โซ่รักคาซาร์

ตอนที่ 7 ต่อรอง

ซ่า........

เสียงสาดน้ำใส่หน้าวิฬาร์ในขณะที่เธอกำลังหลับไหลซึ่งนั่นก็ทำให้เธอตื่นจากการหลับไหลในทันทีพร้อมกับความตกใจที่เข้ามาแทนที่เมื่อเห็นชายฉกรรจ์หลายคนจ้องมองเธออยู่อย่างน่ากลัว

" พวกแกเป็นใคร จับฉันมาทำไม "

ร่างเล็กถามในขณะที่ตอนนี้เธอขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยเพราะพวกมันมัดเธอติดเอาไว้กับเก้าอี้ มัดมือของเธอไขว้หลังพร้อมกับมัดข้อเท้าของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาจนรู้สึกเจ็บไปหมด ดีที่พวกมันไม่มัดปากของเธอไว้ด้วยเหมือนกับในละครที่เธอเคยดู

" หึ ต้องการสั่งสอนให้เธออย่าเจ๋อละมั้ง "

วิลเลี่ยมที่นั่งอยู่เก้าอี้ตรงข้ามกับเธอแต่อยู่ในระยะไกลพูดขึ้นมา จนทำให้วิฬาร์ต้องจ้องมองไปที่เขา หน้าตาก็ดีอยู่หรอกแต่เธอสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมา เธอรับรู้ได้เลยว่าไอ้บ้านี่ต้องเลวมากแน่ๆ เพราะคนดีดีจะไม่มีทางจับผู้หญิงมาแล้วยืนเฝ้ากันเป็นสิบๆแบบนี้หรอก

" ฉันไปทำอะไรให้คุณ เราไม่รู้จักกันสักหน่อย ปล่อยฉันไปเถอะ คุณจับตัวคนผิดแล้ว "

ร่างเล็กยังคงบอกออกไปดวงตาของเธอฉายแววหวาดระแวงจนไม่อาจปิดบังได้ แหงล่ะ ตอนนี้เธอกลัวเอามากๆ กลัวจนหัวหดเลยล่ะมันจะตัดแขนตัดขาเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้

" ถ้าเธอชื่อ วิฬาร์ จันทร์จิรา เจริญเอกกุล แล้วล่ะก็ ไม่มีทางผิดตัวแน่ๆ "

วิฬาร์ในตอนนี้ทั้งตกใจทั้งอึ้งริมฝีปากของเธอสั่นระริกด้วยความกังวลและความกลัว ไม่รู้ว่าที่โดนจับตัวมาพวกมันจะฆ่าเธอหมกป่าหรือเปล่า ใบหน้าของเธอในตอนนี้มันเครียดเกร็งเต็มไปด้วยความกดดันและความหวั่นวิตก พวกมันรู้ชื่อเธอนั่นแสดงว่ามันไม่ได้จับมาผิดตัวจริงๆ ตายแน่ยัยวิฬาร์เอ้ย พึ่งจะได้สวยรวยไม่กี่วันต้องมาจบชีวิตแบบนี้จริงหรือนี่ ไม่นะไม่ๆๆๆ...

" ฉันไม่เคยไปมีเรื่องกับใครนะ แล้วก็ไม่เคยแย่งสามีใครด้วย ใครจ้างพวกแกมา "

ร่างเล็กถามออกไปเพราะตอนนี้เธอโสดถ้าจะเป็นนังเด็กเสี่ยนั่นมันจะทำกับเธอขนาดนี้เลยหรอ ในเมื่อมันได้ไอ้พี่บอมไปแล้วหนิ

" หึ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้แย่งผัวใครเพราะตอนนี้เธอยังโสด แล้วถ้าเธอไม่อยากมีผัวเป็นสิบก็ทำตามที่ฉันสั่งซะ สวยๆแบบนี้ลูกน้องของฉันมันชอบนะ ดูหน้าพวกมันสิว่าต้องการเธอมากแค่ไหน "

