บทที่ 6
3647 คำ
6
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“คุณพร้อม! ใจแวะมาเอาไวน์ให้พ่อจ้ะ”
“….”
“คุณพร้อมอยู่บ้านไหมจ๊ะ?”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“อ้าว…ประตูบ้านก็ไม่ได้ล็อกนี่นา ถ้าอย่างนั้นใจเดินเข้าไปในบ้านเลยนะจ๊ะ”
เพราะตะโกนเรียกที่หน้าบ้านอยู่นานสองนานแล้ว แต่เจ้าของบ้านก็ยังไม่มีท่าทีที่จะขานรับกลับมาเสียที ไหนจะประตูรั้วบ้านที่ไม่ได้ถูกล็อกเอาไว้อีก นั่นจึงทำให้ดวงใจตัดสินใจตะโกนขออนุญาตคุณพร้อมอีกครั้งแล้วค่อย ๆ พาตัวเองเดินเข้ามาในบ้านพักของอีกฝ่าย เพื่อที่จะเข้ามาเอาไวน์องุ่นตามที่คุณพร้อมได้คุยกับพ่อของเขาไว้
“แอร์ก็ยังเปิดอยู่นี่ งั้นก็แสดงว่าคุณพร้อมก็ต้องอยู่ในบ้านสิ” ดวงใจพึมพำ เมื่อเขาได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศกำลังทำงานอยู่ ซึ่งพอดวงใจได้เดินเข้ามาด้านในแล้วความสงสัยของเขาก็กระจ่างขึ้นมาทันที หลังเห็นคนตัวสูงกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่และบนโต๊ะตรงหน้าก็มีขวดไวน์ที่ถูกเปิดดื่มไปแล้วบางส่วน แล้วก็มีที่ยังไม่ได้ถูกเปิดตั้งเรียงรายกันอยู่หลายสิบขวด
“ที่แท้ก็กำลังหลับอยู่นี่เอง” เพราะเห็นคุณพร้อมกำลังนอนหลับเหมือนเด็ก ๆ ดวงใจจึงพูดเสียงแผ่วทั้งรอยยิ้ม ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าที่คุณพร้อมเผลอหลับคาโซฟาเช่นนี้ ก็เป็นเพราะเจ้าตัวเหนื่อยล้าจากเรื่องงานหรือเป็นเพราะกำลังเมาไวน์องุ่นกันแน่ เนื่องจากเท่าที่ดวงใจสังเกตปริมาณไวน์ในขวดที่ถูกเปิดไปแล้วนั้น คุณพร้อมก็น่าจะดื่มเยอะอยู่พอสมควร
“ตอนคุณพร้อมหลับน่ารักจัง แถมแก้มก็แดงด้วย…งั้นก็แสดงว่าหลับไปเพราะฤทธิ์ไวน์ล่ะสิท่า” ขณะที่กำลังพูด ดวงตากลมโตของดวงใจก็จับจ้องไปที่ใบหน้าของคุณพร้อมอย่างใกล้ชิด ซึ่งในตอนนี้ดวงใจก็ไม่สามารถละสายตาออกจากใบหน้าของคุณพร้อมได้เลย
ราวกับเขากำลังต้องมนต์สะกดของอีกฝ่ายอยู่อย่างไรอย่างนั้น…
“…!!”
“เธอมาถึงตั้งแต่ตอนไหน”
“อ—อ๋อ เมื่อกี้เองจ้ะ”
“….”
