แสงอาทิตย์ยามเย็น
สาดลอดเข้ามาทางกระจกบานใหญ่ของล็อบบี้
สะท้อนผิวพื้นหินอ่อนเป็นประกายระยับ
จังหวะนั้นเอง -เสียงติ๊ง! ของลิฟต์ก็ดังขึ้น
เรียกสายตาทุกคู่ให้หันไป
.
ประตูเลื่อนเปิดออกอย่างช้า ๆ
วันวา ก้าวออกมาเป็นคนแรก
ในชุดเดรสสายเดี่ยว สีเหลืองอ่อน
เนื้อผ้าบางเบาพลิ้วตามลมเย็น
เผยให้เห็นผิวขาวนวลตา
รอยยิ้มสดใสราวกับดอกไม้แรกแย้มในฤดูร้อน
ข้างกายมี นัชชา กับ มาริน ในเดรสสั้น
โทนสีสด ทั้งสามเหมือนหมู่มวลดอกไม้
ที่กำลังเบ่งบานท่ามกลางแสงสนธยา
หัวเราะคุยกันอย่างเพลิดเพลิน
ไม่สนใจสายตาใคร
.
ที่มุมหนึ่งของล็อบบี้
ทานน์ ถึงกับหยุดหายใจ
หัวใจเขากระหน่ำเต้นแรงจนแทบทะลุอก
ดวงตาจับจ้องร่างบางของวันวาไม่กะพริบ
ทุกย่างก้าวของเธอเหมือนจะดึงโลกทั้งใบ
ให้สั่นไหว
นิ้วมือเขากำแน่นกับพนักโซฟา
ร่างกายพร้อมจะลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว
.
ทันใดนั้น
คิมหันต์ เอื้อมมือคว้าแขนเพื่อนไว้แน่
