EP.6: กระตุ้น
1555 คำ
ตอนนี้คลอสกับไรอัลขับรถมาจอดอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้ามร้านอาหารที่อันปันทำงานอยู่ในช่วงเวลาใกล้เลิกงานของเธอ ซึ่งมันสร้างความหงุดหงิดใจให้ไรอัลเป็นอย่างมาก เพราะแทนที่เขาจะได้ไปนั่งดื่มเหล้าเคล้านารีที่คลับหรูของคลอสเหมือนปกติ แต่เขากลับต้องมานั่งจับเจ่าอยู่ในรถแทนและนี่ก็ไม่ใช่วันแรกหรือครั้งแรกเพราะเขาต้องมานั่งอยู่กับคลอสในรถนี้หลายวันแล้ว
ไรอัลอดไม่ได้ที่จะหันไปพูดเพื่อกระตุ้นคนหน้านิ่งอย่างคลอสที่เอาแต่มองตามอันปันที่กำลังเดินไปเดินมาอยู่ในร้านตลอดเวลาแต่ไม่ยอมทำอะไรสักที
“เจ้านายจะมานั่งเฝ้าแบบนี้ทำไมครับ ทำไมเจ้านายไม่เข้าไปหาเธอเลยละครับ มานั่งเฝ้าดูอยู่แบบนี้จะได้อะไรขึ้นมา” ไรอัลอดที่จะบ่นคลอสออกมาไม่ได้ที่มานั่งทำตัวเป็นวัยรุ่นเพิ่งหัดมีความรักที่แค่ได้มานั่งเฝ้านั่งมองก็มีความสุขแล้วอะไรแบบนี้ ก็ถ้าเกิดคลอสมาคนเดียวเขาจะไม่อะไรเลยสักนิดแต่นี่ดันพ่วงเขามาด้วยนี่สิ เหล้าก็ไม่ได้ดื่มนารีก็ไม่ตกถึงท้องมาหลายวันแล้วผู้ชายโสดแบบเขาก็อยากปลดปล่อยอารมณ์บ้างเป็นธรรมดา
“...” คลอสไม่ตอบอะไรกลับมาเขายังเอาแต่มองตามอันปันไม่ละสายตาไปไหน จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงานอันปันเดินออกมาหน้าร้านโบกมือลาเพื่อน ๆ ร่วมงานก่อนจะเดินแยกย้ายกันไปตามทางเพื่อกลับที่พักของแต่ละคน จังหวะนั้นเองที่คลอสตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออก เขารอสายไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบรับกลับมา
[สวัสดีค่ะ]
“อืม”
[เอ่อ ไม่ทราบว่าใครคะ]
“จำไม่ได้??” อันปันยกโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าที่ตกรุ่นมาแล้วหลายปีแต่ก็ยังสามารถใช้งานได้อยู่ออกมาจากหูเพื่อดูเบอร์ที่โชว์อีกทีว่าเป็นเบอร์คนที่เธอรู้จักหรือเปล่าแต่ก็ไม่ใช่เธอไม่รู้จักไม่คุ้นแถมมันยังเป็นเบอร์แปลกและอีกอย่างเธอไม่ได้เมมชื่อไว้อีกด้วย
“หึ” คลอสเค้นเสียงในลำคอกับท่าทางงุนงงสงสัยของอันที่แสดงออกมาหลังจากยกโทรศัพท์ออกมาดู ท่าทางหน้านิ้วคิ้วขมวดก็น่ารักไปอีกแบบ
[เอ่อ... ไม่แน่ใจว่าใครโทรมาค่ะ ถ้าไม่พูดขอวางสายนะคะ] อันปันตอบกลับมาอย่างสุภาพไว้ก่อนถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าคนในสายเป็นใครอาจจะเป็นคนโทรผิดเบอร์หรือพวกโรคจิตก็เป็นไปได้
“คลอส”