“จริง ๆ ใจตะโกนเรียกคุณพร้อมแล้วนะจ๊ะ แต่ว่าคุณพร้อมไม่ยอมขานรับเสียที ใจก็เลยเดินเข้ามาเลย” ดวงใจอธิบายให้เจ้าของบ้านฟังด้วยน้ำเสียงกระตุกกระตัก เมื่อในระหว่างที่เขากำลังสังเกตเครื่องหน้าของคุณพร้อมอย่างใกล้ชิดอยู่นั้น จู่ ๆ อีกฝ่ายก็ลืมตาขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย จนทำให้ดวงใจเผลอสะดุ้งตัวเล็กน้อยเพราะความตกใจ
“แล้วทำไมถึงไม่โทรหาล่ะ” คุณพร้อมถามต่อ
“อ—เอ่อ ใจก็ลืมไปเลยจ้ะว่าตอนนี้ตัวเองมีเบอร์ของคุณพร้อมแล้ว” ดวงใจตอบ พลางใช้มือข้างหนึ่งตีเข้าที่หน้าผากของตัวเองเบา ๆ เพื่อเป็นการลงโทษข้อหาที่ตัวเองเป็นคนขี้ลืม หลังเขาเพิ่งจะนึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองได้มีเบอร์ของคุณพร้อมแล้ว แต่กลับไม่ใช้มันให้เป็นประโยชน์เสียนี่
“….”
“แล้วนี่คุณพร้อมเมาไวน์แล้วเหรอจ๊ะ ตาเยิ้มเชียว” เนื่องจากบรรยากาศระหว่างทั้งคู่กำลังตกอยู่ในความเงียบ ดวงใจจึงรีบพูดแซวคุณพร้อมต่อ เพื่อทำลายความเงียบนั้น
“แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ? ฉันเมาหรือไม่เมา” คุณพร้อมถามกลับพลางขยับใบหน้าหล่อ ๆ ของเจ้าตัวเข้ามาใกล้ดวงใจเล็กน้อยจนทำให้คนที่แวะมาเอาไวน์แทนพ่อนั้น ถึงกับตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะเพราะกำลังทำตัวไม่ถูก
“ค—คุณพร้อม อย่าจ้องใจด้วยสายตาแบบนี้สิจ๊ะ” ดวงใจบอกคุณพร้อมเสียงสั่น พร้อมพยายามเลี่ยงสบตากับอีกคน แต่ทว่าคุณพร้อมเองกลับไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเขาเสียเลย
“ทำไม?”
“….” ก็มันทำให้หัวใจดวงน้อยนี้เต้นแรงยังไงล่ะ ดวงใจได้แต่ตอบคำถามนั้นในใจ
“เธอเงียบทำไมล่ะ ดวงใจ” คุณพร้อมจี้ถามต่อ
“ตอนนี้คุณพร้อมคงกำลังเมาไวน์ได้ที่…หรือไม่ก็กำลังง่วงมาก ๆ แน่เลย เพราะงั้นใจไม่รบกวนคุณพร้อมไปมากกว่านี้แล้วดีกว่า แล้วนี่ไวน์ขวดที่คุณพร้อมจะเอาให้พ่อคือขวดไหนเหรอจ๊ะ? ใจจะได้เอากลับบ้าน” ดวงใจรีบเปลี่ยนเรื่อง แล้วทำทีหันมองขวดไวน์ที่กำลังตั้งเรียงรายกันอยู่ทันที เพื่อที่เขาจะได้หลบหลีกสถานการณ์แปลก ๆ นี้
“แหม รีบจังเลยนะ” คุณพร้อมตอบกลับมา พร้อมกลั้วหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ราวกับอีกฝ่ายกำลังนึกขำให้กับการกระทำของดวงใจ
“….”
“ดวงใจ…ฉันขอถามอะไรบางอย่างจากเธอหน่อยได้ไหม? แล้วเธอก็ช่วยสัญญากับฉันด้วยว่าเธอจะตอบฉันตรง ๆ” จู่ ๆ คุณพร้อมก็พูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“อะไรหรือจ๊ะคุณพร้อม” ดวงใจถามอย่างใคร่รู้ โดยในจังหวะเดียวกันนั้นเขาก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ หลังมันเป็นอีกครั้งที่คุณพร้อมจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเขา ราวกับอีกฝ่ายกำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่
“เธอคิดอะไรกับฉันใช่ไหม?”
“….”
