บนคอนโดของวันวา แสงไฟสีอุ่นในห้องครัว
สะท้อนบนเคาน์เตอร์หินอ่อน
กลิ่นหอมของครีม ซอสไวน์
และชีสละมุนลอยอวลไปทั่ว
จานอาหารยุโรปที่วันวากำลังบรรจงปรุง
คือเมนูเดียวกับที่เธอเคยทำให้ทานน์กิน
สมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่อเมริกา—
ความทรงจำที่แฝงทั้งความสุขและความคิดถึง
.
ธัตทานนท์นั่งพิงเก้าอี้สูงตรงเคาน์เตอร์
บางครั้งก็เท้าคาง บางครั้งก็ยิ้มมองตาม
ทุกการเคลื่อนไหวของเธอ
ราวกับกำลังชมดอกไม้ในสวนที่บาน
เพื่อต้อนรับสายลมเย็นยามค่ำ
ดวงตาเขาเปล่งประกายด้วยความสุข
ที่ไม่ต้องเอ่ยคำใด
.
เมื่ออาหารเสร็จ
ทั้งสองย้ายมานั่งที่โต๊ะเล็กริมหน้าต่าง
เสียงเครื่องครัวค่อย ๆ จางไป
เหลือเพียงเสียงพูดคุยอ่อนหวานของวันวา
และน้ำเสียงออดอ้อนของทานน์
ที่คลอเคลียอยู่รอบตัว
ทานน์ยื่นช้อนให้ พลางเอียงหน้า
ทำตาเหมือนเด็กขอความเอ็นดู
>“ป้อนพี่หน่อยได้ไหมคะ?”
วันวาเลิกคิ้ว แต่ก็ยิ้มบาง ตักคำ