[อืม... อ๋อคุณคลอส หนูขอโทษนะคะ] อันปันทำหน้าทำตาครุ่นคิดว่าเป็นใคร แต่พอนึกออกว่าเขาเป็นใครเธอก็ยิ้มกว้างออกมาทันทีด้วยความดีใจที่เขาโทรมา เธอว่าจะโทรหาเขาหลายครั้งแล้วเพื่อจะถามถึงน้องแมวที่เขารับอาสาเลี้ยงให้แต่ก็ไม่กล้าโทรสักทีกลัวโทรไปรบกวนเวลาของเขา
“ยังดีที่ยังจำกันได้”
[จำได้สิคะ ทำไมหนูจะจำคุณไม่ได้ แต่ว่าโทรมาหาหนูมีอะไรหรือเปล่าคะหรือน้องแมวเป็นอะไร] อันปันถามออกไปด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลเธอเป็นห่วงและกลัวน้องแมวจะเป็นอะไร เขาถึงได้โทรมาหาค่ำมืดดึกดื่นแบบนี้
“เปล่า ฉันแค่จะมาชวนเธอไปหาแมวของเธอไง”
[ห๊ะ!!! ตอนนี้เนี่ยเหรอคะ แต่ตอนนี้มันดึกมากแล้วด้วย]
“แล้วอยากไปไหมล่ะ”
[เอ่อ... อยากสิคะ แต่หนูว่ามันจะเป็นการรบกวนคุณกับครอบครัวคุณหรือเปล่า]
“ไม่รบกวน ฉันอยู่คนเดียว แล้วจะไปไหม”
[แต่...]
“ไม่ต้องแต่ ไปได้แล้ว” ทุกการกระทำของอันปันนั้นตกอยู่ในสายตาของคลอสตลอดเวลา เขาทำเพียงแค่กดยิ้มมุมปากกับอาการที่เธอแสดงออกมา เธอคงไม่รู้ว่าเขามองเธออยู่ตลอดเวลากระทั่งเขาลงจากรถแล้วเดินเข้าไปหาเธอ จนตอนนี้เขามาถึงตัวแล้วใช้มือสัมผัสไปที่แขนเธอเบา ๆ เพื่อให้เธอรู้ตัว
[อ๊ะ คุณคลอสหนูตกใจหมดเลย มาตอนไหนคะเนี่ย แล้วรู้ได้ยังไงว่าหนูอยู่นี่] อันปันหันไปมองด้วยอาการตกใจที่มีคนมาจับตัวเธอ ก่อนจะยิงคำถามออกมาเป็นชุดจนคนฟังได้แต่กดยิ้มตรงมุมปาก
“หึ”
“สวัสดีค่ะ” หลังจากเห็นว่าคนที่จับแขนเธอเป็นใครอันปันก็ไม่รอช้าที่จะยกมือไหว้พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานไปให้คลอส
“อืม”
คลอสวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าก่อนจะจับแขนอันปันให้เดินตามเขาไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลมากนัก คลอสเปิดประตูรถให้อันปันขึ้นไปบนรถก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปขึ้นอีกด้านทันทีที่อันปันขึ้นรถมาเธอก็เห็นไรอัลที่นั่งอยู่ในรถก่อนแล้วเธอก็รีบยกมือไหว้
“เอ่อ... สวัสดีค่ะ”
“ไรอัล เรียกพี่ไรอัลก็ได้ครับ ผมเป็นผู้ช่วยคุณคลอส”
“ค่ะ พี่ไรอัล” อันปันส่งยิ้มหวานไปให้ไรอัลที่แสดงท่าทางความเป็นกันเองให้เธอ ซึ่งมันทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้มีทีท่ารังเกียจอะไรคนจนแบบเธอ
คลอสที่ขึ้นรถมาทีหลังมองไรอัลด้วยสายตาดุ ๆ ที่บังอาจตีสนิทคนของเขาในช่วงที่เขาไม่อยู่แม้จะแค่แป๊บเดียวเขาก็ไม่ชอบ ก่อนจะสั่งให้ไรอัลขับรถกลับบ้านด้วยน้ำเสียงเข้มติดดุทันที
“กลับบ้าน!!!”