“มากกว่าเจ้านายของพ่อ… มากกว่าเจ้าของไร่กาแฟสหเกียรติ”
“ท—ทำไมคุณพร้อมถึงถามแบบนี้ล่ะจ๊ะ” เมื่อตั้งสติได้ดวงใจก็รีบถามคุณพร้อมกลับทันที ซึ่งในเวลาเดียวกันนั้นใบหน้าของเขาก็เริ่มมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาเหมือนอย่างวันนั้น…ที่พ่อของเขาได้ซักถามเรื่องโทรศัพท์เครื่องใหม่
“นี่ฉันให้เธอตอบคำถามของฉันนะดวงใจ ไม่ใช่ให้ถามกลับมาแบบนี้”
“….”
“ตอบมาสิ…เธอคิดอะไรกับฉันใช่หรือเปล่า?”
“ใช่จ้ะ ใจคิด…ใจคิดกับคุณพร้อมมากกว่าเจ้านายของพ่อ มากกว่าเจ้าของไร่กาแฟที่ใจกำลังทำงานอยู่” ในเมื่อคุณพร้อมเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมาแล้วและอีกฝ่ายก็อยากได้ยินคำตอบที่ตรงไปตรงมาของดวงใจด้วย นั่นจึงทำให้ดวงใจตัดสินใจละทิ้งความกลัวและความอายของตัวเองออกไป เพื่อที่จะได้คุยกับเจ้านายของพ่ออย่างเปิดอก
“….”
“ใจรู้สึกชอบหน้าของคุณพร้อมตั้งแต่ที่เจอในวันแต่งงานของพี่แพรเลย แล้วพอหลังจากนั้นใจได้รู้จักกับคุณพร้อมมากกว่ารูปร่างหน้าตา นั่นก็ยิ่งทำให้ใจรู้สึกดีกับคุณพร้อมเข้าไปใหญ่” ดวงใจอธิบายความรู้สึกของตัวเองต่อ
“แต่ว่าฉันแก่กว่าเธอถึงสิบห้าปีเลยนะ” คุณพร้อมท้วง
“แล้วยังไงจ๊ะ?” ดวงใจถามกลับทันควัน ก่อนจะพูดต่อ “ก็มันรู้สึกดีไปแล้ว แถมใจก็ยังไม่เคยมองว่ามันคือปัญหาสำหรับใจด้วย”
“แล้วฉันก็เคยแต่งงานมาแล้วด้วย”
“….” คราวนี้ดวงใจถึงกับเงียบไปครู่หนึ่ง
“…แต่ว่าหย่ากันไปแล้ว” คุณพร้อมพูดต่อ
“งั้นก็ไม่ใช่ปัญหาแล้วสิ ในเมื่อตอนนี้คุณพร้อมโสดแล้ว” ดวงใจเอ่ย ซึ่งคำพูดของเขาก็เรียกรอยยิ้มจากคุณพร้อมได้เป็นอย่างดี
“แต่ว่าฉันไม่ชอบคนขี้อายนะ” อีกฝ่ายพูดต่อ
“ใจก็ไม่ใช่คนขี้อายสักหน่อย”
“เหรอ ถ้างั้นตอนนี้เธอกล้ามานั่งตักฉันไหมล่ะ?”
“….”
“ถ้าเธอไม่ใช่คนขี้อาย ก็มาสิ…มานั่งตรงนี้ ตรงตักของฉัน” พูดจบ คุณพร้อมก็เปลี่ยนท่าของตนเอง จากที่ในตอนแรกอีกฝ่ายกำลังนอนอยู่บนโซฟาก็กลายเป็นลุกขึ้นนั่งดี ๆ พร้อมตบเข้าที่หน้าตักแกร่งของตนเองอยู่สองสามที เพื่อท้าทายความกล้าของดวงใจว่ามันมีจริงอย่างที่โม้ไหม
โดยในเวลาต่อมา…ดวงใจก็รีบทิ้งตัวลงนั่งบนตักของคุณพร้อมอย่างไม่มีท่าทีเขินอาย มิหนำซ้ำเขายังตวัดแขนโอบรอบคอของคุณพร้อมเอาไว้ด้วย
“นี่เธอใจกล้ากว่าที่ฉันคิดอีกนะ” คุณพร้อมพูดต่อพลางใช้ท่อนแขนทั้งสองข้างของเจ้าตัวโอบรอบเอวของดวงใจเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาพลัดตก
“ก็บอกแล้วไงจ๊ะว่าใจไม่ใช่คนขี้อาย”
“แล้วก็มีอีกเรื่อง…คือฉันไม่ชอบคนดื้อ แล้วถ้าฉันแนะนำอะไรดี ๆ ให้แล้วก็ต้องเชื่อฟังและทำตาม”
“แล้วแบบไหนที่เรียกว่าดื้อเหรอจ๊ะ?” ดวงใจถามกลับอีกหน
“ก็คนที่ไม่ยอมเรียนต่อทั้ง ๆ ที่มันดีต่อตัวเองนั่นแหละ…ที่เรียกว่าดื้อ”
“….”