วิลเลี่ยมพ่นวาจาร้ายๆออกมาเพื่อให้วิฬาร์รู้สึกกลัวและทำตามที่เขาต้องการ ใบหน้าของเขาเรียบเฉยไร้อารมณ์จนดูน่ากลัวเธอรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้สามารถฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ

" แล้วจะให้ฉันทำอะไร ฉันช่วยพวกคุณไม่ได้หรอกนะ "

" ได้สิ ต้องได้อยู่แล้ว แค่เรียกไอ้คาซาร์ออกมาเจอกันหน่อย "

วิฬาร์ยิ่งงงเข้าไปใหญ่ใครคือคาซาร์ ผู้ชายหรือผู้หญิง แล้วเธอไปรู้จักคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

" ใคร? "

วิลเลี่ยมถึงกับหัวเราะร่วนออกมา ใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงรอยยิ้มอย่างคนมีความสุขที่ไม่อาจปิดบัง

" นี่มันไปอยู่บ้านกับเธอโดยที่ไม่บอกชื่อเธอเลยอย่างนั้นหรือ ตลกสิ้นดี "

เมื่อผู้ชายคนนี้พูดมาแบบนี้วิฬาร์ก็พอจะเดาได้ว่าคงหมายถึงผู้ชายคนนั้นคนที่เธอช่วยจากการถูกยิง ชิบหายแล้วเธอไม่ได้รู้จักเขาสักหน่อย แล้วช่องทางการติดต่อเธอก็ไม่มีอีกด้วย หลังจากวันนั้นเธอและเขาก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เวรกรรมเงิน 5 ล้านแลกกับชีวิตไม่คุ้มเอาเสียเลย

" ฉันพอจะรู้ว่าคุณหมายถึงใคร ถ้าคุณหมายถึงผู้ชายคนนั้นฉันช่วยเหลือเขาก็จริงแต่ตอนนี้เขากับฉันไม่ได้ติดต่อกันเพราะฉะนั้นฉันไม่รู้ว่าฉันจะช่วยคุณยังไง คุณปล่อยฉันไปเถอะจับฉันมาก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรหรอก ฉันไม่รู้จะช่วยยังไงจริงๆนะ "

วิฬาร์พยายามขอร้องขอความเห็นใจพร้อมกับบอกความจริงไปว่าเธอไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนั้นจริงๆขนาดชื่อเธอก็ยังเพิ่งรู้ตะกี้เลย บ้าจริงช่วงนี้เธอต้องดวงตกแน่ๆเจอเรื่องอะไรก็ไม่รู้ชวนหัวใจวายตลอด

" ฉันก็ไม่ได้จะให้เธอโทรสักหน่อย ฉันจะโทรให้เธอแค่บอกให้มันมาที่นี่ก็พอ "

วิลเลี่ยมต่อสายโทรศัพท์หาคาซาร์ทันทีพร้อมกับจ้องใบหน้าของวิฬาร์เอาไว้แบบนั้น จนกระทั่งคาซาร์รับสาย

" มึงโทรมาทำไม "

เสียงกัมปนาทที่เอ่ยออกมาทำให้วิฬาร์จำเสียงนั้นได้ทันที ใช่เขาจริงๆด้วย

" กูอยากคุยกับมึงหน่อย ออกมาเจอกูหน่อยสิ "

" ไม่จำเป็น กูไม่มีธุระอะไรต้องคุยกับมึงมึงมันหมาลอบกัด กูเกลียดขี้หน้ามึง "

คาซาร์เอ่ยปฏิเสธออกไปทันที เขาไม่จำเป็นต้องไปหามันตามที่มันต้องการหรอก ไอ้วิลเลี่ยมมันโรคจิตจ้องแต่จะฆ่าเขาเพราะมันต้องการเป็นใหญ่ที่สุดในเมืองนี้เพียงแค่คนเดียว

" แล้วถ้ากูอยู่กับเด็กมึงล่ะ มึงจะยอมมารับตัวเธอด้วยตัวมึงเองหรือเปล่า "

