[EPISODE5 ทำไมนายลังเลNC20+]
1496 คำ
พิษรักวิศวะพันธุ์เถื่อน
Engineer’n Bad Liar
[EPISODE5 ทำไมนายลังเลNC20+]
“ตุ๊กตาใครอ่า” อัยวาทำหน้างงใส่ มือที่เคยจับขอบกระโปรงไว้ดันปล่อยมันจนหลุดร่วงลงพื้น ทำเอาคนมองถึงกับลำคอแห้งผาก
“ตุ๊กตาของฉันไง” ออสตินเอ่ยย้ำ เท้าก้าวเข้าไปใกล้เพื่อนสาวมากขึ้น
“หืม? ฉันเหรอ...” นัยน์ตาเยิ้มหวานช้อนขึ้นมองคนพูด กลีบปากสวยขยับยิ้มออกมา ก่อนที่สายตาของเธอจะหยุดลงที่ลำคอแกร่งของเขา
“อะไร”
“นายก็มีตุ๊กตาตลอดนั่นแหละ ไปกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ไอ้บ้ากาม” อัยวาเอ่ยมาทีละคำ ทำให้เจ้าของร่างสูงหัวคิ้วขมวดมุ่น จู่ ๆ มาด่ากันทำไม
“ทำเสียงเหมือนไม่พอใจกันเลยนะ” เขาว่าแล้วยกท่อนแขนสองข้างพาดลงบนบ่าคนเมา ใบหน้าหล่อเหลือร้ายโน้มลงต่ำมามองสบตาเธอ
“ไม่อ่า...ไม่เห็นมีใครสวยเท่าฉันเลย ไอ้ลูกหมานายมันตาต่ำ” เธอสบถด่ามา พร้อมยกนิ้วขึ้นเฉดหัวเขาอีกต่างหาก
“เพราะคนสวยแบบเธอเป็นแค่เพื่อนฉันไง” เขาแย้ง
“อ๋า...ฉันมันแค่เพื่อน” เธอพยักหน้าเออออ แล้วยกเรียวแขนขึ้นโอบรอบคอของอีกฝ่าย ใบหน้าสวยเชิดขึ้นมองหน้าเขา
“อัย...กระโปรงเธอหลุดไปแล้วนะ” ออสตินเอ่ยเตือน
“อยากให้กางเกงนายหลุดด้วยไหมล่า!” แต่ดูเธอยอกย้อนเขาสิ
“จะเอาเหรอวะอัย? หลุดแล้วมันจะยุ่งนะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม
“อาวราย...อื้อ!” ไม่มีคำตอบ มีเพียงร่างของเธอที่ถูกเพื่อนรักอุ้มขึ้นเอว ทำให้อัยวาโอบกอดเขาแน่นขึ้น “ตินนนนน...”
“คืนนี้เธอต้องตามใจฉันไง ฉันชนะจำได้ไหม” ออสตินเอ่ยแทบเป็นเสียงกระซิบ แล้วแนบจูบลงที่กลีบปากฉ่ำสวยของคนเมาอย่างรวดเร็ว เพียงแค่เธอจะเผยอปากค้าน ลิ้นซึ่งมีจิลเย็น ๆ เจาะคล้องไว้ก็พุ่งเข้าหากัน ออสตินสอดมันเข้าไปเกี่ยวพันกับเรียวลิ้นที่เต็มไปด้วยรสหวานของเหล้าผลไม้ที่ฟรอสมักจะซื้อติดมาไว้ให้อัยวาดื่ม ช่วงชิงทั้งกลีบปากและจังหวะการหายใจของเธอ ดูดดื่มมันอย่างเร่าร้อนราวกับสัตว์ป่าที่ถูกปลุกจากการหลับใหล
“อื้อ...อ่าส์...ติน...อื้อ! อ๊ะ! เจ็บ...เจ็บลิ้น...ติน...งื้อ! ออสติน!”