“ว่ายังไงล่ะ”
“แล้วถ้าใจกลับไปเรียนต่อแล้ว ใจจะได้อะไรเหรอ?” ดวงใจเอ่ยถามอย่างนึกสงสัย ก่อนที่เขาจะพูดต่อ “คุณพร้อมเอาแต่พูดว่าชอบคนแบบนั้น ชอบคนแบบนี้…แล้วถ้าใจเป็นอย่างที่คุณพร้อมชอบจริง ๆ ล่ะ ใจจะได้อะไรจากคุณพร้อมเหรอ?”
“ก็ได้เป็นเมียฉันแหละมั้ง” เมื่อได้ยินคุณพร้อมตอบกลับมาเช่นนั้น ดวงใจก็ถึงกับชะงักไปเล็กน้อยแล้วจ้องหน้าเจ้านายของพ่อนิ่ง หลังเขาไม่นึกว่าจะได้ยินประโยคทำนองนี้หลุดออกมาจากปากของอีกฝ่าย
“โอเคจ้ะ งั้นใจก็จะกลับไปเรียนหนังสือ..จะไปเรียนต่อให้จบปริญญาตรี แต่ว่าคุณพร้อมต้องออกค่าเทอมให้ใจก่อนนะ พอหลังจากที่ใจเรียนจบแล้วใจก็จะทำงานใช้คืนให้” ดวงใจเอ่ย หลังสิ่งที่คุณพร้อมพูดออกมานั้น มันช่างล่อตาล่อใจเขาเหลือเกิน
“ก็แค่นั้นเอง แล้วทำไมตอนนั้นฉันพูดดี ๆ ด้วย ถึงไม่ยอมฟัง?” คุณพร้อมถามต่อ
“ก็ตอนนั้นใจไม่รู้นี่ว่าตัวเองจะเรียนต่อไปทำไม”
“….”
“แล้วอีกอย่าง…ตอนนี้ใจก็ทำงานหาเงินด้วยเรี่ยวแรงของตัวเองได้แล้วด้วย แม้มันจะได้น้อยกว่าพวกเรียนจบปริญญาตรีก็เถอะ แต่มันก็ได้เงินไงจ๊ะ” ดวงใจพูดอย่างตรงไปตรงมา
จริงอยู่ที่ตอนจบม.หกช่วงแรก ๆ เขาเคยวาดฝันว่าตัวเองจะได้เรียนต่อในระดับมหา’ลัย แต่พอตอนนี้มาดวงใจเห็นว่าเรียนจบแค่เท่านี้ก็สามารถหาเงินได้เหมือนกัน นั่นจึงทำให้เขาตัดสินใจละทิ้งความฝันเหล่านั้นไป
“แล้วนี่…ที่ใจจะกลับไปเรียนต่อก็เป็นเพราะใจอยากเป็นเมียคุณพร้อมนะจ๊ะ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น” ดวงใจพูด
“ฉันก็พอจะดูออกอยู่นะ เพราะตอนแรกที่ฉันบอกดี ๆ ก็ไม่เห็นเธอจะเชื่อฟัง แต่พอบอกว่าถ้ากลับไปเรียนต่อจะให้เป็นเมียฉัน เธอก็ตอบรับทันทีเลยน่ะ” คุณพร้อมพูด พร้อมกลั้วหัวเราะเล็กน้อยอย่างนึกขำให้กับเหตุผลการเรียนต่อของดวงใจ
“แล้วนี่คุณพร้อมรู้ได้ยังไงว่าใจกำลังคิดกับคุณพร้อมมากกว่าเจ้านายของพ่อ” ดวงใจถามต่อในสิ่งที่เขากำลังสงสัยอยู่
“ของแบบนี้มันดูออกง่ายนะดวงใจ แล้วอีกอย่าง…ฉันก็อายุสามสิบห้าแล้วด้วย ทำไมถึงจะมองเด็กอย่างเธอไม่ออกกันล่ะ”
“….”