“ครับเจ้านาย” ไรอัลไม่ได้ถือสาหรือโกรธเคืองอะไรกับท่าทางแบบนั้นของคลอสแต่มันกลับทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ต่อไปนี้คงมีอะไรสนุก ๆ ไว้ให้แกล้งคนที่ชอบทำหน้านิ่งใส่เขาซะแล้ว
“จะไปจริง ๆ เหรอคะแต่หนูว่ามันดึกแล้ว รบกวนคุณเปล่า ๆ เอาไว้วันหลังเดี๋ยวหนูค่อยไปก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไร”
“แต่...”
“ไม่ต้องแต่แล้ว” เมื่อโดนเขาพูดตัดบทเสียงเข้มอันปันก็ได้แต่นิ่งไม่พูดอะไรออกมาหรืออีกนัยหนึ่งอาจจะเพราะเธอไม่รู้จะหาอะไรมาแย้งเขาได้อีกในเมื่อรถที่เธอกับเขากำลังนั่งได้เคลื่อนตัวออกไปตามถนนเรียบร้อยแล้ว มีทางเดียวถ้าจะไม่ไปก็คงต้องเปิดประตูรถกระโดดลงไปแทนแต่เธอไม่คิดจะทำแบบนั้นหรอกเจ็บตัวโดยเปล่าประโยชน์
ตลอดทางที่นั่งรถมาอันปันไม่ได้พูดหรือคุยอะไรกับใครอีกเธอทำเพียงแค่นั่งมองข้างทางไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งรถมาหยุดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งหรือจะให้เรียกว่าคฤหาสน์น่าจะถูกกว่า เพราะบ้านหลังใหญ่มากตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงกลางสวนที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้นานาชนิดที่ถูกจัดและแต่งไว้อย่างสวยงามและเป็นระเบียบเรียบร้อย นี่ขนาดเห็นแค่ในตอนกลางคืนเธอยังอดชมความสวยงามของมันไม่ได้ถ้าได้เห็นในช่วงกลางวันจะสวยงดงามขนาดไหน
เมื่อรถที่นั่งมาจอดสนิทลงตรงหน้าคลอสก็เอ่ยปากชวนคนข้าง ๆ ที่นั่งหันซ้ายหันขวาตื่นตาตื่นใจไปกับบริเวณบ้านของเขาให้ลงไปด้วย
“ถึงแล้ว”
“ค่ะ” อันปันเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปหาคลอสที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน โดยที่ไรอัลไม่ได้ลงมาด้วยแต่เขากลับขับรถออกไปจากตรงนั้นแทน ทำให้อันปันอดจะมองตามด้วยความสงสัยไม่ได้ แต่ก็ได้ความกระจ่างในนาทีต่อมาจากคำพูดของคลอส
“ไรอัลเอารถไปเก็บ”
"อ๋อ... ค่ะ”
“เข้าบ้านกัน”
“ค่ะ”
พอเดินเข้ามาในตัวบ้านอันปันก็อดจะมองสำรวจไปภายในตัวบ้านไม่ได้ ด้านนอกว่าสวยแต่ด้านในกลับสวยกว่าภายในตกแต่งได้สวยยิ่งกว่าในนิตยสารตกแต่งบ้านที่เธอเคยดูเสียอีก ของแต่ละชิ้นไม่ต้องพูดถึงราคาคงจะสูงน่าดูชม เฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นยิ่งดูหรูหราน่าจะนุ่มและนั่งสบายเป็นที่สุด
อันปันที่เห็นแบบนี้เธอยิ่งไม่กล้าแตะสิ่งของอะไรใด ๆ ในบ้านหลังนี้เลยกลัวทำของเขาแตกหักเสียหาย ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเธอคงไม่มีปัญญาซื้อคืนเขาแน่ ๆ อันปันได้แต่เดินตามคลอสไปเงียบ ๆ โดยไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปตรงส่วนไหนของบ้านแต่คาดว่าน่าจะพาเธอไปพบเจ้าแมวน้อยของเธอเป็นแน่
- ผู้เขียน
