บทที่ 7 เริ่มขัดเจน
1301 คำ
เช้าอันสดใส กับความวุ่นวายเดิมๆในออฟฟิศทุกอย่างดูเหมือนจะปกติดี.. ยกเว้นเพียงความรู้สึกเล็กๆ ที่ค่อยๆ ก่อตัวระหว่างคนสองคนทีละนิด
ไลท์ยังคงใช้สายตาล่วงล้ำมองเหมยเช่นเคย ทว่าเวลานี้ เธอไม่ได้แค่แอบมองเงียบๆอีกต่อไป แต่เริ่มแสดงออกอย่างเปิดเผย ราวกับอยากให้ทุกคนรู้.. ว่าเหมยเป็นของเธอ
“พี่เหมย อธิบายตรงนี้หน่อยได้มั้ยคะ เค้าไม่เข้าใจเลย”
ไลท์ชี้ไปที่หน้าจอคอมฯ แบบส่งๆทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ เพื่อเรียกคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้
“อธิบายไปสองรอบแล้วนะ ไลท์” เหมยถอนหายใจ แต่ก็ยอมโน้มตัวลงมาชี้หน้าจอให้อีกครั้ง
แน่นอนว่าสมาธิของเจ้าเด็กตรงหน้าก็ไม่ได้อยู่ที่คำอธิบายเลยแม้แต่น้อย
“อะแฮ่ม! พี่เหมยคร้าบ ช่วยเช็คเอกสารให้ผมหน่อยครับ”เสียงของธา รุ่นน้องหนุ่มในแผนกเอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะอย่างพอดี ไลท์หันไปมองเขาตาขวาง
“แก้ตรงนี้นิดหน่อยนะ แล้วค่อยเอามาไว้ที่โต๊ะไลท์ เดี๋ยวไลท์จัดการต่อ”เหมยพูดพลางรับเอกสาร ก่อนเดินกลับโต๊ะของตัวเอง
“ขัดจังหวะจริงๆเลย ไอ้ธา” ไลท์บ่นพึมพำ เสียงเบาแต่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด
“ตอนแรกก็ว่าจะไม่ยุ่งนะ แต่เห็นแล้วหมันไส้เฉยเลย” ธายักคิ้วให้ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มกวนๆ
ไลท์แอบด่าในปากเบาๆแล้วทิ้งตัวลงเก้าอี้อย่างหัวเสีย
พักเที่ยง
“พี่เหมยคะ~”
เสียงอ้อนๆดังขึ้นจากด้านหลัง ขณะเหมยเดินถือกาแฟกลับมาหลังมื้อกลางวัน
“หืม?” เหมยหันกลับมายิ้มบางๆพลางเดินต่อ แต่คนตัวสูงก็เดินตามไม่ห่าง
“วันนี้เค้าเห็นนะคะ.. พี่รับกาแฟจากไอ้ธานั่น”
เสียงพูดเหมือนงอนปนน้อยใจ ดวงตาก็จ้องแก้วกาแฟในมือเหมยไม่วาง
เหมยหัวเราะเบาๆ“กาแฟแก้วเดียวก็หวงเหรอคะ เด็ก”
“กาแฟแก้วเดียว เค้าก็ซื้อให้พี่ได้! ทำไมต้องรับของมัน..”ไลท์เบ้ปาก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้จริงๆ
เหมยอดไม่ได้ ยื่นมือดีดหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ “โอ๊ย เค้าเจ็บนะคะ!”
“พี่ได้เค้าแล้ว จะไปสนใจคนอื่นทำไม” เสียงไลท์แผ่วลง แต่กลับทิ่มแทงหัวใจเหมยจนสะดุดก้าว
“อย่าพูดเสียงดังนะ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินหมด!” เหมยรีบหันมาปิดปากอีกฝ่ายไว้ สายตาตื่นตกใจ
“ฮึก.. พี่มีใจให้คนอื่นใช่มั้ย” ไลท์เบะปาก น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างเด็กน้อย
“จะบ้าหรือไง?!”
