"…ทำไมใจร้ายจัง.."

669 คำ

ในรถยุโรปสีดำ ที่วิ่งลื่นไหลไปบนถนนยามค่ำคืน มีเพียงเสียงเพลงแจ๊ซคลอเบา ๆ จากลำโพง ตัดกับความเงียบระหว่างคนสองคนในรถ ได้อย่างพอดิบพอดี แสงไฟเมืองลอดผ่านกระจกด้านข้าง เป็นเส้นสายสีทอง วันวา เอนหัวพิงเบาะ หลับตานิ่งราวกับเหนื่อยล้าจนหมดแรง . ไม่นานนัก เสียงโทรศัพท์มือถือดังแทรกขึ้น วันวาขยับตัวงัวเงีย มือควานหาโทรศัพท์ ในกระเป๋าถือด้วยท่าทีสะลึมสะลือ ธัตทานนท์ ที่นั่งขับอยู่เหลือบตามอง ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าโทรศัพท์ไป กดรับสายอย่างรวดเร็ว > “วาน ๆ อยู่ไหน พนักงานบอกว่ามีคนมารับ…?” เสียงเพื่อนสาวดังลอดออกมาจากปลายสาย เต็มไปด้วยความกังวล ทานน์ไม่รอให้พูดต่อ น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยสวนทันที > “ผมทานน์ครับ มารับวานกลับแล้วครับ วานโทรเรียกผมเอง ไม่ต้องห่วงนะครับ เพื่อนคุณปลอดภัย ผมกำลังพาไปส่งคอนโด” เขาพูดจบก็กดวางสาย โดยไม่เปิดโอกาสให้ปลายสายถามต่อ ใบหน้าคมนิ่งสนิท แต่แววตากลับฉายประกายพึงพอใจแฝงอยู่ . วันวาที่เพิ่งเริ่มรู้สึกตัวค่อย ๆ ลืมตา เสียงเมาละเมอแผ่วออกมา > “พี่ทานน์…โกหก วานไม่ได้เรียกพี่มารับ…พี่ทานน์คนโกหก” เธอเอียงคอพิงเบาะ มองเขาด้วยสายตาพร่ามัว . ปากเล็ก ๆ เม้มเข้าหากันอย่างงอน ๆ ทานน์เหลือบมองเพียงเสี้ยววินาที แววตาคมลึกซึ้งผสมความขุ่นเคือง ใจหนึ่งเขาหงุดหงิด ที่เธอเมาจนไม่ระวังตัว แต่อีกใจกลับอุ่นวาบ—พอใจที่คนเมาคนนี้ ยังนั่งอยู่ตรงเบาะข้าง ๆ เขา อยู่ในรถของเขา และอยู่ในขอบเขต ที่เขาเป็นคนควบคุมเอง __ ในห้องโถงคอนโดเงียบกว่าที่คิด แสงไฟสีอบอุ่นจากทางเดิน ส่องกระทบผิวผนังสีครีมเป็นประกายอ่อน ๆ ธัตทานนท์ กึ่งอุ้มกึ่งประคอง วันวา ที่ยังมีกลิ่นแอลกอฮอล์เจืออยู่บนเส้นผมนุ่ม มือหนากุมต้นแขนเล็กไว้แน่นพอที่จะพยุง แต่ก็ไม่ถึงกับรุกล้ำเกินไป . วันวาหันมามองเขาด้วยดวงตาที่ปรือเล็กน้อย เสียงแผ่วเอ่ยอย่างดื้อ ๆ > “พี่กลับไปเถอะค่ะ…วานดูแลตัวเองได้” ทานน์ก้มสบตา เสียงทุ้มเรียบแต่แฝงแรงใจ > “ไม่ค่ะ พี่ไม่วางใจ .. จนกว่าวานจะเข้าห้องได้ปลอดภัย” . วันวาไม่เถียงต่อ กดรหัสลิฟต์ขึ้นเงียบ ๆ ทั้งสองยืนเคียงกันในกล่องเหล็ก ที่เต็มไปด้วยความเงียบร้อนรุ่ม เสียงเครื่องลิฟต์ดัง ติ๊ง เป็นระยะ เหมือนย้ำความใกล้ชิดที่ไม่มีใครพูดถึง ระหว่างทางขึ้น ทานน์เหลือบตามองป้ายบอกชั้น— ในใจจดจำเลขห้องเธอไว้เรียบร้อย โดยไม่ต้องออกแรงจำ . เมื่อถึงหน้าห้อง วันวาหยิบการ์ดเสียบ เปิดประตูหมุนคีย์การ์ด ปี๊ป เสียงล็อกปลดออก เธอหันมาบอกเสียงเบาหวิว > “ถึงแล้วค่ะ…พี่กลับไปได้แล้ว” ทานน์ยืนพิงกรอบประตู สบตาเธอนิ่ง > “พี่ขอดื่มน้ำเย็น ๆ สักแก้วนะคะ ..แค่ให้หายคอแห้งหน่อย” วันวาหรี่ตา ลมหายใจคล้ายจะถอนออกมา > “ไม่ค่ะ น้ำดื่มตรงส่วนกลางด้านล่างมี…” น้ำเสียงของเธอแม้จะเมา แต่ยังคงพยายามรักษาระยะ . ทานน์ทำเสียงต่ำลงเล็กน้อย คล้ายตัดพ้อ > “แค่น้ำแก้วเดียวเองนะคะ .. วาน…ทำไมใจร้ายจัง...” วันวาเผลอกัดริมฝีปาก เม้มเล็กน้อยเหมือนจะต่อรอง แต่สุดท้ายเสียงที่ออกมาก็อ่อนลง > “อือ…ก็ได้ค่ะ…แต่แค่แป๊บเดียวนะ” เธอเปิดประตู ก้าวถอยให้เขาเข้ามาในห้อง เสียงประตูปิด คลิก เบา ๆ ตามหลัง ท่ามกลางกลิ่นหอมสะอาดของห้องพัก ที่ทำให้บรรยากาศคับแน่นขึ้นกว่าเดิม— และหัวใจของทั้งสองก็เต้นแรงขึ้น โดยไม่ได้นัดหมาย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more