สองวันผ่านไปไวพอ ๆ กับแรงพายุที่ซัดเข้าใจกลางหัวใจของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง…
เครื่องบินส่วนตัวของบริษัท KTEG เริ่มเคลื่อนตัวช้า ๆ จากสนามบินบนเกาะ ขึ้นสู่ท้องฟ้าสีฟ้าจาง
ขนมนั่งนิ่งอยู่ที่เบาะหนังสีครีม หน้าตาเอ๋อเหวอเหมือนคนเพิ่งผ่านอะไรมาเยอะมาก…
…ซึ่งก็ใช่ เพราะตลอดสองวันในทริปดูไซต์งาน เธอไม่ได้เหนื่อยกับการเดินตรวจแบบบ้านตัวอย่างหรือเข้าประชุมอะไรเท่าไรนัก
แต่เหนื่อยกับการ…รับศึกหนักทุกคืนจากพี่กันต์
“ฮื่อ…กลับบ้านเถอะ หนูไม่ไหวแล้วค่ะ…”
ขนมครางเบา ๆ พิงหัวกับเบาะนุ่ม ตาปรือ ริมฝีปากเผยอน้อย ๆ ราวกับจะเคลิ้มหลับได้ทุกเมื่อ
กันต์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เหลือบมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้อ่อนแรงจนแทบหลอมละลายไปกับเบาะ เขายิ้มมุมปากอย่างคนรู้ดี
มือใหญ่ยื่นไปลูบผมของเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู
“เหนื่อยเหรอครับ?”
เสียงนุ่มต่ำกระซิบชิดข้างแก้ม
“เหนื่อยค่ะ...แต่ไม่ใช่เพราะออกไซต์นะ…”
เสียงหวานบ่นอู