“ก็เค้าเจ็บ.. พี่ได้เค้าแล้ว แล้วจะทิ้งใช่มั้ย?!”
“ใครกันแน่ที่เสียหายเนี่ย?!” เหมยขึ้นเสียงนิดๆ พยายามควบคุมสติ
“เอิ่ม..” เสียงทุ้มๆแทรกขึ้นด้านหลังทั้งคู่
เมธา รุ่นน้องที่เงียบมาตลอด ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมสายตาเหวอๆ “ธา?!” เหมยหน้าเปลี่ยนสีทันที มือปล่อยปากไลท์แทบไม่ทัน
“อย่าบอกนะว่า สองคน..;-;"
“ใช่ แล้วไง?” ไลท์ตอบเสียงเรียบ พร้อมโอบเอวเหมยเข้าหาตัวแบบไม่สนใจสายตาใคร
“ไลท์!” เหมยดันตัวออก แก้มแดงจัด “อย่าเล่นแบบนี้ เดี๋ยวคนก็รู้กันหมด!”
“รู้อยู่แล้วดีกว่าปิดๆซ่อนๆนะคะ” ไลท์ทำหน้าทะเล้น ราวกับภูมิใจ
“เอ่อ.. งั้น ผมจะไม่บอกใครนะครับ” เมธารีบหันหลังเดินหนีแทบจะทันที
“ไลท์!” เหมยหันกลับมา จ้องหน้าอีกฝ่าย “เห็นมั้ย! คนเห็นจนได้!”
“แล้วพี่จะกลัวอะไร ในเมื่อทุกคนก็ต้องรู้สักวัน” ไลท์จับแขนเธอแน่น ดึงให้หันมา
“เพราะพี่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงไง! ถ้าวันนึงไลท์เจอคนที่ดีกว่า พี่ก็จะกลายเป็นแค่คนโดนทิ้ง โดนหลอก!”
ไลท์นิ่งไป แววตาเริ่มสั่น
“พี่คิดว่าเค้าจะทิ้งพี่เหรอคะ?” เสียงเธอเรียบ แต่ในใจปั่นป่วน มือที่จับข้อมือเล็กแน่นขึ้น
“ปล่อย..” เหมยพยายามสะบัด แต่ไลท์ไม่ฟังแล้ว
เธอกึ่งลากกึ่งดึงอีกฝ่ายเข้าห้องน้ำหญิงในมุมเงียบของออฟฟิศ
ปึง! แกร๊ก!
เสียงประตูปิดและล็อกดังลั่น
“ไลท์.. ที่นี่มันออฟฟิศนะ!” เหมยเสียงสั่น ร่างสั่นไหวด้วยความประหม่า
ร่างสูงไม่พูดอะไร เดินเข้าประชิดจนร่างบางชนกับอ่างล้างหน้า ก่อนจะโน้มหน้าลงจูบเบาๆที่ริมฝีปาก
“อื้อ..ด เดี๋ยวคนมาเห็น” เหมยพยายามดันตัวออก ใบหน้าแดงเรื่อ
“แล้วถ้าเห็นล่ะคะ?” ไลท์กระซิบ “พี่กลัวอะไรนักหนา กลัวเค้าจะเจ้าชู้? กลัวเค้าจะทิ้ง? พี่ลองเชื่อเค้าสักครั้งไม่ได้เหรอคะ?"