ราวกับถูกมอมเมาซ้ำ ๆ แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์แต่เป็นรสจูบแสนร้อนแรงของเพื่อนชายคนสนิท กลีบปากที่ถูกเขาดูดดุนแล้วบดขยี้จนเห่อร้อน ทำให้เรียวแขนเธอโอบกอดเขามากขึ้น ออสตินรับรู้ได้ถึงการโอนอ่อนนั้น ชายหนุ่มจึงอุ้มพาเธอเข้ามานอนลงที่เตียง ลำคอขยับกลืนน้ำลายเหนียวยามสายตามองไปตามร่างระหงเกือบเปลือยของเธอ
เขาคิดจะทำกับอัยวา...เพียงเพราะกฎบ้า ๆ ที่เขาสามารถมองข้ามได้ มันช่างเป็นอะไรที่ไม่สมกับเป็นตัวเขาเลยเพราะ ‘กฎก็แค่ข้ออ้างเท่านั้น’
“ติน...” เสียงหวานของคนบนเตียงเอ่ยเรียก ขณะที่ชายหนุ่มถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก เผยให้เห็นเรือนกายแกร่งที่มีรอยสักรูปนาฬิกาโบราณในดงหนามกุหลาบตรงอกข้างซ้าย ออสตินไม่ได้ตอบอะไร เขาทำเพียงคร่อมร่างกำยำตรึงสาวสวยไว้ใต้อาณัติ สายตาคู่คมกวาดมองร่างระหงของคนที่มองมาพร้อมหัวคิ้วขมวดมุ่น มองปราดเดียวก็รู้ว่าอัยวาตกอยู่ในอาการสับสน เธอเมาแต่เขาที่ยังมีสติอยู่กลับคิดที่จะรุกรานเธอ
“อัย...เธอจะอยู่กับฉันในคืนนี้ไหม” เขาเอ่ยถามเธอ
“กับนายเหรอ อยู่ทำอะไร” เธอเอ่ยถามเสียงยานคาง มือยกจับจี้ของสร้อยเกียร์วิศวะที่ห้อยลงมาตรงหน้า ทำให้ออสตินยกมือขึ้นคลึงที่กลีบปากแดงระเรื่อของสาวสวย
“ตอบมาดิอัย ในเมื่อตอนนี้เธอไม่มีคนคั่วแล้ว”
“นายไล่เขาไปไง นายนั่นแหละ!”
“ก็ใช่ งั้นบอกฉันมาหน่อย ว่าที่ผ่านมาเธอเคยไปต่อกับพวกมันรึยัง”
“หืม? อารายอ่า...เซ็กซ์เหรอ ต้องหล่อโดนใจซี่ แต่ว่ายังไม่มีใครหล่อโดนใจเลยอ่า” อัยวาอ้อแอ้ตอบมา
“งั้นต้องหล่อแค่ไหนเธอถึงจะไปด้วย” ออสตินย้อนถาม และเห็นเธอขยับยิ้มหวานจนตาหยี ก่อนจะยกสองมือเล็กขึ้นมาประคองใบหน้าของเขา ทำคนโดนสัมผัสถึงกับใบหน้าร้อนวูบวาบ
“ต้องหล่อเท่านายงาย แต่...ยังไม่มีใครหล่อเท่านายเลย” คำตอบของเพื่อนสาวทำให้หัวใจของคนฟังเต้นระรัวแรง ไม่คิดเลยว่ามาตรฐานของอัยวาจะเป็นเพื่อนอย่างเขา งั้นที่พวกไอ้ฟรอสชอบถามว่าคู่ควงเธอหล่อเท่าเขาไหม แปลว่าพวกมันไม่ได้แซวเล่น ๆ สินะ
เขาจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหม...คิดว่าเธออาจจะมองกันต่างออกไป
“อัย...งั้นแทนที่จะไปทำกับมัน มาลองทำกับฉันก่อนไหม” เขาถามต่อ ทำสาวสวยนิ่งไป
“ติน...เราเป็นเพื่อนกันไง” เธอเอ่ยออกมา ทำคนฟังสะท้านวาบในอกทีเดียว เรื่องนี้เขารู้อยู่แล้ว...รู้ว่าตัวเขาเป็นแค่เพื่อนเธอ
“บอกแล้วไงว่าเธอไว้ใจฉันได้ เพราะเราเป็นเพื่อนกันไงอัย!”
ถึงแม้จะย้ำความสัมพันธ์นี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่พอสิ้นคำนั้นออสตินกลับทำตามเสียงในหัวของตัวเอง เสียงที่เอาแต่บอกว่าเขาเห็นเธอเป็นมากกว่าเพื่อน เสียงที่บอกว่าต้องเป็นเธอเท่านั้น!