“หน้าชอบขึ้นสีเวลาที่อยู่กับฉัน ไหนจะเวลาที่ฉันคุยด้วยก็มักจะเสียงสั่นแหมือนเครื่องยนต์นั่นอีก มันคงดูไม่ออกเลยมั้งว่าเธอกำลังชอบฉันน่ะ”
“อ๋อ…แบบนี้นี่เอง นี่ใจก็นึกว่าตัวเองแสดงละครได้เนียนมาตลอดเลยนะเนี่ย แต่ที่ไหนได้ถูกคุณพร้อมจับได้มาตั้งนานแล้วต่างหาก” ดวงใจพึมพำแล้วเรียกชื่อคนที่เขากำลังนั่งอยู่บนตักอีกครั้ง “คุณพร้อมจ๊ะ…”
“อะไร”
“มีมัดจำหรือเปล่า?”
“มัดจำอะไร” อีกฝ่ายถามทั้งหน้างง
“ก็มัดจำอะไรก็ได้…ที่ทำให้สามารถเชื่อใจได้ว่าคุณพร้อมจะไม่มาหลอกให้ใจไปเรียนต่อเฉย ๆ ไงจ๊ะ”
“….”
“ก็ถ้าใจไปเรียนต่อจนจบแล้ว แต่คุณพร้อมไม่ยอมให้ใจเป็นเมีย…ใจก็เสียหายสิ” ดวงใจพูดต่อ เมื่อเขาเห็นว่าคุณพร้อมมีท่าทีนิ่งไป
“แล้วเธอจะเอาอะไรจากฉันล่ะ?” คุณพร้อมถามกลับ
“จูบจ้ะ…”
“….”
“ใจต้องการจูบมัดจำจากคุณพร้อม”
หากจะถามหาคนผิดให้กับเรื่องนี้ เห็นที…ก็คงจะเป็นดวงใจนี่แหละที่ริอยากเล่นกับไฟ
“ค—คุณพร้อม ใจหายใจไม่ทัน!” ขณะที่ริมฝีปากของทั้งคู่กำลังประกบกันซ้ำ ๆ อยู่บนโซฟาตัวเดิม ดวงใจก็ได้อาศัยจังหวะที่คุณพร้อมผละริมฝีปากออกชั่วขณะ รีบบอกกับอีกฝ่ายทันควันว่าเขากำลังจะตาย เพราะจูบที่ไม่เว้นจังหวะของคุณพร้อมแล้ว
“โธ่…เด็กน้อย”
“ไม่นะ ใจไม่ใช่เด็กแล้ว” หลังได้ยินอีกคนพูดเช่นนั้น ดวงใจก็รีบเถียงทันควัน
“ก็ไอ้พวกที่จูบไม่เป็นนี่แหละที่เรียกว่าเด็ก” คุณพร้อมตอบกลับมาอีกหน พลางจับเข้าที่ปลายคางของดวงใจให้เชิดขึ้นเล็กน้อย เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ประกบจูบอีกครั้ง
โดยในคราวนี้จูบของคุณพร้อมก็ลึกซึ้งยิ่งกว่าที่เคย เพราะอีกฝ่ายได้มีการสอดลิ้นเข้ามาด้านในและเกี่ยวตวัดกับเรียวลิ้นของดวงใจด้วย ทำเอาคนที่กำลังถูกจูบและไม่ได้ประสีประสากับเรื่องพวกนี้เลย ถึงกับรู้สึกร่างกายร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก แล้วกว่าที่คุณพร้อมจะผละจูบครั้งที่สองออกไปนั้น ก็ทำเอาดวงใจเกือบจะขาดอากาศหายใจจริง ๆ
“นี่เธอสิ้นฤทธิ์แล้วหรือไง? เธออย่าลืมนะว่าเธอเป็นคนขอจูบจากฉันเองน่ะ” คุณพร้อมเอ่ยถามทั้งรอยยิ้ม เมื่อดวงใจกำลังฝังหน้าไปกับแผ่นอกอุ่นของอีกฝ่ายพร้อมหอบหายใจเล็กน้อย คล้ายกับคนกำลังหมดแรง
“เปล่าสักหน่อย ใจยังไม่ได้สิ้นฤทธิ์ แต่ใจก็แค่…”
“ก็แค่อะไร?”