สิ้นเสียงไลท์แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีเสียงต่อปากต่อคำ มีเพียงเสียงหายใจแผ่วเบา แต่ชัดเจนดังขึ้นระหว่างคนสองคน
ไลท์โผเข้ากอดเหมย แขนทั้งสองข้างรัดร่างบางแน่นเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป
"เค้ารักพี่มากนะคะ เค้าไม่มีความคิดที่จะทิ้งพี่เลยนะ.." เสียงไลท์สั่นระริก ราวกับว่าจะร้องไห้
"พี่เชื่อใจเค้าได้มั้ยคะ เค้าจะทำให้พี่เห็น ว่าเค้าไม่ทิ้งพี่จริงๆ" ไลท์ผละออก ก่อนจะจ้องหน้าอีกคนด้วยแววตามุ่งมั่น
ไม่ทันให้เหมยได้ตอบอะไร ไลท์โน้มหน้าลงกดจูบเบาๆบนริมฝีปากของเธอ จูบที่อ่อนโยนแต่หนักแน่นเป็นดั่งคำสัญญา ที่เขียนด้วยริมฝีปาก แทนปากกา แทนคำพูดทุกคำที่เก็บไว้อยู่ในหัวใจ
.
.
ช่วงเย็น-
"ให้เค้าไปส่งนะคะ" ไลท์จับมือเหมยเบาๆ พร้อมทั้งยิ้มให้อย่างทุกที
"พี่ปฏิเสธได้ด้วยหรอคะ?" เหมยเลิกคิ้วถาม ก่อนจะยิ้มขำเบาๆ พร้อมทั้งเดินตามเจ้าเด็กอย่างว่าง่าย
บรรยากาศบนรถดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ไม่มีเสียงคุยแต่กับเต็มไปด้วยรอยยิ้มของเจ้าของรถ ที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พร้อมกับมือหนาทีลูบเบาๆอยู่บนต้นขาเนียน
"อย่าซน" ร่างเล็กตีมืออีกคนเบาๆ เพราะไลท์กำลังทำเกินกว่าเหตุแล้ว! มือเริ่มลูบสูงขึ้นจนขนลุก
"นิดเดียวเองหนิคะ~" มือหนาแสนซนบีบเบาๆที่ต้นขา ในขณะที่รถจอดนิ่งสนิท ติดไฟแดงอยู่
"นิดเดียวของเธอคงจะสอดเข้าไปเลยมั้ง"
"แล้วได้มั้ยล่ะคะ?"
"ยัยเด็กบ้า!" มือเล็กฟาดลงที่ไหล่กว้างสุดแรง แก้มใสแดงระเรื้อขึ้นด้วยความเขิน
ไลท์หัวเราะลั่นก่อนจะหอมเข้าที่แก้มคนพี่ฟอดใหญ่ "เค้ารักพี่นะคะ"
คำพูดเจ้าเด็กแผ่วเบาอยู่ข้างหูคนพี่ คำว่ารักที่เธอก็ไม่คิดว่าจะได้ยินจากเด็กคนนี้ แต่ต้องเก็บอาการเขินไว้ไม่ให้เด็กคนนี้ได้ใจ
"พูดมาหน้าไม่อาย พูดมาแต่ล่ะคำ เชื่อไม่ได้สักคำ" เหมยว่าแล้วจึงหันหน้าออกไปมองนอกรถ ทำเป็นเมินเฉยต่อความรู้สึกของตัวเอง
มิอหนาบีบต้นขาขาวแรงๆ"พูดแบบนี้อีกแล้วนะคะ" ไลท์เอ่ยเสียงเข้ม พร้อมกับรถที่เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว บงบอกถึงความหงุดหงิดของเจ้าของรถ
"ข..ขับเร็วไปแล้วนะไลท์" เหมยบีบแขนไลท์แน่นขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ..
เอี๊ยด! เสียงเบรครถที่จอดเข้ายังที่จอดรถคอนโดหรูของไลท์
รถหรูจอดนิ่งสนิท ความเงียบปกคลุมไปทั่วคันรถ ความเย็นของแอร์ยังไม่เท่าความกลัวในใจเหมยที่เกิดขึ้น กลัวว่าเจ้าเด็กจะจับเธอขึ่นห้องแล้วทำแบบคืนนั้น แต่..กลัวว่า เจ้าเด็กนี้จะทำรุนแรงกว่าคืนนั้นนี้สิ?!!
- ผู้เขียน
