Chapter 3
1050 คำ
“กวนตีนว่ะพี่ศิลป์”
พี่ศิลป์หัวเราะลั่น ยื่นมือมายีผมฉันจนต้องปัดมือเขาออก ฉันไม่ได้เซตทรงอะไรหรอก แค่ปล่อยผมยาวธรรมดานี่แหละ หวีแล้วใช้มือเสยมันเวลาปรกหน้าเท่านั้น
“ปากแบบนี้สงสัยแดกไม่อิ่ม”
บางทีฉันก็อยากหาอะไรยัดปากพี่ชายคนสนิทคนนี้เหมือนกัน พูดออกมานี่คิดมั้ยว่าฉันเป็นผู้หญิงน่ะ คนอื่น ๆ ในโต๊ะพากันหัวเราะ โดยเฉพาะเพื่อนเขาตาพราวกันทั้งนั้น
“อยากได้ตัวช่วย พี่พร้อมนะเว่ยนาเนียร์”
“ช่วยแดกเหล้าไปเงียบ ๆ เลยค่ะพี่ฟิวส์ ก่อนจะได้แดกอย่างอื่นอะ”
“เออว่ะ ปากน้องมึงนี่มันน่าหาอะไรยัดฉิบหาย”
ฉันหรือจะสน ยักไหล่ยียวนใส่ เหตุการณ์พวกนี้เป็นเรื่องปกติ
“นี่ยังไง เห็นมึงหายออกไปกับหมอนั่น กูคิดว่าไปกินกันแล้ว”
“กินกับผีดิชมพู ไม่ตรงสเปกว่ะ”
แค่จูบยังไม่อยาก หมอนั่นทำให้ฉันเคลิ้มไม่ได้เลย อย่างอื่นที่มากกว่านั้น ยอมรับเลยว่าไม่กล้าเสี่ยงเลย
ชมพู หรือชื่อเต็ม ชมพูไพร หัวเราะคิกคัก ยายนี่เป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของฉัน เรารู้จักกันตั้งแต่มัธยม นางเป็นน้องสาวของพี่ศิลป์ น้องท้องแม่เดียวกัน นิสัยง่าย ๆ ลุย ๆ ไม่จู้จี้จุกจิกเหมือนพวกผู้หญิงคนอื่น เลยถูกชะตา การรู้จักกับชมพูเลยทำให้ฉันรู้จักและสนิทกับพี่ศิลป์กับกลุ่มเพื่อนเขาไปด้วย และตอนนี้ฉันเพิ่งจะย้ายมาเรียนมหา’ลัยเดียวกันกับสองคนพี่น้องนี่ หลังแยกไปเรียนที่อื่นได้หนึ่งปีแล้วไม่ชอบจึงย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยเอ เป็นเด็กปีหนึ่งอีกครั้ง ส่วนชมพูอยู่ปีสองคนละคณะกับฉันนะ
“ไม่ตรงสเปกหรือมึงแค่อยากทำประชดใครรึเปล่าวะ กูว่ากูเห็นไอ้ชินนะ”
“เฮอะ”
ฉันไม่ปฏิเสธ ชินหรือเตชิน เป็นลูกชายของน้าสาวฉันเอง หมอนั่นไม่ชอบฉัน เอาเป็นว่าคนทั้งภาณฤทธาดลย์เกือบทั้งหมดไม่ชอบฉัน ยกเว้นคุณตาคนเดียว
ส่วนฉัน นาเนียร์ ลลินา ภาณฤทธาดลย์ เป็นหลานสาวสุดที่รักของ เจ้าสัวจรูญ ภาณฤทธิ์ธาดลย์ เจ้าของกิจการธนาคารและบริษัทประกันภัยที่ใหญ่ที่สุดในประเทศและภาคพื้นทวีปนี้ ทั้งยังมีกิจการขนส่งขนาดใหญ่ครบวงจรและธุรกิจยิบย่อยอีกมากมาย การที่ฉันเป็นที่รักของคุณตา บรรดาลุงป้าน้าอาเลยไม่ชอบ กลัวว่าฉันจะได้รับมรดกมากกว่าพวกเขาไงล่ะ การเป็นเพื่อนกันมาหลายปีทำให้ชมพูรู้จักครอบครัวฉันเป็นอย่างดี
“ฉันแค่ยั่วหมอนั่นสนุก ๆ แค่นั้นแหละ”
“เดี๋ยวแม่งก็เอาไปฟ้องที่บ้านให้มึงเดือดร้อนอีกหรอก”
“คนอื่นคงชินแล้วล่ะ ฉันไม่ใช่เด็กใส ๆ มาตั้งนานแล้ว”
ตั้งแต่คบกับกลุ่มของพี่ศิลป์ คนที่ภาณฤทธาดลย์มองฉันต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ใครล่ะจะมองว่ากลุ่มเด็กหนุ่มที่มีเรื่องต่อยตีทุกวันจนจบม.ปลายเป็นเด็กดี ถามว่าฉันแคร์ไหม ก็ไม่สักนิด หึ!