“….” ก็แค่ไม่คิดว่าจูบในชีวิตจริง มันจะเป็นแบบนี้ ดวงใจได้แต่ตอบคำถามนั้นของคุณพร้อมในใจเท่านั้น เพราะเดี๋ยวอีกคนจะหาว่าเขาเด็กอีก
นี่มันไม่เหมือนอย่างที่ดวงใจเคยคิดเลย…ในละครหลังข่าวที่เขาเคยดูหรือในนวนิยายที่เขาเคยอ่าน พระเอกกับนางเอกก็แค่ประกบปากกันแบบผิวเผินเท่านั้น ซึ่งจากสิ่งที่เคยเห็นและเคยอ่านมา ดวงใจก็คิดว่าการจูบในชีวิตจริงมันก็เป็นแบบนั้นนั่นแหละ จนกระทั่งวันนี้ที่เขาได้มีจูบแรกกับคุณพร้อม นั่นก็ทำให้ดวงใจได้เรียนรู้ว่าการจูบในชีวิตจริง มันมีชั้นเชิงมากกว่านั้น
แถมการจูบที่ว่า…มันก็ไม่ได้ทำให้หัวใจเต้นแรงเพียงอย่างเดียวด้วย แต่มันยังทำให้ดวงใจรู้สึกมวนท้องแปลก ๆ และรู้สึกต้องการอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น
“อ๊ะ…” ขณะที่ดวงใจกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่นั้น เขาก็ต้องส่งเสียงร้องครางออกมาตามสัญชาตญาณ หลังจู่ ๆ คุณพร้อมก็ผลักร่างของดวงใจให้ล้มตัวนอนไปกับโซฟาแล้วเลิกชายเสื้อของเขาขึ้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะโน้มหน้าลงมาใกล้แล้วดูดดุนตรงบริเวณยอดอกของดวงใจ จนทำให้คนที่มีอายุน้อยกว่ารู้สึกเสียวซ่านไปหมด
“คุณพร้อม! ใจ…”
“เป็นอะไร?” เจ้านายของพ่อเอ่ยถาม
“ใจเสียว อ—อ๊ะ!” พูดจบ ดวงใจก็หลุดเสียงครางอันน่าอายออกมาอีกครั้ง เมื่อคุณพร้อมกำลังระรัวลิ้นที่ยอดอกของเขาอย่างรวดเร็วจนมันเป็นเม็ดนูนขึ้น แล้วในหลังจากนั้นคุณพร้อมก็เปลี่ยนจากการระรัวลิ้นที่ยอดอกของดวงใจ
เป็นการดูดมันแทน…
“ดวงใจ” คุณพร้อมเรียกชื่อเขา
“อะไรเหรอจ๊ะ?”
“ตรงนี้ไม่มีถุงยาง เพราะงั้น…เราขึ้นไปทำกันบนห้องไหม?”
