หน้าที่เมีย

ตอนที่2 เมียอีกคน

จิณณวัตร

“เธอคงเข้าใจคุณย่านะ” ผมพูดขึ้นหลังจากเข้ามาในห้องนอนของผมกับแพ

“ค่ะ แต่คุณจิณ ลองพูดกับคุณย่าดูไม่ได้หรอคะ” แพตอบกลับก่อนจะพูดขึ้นกับผม

“พูดแล้วได้อะไร เธอก็รู้ไม่ใช่หรอว่าคุณเป็นยังไง แต่ยังไงเดี๋ยวฉันจะลองพาเธอไปตรวจร่างกายดูแล้วกัน ว่าทำไมถึงยังไม่มีลูกสักที” ผมพูดขึ้นอีกครั้งเพื่อให้เธอสบายใจ อย่างน้อยเธอก็เป็นเมียแต่งที่ถูกต้องของผม ยังไงผมก็อยากให้ลูกเกิดขึ้นกับผู้หญิงที่มีทะเบียนสมรส

“ค่ะ” แพตอบกลับสั้นๆเหมือนเดิม แต่ผมก็รู้ว่าเธอคงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ที่สามีตัวเองต้องมีเมียอีกคน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เมียแต่งเหมือนเธอก็ตาม แต่จะให้ผมทำยังไง เพราะผมก็ขัดผู้ใหญ่ไม่ได้อยู่ดี แล้วก็ไม่คิดจะขัดด้วย

ถ้าถามผมว่ารู้สึกยังไงกับแพ ผมก็ตอบไม่ได้ ผมรู้จักเธอมาตั้งแต่เธอเด็กๆ เพราะครอบครัวเธอถือเป็นหนี้บุญคุณย่าผมมานานและยังไปมาหาสู่กับย่าผมบ่อยๆ ทำให้การแต่งงานระหว่างผมกับเธอมันเกิดขึ้นโดยไร้ความรัก ผมทำตามหน้าที่ของหลานที่รู้ว่ายังไงสักวันก็ต้องถูกจับแต่งงานกับใครสักคน ส่วนแพก็ทำหน้าที่ตอบแทนบุญคุณย่าผมแทนพ่อแม่ของเธอโดยการยอมแต่งงานกับผม

ผมไม่มีปัญหาอะไรกับการแต่งงานครั้งนี้ เพราะอย่างน้อยผู้หญิงที่เป็นภรรยาผม ผมก็ได้รู้จักและรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง ดีกว่าต้องถูกจับแต่งกับใครที่ไม่เคยได้รู้จักและเรียนรู้กันมาก่อน และเหตุผลของการแต่งงานที่เกิดขึ้นรวดเร็วแบบนี้ก็แค่เพราะเหตุผลที่ย่าผม ต้องการเหลนชายสืบทอดสกุล และอยากอุ้มเหลนสักครั้งในชีวิตนั่นเอง

“เธอไม่ต้องคิดมากหรอก ยังไงเธอก็เป็นเมียที่ถูกต้องของฉัน” ผมทิ้งท้ายประโยคที่คิดว่าจะทำให้เธอสบายใจได้ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำนั่นเอง

ผมจิณ หรือจิณณวัตร ตอนนี้อายุ 29 ปี ถ้าถามว่าผมเป็นคนยังไง อันนี้ผมอยากให้เรียนรู้กันเอง เพราะการมาพูดว่าตัวเองเป็นคนยังไงมันจะดูเป็นการเข้าข้างตัวเองเกินไป ถ้าอยากรู้จักก็เรียนรู้ผมไปพร้อมๆกันแล้วกัน

ส่วนด้านครอบครัว ตระกูลผมเป็นตระกูลผู้ดีเก่าแก่มาตั้งแต่รุ่นทวด รุ่นเทียด ผมเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน แล้วก็เป็นหลานชายคนเดียวของตระกูล ย่าผมมีลูกสามคน พ่อผมเป็นลูกชายคนโต มีผมเป็นลูกชายคนเดียว ส่วนอาผมอีกสองคนก็ได้ลูกสาวกันทั้งสองคน นั่นก็เลยทำให้ภาระและความกดดันทุกอย่างตกมาอยู่ที่ผม โดยเฉพาะเรื่องการแต่งงานและมีลูกชายมาสืบสกุลครอบครัวของเราต่อไปนั่นเอง