คิดถึงที่นั่นแล้วหงุดหงิดจนต้องยกแก้วเหล้ากระดกลงคอ หากตอนนี้เองที่สายตาฉันปะทะกับผู้ชายตัวสูงที่กำลังเดินผ่านโต๊ะไป เขาตัวสูงมากแต่สูงแบบสมาร์ตสมส่วน รูปร่างเพรียวหุ่นดี สวมเสื้อและกางเกงพอดีตัวแบบนี้ส่งเสริมให้คนมองกระหายอยากจะเห็นร่างกายใต้เสื้อผ้าพวกนั้นว่าจะมีซิกซ์แพ็กแน่นเปรี๊ยะอย่างที่เห็นภายนอกหรือเปล่า
“มึงรู้จักคนนั้นปะ” ฉันอดใจไม่ไหว สะกิดถามชมพู
ผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันจำได้ว่า เคยเห็นเขาอยู่ในกลุ่มแข่งรถเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา
“โอ้ว...แม่เจ้า หล่อโฮกเลยว่ะ”
“ไหนใครวะหล่อกว่าพี่กะไอ้ศิลป์ด้วยเหรอ”
พอชมพูอุทาน พี่ฟิวส์ที่แสนหูดีก็หันไปมองด้วย พาให้พี่ศิลป์ พี่แม็ก พี่ก้ามองตาม
“คนนั้นไง เรียน ม.เดียวกะเราป้ะพี่ ชมพูนึกชื่อไม่ออก”
“มันชื่อกาย เรียนวิศวะยานยนต์ปีสาม” พี่ศีลเป็นคนตอบ “เรียนม.เดียวกะเรา”
“ไอ้เหี้ยนี่มันติดหยิ่ง ทำหน้าตาน่าเอาตีนลูบหน้าตลอด แต่สาวกรี๊ดมันมาก พี่ชายมันสาวก็กรี๊ดมาก เห็นแล้วหมั่น” พี่ฟิวส์กระแทกเสียง
“อิจฉาที่เขาหล่อกว่าพี่เหรอ” ฉันอดแหย่ไม่ได้
“ทำไม อย่าบอกนะว่าเธอสนใจ”
“ก็... เขาน่าสนดีนี่นา ดูมีอะไร ๆ ดี”
ท่าทางเย็นชา รังสีความร้ายกาจที่แผ่ออกมาจนรู้สึกได้ ทำให้ฉันสนใจเขาจริง ๆ
“อยากได้ก็จัด” ชมพูยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างรู้กัน
“อย่าไปยุ่งกะมันดีกว่า” พี่ศิลป์เอ่ยเสียงเรียบ หน้าเคร่งขรึมขึ้นทันตา
“ทำไมล่ะพี่” ชมพูถาม
“นั่นมันคุณชายเล็กของคิณณ์ณภัทธ” พี่ก้าเป็นคนตอบ “ไม่เคยเห็นมันสนใจผู้หญิงคนไหนมากไปกว่าล้อรถกับน้ำมันเครื่องนะ”
“คงเป็นประเภทเดียวกับมึงรึเปล่าไอ้ก้า แค่ฟันเล่นหนุก ๆ น่ะ”
“เออ”
“อ้อ” ฉันครางในลำคอ เริ่มไล่เรียงเรื่องราวที่เคยได้ยินได้เห็นผ่านหูผ่านตาพร้อมกับลอบมองใบหน้าเรียบนิ่งของผู้ชายที่ชื่อกาย
ตระกูลคิณณ์ภัทธเป็นเจ้าของธุรกิจหลายอย่างมาก ทรัพย์สินแค่ในประเทศเป็นหมื่นล้านแสนล้านได้มั้ง ที่ฉันเห็นและรู้จักคือกิจการสายการบิน เพราะเคยใช้บริการหลายครั้ง ส่วนธุรกิจอย่างอื่น ๆ ฉันไม่มั่นใจนักเพราะไม่เคยสนใจเรื่องธุรกิจเลย คนที่อยู่ในแวดวงนี้จึงไม่เคยอยู่ในสายตาด้วย
เหมือนคนที่เราพูดถึงจะรู้ตัว เขามองมาทางนี้ เราได้สบตากัน เขามองตรงมานิ่ง ๆ ฉันหรือจะหลบ อยากจ้อง ฉันก็กล้าจ้องตาตอบ
การเล่นจ้องตาของเราจบลงเมื่อเพื่อนเขากระทุ้งศอกใส่เขา ก่อนจะพากันมองมาที่โต๊ะฉันกันหมด หนึ่งในนั้นฉวยแก้วติดมือเดินมาทางนี้
- ผู้เขียน