คาซาร์นึกสงสัย เด็กเขาคือใครเขาไม่เคยเลี้ยงเด็กเอาไว้สักคนมีแค่ซื้อกินแล้วก็จ่ายจบไป ชีวิตเขาไม่เคยต้องไปพัวพันกับผู้หญิงคนไหนด้วยซ้ำ เขาไม่เคยมีแฟนเพราะคิดว่าอาชีพอย่างเขามันไม่จำเป็นต้องมีใคร

" ใคร "

วิลเลี่ยมวีดีโอคอลหาคาซาร์ทันทีหลังจากนั้นคาซาร์ก็รับสายแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าที่เขาจดจำได้ตลอดเวลา

" วิฬาร์ "

" ว๊าว...ดีใจนะที่มึงจำเธอได้ แต่ข่าวร้ายคือเธอจำมึงไม่ได้ว่ะ "

วิลเลี่ยมบอกออกไปพร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจตรงกันข้ามกับคาซาร์ที่ตอนนี้เขารู้สึกเป็นห่วงวิฬาร์เอามากๆ เพราะเธอไม่ควรมาเสี่ยงกับเรื่องของเขาแบบนี้

" มึงจับตัวเธอไปทำไม ปล่อยตัวเธอออกมาแล้วกูจะไปหามึง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ "

" ว๊าว พระเอกตัวจริงอยู่นี่นี่เอง เธอเห็นไหมล่ะมันกำลังมาช่วยเธอนะ เอาล่ะกูจะไม่ทำร้ายผู้หญิงคนนี้ถ้ามึงยอมตกลงที่จะมาหากูคนเดียวลำพัง ถ้ากูรู้ว่าลูกน้องของมึงมาด้วยแม้แต่คนเดียวอีนี่จะไม่เหลือแม้กระทั่งชื่อ "

วิลเลี่ยมที่อยู่ในโหมดจริงจังและไม่มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าอีกแล้วเหลือเพียงไว้แต่ความเหี้ยมโหดจึงทำให้วิฬาร์กลัวจนตัวสั่นไปหมด

" คาซาร์นายช่วยฉันด้วยนะ ฉันกลัว "

นี่เป็นครั้งแรกที่วิฬาร์เรียกชื่อเขา แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าของเขาเครียดเกร็งด้วยความกดดันกับเรื่องผู้หญิง จนวิลเลี่ยมจับสังเกตได้และคาซาร์ก็รีบปรับสีหน้าให้เรียบเฉยเป็นปกติทันที

" อ่าาาา ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆด้วย เอาสิ กูให้เวลามึงแค่ 15 นาที ถ้ามึงยังไม่ถึงกูจะให้เธอเป็นเมียลูกน้องกู นับดูสิว่ามีกี่คนและกูจะให้เธอเป็นเมียพวกมันพร้อมกันทุกคนมันดูสนุกดี "

วิลเลี่ยมแพลนกล้องไปที่ลูกน้องของตัวเองนับ 10 คนซึ่งก็มีแต่คนตัวใหญ่กลัดมันแล้วก็น่ากลัวทั้งนั้น พร้อมกับวิฬาร์ที่ตอนนี้กลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ไม่ไหวเธอร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวตัวสั่นไปหมด

" ไอ้โรคจิต ถ้ามึงทำอะไรเธอกูไม่เอามึงไว้แน่ กูขอย้ำนะวิลเลี่ยมถ้าเธอเจ็บเพียงแค่ปลายนิ้ว มึงตาย! "

คาซาร์ที่ตอนนี้ทำได้แค่ขู่มันกลับเท่านั้น หลังจากนั้นวิลเลี่ยมก็ส่งโลเคชั่นมาให้ คาซาร์จึงรีบไปที่จุดหมายทันที แต่คนอย่างเขาไม่มีทางทำตามที่มันบอกทุกอย่างหรอก เขาได้บอกธันและแบงค์เอาไว้แล้วว่าให้ตามไปแค่ 2 คนแล้วก็ไปแบบห่างๆเพราะเขาไว้ใจแค่พวกมันจริงๆ เขาไปในครั้งนี้เพียงเพื่อจะไปเอาตัววิฬาร์ออกมาเท่านั้น