยเด็กบ้า" เหมยรีบลุกตัวออกห่าง แต่กลับถูกคว้าเอวไปกอดไว้แน่น
ไลท์กอดเอวบาง ใบหน้าสวยซุกไซร้หน้าท้องแบนราบอย่างอ้อนๆ เสียงอู้อี้ดังขึ้นเบาๆ ตามจังหวะมุด
"เด็กที่พี่บอกว่าน่ารักคนนี้ เป็นของพี่นะคะ~" สายตาออดอ้อนช้อนขึ้นมาสบตารุ่นพี่คนสวยในอ้อมกอด
"ไม่ใช่ซะหน่อย อย่ามาพูดมั่วๆ" เหมยหันหน้าหนีอย่างเขินๆ แต่กลับปิดยังใบหูแดงไม่ได้
"แต่เมื่อคืน.."
เพี้ย! มือเล็กจะปากอีกคนเบาๆ เรียวปากสวยคว่ำลงอย่างงอแง
"ตีเค้าทำไม~" เจ้าเด็กงอแงบนร่างพี่สาว ราวกับจะให้ง้อ
"เดี๋ยวเถอะ ลุกไปเดี๋ยวนี้เลย จะได้เวลาเช็คเอาท์แล้วนะคะ" เหมยดันไหล่กว้างของไลท์ออก แต่ใบหน้าสวยของร่างสูงกลับยิ่งลุกล้ำลงอกอวบอย่างไม่ยอม
"เวลาเช็คเอาท์อีกตั้ง3ชั่วโมง อย่าพึ่งหนีเค้านะคะ" ใบหน้าสวยของไลท์มุดเข้าที่ซอกคอขาวอย่างอ้อนๆ มือหนาวางลงบนเต้าสวยอย่างแนบแน่น ราวกับต้องการยืนยันสิทธิ์ในเรือนร่างนี้ เหมยพยายามผลักอกอีกฝ่าย แต่แรงที่ใช้กลับดูเบากว่าความตั้งใจ
"เห้อ.. เด็กบ้าเอ้ย" ถึงปากจะบ่น แต่กลับปล่อยให้เจ้าเด็กยักษ์ซุกไซร้ ไม่ห้ามปราม มือเล็กวางเบาๆบนไหล่กว้าง แล้วเอียงคอเล็กน้อยให้อีกคนซุกไซร้อย่างห้ามไม่ได้
"เค้ารักพี่นะคะ"
"เด็กบ้า!"
- ผู้เขียน