ก็อย่างที่รู้ๆว่าตอนนี้ผมแต่งงานมีภรรยาแล้ว และการแต่งงานครั้งนี้ก็เกิดขึ้นเพราะความเห็นสมควรของผู้ใหญ่ทั้งนั้น ผมที่เป็นลูกหลานก็มีหน้าที่ทำตามสิ่งที่ผู้ใหญ่ต้องการ เพราะไม่งั้นผมก็คงอยู่ไม่สุข แต่การแต่งงานของผมกับแพทองธารที่ผ่านมาตลอดหนึ่งปี สิ่งที่ผมกับเธอได้ยินเป็นประจำนั่นก็คือ เมื่อไหร่จะมีลูก ซึ่งผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้ ถึงแม้ว่าผมจะทำหน้าที่ของผมอย่างดีที่สุดแล้ว แต่แล้วยังไง ในเมื่อเขายังไม่มาสักที

หลายวันต่อมา

“นี่เข็มอักษร ผู้หญิงที่ย่าหามาให้เรา” ย่าแนะนำผู้หญิงคนหนึ่งให้ผมรู้จักหลังจากผมกลับมาจากทำงาน

“สวัสดีค่ะ” เข็มอักษรยกมือไหว้ผมขึ้น ผมเลยยกมือรับไหว้เธอ

ดูจากท่าทางแล้วเธอน่าจะอายุราวๆแพทองธารหรือน้อยกว่าด้วยซ้ำ ท่าทางดูอ่อนน้อม อ่อนหวาน แต่ผมก็ยังไม่อยากตัดสินอะไรใครง่ายๆหรอก เพราะสิ่งที่เห็นแค่ระยะเวลาสั้นๆมันไม่สามารถการันตีอะไรได้

“นี่คือตาจิณที่ฉันบอก ส่วนนั่นคือแพ ภรรยาของตาจิณ” แล้วคุณย่าก็แนะนำผมกับแพทองธารให้เข็มอักษรได้รู้จัก

“สวัสดีค่ะ” เธอหันไปไหว้แพทองธาร โดยแพทองธารก็รับไหว้โดยไม่ได้พูดอะไร

“ไหนๆก็รู้จักกันแล้ว ยังไงก็ดูแลกันดีๆ อยู่บ้านเดียวกันก็ช่วยเหลือกันดีๆล่ะ” ย่าผมพูดขึ้นก่อนจะลุกเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปตามด้วยพ่อและแม่ของผม ทำให้ตอนนี้ทั้งห้องเหลือผม แพทองธาร แล้วก็เข็มอักษร

“อายุเท่าไหร่” ผมตัดสินใจถามเธอออกไปหลังจากในห้องเงียบเกินไป

“ยี่สิบสองค่ะ” เธอตอบกลับออกมาด้วยท่าทีเขินอายและไม่กล้าสบตาผม

“ยี่สิบสอง แล้วทำไมถึงยอมคุณย่า” ผมถามขึ้นอีกครั้งด้วยความแปลกใจ เพราะอายุขนาดนี้ยังเรียนไม่จบเลย แต่ทำไมกลับมายอมเป็นเมียอีกคนของผม แล้วเธอไม่รู้หรอว่าการมาเป็นเมียอีกคนของผมต้องมีเรื่องท้องด้วย

“คุณย่ามีบุญคุณกับครอบครัวเข็มมากค่ะ เข็มอยากตอบแทนคุณย่า” เข็มอักษรพูดขึ้น ส่วนเรื่องนี้ก็ไม่แปลก เพราะย่าผมท่านชอบช่วยเหลือคนอื่นๆ ไม่แปลกถ้าท่านจะมีบุญคุณกับใครมากมาย จนบางครั้งสามารถทำอะไรได้ง่ายๆแบบนี้

“อืม นี่แพภรรยาฉัน อายุมากกว่าเธอ ยังไงก็ให้เกียรติเธอด้วยล่ะ” ผมไม่ลืมย้ำออกไป ยังไงผู้หญิงข้างๆผมก็ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องของผม ถึงแม้ว่าผมไม่ได้รักเธอแบบสามีภรรยา แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดเธอ และผมก็รู้ว่าเธอคงจะเจ็บปวดกับเรื่องนี้พอสมควร เลยเลือกจะรักษาน้ำใจเธอไว้

“ได้ค่ะ งั้นเข็มขอเรียกพี่แพนะคะ” แล้วเข็มก็ตอบกลับก่อนจะหันไปถามแพทองธารที่เธอกำลังนั่งมองเข็มอักษรด้วยสีหน้านิ่งเรียบแล้วพยักหน้าขึ้นเล็กน้อย

“แพขอตัวก่อนนะคะ” แล้วเธอก็พูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นอีกคน ทำให้ผมได้แต่มองตามเธอไปเงียบๆ