บทที่ 1.3 - น้ำผึ้งอาบยาพิษ (ร้อนรุ่ม ขอฉันเถอะนะ) (จบตอน)
1149 คำ
มะลิลาพยายามดิ้นรนให้เขาปล่อย แต่ชายหนุ่มที่กำลังหน้ามืดตามัวเพราะความต้องการบางอย่างไม่เหลือสติให้ยับยั้งชั่งใจ เขาใช้ร่างกายที่แข็งแกร่งกว่าหลายสิบเท่าปิดช่องทางไม่ให้หล่อนหลีกหนี ปากและจมูกของธนาคิมพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวาน สัมผัสหยาบกระด้างไม่ต่างจากอารมณ์ร้อนแรงที่โหมกระพือ เลือดในกายแล่นพล่าน หัวใจเต้นแรงสูบฉีด วงหน้าคร้ามคมแดงจัด
“คุณคิมปล่อยมะลินะ อย่าทำแบบนี้ คุณคิม!”
สองมือป่ายปัดไปทั่ว ทั้งทุบทั้งผลักหวังให้เขามีสติ ธนาคิมเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับเสือร้ายที่ถูกล่อให้ออกจากถ้ำด้วยเหยื่ออันโอชะ กลิ่นกายสาวหอมเย้ายวน ความอยากในราคะทำให้เขามองท่าทางต่อต้านของมะลิลาเป็นท่าทีเชิญชวนให้เขากระโจนเข้าใส่
“ปล่อยมะลิ! คุณคิม”
“ปล่อยไม่ได้ ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ”
ต่อให้เอาปืนมาจ่อหัวตอนนี้เขาก็ไม่คิดหยุด สิ่งเดียวที่จะหยุดความบ้าคลั่งได้คือเนื้อกายหอมหวานของหล่อนเท่านั้น
ธนาคิมใช้เข่ากดสองขาของมะลิลาเอาไว้ เขาหยัดตัวขึ้นถอดเสื้อที่เปียกน้ำชุ่มโชกเหวี่ยงทิ้ง เรือนร่างสมส่วนอุดมไปด้วยมัดกล้าม ผิวกายสีแทนสมกับเป็นชายชาตรีที่แข็งแกร่งและเซ็กซี่ หากนี่ไม่ใช่เวลาคับขัน มะลิลาคงชื่นชมเรือนร่างสุดเพอร์เฟคของเขา
“ยอมฉันเถอะมะลิ ฉันร้อน ร้อนเหมือนจะตายเลย”
เขาอ้อนวอนเสียงสั่นพร่า หวังจะอ่อนโยนกับเธอให้มากที่สุดถ้าเธอยินยอมพร้อมใจไปกับเขา มะลิลาส่ายหน้าพัลวัน
“ไม่ค่ะ” มะลิลาใจแข็ง คำปฏิเสธของหญิงสาวไม่ต่างอะไรกับเครื่องกระตุ้นโทสะ ธนาคิมกัดฟันกรอด เขาหรืออุตส่าห์อ้อนวอนขอดีๆ
“งั้นฉันก็จะไม่สนใจความรู้สึกของเธอ!”
ชายหนุ่มคิดอย่างเห็นแก่ตัว ความจริงเขาเองก็ไม่ได้ชื่นชอบอะไรในตัวผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว ออกจะรำคาญและเกลียดขี้หน้าด้วยซ้ำ ไม่เคยคิดแม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัว แม้บางครั้งจะแอบมองความงามอย่างเผลอไผลไปบ้าง แต่เขาก็หักห้ามใจให้นิ่งสงบลงได้
ผิดจากตอนนี้ที่เขาไม่อาจทานทน เพียงร่างกายร้อนรุ่มต้องการปลดปล่อย หล่อนเข้ามาในช่วงเวลาที่ไม่มีใคร ออกปากไล่แล้วก็ยังดื้อด้านที่จะอยู่ต่อ ซึ่งเขาจะถือว่าหล่อนพร้อมที่จะตกเป็นของเขา
“ปล่อยมะลิ อื้อ!” ธนาคิมไม่สนใจการดิ้นรนผลักไสของมะลิลา เขาประกบริมฝีปากบดจูบอย่างรุนแรงเร่าร้อน มะลิลาเบิกตาโพลงเนื้อตัวชาวาบชั่วขณะ กว่าจะควานหาสติของตัวเองเจอก็เล่นเอาแทบหมดลมหายใจเพราะรสจูบอันดุดัน
“คุณคิม”
เขาถอนจูบออกแล้วจ้องคนหน้าหวาน มะลิลารีบสูดเอาลมเข้าปอด ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยอะไรต่อเขาก็กดแนบริมฝีปากทาบทับลงมาอีกครั้ง คราวนี้เขาสอดลิ้นหนาเข้ามากวาดชิมความหวานด้านใน ไล่ต้อนลิ้นเล็กไม่ประสีประสาเกี่ยวกระหวัดพัวพัน มะลิลาระดมกำปั้นทุบอกกว้างไม่ยั้ง แรงมีเท่าไรเธอใส่ไม่ยั้ง ทว่าแรงของผู้หญิงตัวเล็กน่ะหรือจะสู้แรงบ้าคลั่งของชายผู้ถูกปลุกด้วยไฟพิศวาส ธนาคิมปล่อยให้สองมือน้อยทุบตีเขาอย่างใจเย็น เขาเดินหน้ามอบจูบร้อนระอุเป็นการตอบแทน
