บทที่2 ตื้อเท่านั้นที่ครองรัก
1332 คำ
สองสามวันต่อมา ไลท์ยังคงซื้อขนมมาอ้อนพี่คนสวยอยู่ทุกวันไม่เคยขาด แต่เหมยก็ยังคงเมินเฉย ไม่สนใจยัยเด็กอ่อนคนนี้แม้แต่น้อย
"ถ้าพี่ยังไม่เลิกเมินเค้า เค้าจะร้องไห้ให้ดูเลยนะ!!" เสียงโวยวายของยัยเด็กงอแง ที่สุดจะทนกับความเย็นชาของเธอคนนี้
'ตัวก็ใหญ่ ทำไมขี้น้อยใจนักนะ..' เหมยคิดติดตลกในใจ แต่สีหน้ายังคงนิ่งเฉย มองยัยเด็กที่นั่งคุกเข่า มือหนึ่งกำถุงขนมแน่น อีกมือนึงกอดอก พองแก้มงอแงอยู่ตรงหน้าอย่างน่าเอ็นดู
"ฉันไม่ชอบเด็กย่ะ! ไปทำงานได้แล้ว ก่อนที่คนอื่นจะมาเห็น!" เหมยข่มใจตัวเองให้นิ่งที่สุด พร้อมทั้งชี้นิ้วใส่เด็กยักษ์ที่ดูยังไงก็ไม่คิดจะยอมถอยง่ายๆ
"เด็กแล้วไงล่ะ? เด็กแล้วเป็นแฟนคนแก่ไม่ได้เหรอ?!"
"เถียงเก่งแบบนี้ ใครมันจะอยากได้เป็นแฟนกัน?!!" เหมยลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห แต่ก็ต้องสะอึกเมื่อไลท์ยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วจ้องหน้าเธอด้วยแววตาจริงจังเกินคาด
"เค้าไม่ได้เถียง เค้าแค่อยากให้พี่รู้ ว่าเค้าไม่ใช่เด็กแบบที่พี่คิด!"
เหมยทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหวาดหวั่น เมื่อใบหน้าคมของไลท์โน้มลงมาใกล้โดยไม่ให้ทันตั้งตัว แขนแกร่งทั้งสองข้างค้ำอยู่บนพนักเก้าอี้ ราวกับจะกักเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
"จะ..จะทำอะไร.." เหมยเบือนหน้าหนี หัวใจเต้นรัวเหมือนกลองศึก
ฝ่ามือกำแน่นบนตัก ขณะที่เปลือกตาปิดสนิท ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า แล้วเสียงสั่นๆก็หลุดออกจากริมฝีปากบาง
"ฉ..ฉันยอมแล้วก็ได้.. แต่เรื่องนี้ ต้องรู้กันแค่สองคน คนอื่นห้ามรู้เด็ดขาด เข้าใจไหม?"
"หึ..ได้ค่ะ" ไลท์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาแพรวพราวเหมือนคนรู้ทัน "แต่ไม่รู้เค้าจะทนได้แค่ไหนนะ.. มันขึ้นอยู่กับพี่แล้วล่ะคะ"
คำพูดเย้ายวนนั้นตามมาด้วยรอยยิ้มมุมปากที่ทำเอาเหมยขนลุกวาบ เธอรู้ได้ทันทีว่าถ้าเธอไม่ยอมใจอ่อนมากกว่านี้ มีหวังโดนเด็กนี่จูบกลางออฟฟิศแน่ๆ!
บรรยากาศรอบตัวตอนนี้มีเพียงเสียงแอร์เบาๆ กับความเงียบที่ปกคลุมโต๊ะทำงานสีเรียบ เสริมด้วยสายตาคุกคามจากเจ้าเด็กดื้อที่ยังไม่ยอมกลับไปนั่งที่ของตัวเองเสียที
"เธอจะมายืนจ้องพี่ทำไม" เหมยพูดโดยไม่ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ เสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดปนเขินเล็กน้อย
"เค้ายังไม่ได้รับกำลังใจในการทำงานเลยนะคะ°^°" เจ้าเด็กหมาหน้าไม่อายตอบกลับอย่างหน้าตาย ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธออีกครั้ง แล้วเอามือหนาจับมือเรียวสวยขึ้นมาแนบแก้มเบาๆอย่างออดอ้อนเต็มกำลัง
"ไป ทำ งาน!" เหมยเน้นทีละคำพลางดันหัวไลท์ออกอย่างหงุดหงิด เพราะเสียงรองเท้าส้นสูงและกลิ่นน้ำหอมประจำตัวของพนักงานบางคนเริ่มลอยมาสัญญาณว่าคนอื่นๆ เริ่มทยอยเข้าทำงานแล้ว
"โห่ ใจร้ายจัง.. ไปก็ได้" ไลท์ลุกขึ้นยืนบ่นอุบแล้วเดินกลับไปยังโต๊ะตัวเองอย่างไม่ดื้อเป็นพิเศษ ทิ้งไว้เพียงเสียงถอนหายใจโล่งอกของเหมย
'จุ๊บ!' เสียงจุ๊บเบาๆ ดังขึ้นที่แก้มเนียนของเหมยขณะที่เธอกำลังจะหยิบเอกสาร ทำให้เธอสะดุ้งเฮือกหันไปมองทันควันแต่เจ้าตัวต้นเหตุดันเดินหนีไปอย่างหน้าตาเฉย
"หึ่ย!! ไปเลย!!" เสียงเบาราวกระซิบ แต่หนักแน่นราวกับตะโกนในใจดังลอดไรฟัน เหมยยกมือขึ้นแตะแก้มที่โดนจุ๊บอย่างตกใจ หน้าแดงจัดโดยไม่รู้ตัว
"เดี๋ยวตอนเที่ยงเค้าซื้อข้าวมาฝากนะ~" ไลท์หันกลับมาพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ท่าทางแตกต่างจากเมื่อครู่ที่ยังคุกเข้างอแงราวกับเด็กน้อยไม่มีผิด
เหมยมองตามหลังไปอย่างหมั่นไส้ แต่หางคิ้วกลับกระตุกขึ้นเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่
'นี่มันบ้าจริงๆ..หรือเราจะกำลังใจอ่อนเข้าให้แล้ว?'เสียงหัวใจของหญิงสาวเต้นเบาๆ แต่ชัดเจน..ในจังหวะที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
.