“อื้อ...ติน! อ๊ะ...อ่าส์...ตินไม่เอา! อ๊ะ!” เสียงหวานของเธอครางสั่นราวประท้วงกัน เมื่อร่างกายถูกคนที่เรียกว่าเพื่อนสนิทโรมรันไปทุกอณูผิวนวล
“จุ๊บ! อย่าคิดมากดิอัย นี่ฉันไง...ออสตินเพื่อนรักเธอเลยนะ” ไม่พูดเปล่าสองมือยังบีบเคล้นเต้าอวบ ปากก็พรมจูบไปทั่วขาอ่อนขาวของสาวสวย ก่อนที่เขาจะลากไล้ปลายลิ้นเสยขึ้นมายังแพนตี้สีดำตัวบางของเธอ ใบหน้าคมคร้ามซุกลงตรงส่วนที่ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ เจือหยาดน้ำหวานนั่น ทำอัยวาสะท้านไปทั่งร่าง เมื่อลมหายใจฟืดฟาดของเขามันรินรดลงที่กลางกายสาว
“ตินอย่า...เอาหน้าออกไปนะ อื้อ...ติน อ๊ะ!” เธอครางปรามเขาไม่หยุด
แควก...ไม่นานเสียงที่คมเขี้ยวของเขาฉีกกระชากเนื้อผ้าบาง ๆ ออก ก็ยิ่งทำให้หัวใจของอัยวาเต้นระรัวเร็ว เธออยากจะเอื้อมมือไปผลักไสเขาให้ถอย ทว่าร่างกายที่ตกอยู่ใต้อาณัติของคนที่บอกว่าเป็นเพื่อนกันมาดันต่อต้านความคิดนั้น ตอนนี้อัยวามีเพียงความอยากรู้อยากเห็นในสิ่งที่เคยได้ยินมา เกี่ยวกับรสชาติเซ็กซ์ของออสติน เรื่องที่ว่าเขาร้อนแรงและดุดัน เรื่องที่ความสัมพันธ์ภายใต้คำว่า ‘เพื่อน’ ไม่สามารถรับรู้ได้
ภายใต้ความอยากรู้อยากเห็นนี้...เธอกำลังรนหาเรื่องวุ่นวายใส่ตัว!
“แผล็บ...อ่าส์! เธอโคตรเยิ้มเลย อัย...เยิ้มขนาดนี้ต้องเลียแล้วนะ” ลิ้นที่แตะลงตรงกลางรอยแยกระหว่างกลีบดอกไม้งามไร้ที่ติ ทำให้ออสตินยิ่งตื่นเต้น ตรงนี้ของเธอมันปิดสนิทมาก นวลเนียนไร้ไรไหมและเป็นสีชมพูสวยจนใจเจ็บ เขาโคตรตื่นเต้นเลยตอนนี้ ใบหน้าเขามันร้อนผ่าวไปหมดแล้ว
“ติน...ฮึก! ตรงนั้นมันร้อน นะ...นายหายใจรดมัน ฮึก! อ่าส์...ออสติน”
เสียงกระเส่าหวานของเธอครางบอกเขา แต่นั่นกลับทำให้คนฟังยิ่งเร่าร้อนเป็นทบเท่าทวี เขาจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว มือไม้มันเริ่มสั่นไม่หยุดเลย อยากบดขยี้เธอแรง ๆ ทำให้อัยวาร้องครางชื่อของเขาซ้ำ ๆ
“อัย...ทำกันนะ ฮึก! แม่ง...ขอทำนะอัย เธอตอบฉันที” เขาพึมพำน้ำเสียงกระเส่าสั่น ทั้งที่ใจกล้าเปิดเปลือยร่างกายของเธอมากถึงขนาดนี้แล้ว แต่ใจมันกลับกลัวผลกระทบในวันพรุ่งนี้จนกังวลไปหมด
เขาไม่อยากเสียเธอ...กลัวว่าถ้าทำพลาดขึ้นมา อัยวาอาจจะเดินออกไปจากชีวิตเขาเลยก็ได้ ออสตินไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น
“แฮ่ก ๆ ร้อน...ติน! อื้อ! ร้อน...หยุดหายใจรดมัน ติน...อ่าส์!” สาวสวยครางปราม ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือมากระชากเส้นผมหยักศกสีเข้มของเขาไว้
“อัย...ฮึก!” คิ้วเขาขมวดมุ่น ยังคาดเดาการตอบสนองของเธอไม่ออก
“ทำไมนายถึงลังเลล่ะ” เธอเอ่ยถาม ทำให้เขากัดกรามกรอด
- ผู้เขียน
