“ฉันไประรานอะไร มีแต่ลูกน้องของแกที่จงใจอ่อยแฟนฉันแถมยังทำน้ำหกใส่กระเป๋าฉันอีก รู้ไหมว่ากระเป๋าของฉันราคาเท่าไร ลำพังเงินเดือนกระจอกๆ ของมันทั้งปีรวมกันยังไม่มีปัญญาซื้อคืนเลยด้วยซ้ำ!”
ถ้อยคำดูถูกของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกค้า มะลิลากำหมัดแน่น เกลียดนักพวกที่ชอบเหยียดชอบข่มคนที่มีฐานะต่ำต้อยกว่า แค่เกิดมาจนไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นคนผิดเสมอไป
“ในฐานะเจ้าของร้าน ดิฉันขอรับผิดชอบค่าเสียหายกระเป๋าของคุณค่ะ” แม้มั่นใจว่าคนของตัวเองไม่ผิด มะลิลาก็เลือกที่จะจบความวุ่นวายด้วยวิธีแก้ปัญหาอย่างที่ควรจะเป็น
“จะไม่มีการชดใช้ใดๆ ทั้งสิ้น”
ทุกสายตาหันไปมองเจ้าของเสียงเข้ม ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งแต่งกายดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าเดินล้วงกระเป๋าเข้ามาพร้อมสีหน้าเรียบนิ่ง ดวงตาคมกริบกวาดมองผลงานคู่ขาสาว ระบายลมหายใจร้อนหนักหน่วง สันกรามหนาบดแน่น เขาคิดผิดจริงๆ ที่พาหล่อนมาทานข้าวด้วย
“คะ คุณรัณ” คนสร้างเร