.
ช่อดอกไม้และโน้ตข้อความจากหนุ่มๆ ในออฟฟิศที่วางไว้บนโต๊ะเหมยเป็นประจำ วันนี้กลับหายไปอย่างน่าสงสัย เหลือเพียงกล่องช็อกโกแลตแบรนด์ดังวางอยู่ พร้อมโน้ตใบเล็กที่บ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเป็นของใคร
‘กินช็อกโกแลต จะได้อารมณ์ดีนะคะ พี่คนสวย:)’
"ฉันจะอารมณ์เสียเพราะเธอนี่แหละ ยัยเด็กบ้า!" ปากว่าอย่างนั้น แต่สีหน้ากลับสวนทางกับถ้อยคำ เหมยเก็บช็อกโกแลตเข้ากระเป๋าอย่างถนอม แตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา
“ยัยนี่ จะจริงจังแค่ไหนกันเชียว..” เหมยก้มหน้าลงเล็กน้อย เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไลท์อาจจะแค่เล่นสนุก อาจไม่ได้จริงจังกับเธอขนาดนั้น.. สักวันหนึ่ง เด็กคนนี้ก็คงต้องไปเจอคนที่ดีกว่าอยู่ดี
“เฮ้อ.. รอดูไปเรื่อยๆละกัน”
ตื้อดึง!
‘เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะคะ เค้าเลี้ยง’
ข้อความจากเจ้าเด็กตัวแสบเด้งขึ้นบนหน้าจอ เหมือนจะรู้ทันว่าเหมยกำลังกังวลอยู่ในใจ
เหมยชะเง้อมองรอบๆ แล้วก็เห็นไลท์ยืนโบกโทรศัพท์ไปมาอยู่ตรงประตูแผนก รอยยิ้มสดใสแบบเดิมปรากฏอยู่บนใบหน้าที่ดูไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้ง่ายๆ
‘ขอคิดดูก่อน’
รุ่นพี่สาวตอบกลับข้อความสั้นๆ ซึ่งก็ได้ผลเกินคาด ใบหน้าเปื้อนยิ้มของไลท์ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นหน้าหงอยทันที ราวกับเด็กที่เพิ่งโดนแม่ดุ
ไม่นานนัก ร่างสูงก็เดินตรงเข้ามาทางด้านหลังของเหมยแล้วโน้มตัวกระซิบใกล้ๆหู เสียงอ้อนจนคนฟังต้องกัดฟันกลั้นยิ้ม
“เค้าแค่..อยากใช้เวลากับพี่นะคะ ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีเลยน้า~”
“พี่ยังไม่ได้บอกเลยว่าเธอคิดอะไรไม่ดี แค่บอกว่าขอคิดดูก่อน”เหมยเบี่ยงตัวออกเล็กน้อย พร้อมหันหน้าหนีอย่างระวัง สายตายังคงจับจ้องไปที่ประตูราวกับกลัวว่าจะมีใครผ่านมาเห็นเข้า
“แต่เค้าอยากให้พี่ไปจริงๆนะ..”
เสียงทุ้มของเจ้าเด็กแสบกระซิบเบาๆข้างหู มือหนาแตะลงเบาๆที่เอวบาง ก่อนที่คางจะเกยลงบนไหล่เธออย่างออดอ้อน ทำเอาขนแขนลุกซู่ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะรู้สึกบางอย่างวูบวาบแปลกๆ
“อย่า!”เสียงดุเบาๆดังขึ้นทันที เหมยรีบสะบัดตัวออกอย่างตกใจ หันมาจ้องหน้าคนเด็กกว่าด้วยแววตาเข้ม
“อย่าคิดอะไรแผลงๆ ที่นี่มันที่ทำงานนะ!”นิ้วเรียวชี้หน้าสวยๆ ที่ตอนนี้ทำหน้างอง้ำอย่างน่าสงสาร
“เค้าไปก็ได้..” ไลท์พูดเสียงอ่อย ก่อนจะโน้มตัวลงจุ๊บเบาๆที่หลังมือเล็ก แล้วค่อยๆหมุนตัวเดินออกไปอย่างหงอยๆ
แต่เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงตอบกลับจากด้านหลัง“เฮ้อ.. ก็ได้ค่ะ เย็นนี้พี่จะไปกินข้าวกับเธอ แต่แค่วันนี้เท่านั้นนะ!”
น้ำเสียงของเหมยเต็มไปด้วยความพยายามเก็บอารมณ์ แต่แววตาและรอยยิ้มจางๆ กลับเผยความรู้สึกที่ต่างออกไป
“เย้! งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เค้ารอหน้าตึกนะคะ!”
เสียงสดใสกลับมาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มกว้าง ไลท์เดินกลับโต๊ะไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้เหมยนั่งมองตามหลังไปด้วยความรู้สึกอุ่นแปลกๆ ในอก
'จะทนจีบคนแบบฉันไปได้นานแค่ไหนกันนะ..'
เหมยสายหัวไปมาเบาๆ ก่อนจะก้มลงทำงานต่อ
- ผู้เขียน
