"พี่กลับมาทวงวาน…ของพี่คืน"

837 คำ

เช้าวันใหม่ ท้องฟ้ายังคลอด้วยแสงแดดอ่อน ธัตทานนท์ ก้าวเข้ามาในตึกสำนักงานใหญ่ของบริษัท เช้ากว่าทุกวัน ชุดสูทสีเทาเข้มที่เขาเลือกสวมวันนี้ ดูสบาย ๆ แต่เรียบหรู เส้นผมถูกเซ็ตอย่างตั้งใจ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ติดกาย บอกชัดว่าเขามีจุดหมายเดียว—รอเจอวันวา . เสียงรองเท้าหนังของเขา ดังแผ่วไปตามพื้นกระจกเงาวับ ขณะที่สายตาคมกริบ กวาดไปยังหน้าห้องทำงานของเธอทันที แต่สิ่งแรกที่สะดุดตากลับไม่ใช่เจ้าของห้อง ดอกไม้ช่อเล็ก กับกล่องขนมสีพาสเทล วางเด่นอยู่บนโต๊ะรับเอกสาร ดึงสายตาให้หยุดนิ่งทันใด .. ทานน์ขมวดคิ้วทันที ความรู้สึกหงุดหงิดพุ่งขึ้นแบบไม่มีเหตุผล “ใครกันวะ…แม่งจะส่งมาทุกวันหรือไง” เขาพึมพำในลำคอ ก่อนก้าวเข้าไปใกล้ช่อดอกไม้ ด้วยหัวใจที่เต้นแรงเกินควร . มีการ์ดโน้ตเล็ก ๆ เสียบอยู่ . > “สวัสดีตอนเช้าที่สดใส ^^” . ธัตทานนท์กัดฟันกรอดเบา ๆ ดวงตาคมกริบฉายประกายไม่พอใจ “สดใสบ้าอะไรล่ะ…เหอะ เสน่ห์มากนักนะวันวา” เสียงบ่นต่ำลอดไรฟัน ทั้งที่รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์จะรู้สึกอะไร แต่หัวใจกลับร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่ . ขณะที่เขายังจ้องการ์ดโน้ตนั้น ร่างบางในชุดสูทกระโปรงสีครีมก็ก้าวมาถึงพอดี กลิ่นน้ำหอมหวานเย็นของวันวาลอยมาก่อนตัว เสียงส้นรองเท้าดังเป็นจังหวะชัดเจน เธอหยุดยืนไม่ไกลนัก มองภาพชายหนุ่มในสูท กำลังทำหน้าบึ้งใส่ดอกไม้ด้วยรอยยิ้มขำ ๆ . “หวัดดีค่ะ” วันวาเอ่ยทัก เสียงใสเจือกลั้วหัวเราะ “เช้านี้มีสาวคนไหนทำให้อารมณ์เสียรึคะ? หน้าหงิกเชียว” เธอปรายตามองช่อดอกไม้กับกล่องขนมที่โต๊ะ แต่ไม่ได้สนใจมากนัก ก่อนหันกลับมาสบตาเขาอีกครั้ง “ขอตัวเข้าห้องทำงานก่อนนะคะ” วันวาพูดพลางยิ้มบาง ๆ ราวกับไม่รับรู้ถึงพายุในใจของอีกฝ่าย แล้วหมุนตัวก้าวเข้าห้องอย่างสง่างาม . ทานน์ยืนนิ่งมองแผ่นหลังเธอหายลับตา ความหงุดหงิดที่ไม่ควรมี ยิ่งตอกย้ำว่าเขา…กำลังหวงเธอ อย่างช่วยไม่ได้. . วันวายังไม่ทันได้วางกระเป๋า ธัตทานนท์ก็ตามเข้ามา พร้อมแรงกระแทก ของบานประตูที่ทำให้กระจกสะเทือนเบา ๆ เสียง คลิ๊ก จากกลอนประตูดังชัด ในห้องที่ปิดสนิท วันวาหันขวับ !- ใบหน้าเรียบสงบแต่แฝงความไม่พอใจ “คุณทานน์…ทำอะไรคะ” น้ำเสียงเธอคุมอารมณ์ให้เป็นปกติ แต่แววตาเริ่มแข็งกร้าว . ธัตทานนท์ก้าวช้า ๆ เข้ามาใกล้ น้ำเสียงต่ำแทบเป็นกระซิบ “วาน…ใครส่งดอกไม้กับขนมมาให้คะ” . วันวาขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำหน้างงราวกับไม่เข้าใจ “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ก็อย่างที่เห็น.. ฉันมาถึงก็วางอยู่หน้าห้อง คุณมาถึงก่อนฉัน ..คุณไม่เห็นคนส่งรึไง?” เธอตอบพลางเอียงคอเล็กน้อย แฝงท่าทีประชด แต่เขาไม่ยอมปล่อยผ่าน ธัตทานนท์ขยับเข้ามาใกล้อีกก้าว แววตาคมกริบตอกย้ำความคาดคั้น “อย่ามากวนพี่นะ…พี่ถามว่าใครส่งมา” น้ำเสียงอ่อนแต่หนักแน่น ราวกับต้องการคำตอบที่ตอกย้ำหัวใจตัวเอง . วันวาขยับถอยหลัง ก้าวเท้าไปที่บานประตู ตั้งใจจะปลดล็อกเพื่อจบสถานการณ์ แต่ยังไม่ทันเอื้อมมือถึง ธัตทานนท์ก็รวบข้อมือเธอไว้แน่น แรงกดไม่เจ็บแต่แน่นพอให้หยุดเคลื่อนไหว เขาโน้มตัวเข้ามา กอดเธอจากด้านข้าง เสียงกระซิบชิดใบหู “พี่ขอบอกไว้..ไม่ว่าใครจะส่งมา..ไปบอกกับมันซะ ตอนนี้..พี่กลับมาทวงวันวา…ของพี่คืน ..วานคนเดียวที่พี่ไม่เคยลืม” กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ของเขา ผสมกับกลิ่นผมนุ่มของเธอ ธัตทานนท์ก้มลงสูดลมหายใจเบา ๆ ที่ผมของเธอ ราวกับจะเก็บความทรงจำที่เคยสูญเสีย . วันวาชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนรีบตั้งสติ เธอผลักอกเขาออกเต็มแรง ดวงตาฉายประกายเย็นชา น้ำเสียงแข็งกร้าวเด็ดขาด “ไม่มีวัน! ฉันไม่มีวันกลับไปเจ็บเพราะคนแบบคุณอีก คุณธัตทานนท์” .. คำเรียกชื่อเต็มเปี่ยมด้วยระยะห่างและกำแพง เธอสะบัดแขนออก หมุนตัวเปิดประตู ที่เขาล็อกไว้เมื่อครู่ เสียงกลอนดัง คลิ๊ก ตามแรงมือ จากนั้นก้าวออกไปโดยไม่เหลียวกลับแม้แต่น้อย . เหลือเพียงธัตทานนท์ยืนนิ่งในห้องที่ว่างเปล่า เสียงประตูปิดลงทิ้งความเงียบกดทับ เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจตัวเองที่หนักหน่วง คำพูดของเธอยังคงก้องอยู่— . > ไม่มีวัน…! ประโยคนั้นแทงลึกกว่าที่เขาคาดไว้ และย้ำเตือนว่าอดีตที่เขาเคยทำ… ไม่อาจลบเลือนได้ง่าย ๆ.

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more