จังหวะนั้นเองที่มะลิลาเหลือบไปเห็นที่ทับกระดาษวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงใกล้โคมไฟ หล่อนไม่รีรอที่จะเอื้อมมือคว้าของสิ่งนั้นมาถือไว้แล้วฟาดไปที่แก้มของเขาอย่างจัง
“โอ๊ย!” ธนาคิมล้มลงข้างๆ ร่างบาง กุมแก้มข้างซ้ายที่ถูกประทุษร้าย ปรือตามองหญิงสาวที่ลนลานลุกจากเตียง มะลิลาวิ่งไปถึงหน้าประตูห้องก็เกิดความรู้สึกผิด เธอหันไปมองร่างสูงใหญ่ที่นอนกุมใบหน้าบนเตียง เสียงร้องแสนเจ็บปวดของเขาทำให้เธอตัดใจไม่ลง
“คะ คุณคิม” ขยับเท้าเข้าไปใกล้เตียงนอนอีกครั้ง ยื่นมือออกไปแตะที่ไหล่ของเขาเบาๆ
“คุณคิมคะ มะลิ มะลิขอโทษ”
เขาจะเป็นอะไรไหม…
เป็นครั้งแรกที่เธอทำร้ายร่างกายผู้อื่น โดยเฉพาะเขา คนที่แค่ใช้สายตาเย็นชามองเธอก็ทำให้เธอเจ็บลึกไปถึงขั้วหัวใจ
“มะลิไม่ได้ตั้งใจ” น้ำตาเจ้ากรรมรินไหล เห็นแก้มของเขาขึ้นรอยแดงปื้นใหญ่ก็ยิ่งกลัวเขาเจ็บ
“คุณคิม มะลิขอโทษค่ะ มะลิไม่ได้ ว้าย!”
จังหวะที่ก้มลงไปดูรอยบนใบหน้าหล่อเหลาชัดๆ ธนาคิมก็ฉวยโอกาสดึงแขนกระชากร่างบางเข้ามาหา เขาพลิกตัวคร่อมเรือนร่างของเธออีกครั้ง ดวงตาแข็งกระด้างฉายแววลึกซึ้งอ่อนโยน
“ขอฉันเถอะมะลิ ให้ฉันได้ไหม ฉันทรมานจริงๆ ฉัน… ไม่ไหวแล้ว”
เขาประทับริมฝีปากจุมพิตหน้าผากมนแผ่วเบา หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ ใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นอยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นลมหายใจสะอาด
“ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ แต่ฉันทรมานมากจริงๆ”
ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขารู้สึกเหมือนจะตายเท่าครั้งนี้มาก่อน แรงปรารถนาท่วมท้นเกินกว่าจะกักเก็บความรู้สึกแล้วปล่อยให้เธอก้าวเท้าออกจากห้องนี้ไป
“นะ มะลิ ฉันขอนะ” เขาจับมือเรียวแนบแก้มข้างที่โดนเธอทำร้าย มะลิลายิ่งใจสั่น
“คุณคิม” เสียงหวานที่เอ่ยชื่อเขาแผ่วเบาอยู่ในลำคอ ปฏิกิริยาทางร่างกายอ่อนลง ธนาคิมเชยคางหล่อนขึ้นสบตา ประกบริมฝีปากเข้าหากลีบปากนุ่มอันหอมหวาน รสชาติละมุนลิ้นให้ความรู้สึกอิ่มเอมทั้งเขาและเธอ มะลิลาคลายความกังวลและผ่อนคลายมากขึ้น เธอสวมกอดเขาลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่า ดวงตาหลับพริ้มน้อมรับรสจูบอ่อนหวานด้วยความเต็มใจ
“มะลิ” กลิ่นหอมซึ่งไร้การปรุงแต่งผล่าผลาญความเกลียดชังหมดสิ้น เขาจูบริมฝีปากจิ้มลิ้มซ้ำๆ จนพอใจ ลากปลายจมูกไล้วนแก้มนวลแดงซ่าน สูดดมกลิ่นบริสุทธิ์จนฉ่ำปอด สบนัยน์ตาสั่นระริก สองมือปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นบางหย่นลงข้างเตียง เผยโฉมเรือนร่างขาวเนียนสล้าง
เขาหยุดกลั้นหายใจชั่วขณะ…
“สวยเหลือเกิน… มะลิ”
ให้ตายดับ! ไม่เคยคิดเลยว่ามะลิลาจะสวยไร้ที่ติขนาดนี้
“คุณคิม” มะลิลาแอ่นอกสู้มือหนา ธนาคิมบีบเคล้นปลุกเร้า ส่งปลายลิ้นเลียยอดชมพูระเรื่อ เสียงหวานครางออกมาอย่างน่ารัก คนฟังถึงกับใจละลาย
“หวานขนาดนี้ ฉันไม่ปล่อยเธออีกแล้วมะลิลา”
ถึงตอนนี้เขาอยากปล่อย เธอก็จะขอเป็นฝ่ายเข้าหาเขาด้วยความเต็มใจ!
- ผู้เขียน