“อ๊ะ…”
“หอม…หอมจัง”
“ก็แน่สิ เพราะก่อนที่ใจจะออกมาหาคุณพร้อม ใจก็ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไง” ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ของคุณพร้อม ระหว่างที่กำลังปล่อยให้อีกฝ่ายสูดดมและไล่เลียซอกคอของตัวเองอยู่นั้น ดวงใจก็พูดกับคุณพร้อมด้วยน้ำเสียงติดขัดเล็กน้อย หลังสัมผัสจากเจ้านายพ่อกำลังทำให้เขาต้องบิดเร้าไปมาอย่างควบคุมไม่ได้
“ฉันดูดตรงนี้ได้ไหม…อยากดูดนมเธออีก” โดยเมื่ออีกฝ่ายจูบพรมซอกคอของดวงใจจนพอใจแล้ว คุณพร้อมก็ได้กระซิบถามข้างหูเขาอีกครั้ง
“เมื่อกี้ตอนที่อยู่ด้านล่าง คุณพร้อมก็ดูดไปแล้วไงจ๊ะ อะ—อ้า!” ทว่ายังไม่ทันที่ดวงใจจะได้อนุญาตคุณพร้อมด้วยซ้ำ เขาก็ต้องหลุดเสียงร้องอันน่าอายออกมาอีกยก หลังยอดอกข้างหนึ่งกำลังถูกคุณพร้อมดูดดุนอย่างแรงอีกแล้ว ซึ่งพอดวงใจเห็นว่าเรียวลิ้นของอีกคนกำลังตวัดเลียยอดอกของตัวเองอยู่นั้น นั่นก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกมีอารมณ์มากขึ้นไปอีก จนทำให้ส่วนนั้นของร่างกายชื้นแฉะไปหมด
และเริ่มตั้งชันขึ้นตามธรรมชาติ
“นี่เธอไม่ไหวแล้วสินะ” คุณพร้อมที่เห็นมันเช่นกันพูดขึ้น พร้อมจ้องกลางลำตัวของดวงใจตาไม่กะพริบ
“….”
“เพราะงั้นฉันต้องช่วยเธอ” อีกฝ่ายว่าต่อ
“ไม่เอาจ้ะ…ไม่ต้องนะ” หลังได้ยินเช่นนั้นดวงใจก็รีบปฏิเสธพร้อมจับมือของคุณพร้อมเอาไว้โดยพลัน เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้พูดเปล่า แต่ยังยื่นมือมาจับที่กางเกงของดวงใจคล้ายกับจะถอดมันออก เพื่อทำอะไรบางอย่างให้กับเขา
ซึ่งดวงใจก็รู้ดีว่าคุณพร้อมคิดจะทำอะไร
“ใจโตแล้ว ใจจัดการตัวเองได้จ้ะ” ดวงใจเอ่ยและในขณะเดียวกันนั้นใบหน้าของเขาก็เริ่มขึ้นสี เพราะความเขินอาย
“แต่ว่าฉันอยากช่วยเธอนี่”
“….”
“นะ ดวงใจ…ฉันอยากใช้มือช่วยเธอ” คุณพร้อมพูดต่อด้วยน้ำเสียงเว้าวอนเล็กน้อย แล้วเพราะสาเหตุนั้น นั่นจึงทำให้ในเวลาต่อมา…ดวงใจก็เริ่มผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง เมื่อฝ่ามืออุ่นของคุณพร้อมกำลังรูดรั้งที่แก่นกายของเขาอย่างชำนาญ
ราวกับอีกฝ่ายรู้ว่าควรจะทำยังไงให้ร่างกายของดวงใจรู้สึกดี…
“ฮือ…เสียว ใจเสียว” ขณะที่กำลังปล่อยให้อีกคนรูดรั้งแก่นกายของตัวเองอยู่นั้น ดวงใจก็ได้พูดในสิ่งที่เขากำลังรู้สึกออกมาด้วย หลังสัมผัสจากคุณพร้อมกำลังทำให้เขารู้สึกเสียวกระสันเป็นอย่างมาก จนทำให้น้ำตาเริ่มไหลออกมาโดยอัตโนมัติและก็เริ่มรู้สึกทรมานขึ้นมาเล็กน้อย
“ผ่อนคลายดวงใจ เธอต้องผ่อนคลายมากกว่านี้” คุณพร้อมที่กำลังโอบกอดดวงใจไว้จากด้านหลังและยังคงใช้มือให้เขาอยู่นั้นให้คำแนะนำกลับมา พลางงับเข้าที่ใบหูของดวงใจเบา ๆ คล้ายกับจะหยอกเย้ากัน
“ผ่อนคลาย ใจต้องผ่อนคลาย” ดวงใจพึมพำคำแนะนำนั้นเสียงแผ่ว พร้อมพยายามตั้งสติกับตัวเองและทำตัวให้ผ่อนคลายอย่างที่คุณพร้อมบอก ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาเริ่มรู้สึกทรมานน้อยลงกว่าที่เป็นอยู่และก็เริ่มรู้สึกเสียวกระสันมากขึ้น จนทำให้ในบางครั้งดวงใจก็เผลอขยับกายเข้าหามือคุณพร้อมเสียเอง
แม้มันจะเป็นเรื่องน่าอายอยู่ไม่น้อยที่ปล่อยให้เจ้านายของพ่อมาทำอะไรแบบนี้ แต่ด้วยแรงอารมณ์และความปรารถนาของดวงใจ ไหนจะความชอบที่มีต่ออีกคนเหลือเกิน นั่นจึงทำให้ทุกอย่างเลยเถิดมาจนถึงตอนนี้…ตอนที่ดวงใจใกล้จะเสร็จสมเพราะมือของคุณพร้อมแล้ว
“คุณพร้อม… ใจใกล้แล้ว” ดวงใจบอกอีกคนทั้งน้ำตาคลอเบ้า
“โอเค งั้นฉันจะเร่งมือให้” ว่าจบ คุณพร้อมก็เร่งจังหวะให้เร็วมากขึ้น จนทำให้ในที่สุดดวงใจก็ส่งเสียงร้องออกมาอีกครั้งและดังกว่าทุกครั้ง พร้อมกระตุกตัวเล็กน้อยตามกลไกของร่างกาย ซึ่งพอหลังจากที่ดวงใจรู้สึกว่าตัวเองเสร็จแล้ว เขาก็รีบหลุบตามองน้ำกามอารมณ์ของตัวเองที่กำลังเปรอะทั่วฝ่ามือของคุณพร้อมด้วยความตกใจทันที
“เปื้อน…เปื้อนหมดเลย” ดวงใจพูด พร้อมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องนอนของคุณพร้อม เพื่อมองหากระดาษทิชชูที่เขาต้องการ ซึ่งพอเขาเห็นแล้วว่ามันตั้งอยู่ตรงไหน ดวงใจก็ไม่รอช้าเขารีบเดินไปหยิบมันมา เพราะหวังจะมาเช็ดคราบน้ำของตัวเองออกจากมือคุณพร้อมให้ทันที
“น่ารัก” เจ้านายของพ่อกล่าวชม ขณะที่ดวงใจกำลังทำความสะอาดมือให้กับเจ้าตัวอยู่ โดยหลังจากที่เขาทำความสะอาดให้เสร็จแล้ว อีกฝ่ายก็ได้ดึงร่างของดวงใจเข้าไปสวมกอดเอาไว้อย่างหลวม ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะทิ้งตัวลงเตียงด้วยกัน
“ดวงใจ…ดีที่สุด” คุณพร้อมพูดขึ้นอีกครั้ง พลางเคลื่อนใบหน้าหล่อ ๆ ของเจ้าตัวเข้ามาใกล้ดวงใจเล็กน้อย เพื่อที่จะหอมแก้มและเริ่มซุกไซ้ซอกคอเขาอีกครั้ง แล้วหลังจากนั้นเพียงไม่นานคุณพร้อมก็ผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น ส่วนดวงใจเองก็ต้องรีบลุกขึ้นจากเตียง เพื่อกลับบ้านของตัวเอง
เพราะถ้าไม่อย่างนั้น…พ่อแม่ของเขาก็คงได้สงสัยแน่ว่าทำไมดวงใจถึงไม่ยอมกลับบ้านเสียที
- ผู้เขียน
